Er zijn fijne gedichten ingestuurd en ik heb er ondanks drukte de tijd voor genomen. Hartelijk dank voor de inzendingen. Zoals altijd vind ik het moeilijk om prijzen toe te kennen maar:
Goud Petra, ik vind de regels die ik eruit pikte dermate mooi dat ik niet anders kan.
Zilver Lisan fijn liefdesgedicht
Brons Frans
dat alles
zo vanzelf
zwijgt
zo zinloos
en verlangend
reikt
waar blijf ik
met mijn
dagen
in wezen
sta ik los
van maan
van zon
van sterren
waar ik dacht
heelal te zien
daar zweeft
in vele lagen
niets
het is zo stil
dat alles wacht
tot jij terug
blijft
Petra Maria
–>
in wezen
sta ik los
van maan
van zon
van sterren
op bijna pommeriaanse wijze brengt petramaria ons dit weekend terug op aarde. waarheen de gedachten ook leiden, zullen leiden of hebben geleid. prachtige regels. de aarde is nu eenmaal altijd de uitkomst voor mensen. misschien zijn de laatste twee regels net teveel aan dit gedicht. dan houden we als slotregels 2 wereldregels over:
het is zo stil
dat alles wacht
is een waardige en poëtisch volmaakte afsluiting van dit prachtige gedicht.
jeanine: –>
Petra Maria
Gisteren al las ik dit gedicht en dit is wat ik wilde lezen:
HEELAL
dat alles
zo vanzelf
zwijgt
waar blijf ik
met mijn
dagen
waar ik dacht
heelal te zien
daar zweeft
in vele lagen
niets
Waarvan ik wil benadrukken dat ik vooral die twee laatste strofes van de ingekorte versie prachtig vind en zo goed als genoeg. De laatste woorden in de langere versie trekken het gedicht terug naar de dichter en dat ervaar ik als jammer. Geef de woorden de ruimte zo je dat het heelal laat doen. Dankjewel Petra.
- Rik van Boeckel – onder een brug
- Petra Maria in het heelal
- Frans Terken in het web
- Cartouche weg van zichzelf
- Lisan Lauvenberg in de Oostenwind
- wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele – ‘ik kom eraan, (…) ga maar vast vooruit’ – trofee (tekst GvM) op pomgedichten?
petra maria wees ons op het prachtige lied van Gerard van Maasakkers – deze week graag genomen als thema voor de wedstrijd – helemaal een brabants gebeuren met jeanine hoedemakers als jury voorzitter – ‘ik kom eraan – ik zal de uitweg vinden’ zingt de zanger – zo is het ook voor de dichter. ga alvast maar vooruit de dichter heeft nog even wat te schrijven – maar als de dichter komt dan komt de dichter ook echt. met echte poëzie! en dat lezen we graag lieve dichter deze week. neem even de tijd om de uitweg te vinden – misschien een uitweg met troost. en ach u kent inmiddels de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
die van de wind
hoe zou het zijn met de vrouw
die van de wind schreef
altijd wind – altijd schreef
waar we waren waren woorden
zachte woorden zachte wind
zachte wind waarin je stem
die zachte wind
waarin jij je woorden schreef
de wind die durend in mij waaien bleef
pomwolff
Onder de brug
De boot vaart door gedachten
het water is als een hersenpan
stromend onder de verbindende brug
de stuurman de dichter de denker
de wetenschapper van de universele stad
onder de zon van ‘t luisterend hart
terrassen op boten rusten
op verwachting van stilstand
doch gedachten stromen voort
vinden geruisloos een uitweg
langs oevers bruggen sluizen
openen de aardse hemelpoort.
Rik van Boeckel
20 september 2019
Leiden
–>
pom: Leiden in de woorden van Rik beschreven. ik heb zelf wat moeite met de vergelijking in regel 2 en 3. (water is als een hersenpan…) maar misschien dat juryvoorzitster Jeanine Hoedemakers uit haar dak (hersenpannetje) gaat bij de vondst van rik. jeanine die de inspanningen om het stadsdichterschap van den bosch achter zich heeft gelaten, nu weer druk doende is met haar mini-bieb en de optredens die zij in rosmalen heeft georganiseerd (behoeft rosmalen geen dorpsdichter?) – hoe dan ook rik opent de wedstrijd en zet er een behoorlijke vaart in. de dichter komt wat later – het thema – op een bijzondere wijze hier door rik ge-etaleerd. bij mij moet het themakwartje nog even vallen – maar dat komt wel wat later.
jeanine: –>
Rik van Boeckel
20 september 2019
Leiden
Een fraai gedicht, waarin gedachten niet zozeer een uitweg zoeken als wel vinden. Een meegaan met de innerlijke flow. De lezer kan zich afvragen of dit een mijmering is die al varend ontstond of dat het een meer besloten proces is, de boot denkbeeldig. Hoe dan ook, de dichter deelt het met de lezer waarvoor dank.
