voor frans het goud vandaag – zo vanzelf licht een gezicht op van wie wij missen – mooier kan het niet geschreven.
Hoe wij elkaar in het voorbijgaan toeknikken
het is een welgemeende groet
die als vanzelf het hoofd doet buigen
het schept intens contact tussen ogen
je duikt in een diepblauwe zee
waar het raden is naar de ondergrond
met wezens die er nageslacht baren
zoals ze angstvallig waken over hun kroost
het zorgzame van moeders en vaders
of laten ze begaan – het vrije van de vis
die elke richting op instinct verkent
tersluiks omkijkt naar wie hem voortbracht
of er nog een glimp van herkenning is
zo vanzelf licht een gezicht op
van wie wij missen
altijddurend beeld op het netvlies
gezien nog met de ogen dicht
FT 06.07.2019
zo vanzelf licht een gezicht op van wie wij missen …. schrijft frans terken – de foto waarop hij met joop scholten – toen nog deze twee dichters en hun tweedichten – zo mooi vaak ook – ieder kent zijn eigen verdriet natuurlijk maar dit gedicht en deze woorden brachten mij tot deze foto, deze herinnering, tot deze dichters van wie er een niet meer is maar min of meer als vanzelf toch altijd ook. dank je wel frans.
- FRANS TERKEN gezien nog met de ogen dicht
- PETRA MARIA je ademt elke dag belofte
- MARC TIEFENTHAL Ontmasker valsspelers
- CARTOUCHE wat wil dat zeggen over ons
- JOLIES HEIJ met sluimerverdriet
- RIK VAN BOECKEL de kaaskop met Indisch bloed
wie wint de enige echte virtuele – naar een dichtregel van
antony oomen – ‘hoe alles vanzelf spreekt, en
wij…’ trofee op pomgedichten?
we wilden te pom de tour de france dit weekend voorrang geven boven andere onderwerpen totdat antony zijn ‘ hoe alles vanzelf spreekt, en wij‘ aanbood. een onontkoombaar prachtig gedicht – dat we ook in de zondagochtendwedstrijd als inspiratie willen gebruiken – ‘hoe alles vanzelf spreekt, en wij‘ – een prachtig thema voor de zondag. aangrijpende regels intens mooi geschreven.
wat spreekt voor u vanzelf – en hoe staat u daarin met wie u lief is? dat is de opdracht deze week. in wezen natuurlijk geen wedstrijd – we waarderen hier de schoonheid van de woorden – maar dat weet u wel. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
hoe alles vanzelf spreekt, en wij
je weet hoe graag ik tegen de wind praat
de bomen langs de rivier, de rivier
dat ik vogels toezing en met vreemde mannen meega
verder spreekt eigenlijk alles vanzelf, je doorgrondt elkaar weliswaar
nooit heel diepgaand, de ene keer toch grondiger dan anders
herken je elkaar tegenkomend op de gang of anders in de keuken
je groet, steevast joviaal maar even welgemeend
ietwat argwanend, jij wendt dan zo triestig melancholiek je blik af
je blik prompt aangetrokken naar de doden
de krakende gangen hangen er vol mee, foto’s van gestorvenen
verbrand of bedorven, te oud, te jong, te vroeg, ze raken je nog aan
alleen op de foto, samen met de restanten op de foto
neem dan de bloeiende fresia’s in een breekbare amfoor
welriekend, tenger, verfijnd beide
hunkerend naar behoedzame aanruiking
een vlinder met een doornenkroon, steeds schaarser en verder weg
optornend tegen de stormwind, naar de liefde
trotseer je hunkerend regenvlagen, onweer, hagel
je kent deze buien, de wind en de storm
de seizoenen, talrijke jaargetijden gingen reeds voorbij
zoveel jaar ken je elkaar en de klok tikt maar
je draagt de sleutel tot hetzelfde huis
je houdt elkaar de deur open
ik voor jou, jij voor mij, alles aandachtig, zoals het hoort
Antony Oomen
4.VI/2019
Amsterdam
BELOFTE
als er een briesje staat
en het is zomer
hoor je de boom
haar adem ritselen
zij fluistert de zin
niet van het leven
maar van het
wakker worden
besef toch dat alles
duiven roeken
een verre brommer
scheurt de straten
het zou een belofte
kunnen zijn
zoals een kind ontwaakt
gretig naar de dag
ik heb hem zelf geplant
die boom
dit is mijn reis
en jij bent zo ver weg
het spreekt vanzelf
je ademt elke dag
belofte
Petra Maria
hoor je de boom haar adem ritselen – vraagt petra maria ons. ja de lezer hoort de boom ook even – in indirecte zin, in indirecte woorden brengt petra maria ons bij haar terug. en zichzelf levenslang, zolang de boom zal ademen. gedicht tegen het particuliere aan blijft net aan de goede kant van de streep voor de lezer. op de streep. het is die onzichtbare lijn die een gedicht niet alleen voor de schrijver/dichter laat zijn maar ook voor de lezer en de wereld van de lezer.
Laat dan nu de grotewoordenstroom
uitblijven, de kramerij
opstappen.
Laat wie met alle geweld
het woord wil voeren
de mond gesnoerd worden.
Het microsnoer!
Gevonden.
Ontmasker valsspelers,
vooral valse blondjes.
Spoel ze de mond en het haar.
Ontraad een tandarts.
Het woord zoekt de rand van de tand
om er af te vallen.
—
marc tiefenthal
de aktivist in de tief leeft op. een protestsong tegen de valsspelers – laten we het in dit gegeven kader invullen – en zeggen we politici – de een nog meer dan de ander. merkel als vals blondje? hahaha. ach gossie ze trilt al vanzelf van het podium af. erdogan, poetin, baudet, de winter: ze passen hier allemaal.
