- Marten Janse – Ik heb gebeden om een korrel zand
- Petra Maria – alles is groter met jou ook pijn
- Frans Terken – Niet meer de stem van een vermiste dochter
- Rik van Boeckel – Je zegt dat reizen deugdzaam is
- Anke Labrie – als zij haar dode kinderen streelt
- Cartouche – op zijn Vasalis
- Jolies Heij – de regen zingt vreugdeloos zij leve hoog
–>
ik las het gedicht van Babak Amiri en vind het prachtig. Het ziet er naar uit dat, sommige dichters in elk geval, zich er door hebben laten inspireren.
De edelmetalen hoeven niet moeilijk te zijn denk ik want er steken drie dichters boven de rest uit en dat zijn Marten, Petra en Frans. Petra verdient zilver, Frans goud en Marten brons.
wie wint de enige echte virtuele alles verscheurende vierkante-centimeter-pijn trofee op pomgedichten? het thema zal niet verbazen – een en ander naar aanleiding van de prachtige reactie van de dichter babak op het gedicht van webmaster – aan de orde is de pijntrofee – die pijn van nu en nooit meer. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regel s is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is niet meer het alles verscheurende
dat je onlangs nog bij de dichter babak lezen kon
die-vierkante-centimeter-pijn die niet op te lossen valt in taal
het is meer het ontwaren van een gestalte
de hoop op een ontmoeting – niet eens een ontmoeting
de hoop op een voorbijgaan aan wie zo onzichtbaar is geworden
pom wolff
die-vierkante-centimeter- (alles verscheurende)pijn, pom
waarvan jij elke millimeter blijkbaar begrijpt
heb ik in taal verzacht
in een verhaal over een meisje dat
de essentie van het leven begreep
in een verhaal over de scheve gebouwen
van mijn geliefde stad in de regen
in alle nuances van de magische woorden:
liefde en vriendschap
in een liedje gebaseerd op een gedicht van
een vrouw die dood ging voordat ik haar lief kon hebben
in een stellig statement over de stupiditeit
van de stellige statements
in de onwerkelijke oneerlijkheid
van een onoprechte linzensoep
in heimwee naar de bergen die
je pijn uitfaden
in de wijsheid van dronken onzekere nachten
vol verwijt, heen en weer
in bewuste keuze voor de mooie woorden
wat het ook mag betekenen
en nog meer….
want: het op te lossen
is een onmogelijke opgave natuurlijk
Babak
Niet meer de stem
van een vermiste dochter
die in een koelwagen haar adem
en haar hartslag verliest
dat nooit meer horen
je hoofd met boze angsten volstopt
tegen je oren de bonkende vuisten
het bedrog van in valse handen vallen
hoe het een tragische reis is
van weeën bij een barende moeder
tot de gapende wond van levenloos
verkrampt een laatste schreeuw
het wegsterven van geroep
van slaan tegen een ijzige dubbelwand
volgestroomd met doodse stilte
die deze pijn tot zwijgen brengt
een vlucht vooruit die een hellevaart is
waar je nooit geborgen
FT 26.10.2019
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! de actualiteit van de 39 doden pijnlijk door de dichter in beeld gebracht. doet denken aan een mobiele gaskamer.
jeanine: –>
FT 26.10.2019
Dit is pijn. Ik lees hier een gedicht dat meteen binnenkomt. Enkel de laatste twee regels komen bij mij niet helemaal aan, ook al kan ik heel goed beredeneren waarom ze er staan. Ik ervaar je gedicht als een ijzingwekkende pracht. Dankjewel Frans.
