pomgedichten.nl – Pom Wolff – gedichten – nieuws

ABRAHAM VON SOLO terug uit Berlijn – 010 is weer wennen

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Afgelopen weekend zag ik in de stad een poster hangen. Vier woorden vielen me op: Rotterdam, Shell, waterstof, Berlijn. Er liep een rilling over mijn rug. De liefde voor mijn thuishaven is geen onderwerp van dispuut. Ook al is het soms haat-liefde. En ik weet dat Rotterdam zich probeert te profileren als hippe stad. Maar het in één adem noemen van deze twee steden voor marketing doeleinden legt wel heel duidelijk een zere zenuw bloot.

Deel 301. Rotterdam-Berlijn

Onlangs had ik het geluk een weekje in Berlijn te mogen vertoeven met mijn gezin. In Friedrichshain wel te verstaan. Oud Oost-Berlijn. Een ‘buurt in opkomst’. Voelde helemaal als thuis. Al na een dag was me echter duidelijk dat Berlijn een biotoop is, dat zich niet laat meten op polderschaal. ‘Hip’ kreeg ineens weer een andere lading dan de tegenwoordig geïnstitutionaliseerde hipheid van de Nederlandse ‘grote steden’. De yoga meiden en de barber boys. De hele meute blanke middenklasse bakfietsgezinnen, die allemaal niets willen missen. Voorspelbare veilige wegwerp hipte. Het moet ook weer niet te hip worden. De hipheid moet wel een beetje uniform blijven, anders snappen we het niet meer. En wat we hier in Nederland niet snappen, dat marginaliseren we, of maken we kapot met een clusterbombardement aan bureaucratische regeltjes.

Maar waarom is Rotterdam dan niet het Berlijn van Nederland? Heel simpel. Rotterdam is niet te vergelijken met Berlijn. Laat ik hiertoe een aantal mythes ontkrachten.

Rotterdam heeft erg geleden onder de oorlog en Berlijn ook. Dat klopt. Maar de schaal waarop is niet vergelijkbaar. Bij het bombardement vielen achthonderd doden. Bij de slag om Berlijn honderdduizend slachtoffers. Ook de vernieling staat niet in vergelijkbare verhoudingen.

Rotterdam is multicultureel en Berlijn is ook kosmopolitisch. De cijfers vertellen ons dat in Rotterdam vierenveertig procent van de bevolking wortels heeft buiten Europa. In Berlijn is dat achttien procent. Berlijn is dus in dat opzicht een ‘blanke stad’. De culturele dynamiek zou dus bij ons veel groter moeten zijn. Maar daar is weinig van te merken.

Het belangrijkste echter, is dat Rotterdam zich tracht te verkopen. Heel erg hard. Het meet zich dus alles aan, dat de marktwaarde verhoogt. Shell-waterstof-Rotterdam-Berlijn. Maar daaruit kan ik enkel concluderen dat Rotterdam het niet heeft en Berlijn het niet nodig heeft. Ze zouden ons vierkant uitlachen. Jazeker, dat zouden ze doen. Niet iedereen natuurlijk, maar zeker een aantal. Er zouden er zelfs de straat op gaan en stenen beginnen gooien. En dan zouden er ook nog een aantal de straat op gaan om met knuppels de stenengooiers te lijf te gaan. Want zo doen ze dat in Berlijn. Kampfzeit!

In het overwegend blanke en zeer grote Berlijn is het spectrum van subculturen veel groter. En ook radicaler. En dat is waar het verschil zit. In Rotterdam moet alles voldoen aan het Stalinistisch stilisme van het kannibalistisch kliekje dat de culturele diversiteit bepaalt. En er moet een heldere prijsvorming zijn. Anders snappen de boekhouders het niet meer. En graag licht verteerbaar en controleerbaar. Anders raken de hipsters in paniek. En je pop-up shopje in het uniform gerenoveerde pand van de almachtige woningbouwvereniging heeft ook bestaansrecht zolang de gesubsidieerde huurkorting geldt. Als het grote geld, lees de bakfietsblanken met torenhoge hypotheken, de wijk in komt, mag je oprotten, dan heeft de hipte zijn marketing doel gediend. Maar weet, dat vooral alles zonder monetaire waarde weergaloos is.

