CARTOUCHE wint de enig echte virtuele brood&koffie trofee op pomgedichten – maar dan wel die van moeders.

• marc tiefenthal – de zee die beeft, mensen op de vlucht.
• rik van boeckel – dode koffie gedronken bij de grafsteen
• petra maria van den eerenbeemt – liefste de gordijnen kunnen open
• cartouche – dat zie ik in – moeder, een zachte tong en op zijn tijd een bakje troost
• frans terken – en niet het surrogaat uit die rotoorlog

Voorbij de toast

Een pirouette zag ik vandaag
de dag draaien voor mijn ogen, jij
die ik volg, plakt aan mijn zijde alsof
cellen zich niet elke zeven jaar delen
iedere druppel een oceaan op zich is
zo nemen we ronde na ronde en eten
van de nacht, de middag en de morgen
voorbij de grens van toast en espresso

hoor ik de echo van kan het dan
niets verdommen of je verrekt of slikt
leven meer is dan je bedrinken en denken
in inkt zwart en wit in plaats van zoals jij
me in wijsheid van oude dagen pleegde
voor te houden, een bed een bad
en breekbrood is al wat een mens
van node, een wereld van verschil

dat zie ik in – moeder, een zachte tong
en op zijn tijd een bakje troost

30122018
Cartouche

GOUD VOOR CARTOUCHE DEZE WEEK: ja ronduit indrukwekkend de woorden van cartouche in de laatste regels –  het eten van de nacht en de vluchtelingen naar de stem van moeder, zijn moeder, alle moeders toegeschreven. ik buig diep voor dit gedicht. het raakt me.

zolang ik leef is er oorlog daar. het is waar moeders niet voor baren. of dichters politieke verzen moeten schrijven? of politieke verzen wel van de poëzie zijn – daar kun je ook een leven lang van mening over verschillen. en dat we gelukkig niet echt meer/nog van de oorlog weten hier in dit polderlandje – van de immense pijnen en de angsten – van de haat over en weer – dat we er in ieder geval één keer bij stil staan hoe we er ook in staan. het thema deze week naar aanleiding van een bezoek aan het tropenmuseum in 020 – een levend museum – was er jaren niet geweest – het groene t shirt – de dichter – de poëzie – het verlangen naar moeder, de geur van een veilig thuis. hoe je op een milde wijze vorm geeft aan vrijheidsstrijd door de jaren en door culturen heen. het tropenmuseum een bijzonder museum.

wie wint de enig echte virtuele brood&koffie trofee op pomgedichten – maar dan wel die van moeders. de basisingredienten van het leven graag gedicht deze week – een beetje smokkelen mag wel – als het maar van het leven is. u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.

wat is een vrouw

wat is een vrouw meer dan
haar cellen
dat je haar beschrijven kan
misschien

hoe mooi ze ligt
is dat dan iets
of dat ze kotst en zo
zich uit

gehaast haar kind
van school moet halen
haar hoofddoek strikt vertrouwelijk
nog wijd en zijd bemind

als ego nog slechts lego is
én hij de zoon geworden
die op hem lijkt
weet zij één dood
die nog vol leven zit
was dat het dan

pomwolff

(…)

In plaats daarvan kwamen nieuwsberichten
uit alle hoeken van de wereld.
Een gebouw dat instort, een vulkaan die uitbarst,
de zee die beeft, mensen op de vlucht.
Ik wist al lang niet meer hoe lang ik zo ijsbeerde.

marc tiefenthal

de vrijheidsstrijd van tiefenthal voor een vrije en ongeremde tiefenthal enigszins aan banden gelegd – in die zin dat 85 regels intro die alleen over tiefenthal gingen en niets toevoegen aan het bekende beeld van tiefenthal – buiten het thema vielen. komen we toch uit bij de wereld en een persoonlijke noot die ontroert – komen we uit bij de poëzie.