Hoe iets niet voor zichzelf spreken kan
Een schaduw overhangt mijn dagen
leeg de handen, gebogen over eigen jammeren
wat wil dat zeggen over ons, schat
de uren zetten zich
De seconden tollen in hun jacht op ons
zoals de diepte van de afgrond
die mij trekt, het wezen als ook de stem
niets meer is dan een in smart vergane klacht
Ogen dwalen rond, blind gaan ze
de ronde vormen die zich willen
vormen tot een stem die ik ontken
wat, schat, zegt dat over ons
Alles is verhuld en verengt in ons
de rand van schuld zoals
de schaduw waaraan ik me overgaf
niet meer is dan een vraag, een wrede wee
Cartouche
06-07-2019
onze cartouche meteen in de contramine. niets spreekt vanzelf! leren we van hem. cartouche spreekt louter en alleen voor zichzelf. zo is het. nou en het is meer pais en wee in plaats van pais en vree in huize cartouche. mag het gedicht zo samengevat? een reis naar het land van treurnis, schuld en schaduw. en de schat is niet meer de schat die zij ooit voor hem was. het is net of cartouche en bregje zonderland een avond in de kroeg stevig op elkaar in hebben gesproken. zonderland ziet de wereld op haar afkomen en niet meer zitten – cartouche ziet nog slechts de contouren van bregje zonderland. nee het wordt er niet vrolijker op zo in het brabantse.
en toch en toch moet me van het hart dat er voor de herdenking van de MH17 nog een andere herdenking plaatsvindt, nl. die van de genocide van 11 juli in Srebrenica.
Helaas moet die hiermee concurreren, hoe mooi ik het gedicht van Antony Oomen ook vind.
Vandaar dat ik in mijn gedicht eea heb proberen samen te voegen.
sluimerverdriet
mijn stille echo kan je verder helpen
waar taal hulpeloze bressen slaat
bewegend op de paukslagen van sprakeloos
in de donkere nissen van jouw bijzijn
zo lang het slechts ademtocht is wat ik voel
en de fanfare door blijft spelen
verf de deuren naar mijn binnenste zwart
dat ik ze niet meer als valluik herken
de zappende passant die onbewogen toekeek
de jager die op kleiduiven schoot
die vliegtuigen bleken, de soldaat
in de enclave die jammerlijk de aftocht blies
zo vanzelfsprekend dat ik je voor lief nam
vergat waarvoor ik gekomen was
tot ik je jonggestorven gezicht terugzag
je graf in de lucht, ik trok de herinnering dicht
Jolies Heij
hoe mooi persoonlijk ze wordt in de laatste strofe – maar dan persoonlijk op een dichterlijke manier – open ook naar de lezer toe – die ook zijn geliefde vanzelfsprekend voor lief kan nemen om te vergeten waarvoor hij/zij gekomen is…mooie regels. ik denk dat die laatste strof op zich zelf kan staan – hooguit met vier inleidende regels waarin de fanfare kan opgevoerd.
waar taal hulpeloze bressen slaat
bewegend op de paukslagen van sprakeloos
en de fanfare door blijft spelen
zo vanzelfsprekend dat ik je voor lief nam
vergat waarvoor ik gekomen was
tot ik je jonggestorven gezicht terugzag
kijk wat een kracht en schoonheid de weinige woorden
Langs kassen van bloeiende dagen
rijdt de kaaskop met Indisch bloed
om zwoele Afrikaanse ritmes te slaan
een tuinderswals een rockende beat
vijftien maten zomerslag
zo vanzelfsprekend het ritme voorbij
de stralendans op de jazz
van de ingenomen zomerdag
de saxofoon luidt het leven in
met een kwinkslag van vreugde
de taal van klankrijke bezinning
speelt met zinnen van poëzie
snaren tikken de tijd weg
melancholie tilt de wereld op
stokken dromen galmende bekkens
tom tom twinking het weekend in.
Rik van Boeckel
7 juli 2019
wat vanzelfsprekend is laat rik van boeckel zich maar een keer zeggen – en zoefffffff weg is ie. de zomerdag met zomerslag de afrikaanse ritmes – met een heel orkest zet rik de wereld in vuur en vlam, stijgt dansend op om de tijd te ontstijgen. en inderdaad het weekend in tom tom twinking. de kaaskop met indisch bloed zit nooit stil – dat kan ie niet.
Als vanzelf
Hoe wij elkaar in het voorbijgaan toeknikken
het is een welgemeende groet
die als vanzelf het hoofd doet buigen
het schept intens contact tussen ogen
je duikt in een diepblauwe zee
waar het raden is naar de ondergrond
met wezens die er nageslacht baren
zoals ze angstvallig waken over hun kroost
het zorgzame van moeders en vaders
of laten ze begaan – het vrije van de vis
die elke richting op instinct verkent
tersluiks omkijkt naar wie hem voortbracht
of er nog een glimp van herkenning is
zo vanzelf licht een gezicht op
van wie wij missen
altijddurend beeld op het netvlies
gezien nog met de ogen dicht
FT 06.07.2019
BELOFTE
als er een briesje staat
en het is zomer
hoor je de boom
haar adem ritselen
zij fluistert de zin
niet van het leven
maar van het
wakker worden
besef toch dat alles
duiven roeken
een verre brommer
scheurt de straten
het zou een belofte
kunnen zijn
zoals een kind ontwaakt
gretig naar de dag
ik heb hem zelf geplant
die boom
dit is mijn reis
en jij bent zo ver weg
het spreekt vanzelf
je ademt elke dag
belofte
Petra Maria