pomgedichten.nl – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

wie wint de enige echte virtuele – het zonnetje in huis – trofee op pomgedichten?

wie wint de enige echte virtuele – het zonnetje in huis – trofee op pomgedichten? de dichters mogen alle kanten op deze week in de zondagochtendwedstrijd – ‘als er maar een zonnetje in zit’ krijst buurvrouw Bettie van drie hoog achter hier in de jordaan. (ook al weten we dat dichters sterker zijn in het schrijven in de schaduw en de duisternis van het bestaan). u kent de zonnige regels van de wedstrijd die geen wedstrijd is: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

we zullen het niet weten

en dan valt opeens de dood in huis
een goede morgen
laat de wijn maar staan
gisteren het zonnetje nog
mooi meegenomen

en waarom alles scheef liep
waar je woonde?
de hang naar een hellend vlak wellicht?
naar vals plat?
we zullen het niet weten

pw

Met Gerdin de donderrrrdag in – ‘de rollende pracht r is intussen vervangen door de Gooise r. Een r die een zekere afkomst, welstand en eruditie moet impliceren. Een nep r. Een kak r.’

Gerdin in mei 2021 – en de vrrrrrijdag in

Goedendag poëten en anderen.

Er zijn steeds minder mensen die de r nog kunnen zeggen.
Die fraaie, onvergelijkelijke vaderlandse r, die rolt als de branding van de Noordzee. Een karakteristiek zacht grommend geluid dat symbool stond voor de hartelijke norsheid van de inwoner van de Lage Landen bij de zee.
‘Rrrot toch op’ valt perfect uit te spreken als men over de juiste, ooit aangeboren r beschikt. Maar die sterft langzaam en onontkoombaar uit.
Net zoals de kleedjeskloppende huisvrouw met bijbehorende mattenklopper is uitgestorven, de voddenman is opgevolgd door de Turk die met busje langs afvalcontainers cruist en er geen melkman meer is die huis aan huis de hem aangereikte kan vult met romige, vanzelfsprekend volvette melk. De kreten ‘mooie gladioooolen!’ en ‘vodden en beeeenen!’ zweven niet langer door de straten. Geen handkar meer te bekennen. Wel bakfietsen. Maar dat is iets wezenlijk anders. Die bevatten geen handelswaar maar nakomelingen.

Alleen mensen die zachtjes gaan glimmen bij de beschrijving van voornoemde taferelen, die kunnen de enig juiste r nog zeggen. Maar in menige stad sluipen deze senioren tegenwoordig zo onopvallend mogelijk langs de huizenrijen, beducht voor het overal en voortdurend signaleren van de vergrijzing. Dat schijnt een probleem te zijn, die vergrijzing. Zo horen wij van vele kanten. Het bestaan ervan heeft geleid tot de oprichting van ouderenpartijen. Broedplaatsen van zanikende, zich tekort gedaan voelende bejaarden, die kennelijk stuk voor stuk een levenlang keihard gewerkt hebben en daarvoor in ruil nu een riante oude dag eisen. Kwezelaars die van het oudzijn hun beroep hebben gemaakt. En die, en dat is dan misschien het geluk bij het ongeluk, ertoe zullen bijdragen dat met hulp van de overheid binnen de kortste keren de Drionpil in de schappen van Albert Heijn te koop zal worden aangeboden.
Bijna erger nog is de panische reactie van dames van zekere leeftijd, die bij het vernemen van het woord ‘vergrijzing’ onverwijld hun haar in de henna zetten en in drommen de winkelstraten bevolken, op zoek naar kunstlederen bomberjacks in dieppaars of knalrood.
Maar dit allemaal terzijde.