Ik kan me nog goed de Love Parade van 1997 in Berlijn herinneren. Rauw, met afwijkende wagens, rare vogels en demonstraties. En de Dance Parade het jaar daarop in Rotterdam. Een evenement, tot in de puntjes geregeld. Levi’s en t-shirts. Clean en ingekaderd. En dat is het verschil. Berlijn is een demonstratie van wat een stad als organisme vermag. Wat er van Rotterdam over is, is een georganiseerd commercieel evenement. En zo werkt het met alle hippe evenementen in Rotterdam. Alles moet zo breed mogelijk uitgemeten. Ontdekken is er niet bij, want in de voorverkoop moet de opbrengst dekkend zijn, anders begint men er niet meer aan. Ten slotte nog een laatste bevinding om het af te maken. Afgelopen week was ik weer bij één van mijn favoriete hipster koffie tentjes, Man met Bril. Goeie koffie. Industrieel uiterlijk. Jong, quasi slonzig personeel. Alleen dan dat bordje: ‘PIN only’. So not-Berlijn.

Nee, het is niet Rotterdam-Berlijn. Het is Berlijn. Met heel erg in de verte een echo uit een heel andere put. In kleine letters. Onlangs heb ik ook een aantal dagen doorgebracht in Düsseldorf. Dat is veel meer te vergelijken met Rotterdam. Even groot. Ook twee bruggen over een rivier, een soort Euromast en op de koop toe elk jaar een kerstmarkt. Maar zo’n vergelijking verkoopt natuurlijk niet.

Von Solo aug. 2018

Vera Jongejan – over de feeërieke danseres trillend in de wind

**Er staat een Japanse kersenboom voor mijn raam**

feeërieke danseres
die als het lente is
slank en dubbelbloemig roze trillend in de wind
mooi is voor de show

alleen geen vogel zet zich daarin neer
geen hommel snoept ervan

nu denk ik
zal ik haar dit voorjaar komen troosten
mijn armen om haar heen slaan
in mijn kast hangt nog een oude kimono
met een borduursel van lichtgele draken.

Vera Jongejan

Peter Posthumus – dat het nooit is wat het zijn kan…

Niet het leven dat we leiden
en wat er nu toe doet
maar dat ieder leven kort is
en uiteindelijk droef

dat je nooit precies weet
waarom je bezig bent
met wat je doet of
wanneer het ophoudt

dat het nooit is
wat het zijn kan
nooit is wat het beloofde

het schiet tekort
vooral in het vermijden
van het onoverbrugbaar scheiden.

Peter Posthumus

pom wolff – V

V

altijd een beetje bang
dat het de laatste keer is
dat komt door V

de tweede keer
zag ik hem terug in een potje
zo’n grote man en dan in een potje

ik heb het ook altijd
bij uitgelaten mensen
op zonnige terrasjes

of op verjaardagen
je laatste zoutje
**denk ik dan**

pw

JEE KAST brengt een ode aan Vincent

Peter Berger – Ze ruikt naar hageldauw op lentegras…

Het was een broze hulpkreet. Paniek. Help. Twee keer. Help! Onverstaanbaar bijna. Maar zonder twijfel paniek. Breekbaar en indringend kwam het keihard binnen. Richtingloos. Nog geen minuut geleden. Thuisbrengen kon ik het niet.

Pas nadat de streekbus voorbij geraasd was, zag ik haar. Aan de overkant van de Breestraat het afschot van de stoep trotserend in zo´n rolstoel die in ieder verzorgingshuis voorbij de schuifdeur staat. Daar zat ze, grauw en grijs als de kabeljauw uitgestald op de markt om de hoek. Eenzaam worstelend voor een grote glimmende etalageruit. Beide handen met de knokkels bleek rond de grijze banden van het onding geklemd. De trottoirband steeds naderbij. ¨Help me!¨ Blinde paniek spatte uit haar benepen blik. ¨Alsjeblieft!¨

Terwijl ik de losgeschoten veiligheidsremmen terug in de juiste stand aan het manoeuvreren was, vertelde ze dat ze in haar rolstoel woont. Met haar wijsvinger priemend in het niets. ¨Ze hebben mij er laten vallen.¨ Daar. ¨Ik kan niet meer lopen.¨ Daar. ¨Mag er nooit meer uit¨ Daar. ¨Maar mijn dochters laten mij gelukkig om beurten uit en vandaag is het die dag.¨ Haar grip verstijfde. Nog voel ik haar handen rond m´n polsen kloppen. ¨Dankjewel.¨ Tranen dreven op haar gezwollen ogen. Ik vroeg haar om haar naam. Ze dacht even na en haalde beide schouders op. ¨Daar,¨ zei ze. Dat is wat ze zei.