Water is later
meer dan toen je
nog geen dorst had
naar het goud van Midas
Het stralen van
zon zonder schaduw
tilt aarde naar
voetzolen op
Ik heb gebeden
om een korrel zand
die met de nagels
uitgegraven niet
meer smaakte naar
een korrel zand
Marten Janse
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! marten plaatst het thema in een beperkt aantal woorden die verwijzen naar de verhalen van weleer. op de woorden heeft de dichter een licht filosofische coating aan gebracht. was het jan arends niet die ons leerde dat er geen mens is geweest die ooit een korrel zand heeft bezeten – uiteindelijk. in goud kunnen we niet leven hoe verguld we het leven ook aanhangen. de filosofische glans bevalt me goed, de woorden echter hadden gelet op het thema iets meer snijdend gemogen.
jeanine: –>
Marten Janse
Die laatste twee strofes grijpen me een beetje bij de keel. Vooral bij eerste lezing. Ik weet dat je een gedicht niet moet proberen te begrijpen, ik betrap mezelf erop dat ik altijd aan het uitpluizen sla. Vandaag ga ik dat niet doen, Ik bied de woorden een weg naar waar het uitpluizen geen functie meer heeft, omdat ze doel bereikten. Ook die tweede strofe is niet mis. Dankjewel Marten.
als een vlakte
leg je jezelf neer
in mijn leven
de wind ruist
door het waterriet
en mijn ogen
vallen in je lach
is dat wat we zijn
lopen we
pas voor pas
door de laatste
momenten
weet je dan niet
dat alles raakt
de wolken het blauw
het donkere
licht
alles is groter met jou
ook pijn
petra maria
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! petra brengt het thema toch net teveel zoals het een goed schilder betaamt kleurrijk in beeld. maar het beeld moet op zwart bij dit thema.
jeanine: –>
petra maria
Gisterenavond al las ik dit gedicht en ik was verrukt over je schitterende vondst van de ogen die in zijn lach vallen. Goh, dacht ik, wat lees ik dit graag. Inspiratie lees ik hier. Die laatste twee regels zou ik schrappen. Ze voegen niets toe, integendeel. Pijn is iets wat je voelt, niet wat je op een schoteltje krijgt aangeboden. Dankjewel Petra,
Je zegt dat reizen deugdzaam is
langzaam naar het einde van de wereld
naar een pijn van rusteloos loslaten
de stad verzacht bij aankomst
het park met de vijver verstilt
in groene algen van voorbije smart
het hart klopt in het land
de hand grijpt jou beet
tot de pijn eruit geknepen is
zo reizen we door een landschap
langs meren waarin tranen verdrinken
langs dunne bomen verzonken in tijd.
Rik van Boeckel
Tampere. Finland
26 oktober 2019
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! we vinden nog veel te veel troostrijks in de woorden van rik – het moet snijden zijn en afgesneden zijn . vasalis zoeken we.
jeanine: –>
Rik van Boeckel
Tampere. Finland
26 oktober 2019
Mooi, een ander woord vind ik niet voor je gedicht. Dat reizen deugd doet neem ik graag aan en je laatste regel voert me even naar Jan Arends.
Zo reis ik een beetje door je woorden. Dankjewel Rik
voorbijgaand beeld
handen om leven te omvatten
versteend tot kleine piramiden
als zij haar dode kinderen streelt
luid schreeuwende mannen
hebben ze weggedragen
naar het leger fotografen
haar afscheidsblik vanuit een kloof
dan nog wat laatste kreten
in de zwarte stof gesmoord
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! we lezen drie strofen pijn. het thema is gehaald. pijn geschreven vermoedelijk bij een nieuwsfoto. een geschreven beeld bij de krantenfoto’s van alledag. bij het zo nadrukkelijk gegeven zo realistisch verwoorde thema pijn past een iets minder realistisch poëtisch verwoord beeld. nou ja dat is de particuliere mening van uw door hoest gekwelde webmaster- die vandaag noodgedwongen kortaf moet zijn. gelukkig hebben we jeanine nog.
jeanine; –>
anke labrie
Een schreeuwend gedicht lees ik hier. Let wel, het is zondagochtend, dadelijk zijn mijn beoordelingen alweer op de pom geplaatst en morgen denk ik misschien, wat schreef je daar nou toch. Ik krijg een beeld bij je gedicht dat ik niet graag zie. Dat kun je best pijn doen noemen. Dankjewel Anke.