De vergrijsden sterven vanzelf uit en met hen de rollende r. Ik betreur het dat die pracht r verdwijnt. En ik heb er een theorie over.
Het begon volgens mij in het begin van de jaren zeventig toen er een gelegenheidskoor werd opgericht voor een televisieprogramma. Kinderen voor Kinderen heette dat programma. En het teistert nog steeds de treurbuis. Een orgie van door stylisten even fleurig als peperduur aangeklede basisschoolleerlingen, die streng gechoreografeerd rondhopsen en die montere liedjes zingen die gerust enige maatschappelijke relevantie mogen hebben. ‘Ik heb zo wa wa wa waanzinnig gedroomd.’
Ik zie in het echt nergens kinderen die lijken op de Kinderen voor Kinderen-kinderen. Waarschijnlijk beweeg ik mij in de verkeerde kringen. Want vooral in de beginjaren werden de kinderen gerecruteerd in Het Gooi. Lekker dicht bij huis en je weet zeker dat je geen dwarsliggende, ongeletterde Tokkies je studio binnenhaalt.
Maar in Het Gooi konden ze de r niet zeggen.
En inmiddels bijna een halve eeuw verder is een stad als Amsterdam overspoeld door ex-Kinderen voor Kinderen. Eerst als student. Later als helft van een yuppig tweeverdieners-stel en nog later als ouders van een nieuw Kinderen voor Kinderen-kind.
In dit verband kan de naam Kinderen voor Kinderen heel serieus genomen worden.
Maar de rollende pracht r is intussen vervangen door de Gooise r. Een r die een zekere afkomst, welstand en eruditie moet impliceren. Een nep r. Een kak r.

Met hartelijke groet,
Uw DinLin.
(red. Gerdin Linthorst)

Martin Berghoef – Oud werk. Dat is alsof je iemand vraagt naar zijn schoonste litteken.

Black ball

Pom kom ik meestal tegen op het verjaardagsfeestje van Vera. Of vroeger op
poetryslams, waar ik halverwege koos voor de bar. Die zweeg tenminste. Het was een periode, laat ik het zo zeggen. Nu vroeg hij of ik iets wilde insturen. Oud werk mocht ook. Oud werk. Dat is alsof je iemand vraagt naar zijn schoonste litteken.

Ik had niks klaar. Of af. Zoals zo vaak. Alleen een mobiele kladblok vol losse flodders en één zin die dacht dat hij een gedicht was. Een zin over hoe de liefde soms op een maandag verdwijnt met je laatste koffie zonder suiker. En een half gedicht waarin ik een bankje in Wellen de schuld geef van alles wat fout is gegaan. Maar niks wat af was. Laat staan clean.

En toch zei ik ja. Zoals je ja zegt tegen een glas dat je eigenlijk niet wou. Omdat je het al in je hand hebt.

Ik heb niet de neiging mezelf uit te leggen, maar het zit zo: ik heb een dochter die ik al jaren niet meer heb gezien. Ze is inmiddels 12. En sindsdien is de wereld niet meer wat ze was. Op de manier zoals wanneer je een deur uit een kamer sloopt.

Soms denk ik echt niet aan haar. Ik werk, ik vloek, ik schrijf misschien iets. En dan ineens, boem, hangt ze in een geur. In de stem van een meisje op straat. In een tekening die mijn hond kapot heeft gekauwd, alsof hij wist dat het belangrijk was. Hij heet niet voor niets Chewie.

Ik zit te kijken naar snooker op de BBC. Ronnie O’Sullivan heeft een nieuwe keu, maar zegt: “Het ligt niet aan de keu, het ligt aan mij.” En ik geloof hem meteen.

En dan ben ik nergens. Niet op een mooie, poëtische manier. Gewoon nergens. Hongerig. Dronken. Uitgezet. Alsof het leven zegt: nu even niet, dwaas.

Herinneringen zijn gewoon een fucking bitch. Ze laten je klaarkomen op de raarste momenten. Genot dat stiekem spijt blijkt te zijn. En terwijl jij daar nog ligt te trillen, heeft zij zich al afgeveegd met de hoek van je verleden, zegt: “Ik heb meer te doen.” En vertrekt. Zonder jas.

Je stuurt iets in, of je laat het. Simpel.
En Ronnie stoot. Niet om te raken, maar om te blijven spelen.