Moeder’s hartenlied

Moeder’s koffie al lang geleden
geroken die is koud zonder smaak
dode koffie gedronken bij de grafsteen
tijdens het geurrijk hartenlied

zoals moeder las in Nederlands Spaans koffiebonen met passie maalde
de witte Makedonika dronk uit poëzie
het Indisch kassijan uitsprak met sambal

niet meer beweegt geen woorden leegt
die tijd ronkt na in herinnering van liefde
de geur lijdt leidt maakt verleden verkouden stilt de dorst van de zangkeel

moeder’s koffie aan de naaimachine
pruttelt in de smaak van jaren
zingt zieltogend het lied van harten
als het lepeltje suiker proeft.

Rik van Boeckel
29 december 2018

de naai(brei)machine zoals ie zijn intrede deed in de poëzie in jaap montagnes leiden, en in rotterdam en dan nu wederom in leiden. in de woorden legt de dichter iets van verlangen naar vroeger. hoe het was en hoe het rook. de dode koffie nu – een sterk beeld. ‘die tijd ronkt na in herinnering van liefde..’ schrijft de dichter. hoe de dichter beelden schetst naast en naar aanleiding van het thema – het is duidelijk rik kan met het gegeven oorlog niet echt  uit de voeten. van dat er altijd koffie is, moeders zijn, oorlog is.

wijn en koffie
bij de radio

Ik ben je angst
de lege dagen
zonder licht

in mijn ogen
lees je
wat er niet is

ik ken je angst
je wens
dat wat ik niet ben

zag je mij maar
in het licht
van mijn ziel

liefste
de gordijnen
kunnen open

weldra
is het te laat

Petra Maria

oorlog, moeders, geliefden, dreiging en dat de gordijnen nu nog wel open kunnen – de radio in deze dagen van de top 2000 – vroeger van de vrije geluiden van ver weg. petra beschrijft een gemoedstoestand aan de hand van het thema.

Voorbij de toast

Een pirouette zag ik vandaag
de dag draaien voor mijn ogen, jij
die ik volg, plakt aan mijn zijde alsof
cellen zich niet elke zeven jaar delen
iedere druppel een oceaan op zich is
zo nemen we ronde na ronde en eten
van de nacht, de middag en de morgen
voorbij de grens van toast en espresso

hoor ik de echo van kan het dan
niets verdommen of je verrekt of slikt
leven meer is dan je bedrinken en denken
in inkt zwart en wit in plaats van zoals jij
me in wijsheid van oude dagen pleegde
voor te houden, een bed een bad
en breekbrood is al wat een mens
van node, een wereld van verschil

dat zie ik in – moeder, een zachte tong
en op zijn tijd een bakje troost

30122018
Cartouche

ja ronduit indrukwekkend de woorden van cartouche in de laatste regels –  het eten van de nacht en de vluchtelingen naar de stem van moeder, zijn moeder, alle moeders toegeschreven. ik buig diep voor dit gedicht. het raakt me.

Op de nuchtere maag

Het mag nog donker zijn
een zwak licht op de achtergrond
op de tast vul je de filter

zeven afgestreken schepjes
waar de waterstand acht meet
voor minder gaan we het niet doen

de geur alleen al haalt je lief uit bed
zij veert op alsof haar moeder roept
van onder aan de trap

ingeschonken en met een wolkje melk
een lepeltje alsof je in leven roert
geen haast om de dag te beginnen

en niet het surrogaat uit die rotoorlog
verdomd nee echte koffie
van bonen in overvloed

geen oog dat het zwart ziet
je maalt en roert zolang als nodig
als het leeg lijkt schenk je weer bij

hoe het loont als er damp kringelt
vers brood blikkert in de oven

FT 29122018

…alsof je in leven roert …- de koffie als beeld voor hoe het voor de dichter het liefste is – echt en geen surrogaat asjeblieft – het leven niet en ook de koffie niet – het is al lang geleden de surrogaatkoffie laten we aan de vorige eeuw. de koffie staat op de nuchtere maag alleen liefde toe. dat het ook donker kan zijn in een gedicht als een hoopvol begin van de dag.