¨Zal ik je zeggen wie jij bent?” Na met een knipoog een vette glimlach te hebben bevrijd stromen duizend woorden over bewegingsloze lippen. Ik voel haar sidderen. Ze ruikt naar hageldauw op lentegras. Eva resoneert in mijn ganse lijf totdat de vrouw mijn beide polsen loslaat en kwijlend met haar kin op de borst in een staat van apathie belandt.

Juist op dat moment zwaait de winkeldeur open en begroet haar dochter haar met de woorden. ¨Zo moedertje, dan kunnen we nu weer lekker verder samen op stap,¨ en wenst mij vervolgens een prettige dag.

Peter Berger

Ien Verrips en Martin Berghoef winnen de enige echte virtuele – en waar stond uw wieg – trofee? op pomgedichten.nl (wat heeft het met u gedaan of wat heeft het u gegeven

dank aan alle dichters die instuurden deze week – we kwamen in alle uithoeken van het land – waar de wiegjes stonden – de eerste jaren van het leven werden beleefd met alle elementen van vroeger – mooi toch zo de zondagochtend met poëzie – over heo het vroeger was – ik kies qua eremetaal voor de eenvoud en dan kom ik tot twee keer goud – een keer goud voor IEN VERRIPS – met haar in alle eenvoud belichte trapje – die en passant Ellis van Atten in het zonnetje zette en een keer goud voor MARTIN BERGHOEF – hier in de de jordaan op drie hoog achter ook wel bergboefje genoemd – jong en van de eenvoud schoon zijn wiegeliedje. van harte gefeliciteerd!

Hoi Pom,

Ik zag de eerste regel van je zondagwedstrijd over die wieg enzo en verder kwam ik niet.
Mijn gedachten gingen uit naar het allereerste gedichtje dat ik schreef op de eerste cursusdag van woordkunstenaar Ellis van Atten. Dat was in januari 2018. Misschien voldoet het niet aan de opdracht maar het is toch een soort wieggedicht. Dus daar komt’ie.

verlangend naar de lente
naar de koeien in de wei
de herinnering aan vroeger
de klok,
het houten trapje,
de boerderij

Ien Verrips

ja hoor in alle eenvoud verlichte waters bij de boerderij deze woorden – lucebert zou er trots op zijn. en ellis was het ook al natuurlijk – laat ik zeggen in zeggingskracht kan cartouche – hieronder – er een puntje aan zuigen. poëzie is soms een houten trapje. en dat zal alles zijn – schreef jan arends in zijn recensie op het leven – ook geldig voor dit gedicht.

**dwarrelliedje**

slaap maar ik
de wereld is te groot
voor mijn
kleine handen

wiegt de wind
mij zacht
of is het de
sneeuwstorm
die mij wiegen zal

er is geen
maan vannacht
geen sterren om op
te wensen
alleen de schaduw
van morgen

slaap maar joh
dromen duren langer
dan geluk

Martin Berghoef

met een algemeen geldende waarheid in de laatste strofe
zingt martin zijn eigen wiegeliedje. jong en van de eenvoud schoon.