Dit is mijn stoot. Mijn mist. Mijn litteken. Mijn tafel. Bijna clean.

Martin Berghoef

Mirjam Al rondt de aarde

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 35 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Ien Verrips vanuit ROME – pasen, jubeljaar en dode waar voor haar geld

Rob Mientjes – de waarheid over het hert en de giraf

Fabel van het hert en de giraf

Het is alweer zo lang geleden
dat er fabels zijn geschreven
de vos, de raaf, de mier, de krekel
ze kwamen allen aan de beurt
maar over het hert en de giraf
heeft nog niemand ooit verhaald

moraal vooraan een dapper pogen
geen zedenschets maar waarheid tonen
fier als een boom staat een hert te wezen
in kracht en veerkracht
omringd door liefde en geluk
hij knipoogt en blaast stoom
natuur dat doet zo goed

maar ergens boven in het hert
fluit en roept een giraf plots vanuit gewei
‘het voorjaar maakt zo sloom’
en toch de tijd die vliet voorbij
majestueus hoog op de poten
kijkt giraf geaard vooruit, overziet en droomt
legt zijn oor ten luister naar wolkgefluister

zelfvernieuwing en transformatie
een verschijnen puur natuur
samen zijn is toch uniek
uit hetzelfde hout gesneden, van goede komaf
het trotse hert en de elegante giraf

Rob Mientjes

Martin Berghoef en Max Lerou winnen de enige echte virtuele – en aan welk gedicht van U mogen wij eeuwigheidswaarde hechten – de eeuwigheidswaarde trofee op pomgedichten.nl – Cartouche zilver en Anke Labri brons

pomgedichten wenst u allereerst fijne paasdagen. alle poëziekanonnen ongeveer op een paar na hebben ingestuurd – vanwege kleinkids bezoek hier – die staan om zes uur in de paasochtend aan! – sluit de zondagochtendwedstrijd ietsje vroeger. dank aan alle inzenders – prachtige poëzie deze eerste paasdag. Cartouche sleept altijd het MAXIMALE uit de poëzie – max lerou en martin Berghoef het MINIMALE – maar dat dan tot in de perfectie – tot in de eeuwigheid zullen we maar zeggen en dan hebben we ook nog een geweldige afsluiter in de bijsluiter van Anke Labrie. ik geloof wel dat ik met de voorgaande analyse de eremetaal winnaars op een rij heb staan. nu nog even de volgorde. Martin Berghoef en Max Lerou goud – Cartouche zilver en Anke brons voor de bijsluiter. onder de gedichten leest u de verantwoording.

laat maar liggen

geen gek weet
waar die steen vandaan kwam

hij ligt
tussen wat weg mocht

niemand raapt hem
niemand gooit hem weg

ik niet
het kind niet

Martin Berghoef

Berghoef maximaliseert het minimalisme. je moet er van houden – ik houd er al een eeuwigheid van. wie zo kan dichten – wie zo durft te dichten wint hier eremetaal.

en toch scheen de zon

maar wat voor weer
het gisteren was
in de residentie

brokken ijs zo groot
als koelkasten
vielen uit de lucht
even dacht ik
dat het koelkasten waren

in minder dan een minuut
smeltwater tot de tweede verdieping
het bleek een verstopte goot
er stak een been uit

ml

ik houd van minimalisme. dit is een gedicht waarbij de lezer alle emoties die zo in de wereld rondwaren kan oproepen. en dan dat been haha.

de onderbuik, je gevoel volgen
voor passie gaan, het enige ware, ja ja
en voor altijd jong – denk je je te zijn
tot je bij zinnen komt, het niet meer
horen kunt, dat woord – passie

dit samengaan
van lijden en verlangen, proeven
van het zuur en zoet, de smaak van bloed
amechtig zoeken naar jezelf, het vrezen
van ‘ik raak mezelf kwijt’ en – prevelen

dat de zon geelt en niet bleekt
avond rood valt in plaats van dood
kleren aan, kleren uit, retebloot de huid
in plaats van gewoon, rustig aan en door
dan breekt het lijntje later, nooit of ooit

eeuwig zonde, als je dit pas ziet
in het licht van duizend jaren rijk
wonden als golvingen in de tijd
die ons blindelings draagt in al
ons zijn en niet zijn