Hoe de onrust jou
als een tijgerspin in het web
tot trillen beweegt
ik zie het van hier gebeuren
je wappert al de vliegen weg
dat ze niet in je spinsel gevangen
met m’n ogen houd ik je
binnen schootsafstand
tik zacht op de draden
sla weemoedige akkoorden aan
om dichterbij bij je te raken
wacht nog tot het rag verwaait
FT 20.09.2019
–>
pom: de focus op een nietig element in de natuur. zelf ben ik niet zo erg voor de natuur in al haar bestiale verschijningsvormen. maar dat de dichter niets maar dan ook niets uit de weg dient te gaan is een voorwaarde voor een goed dichterschap. zo ook frans terken. dichter terken vindt bijna elke week hier de uitweg bij schier onmogelijk gestelde thema’s. zo ook deze week en hier. Hulde!
jeanine: –>
FT 20.09.2019
Ach, wat mooi Frans, wat teer ook, die draden. Dat web waarin je gevangen werd ook al is dat niet wat je schrijft. Het zal geen echte spin zijn daar ze de vliegen wegjaagt, je mag je gelukkig prijzen dat je geen vlieg bent denk ik dan als lezer. Wacht idd nog maar even.
Watermerk
waar is het gebleven, ik zag het
als een kind – verstenen, steeds
een stukje meer van waar
weggedreven
liever speelde ik risk roulette
en hing vermoorde onschuld
in het hart tot bitterkoude
mijn bot geworden ijzer
tot doorloper sneed
jou vooruit stuurde
terwijl ik je toefluisterde
ga maar vast schat ik kom er aan
al duurt het even, nog zoek ik
in donker mijn tweede adem
watermerk en stempel
de kaart van deze helletocht
bonkevaren is nu eenmaal het lot
van de dichter – weg
van zichzelf
20-09-2019 / Cartouche
–>
ha cartouche, onze enige echte brabander is weer in ons midden. er is een zij (een schat) en er is een dichter (weg van zichzelf) dat is zijn lot nu eenmaal lezen wij. ben ik volledig met dichter cartouche eens. de laatste twee strofen zijn aangenaam te lezen – de eerste twee strofen gezocht en natuurlijk door cartouche gevonden maar nergens voor nodig.
ga maar vast schat ik kom er aan
al duurt het even, nog zoek ik
in donker mijn tweede adem
is op zich een mooi begin van een gedicht.
jeanine: –>
20-09-2019 / Cartouche
Oei Cartouche verloor zijn watermerk, vervolgens raakte hij op drift en zonder het te bedoelen – zo lijkt – herontdekte hij weer eens het lot van de dichter. Ja, wij dichters hebben het soms zwaar. Alles nestelt zich ergens diep van binnen en we blijven maar ontdekken en woorden vinden. Zodra je denkt nu weet ik het, constateer je dat je ouder werd en zie je het net weer anders en zo bonkevaart? De dichter verder. Waar risk roulette het wint van een watermerk. Waar genot de eigenheid tracht te overwinnen, omdat het soms zo lastig is. Dichters zijn niet in de wieg gelegd voor de vlucht. Zij moeten voorwaarts, dat is denk ik wat Cartouche zegt. Nou ja, ongeveer. Soms raakt ook de lezer aan het bonkevaren en de een wordt eerder zeeziek dan de ander. Ik hou me vast aan de horizon, zo ik me op één punt richt als ik een pirouette maak. Het helpt.
En de tijd gevonden om te schrijven. Want de liefde…..
Oostenwind
De zee bijna spiegelglad
zodat je kon kijken
zover je wilde.
En wat je nog over had
aan liefde gaf je aan mij.
De wind bewoog je
richting zee
en met blote voeten
werd je kind.
Je grijze dunne haar
waaide zachtjes mee.
Het zand was nat nog
van de vloed
en je rende langs
de vloedlijn spetter hard.
De zon scheen sterk
in september gloed
en lag in je blauwe ogen
tot in mijn hart.
©Lisan Lauvenberg
22 september 2019
pom –>
een liefdevol gedicht – een gedicht voor een geliefde die weer even net als ooit – en dat dat allemaal gezien is door de dichter – die deze ervaring mooier en mooier maakt. we voelen ons nog even jong, aan het strand met open hart. ja dat is Lisan.
jeanine: –>
©Lisan Lauvenberg
22 september 2019
Als dat geen liefde is. Dit is het eerste wat me invalt en daar laat ik het bij want het is een mooi liefdesgedicht dat je instuurde. Een liefde die er nog is maar – en misschien lees ik het verkeerd – de persoon waar deze liefde voor is, is er niet meer. Heimwee, weemoed, herinnering.
 ga maar vast vooruit’ – trofee (tekst GvM) op pomgedichten – zilver Lisan Lauvenberg, brons Frans Terken.){kind=link}
HEELAL
dat alles
zo vanzelf
zwijgt
zo zinloos
en verlangend
reikt
waar blijf ik
met mijn
dagen
in wezen
sta ik los
van maan
van zon
van sterren
waar ik dacht
heelal te zien
daar zweeft
in vele lagen
niets
het is zo stil
dat alles wacht
tot jij terug
blijft
Petra Maria
In het web
Hoe de onrust jou
als een tijgerspin in het web
tot trillen beweegt
ik zie het van hier gebeuren
je wappert al de vliegen weg
dat ze niet in je spinsel gevangen
met m’n ogen houd ik je
binnen schootsafstand
tik zacht op de draden
sla weemoedige akkoorden aan
om dichterbij bij je te raken
wacht nog tot het rag verwaait
FT 20.09.2019