Rik van Boeckel –vanaf 16.30 treed ik met reggaeband The Dub Ark op in café De Stamboom in Den Haag
Frans Terken – van boven de berg af naar de kleine stad
Anke Labrie – de smalle hoge dijk – en zondag(ochtend) 30 maart een bijzondere ANKE LABRIE dag
Luk Paard – in’et mooie pajottenland
Max Lerou – de lucht was er om te snijden
Martin Berghoef – met een dwarrelliedje
Jorge Bolle – Zinnen waaien af en aan,
Ien Verrips – het houten trapje
Rob Mientjes – aan de tap

**wie wint de enige echte virtuele – en waar stond uw wieg – trofee op pomgedichten.nl?**

de zangeres zingt fragiel over kwetsbaarheden, in de krant wordt vandaag verhaald over een jonge actrice die moest wennen aan het hectische leven in de 020-stad – het parool natuurlijk – of over die media vrouw die nu op het bachplein woont – deftig amsterdam – maar als boerendochter het boerenland van haar geboorte ophemelt (toch verhuist ze niet terug – haha zou ik ook niet doen) – hoe dan ook **waar stond uw wieg en wat heeft het met u gedaan of wat heeft het u gegeven. we lezen graag van authentiek en zo – en dichters kunnen dat geven – u kent de regels** – gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**snackbar bastiaans**

zat op de plek weer
waar ik ooit ook met mijn vader
snackbar bastiaans, velsen noord
tafeltjes buiten en de zon oplichtend rood

op de fiets toen ijsje ola
nu kroketten en wat brood

straks het kanaal langs
voorbij de sluizen tot de boot
als je eindelijk de weg vindt
in ijmuiden loopt ijmuiden dood

pomwolff

Goedemorgen Pom,
Ja, waar mijn wieg stond, dat weet ik nog goed; bij deze mijn bijdrage.
Weekendgroet,
Frans

**Hooggelegen**

Gebakerd in doeken lag ik
in een bakje in de Vroedvrouwenschool
zag een zuster boven mij bewegen
dacht eerst dat dat mijn moeder was

ging ik gelukkig met echte moeder
van boven de berg af naar de kleine stad
waar het leven door de straten stroomde

Pleegzuster Bloedwijn om mij groter
te groeien dat was later
moeder verwende me met brood
en bad nou ja in een zinken teil
mocht ik plonsen tot het water koud was

goed gekweekt in katholieke sferen
en verzorgd tot op het bot
het heeft niet standgehouden
de kerk verder links laten liggen
de geur van wierook enkel nog in hippietijd
het stadje verruild voor het wilde westen

© FT 29.03.2025

van hoog naar laag, van het zuiden naar het westen. een mooi inkijkje – hoe het kan vergaan – de zinken teil – de kerk van zondag met wierook en al – en moeders die er altijd voor je was. een herinnering om te koesteren. mooi Frans.

Goedemorgen Pom
Dit gedicht gaat over het begin van mijn leven in Den Haag tot aan vandaag want vanaf 16.30 treed ik met reggaeband The Dub Ark op in café De Stamboom in Den Haag.

Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel

**De wieg van het leven**

Mijn wieg in het Statenkwartier
geeft het leven enig vertier
tussen de schouders van ouders

het leven in Den Haag leidt naar Leiden
laat het optreden in de Stamboom verblijden
opent het pad naar poëzie met muziek

in de wieg danst ‘t hart van de kleuter
op de driewieler word ik de peuter
op school de puber met Hoornik en Slauerhoff

zo gaan de jaren naar Vinkenoog en Lorca
en vallen de dagen warm en droog in Lisboa
bij het zittend standbeeld van Pessoa.

Rik van Boeckel
29 maart 2025

**ook een inkijkje – meer een doorsnede van het leven zoals het tot nu toe en tot gisteren zaterdag werd geleefd door rik van boeckel en band. en vanaf vandaag weer blijmoedig voorwaarts.**

Ha Pom,
Geboren in Nieuwerkerk aan den IJssel, waar ik mijn jeugd doorbracht, speelde De Hollandse IJssel een belangrijke rol in mijn leven. De inspiratiebron voor meerdere gedichten, waarvan deze er een is.