20-04-2025 / Cartouche
…
een wijze levensles met het nodige cynisme hier als paasbroodje geserveerd door het poëtisch kanon van pomgedichten – dat we weten waar we aan toe zijn en wat ons nog te wachten staat – heerliojk stichtelijke poëzie op een eerste paasdag. én met prachtige regels:
‘de tijd
die ons blindelings draagt in al
ons zijn en niet zijn’- waar vind je die nog? – ongeveer elke week hier te pom – dankjewel Cartouche

Ha Pom,

Tja, die eeuwigheid. Zo’n groot begrip. Om daar een gedichtje van te smeden…
En dan ook nog nu pas de geest _{én nog een deadline ook.}
Een eerste poging dan toch maar.
Fijne paasdagen gewenst voor jullie,
Hartelijke groet,
Anke

eeuwigheid

dat niets
voor eeuwig is
ook al lijkt het vaak van wel
kan een bron zijn van geluk

dat niets
voor eeuwig is
ook al lijkt het vaak van wel
kan ook een bron zijn verdriet

moeilijk te bevatten
voor mensen van een dag
die eeuwigheid

anke labrie
19-04-2025

de topregel zit in de bijsluiter – goed voor een luide lach hier op de vroege ochtend van eerste paasdag: eeuwigheid wordt gevraagd maar wel met een deadline. de beste kleurrijkebijsluiter die ik de afgelopen jaren las. – waarbij voor een keer de poëzie mag verbleken. fijne paasdagen Anke.

Rik van Boeckel – achter elke einder heerst de toekomst
Frans Terken – in het haagse heden ten dage
Max Lerou – en toch scheen de zon
Vera van der Horst – alleen dit…
Rob Mientjes – van God los
Luk Paard – dat’et mag van’n eeuwigheid zijn
Cartouche – de tijd die ons blindelings draagt in al ons zijn en niet zijn
Martin Berghoef – waar die steen vandaan kwam
Anke Labrie – eeuwigheid met een deadline

wie wint de enige echte virtuele – en aan welk gedicht van U mogen wij eeuwigheidswaarde hechten? – de eeuwigheidswaarde trofee op pomgedichten.nl

de noordhollandse dichter Paul Roelofsen schreef een gedicht met eeuwigheidswaarde – nu bent u aan de beurt – aan welk gedicht van U hecht u eeuwigheidswaarde – dat gedicht lezen we zo graag hier in de zondagochtendwedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

die eeuwigheid is geen eeuwigheid

die eeuwige professor scherder
die van god naar her rent in de VU
en zo de dood hoopt voor te blijven

en die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt
nooit mag je van de professor even zitten
van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag

‘Die Eeuwigheid Van Meneer De Proverser Is Geen Eeuwigheid’
schrijft u dat maar rustig op mijnheer wolllufszoon
appte Gerard Reve zojuist uit de zevende hemel

pom wolff

Universele waarde van de eeuwigheid

De tijd gaat voorbij
de tijd verdwijnt in de eeuwigheid
waar mensen leven
waar mensen feesten
waar wolken huilen
en lichamen sterven
zo de dromende ziel verwerven
om in herinnering of eerbetoon op te gaan
in universele waarde te blijven bestaan

de horizon van de dood
eeuwig integreren
gaat nimmer voorbij
achter elke einder heerst de toekomst
van de volgende jaren
nu de vorige eeuwen tijdlang geschiedenis schrijven.

Rik van Boeckel
18 april 2025

vandaag stond de filosoof een beetje op in Rik van Boeckel, rik de wereld reiziger uitgenodigd op een bijzonder festival ik dacht bij onze vrienden in Marokko – alwaar hij ongetwijfeld de ritmes in klank en woord zal doen uitdragen alsof hij ze uit de eeuwigheid heeft geplukt. – die prachtregel – ‘achter elke einder heerst de toekomst” verdient een universele prachtsong.