Perspectief
Dat ene
wat je me schreef
op zijn Frans, arrogant
die kattebel per expresse
kleiner dan een zegel
Fini
en niet het snijden
een tongriem breed
blijft zo schrijnen
maar het mijden van
wat had kunnen zijn
dat deed je
tenslotte de das om
261019
Cartouche
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! uw webmaster gekweld door hoestbuien – cartouche zal wel weer opmerken – die hoest is in zijn juryhoofd geslagen – cartouche legt een vasalis variant op tafel. ‘En niet het snijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn..’ ja die pijn bedoelen we precies hier. de tekst van vasalis maakt die van cartouche tot een slap aftreksel. kunnen we de jury wel weer gaan aanvallen maar de dichter mag zelf ook wel de handen uit de mouwen steken.
jeanine: –>
261019
Cartouche
Weer een gedicht dat ik uit zou willen pluizen om het op de goede manier te begrijpen maar dat doe ik dus vandaag niet. Ik laat de woorden op me af stormen en als ze niet op de juiste plek arriveren dan geef ik het gedicht de schuld. Je schreef een schuldig gedicht, terwijl het er juist zo klip en klaar lijkt te staan. Dankjewel Cartouche.
het is de tijd van de grote feesten
van het kleine uur, het lillendgistende vruchtvlees
de dagen zijn mooi geweest
maar de nachten duren lang als het leven
er tikken goddank geen klokken meer
je put wijsheid uit getallen
de bezorgde ouders van weleer
–
die rollebollend in de bolderkar
vergaten dat kinderen ook kunnen bloeden –
eten taart en drinken spuitwater
wie verdeelt de aangekoekte erfenis
wie metselt voetafdrukken in gips
wie verzorgt de jankende kater?
de regen zingt vreugdeloos zij leve hoog
de liebfraumilch staat aan je lippen
in de tuin barsten klokhuizen uit de schil
eikels tikken hartverscheurend tegen de ramen
en wie heeft toch de slingers opgehangen?
Jolies Heij
–>
met het thema is de pijn gegeven – deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! lezen we van die pijn bij Jolies? ik dacht het niet. jolies legt het thema te weken in een badje met vragen (en antwoorden ho maar!)- én geeft haar tekst bovendien de lelijkste titel van de eeuw mee. hoe verzin je zoveel lelijkheid?
jeanine: –>
Jolies Heij
een echte Jolies zou ik willen schrijven maar dat vind ik wel heel erg gemakkelijk, want wat is dat dan? Ik voel me nogal heen en weer geschud. Dat ik geen robot ben wist ik al heel lang maar nu weet ik het zekerder dan ooit. Nachten die lang duren als het leven, het klinkt poëtisch maar ik krab hier mezelf achter de oren en dat krabben doe ik vaker. Bij dat lillendgistende bijv.
Mocht je me niet volgen kunnen in mijn commentaar dan mag je me via een pb bestoken met vragen. Nog liever via de mail aangezien ik op mijn telefoon geen berichten kan openen.
Dankjewel Jolies
Gouden vingers
Water is later
meer dan toen je
nog geen dorst had
naar het goud van Midas
Het stralen van
zon zonder schaduw
tilt aarde naar
voetzolen op
Ik heb gebeden
om een korrel zand
die met de nagels
uitgegraven niet
meer smaakte naar
een korrel zand
Marten Janse
alles is groter
als een vlakte
leg je jezelf neer
in mijn leven
de wind ruist
door het waterriet
en mijn ogen
vallen in je lach
is dat wat we zijn
lopen we
pas voor pas
door de laatste
momenten
weet je dan niet
dat alles raakt
de wolken het blauw
het donkere
licht
alles is groter met jou
ook pijn
petra maria
Een vlucht vooruit
Niet meer de stem
van een vermiste dochter
die in een koelwagen haar adem
en haar hartslag verliest
dat nooit meer horen
je hoofd met boze angsten volstopt
tegen je oren de bonkende vuisten
het bedrog van in valse handen vallen
hoe het een tragische reis is
van weeën bij een barende moeder
tot de gapende wond van levenloos
verkrampt een laatste schreeuw
het wegsterven van geroep
van slaan tegen een ijzige dubbelwand
volgestroomd met doodse stilte
die deze pijn tot zwijgen brengt
een vlucht vooruit die een hellevaart is
waar je nooit geborgen
FT 26.10.2019