Een mooi weekend met heel veel poëzie!
Hartelijke groet,
Anke

**de ogendichtrivier**

de smalle hoge dijk
op onbepaalde plaatsen
spiegelglad

het strooizout schaars

doodstil zit ik achterin
mijn voeten
om de schooltas heen geklemd

pal naast me beneden
het diepe donkere water

bij elke bocht
knijp ik mijn knokkels wit
om de harde leuning van de bank

vandaag wordt het heelal
door Buschauffeur bestuurd

anke labrie

wensen wij van hier Anke een mooie dag, een mooie ochtend, feliciteren wij dichteres en schilderes met haar verjaardag – een nieuwe fase – een nieuwe lente – een nieuw geluid voor mooie jaren. en dat de angsten bij de Ijssel voor goed gevangen zijn in het gedicht.

zo zondag…ter pom wolffs site de wedstrijd die geen wedstrijd is die zondag nu …dààr in’et boerengat…’et pajottenland…noem’et maar zo:

” paard & land ” luk paard

waar de adem die’et alles begon
‘et leve en ik de gebore zoon
de eerste buitenlucht de nieuwe stapjes

dààr waar’et bloed stroomt
door me alles heen
‘et kloppende hart
dàt begin

‘et paard de rockdichter
met liefde doordronge
in’et thuisland ‘et boerengat
pajottenland’et zware ploegenland

“laat de paardjes
laat de wind
laat’et grauwe
door de zon losbreke”

wij spiegele ons tot mooi elkaar
de boerenjongens en paardenmeisjes
‘et pajottenland dat ik vanuit de wieg
van altijd en voor mij’et paardenland

© luk paard

in’et mooie pajottenland stond paards wieg…

in het zware ploegenland stond – mogen wij lezen – lukpaards wiegje – en wat zij toen nog niet wisten en wij lezers nu al een leven lang – van die bruisende fontein de spraakwaterval – de taalexplosies – een leven lang het levendige leven van de woorden zinnen strofen paards.

**atmosfeer**

de lucht was er om te snijden
pall mall streed met samson
en geur van de gebraden haan
die wachtte op het mes

de tafel helemaal uit oisterwijk
met eikenhouten asbak overvol
daarnaast de aangebroken nieuwe
vieux de fles bleef altijd open

gordijnen in de kleur campari 7up
vitrage bruin met eens in het kwartaal
een emmer water en de magie van nicotine
die zich als thee uit het kant trekken liet

en in het kamertje voor met zicht op de kade
tussen muren van een oud verhaal lag te vroeg
de prachtige kleine met een vreselijk kabaal
ontrukt uit zijn wiegje van vlees en bloed

ml

de kleine in het kamertje voor en het kabaal – haha – ja de kleine lerou liet zich al snel horen en zo is het een leven lang gebleven – de ingrediënten van het oude leven goed en vakkundig wel gesmeerd en goed doorrookt in het gedicht aangebracht – de nicotine te trekken als thee – bruine vitrage en geelfluweel de mode. de meubels uit oisterwijk in dezelfde tinten – erg stevig aanwezig.

**Eerbetoon aan een Wolff**

De tenenkaas van de ongewassen voet
was niet opgewassen tegen jouw
goede zorgen.
De wieg van het gewenste kind, die altijd leeg was.

Waar deze zin vandaan kwam
weet niemand. Nooit.
Zinnen waaien af en aan,
golven beuken met hoofdletters
en punten.

Ik vond de zin dankzij een Wolf
in wolfskleren.
Hij zet mijn hersens aan
en dat is het echte goud.

Jorge, bijna 1 April

**graag aanvaard het eerbetoon dor Jorge Bolle dat alle kanten aanvliegt en opvliegt. we zetten op de vroege zondagochtend de koffie en de hersens aan. zo moet dat.**

Waar mijn wieg stond? Mag het ook de kinderwagen zijn?
Groet, Rob

**Sjans en veria**

aan de tap zag ik vader
langs mijn moeder staan
in boerenkiel met zakdoek
gouden jongens in hun hand

vrolijk leven in de brouwerij
de muziek op carnaval
brulde ik om etenstijd
hoge nood en honger

moeder buigt voorover
wiegt mijn kinderwagen
het gaf zowaar wat troost
geinen op fanfare

mijn eigen polonaise
vierde ik wat later
met natte luier ratels
melk ging er snel weer in

het tuinpad op met vader
vol sjans en veria
mams Weens walsend
zingt Duits een aria

Rob Mientjes

**rob mientjes een carnavalskind – niets meer aan toe te voegen.**

pom wolff – de eerste persoon enkelvoud

**de eerste persoon enkelvoud**

terugkijkend
en bij nader inzien
is het steeds hetzelfde

als bij een zonsverduistering
schuift er van alles tussen
hemel en aarde

vloeit alles
wat warm was
in me weg

en dacht ik
dat er een reden was
dat jij de reden was

en eerder ooit
dat zij de reden was
dat dacht ik

waar het toch
aan de eerste persoon
enkelvoud lag

pw

GERDIN LINTHORST: ‘je ziet nooit waar ze blijven, de dooien.’