Dag Pom,
Eeuwigheidswaarde, dat wil je toch niet hopen voor de prutsers in de Hofstad.
Op Goede Vrijdag en met de Paasdagen in hun vooruitzicht zie ik dat graag anders.
Eeuwig weekend dan toch!
Groet weer,
Frans

Van eeuwigheid tot amen

Dat het weer van alle eeuwigheid
tot amen gaat met de prutsers
in het het haagse heden ten dage

staan ze in hun hemd hoogtij te verkopen
terwijl ieder de broek op de enkels zakt
de schijt is amper op te houden

als ratten lopen ze in het rad voor ogen
kloppen een deuk in hun borst en
verwachten bijval voor hun afval

alles is dood in de pot
de stank die er vanaf walmt
valt niet eens in blokken te hakken

die koppen elk aan een kruis of
op het hakblok dat dan weer wel

© FT 18.04.2025

toen frans dit hekeldicht schreef was omzigt nog niet weg. ik heb het vermoeden dat dichter hier pieter omzigt het laatste zetje heeft gegeven de afgrond van de burnout in. om niet meer terug te keren bij de hoge dames en heren van de huidige regering. (geen ‘bijval voor hun afval’ aldus dichter Terken treffend.) misschien had pieter dat ook ietsje eerder kunnen bedenken.

stilstand

Er is een uur dat nergens bij hoort,
als het licht zich terugtrekt
uit de dingen.

Geen stem, geen schaduw
die een grens wil trekken,
ik zit en adem,
alsof ik het vergeten ben
hoe lang geleden ik begon.

En alles buiten mij lijkt even binnen,
alsof het wil rusten in mijn blik
er is geen doel, er is geen einde.

Alleen dit:
de tijd die even op mij leunt
en niets van mij verlangt

Vera van der Horst

ja hoor deze mag er zijn – een gevoelsstemming – we kunnen niet van leegte spreken – alles van buiten komt binnen. maar zonder doel of reden de dag door, het uur in, dan is het wel goed uitrusten.

Dag Pom,
Laat ik er eens een Paashaiku van maken. Over gemakzucht gesproken … zeggen velen dan …
Groet, Rob

Van God los

Van Jesus God los
hoor ik klokken hard luiden
en zie de klepel

Rob Mientjes

lekker kort gehouden hoor. jeanine hoedemakers zal trots op je zijn.

voor de zondag van pom wolff en wij die de wedstrijd doen die geen wedstrijd is maar’n zondag….en hoe mooi is’et as’et van de liefde is van de liefde dat je zegt’k hou van jou tot de maan en terug…’et mag van’n eeuwigheid zijn

“ tot de maan en terug “

hoe had’k kunne denke
dat’n woord zo zacht
stilletjes dansend
as’n luchtbel

jouw naam dragend
as’n stille wenk
om meer

in vele kleure door de zon
zo naar de held’re lentelucht
en ik met vragende kijkers
zoas’n kind blij

zo schrijf ik in’n droom
voor elke dag dat’k
van jou hou

‘et liefst nog met m’n hart
tot aan’et jouwe
naar de maan
en terug

dat’et mag van’n eeuwigheid zijn

© luk paard

een liefdesgedicht – zolang er mensen zijn zal er liefde zijn – altijd weer de liefde. het eeuwige liedje. zoals het moet zijn zo schrijft de dichter de liefde de mensheid in – schrijft de dichter de mensheid voor – het beste medicijn tegen alle slechtheid om ons heen.

uit het archief van pomgedichten 2 – Paul Roelofsen met een hoofd

zie hier de archiefkast van de site pomgedichten.nl – de bovenste ijzeren plank – met leuke dingetjes, met mooie dingetjes, met rellendingetjes, kruidige dingetjes – de kast weer eens geopend op zoek naar het gedicht Putten 19 : 44 van Pandorra – haar gedicht niet in de kast gevonden wel aangeleverd door haar dochter – maar wel gevonden andere bijzondere dingetjes. zoals SCHEMERAVOND van Paul Roelofsen. niet zomaar een gedicht – een gedicht met eeuwigheidswaarde.

