Stel je voor dat je geboren wordt in een provinciaal gat ergens in het midden van de Verenigde Staten. Er is weinig hoop. Je vader is snel uit beeld verdwenen. Je moeder rommelt wat aan met andere mannen en drugs. Maar drie achternamen verder haal je toch je middelbare school diploma. Daarna ga je in het leger. Bij de Mariniers natuurlijk. Je komt niet aan vechten toe, maar bent wel in een oorlogsgebied geweest. Na een aantal jaren dienst zwaai je af en kunt gaan studeren op basis van een beurs, waar je door je diensttijd recht op hebt. Je doet keihard je best en studeert cum laude af. Dat levert je dan weer een beurs op voor de prestigieuze Yale Universiteit. Daar studeer je rechten en ook dat rond je succesvol af. Na een paar juridische banen, ga je bij een durfinvesteerder werken en speelt je in de kijker. Je schijft terloops nog een succesvol boek over hoe je tegen je jeugd aan kijkt. Het kan bijna niet anders, of ook in de politiek doe je het goed. Je bereikt zelfs de hoogste regionen. Je wordt verliefd op een Hindoestaanse vrouw, maar bent niet te groot om liefde te laten prevaleren boven mogelijke etnische vooroordelen, dus je hebt ook nog de moed om te trouwen en een gezin te stichten. Het voorbeeld van de Amerikaanse droom. Van niks, tot de top van de wereldpolitiek. Het lijkt wel een sprookje dat zo afkomstig is uit een Disney film. Dat moet toch wel een goed mens zijn? Die J.D Vance.
Daar wordt echter in Europa heel anders over gedacht. Daar zitten mensen in de heersende politiek, die links of rechts altijd wel tot de elite of de adel behoord hebben. Overwegend blanke gymnasiasten met een Verenigingsverleden. Honderden jaren verdelen en vooral heersen. Verbonden families en vrinden, die de macht uitmaken. Van Shell tot Albert Heijn. Van het Koninklijk huis tot de fiets van Marc Rutte. Geen mensen uit een achterbuurt, met alleenstaande moeders. In ivoren torentjes en achterkamertjes wordt diplomatiek gekonkeld en men noemt dat regeren. Men redeneert in cirkels en buigt buiten het zicht voor de grote god Mammon. Het bestuurdersvolk voelt zich verheven, onaantastbaar en alwetend. Kronkelen en konkelen. Ze zijn mentaal verweekt. Er is al jaren geen Minister van Defensie geweest, die überhaupt nog gediend heeft en geen Minister van Onderwijs, die nog voor de klas heeft gestaan op een middelbare school. Elke connectie met het plebs is verdwenen. Maar dat zie je niet met je hoofd in de wolken.
Wat doe je dan, als de jongen uit de eerste alinea je als werelddeel terecht wijst voor het gebrek aan ruggengraat. Je gaat er tegenin, ontkent en draait om. Je verontwaardigd je ten zeerste. En hebt niet door, dat steeds meer mensen van het ‘gewone volk’, misschien zelfs onbewust, een stem horen, die dingen zegt, die ze wel begrijpen. Waarvan ze voelen, dat het wel moet kloppen. Heel anders, dan wat ze jaren gehoord hebben. Dat is het moment, dat je je moet realiseren, dat de traditionele Europese politieke elite passé is. En dat is niet omdat die jongen uit het Midwesten ook werkelijk gelijk heeft. Hij is ook maar een zetbaasje. Het is vooral omdat degenen, die het goed hadden moeten doen voor ons, er zo erg naast gezeten hebben. En dat was nog niet zo erg geweest, als er een lerend vermogen in de heersende klasse had bestaan. Maar ze leert nog heerst. Ze taant.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
 is overleden – eerbetoon door Luk Paard, ACG, Frank kooij, Catelijne){kind=link}