Gerdins column van mei 2016

Goedendag poëten en anderen,

‘Er is een tiet van komen en er is een tiet van gaan’, aldus mijn opa zaliger.
Dezelfde opa die zo virtuoos met twee eetlepels op knieën, ellebogen en voetzolen geheel solo en zonder Lederhose de Tiroler Holzhacker Buben kon imiteren en die zo prachtig Lou Bandy kon zingen: ‘Zoek de zon op, al schijnt ie niet, want een beetje zonneschijn dat moet er zijn’…..
Deze opa, die mij leerde schaken en dammen, eindigde zijn aardse bestaan in wat toen heette de Amstelhof, inmiddels de Hermitage in Amsterdam. De Amstelhof was voor vele tonnen gerestaureerd vlak voor zijn komst. Niet ter ere van opa. Het ging hier vooral om authentieke balken in de keukens en de enige echte plavuizen in de hal. Opa lag nog steeds op een meerpersoonskamer, waar geen spijkertje in de muur geslagen mocht worden, laat staan een authentiek 19e eeuws buffetje geplaatst. Hier hield plotsklaps het historisch besef op van de bejaardenhuisregenten.
Opa liep aanvankelijk nog hoopvol rond met zijn schaakbord onder zijn arm en het zelf getimmerde kistje met de zelfgesneden schaakstukken in de hand. Maar hij gaf er al snel de brui aan. Toen hij na een veelbewogen leven van 94 jaar met daarin de komst van automobielen, vliegtuigen, radio’s, tv’s, telefoons, computers en twee wereldoorlogen, weer eens werd berispt door een piepjonge bejaardenverzorgster, omdat hij zijn luier op de centrale verwarming te drogen had gelegd – een adequate bezuinigingsmaatregel zou men tegenwoordig denken – stapte hij zijn bed in, mompelde ‘snotneus’, meldde mij: ‘Ik vind het wel welletjes’ en sloot de ogen.
‘Cerebrale decompensatie’ stelde de bejaardenhuisarts vast, terwijl ik opa een laatste schouderklopje gaf. En bedacht hoe wij nog samen door de Amstelhof gedoold hadden, op zoek naar de uitgang voor de doden. ‘Want’, had opa gezegd, ‘je ziet nooit waar ze blijven, de dooien. Waar gaan ze eruit?’ Vandaar de enorme ‘kuitenflikker’ door het tehuis, abrupt afgebroken door een bevoegd persoon die ons verbood nog deze en gene gang en kamer te betreden. ‘ Maar ik wil weten waar ik blijf als ik dood ben’, riep opa vergeefs. Zoals hij ook vergeefs had geprobeerd diverse in allerlei stadia van dementie verkerende lotgenoten ervan te overtuigen dat de wereld toch echt plat was en als je niet uitkeek dan viel je eraf en waren de rapen pas echt gaar.

Opa stapte op. Er is nu eenmaal een tiet van komen en een tiet van gaan. En het is zaak op tijd op te stappen. Dat doe ik dan ook. Bij de Pom welteverstaan. Vooralsnog. Voor korter of langer. Een sabbatical. Ik ben iets minder daadkrachtig dan opa. Maar ik vind het wel even welletjes. Ik heb het gevoel dat ik niets meer te melden heb.
En nu stijgt een ander familielid van mij, mijn moeder, met veel geraas op uit de onderwereld en laat haar Donner haar Blixen klinken. ‘Jij, niets meer te melden, sinds wanneer is dat, en waarom dan nu pas en niet al toen ik je telkens de mond moest snoeren, godhelpmedebrugover….in wat voor wereld leven wij….’ Exit reeds lang overleden moeder die zo prachtig in spreuken en spreekwoorden kon spreken. ‘Ja kind, zoals het klokje thuis klinkt’. ‘Klopt mam, eigen haard is goud waard’. ‘Maar je weet het, beter een vogel in de hand dan….’ ‘De huid verkopen voor de beer geschoten is mam.’ Maar dit is weer een ander verhaal.