Von Solo en de kwetsbaarheden in het leven

Als ik terugga naar mijn jeugd, staat me van mijn vroege jaren weinig meer bij. Wat kleine vervelende ervaringen. Pesten op school, omdat je klein bent. Een aanrijding met een groot gat in mijn been. En een mislukte operatie op een intieme plek. Verder was ik op dat moment nog niets. Een jongetje, dat zaken overkwam. Die het leven zich liet overkomen. Een beetje niemand.

Rond mijn vroege pubertijd ontpopte ik me tot een soort hardrocker. De muziek sprak me aan en ik trachtte me geheel tegen de wil van mijn ouders in te kleden als een echte metalhead. Dat ging nooit helemaal zoals gewenst. En ik was in het donker ook nog eens bang voor de elpeehoezen van Iron Maiden. Uiteindelijk heb ik dat persona losgelaten, zodat ik me beter in kon passen bij de lokale hangjeugd op het dorp. Het leidde er wel toe dat mensen tot op de dag van vandaag denken, dat ik van metal muziek houd.

Bij mijn nieuwe vrienden moest ik stoer zijn. Gezien ik dat niet was en ook niet participeerde in de stoere sport van het voetbal, besloot ik me een vechtsport aan te meten. Muay Thai klonk goed en beviel me ook. Maar ik was er echter niet goed in en miste het echte vechtershart. Toen mijn schouder chronisch uit de kom bleef vliegen, was het einde van mijn vechtsport carrière bereikt. Ook deze persoonlijkheid kon ik weer vaarwelzeggen. Toen mijn zoon hier echter van hoorde, steeg ik wel in zijn aanzien.

Toen ik in Breda woonde heb ik nog een tijdje geprobeerd om op een skateboard te rijden. Maar net als bij schaatsen, ging me dat maar heel matig af. Het bijbehorende graffiti maken beheerste ik ook maar matig. Deels door gebrek aan ervaring, deels door het missen van een intrinsieke motivatie om de hele dag te zitten schetsen. In ‘het wereldje’ heb ik echter nog steeds vrienden die me als een soort fenomeen kennen. Het is raar hoe dat aan je blijft plakken.

Toen ik eenmaal wat ging verdienen heb ik nog een fase doorgemaakt, dat ik elke dag in pak liep. Dat was naar aanleiding van een boek van Herman Brusselmans, waar een wodka drinkende mogol in zat, die er ook altijd netjes bij liep. Dat heb ik vrij lang volgehouden, tot ik me bijna dood dronk en het erbij lopen zoals ik deed en het karakter, dat ik na-aapte hun glans wel goed verloren hadden.

Op een gegeven moment ben ik als podium dichter en verhaaltjes schrijver aan de slag gegaan. Ik heb een gezin gesticht een huis gekocht en ben eindelijk dicht bij mezelf. Een heel gewone man, met een beetje afwijkende hobby. De enige twijfel die me bekruipt is, of dit wel echt is. Zijn dit niet weer gewoon weer een paar van de zovele persona’s die ik de afgelopen jaren doorlopen heb. Een toneelspeler, die er een eind op los improviseert, zonder een idee te hebben, wat de verhaallijn zou moeten zijn? Een slechte acteur, die enkel goed is in mythevorming.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Vera Jongejan over de buurman – as blaft niet

Buurman zonnebril
deur uit hondje in zijn hand
zet het neer in het gras
zo moeilijk met die ribbeltjes zegt hij

schommelend
toch aan een lange lijn
gaat het vooruit met bungelende tong
past niet in haar kop zegt hij

en hij vertelt
het andere kind is doodgegaan
had koorts en toen niets meer
werd vorige week nog gecremeerd
is nu terug in huis

maar as blaft niet
we hebben allemaal verdriet.

Vera Jongejan