Al het goede voor u poëten en anderen. Succes. En plezier. En tot horens.

Hartelijke groet van
uw DinLin.

VON SOLO met een dodelijke analyse – … ze leert nog heerst. Ze taant.

Stel je voor dat je geboren wordt in een provinciaal gat ergens in het midden van de Verenigde Staten. Er is weinig hoop. Je vader is snel uit beeld verdwenen. Je moeder rommelt wat aan met andere mannen en drugs. Maar drie achternamen verder haal je toch je middelbare school diploma. Daarna ga je in het leger. Bij de Mariniers natuurlijk. Je komt niet aan vechten toe, maar bent wel in een oorlogsgebied geweest. Na een aantal jaren dienst zwaai je af en kunt gaan studeren op basis van een beurs, waar je door je diensttijd recht op hebt. Je doet keihard je best en studeert cum laude af. Dat levert je dan weer een beurs op voor de prestigieuze Yale Universiteit. Daar studeer je rechten en ook dat rond je succesvol af. Na een paar juridische banen, ga je bij een durfinvesteerder werken en speelt je in de kijker. Je schijft terloops nog een succesvol boek over hoe je tegen je jeugd aan kijkt. Het kan bijna niet anders, of ook in de politiek doe je het goed. Je bereikt zelfs de hoogste regionen. Je wordt verliefd op een Hindoestaanse vrouw, maar bent niet te groot om liefde te laten prevaleren boven mogelijke etnische vooroordelen, dus je hebt ook nog de moed om te trouwen en een gezin te stichten. Het voorbeeld van de Amerikaanse droom. Van niks, tot de top van de wereldpolitiek. Het lijkt wel een sprookje dat zo afkomstig is uit een Disney film. Dat moet toch wel een goed mens zijn? Die J.D Vance.

Daar wordt echter in Europa heel anders over gedacht. Daar zitten mensen in de heersende politiek, die links of rechts altijd wel tot de elite of de adel behoord hebben. Overwegend blanke gymnasiasten met een Verenigingsverleden. Honderden jaren verdelen en vooral heersen. Verbonden families en vrinden, die de macht uitmaken. Van Shell tot Albert Heijn. Van het Koninklijk huis tot de fiets van Marc Rutte. Geen mensen uit een achterbuurt, met alleenstaande moeders. In ivoren torentjes en achterkamertjes wordt diplomatiek gekonkeld en men noemt dat regeren. Men redeneert in cirkels en buigt buiten het zicht voor de grote god Mammon. Het bestuurdersvolk voelt zich verheven, onaantastbaar en alwetend. Kronkelen en konkelen. Ze zijn mentaal verweekt. Er is al jaren geen Minister van Defensie geweest, die überhaupt nog gediend heeft en geen Minister van Onderwijs, die nog voor de klas heeft gestaan op een middelbare school. Elke connectie met het plebs is verdwenen. Maar dat zie je niet met je hoofd in de wolken.

Wat doe je dan, als de jongen uit de eerste alinea je als werelddeel terecht wijst voor het gebrek aan ruggengraat. Je gaat er tegenin, ontkent en draait om. Je verontwaardigd je ten zeerste. En hebt niet door, dat steeds meer mensen van het ‘gewone volk’, misschien zelfs onbewust, een stem horen, die dingen zegt, die ze wel begrijpen. Waarvan ze voelen, dat het wel moet kloppen. Heel anders, dan wat ze jaren gehoord hebben. Dat is het moment, dat je je moet realiseren, dat de traditionele Europese politieke elite passé is. En dat is niet omdat die jongen uit het Midwesten ook werkelijk gelijk heeft. Hij is ook maar een zetbaasje. Het is vooral omdat degenen, die het goed hadden moeten doen voor ons, er zo erg naast gezeten hebben. En dat was nog niet zo erg geweest, als er een lerend vermogen in de heersende klasse had bestaan. Maar ze leert nog heerst. Ze taant.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: