Deel 356. Vriesvak
Het is de eerste koude dag van het jaar. Handschoentjes aan op de fiets, extra boterhammetje mee. Aangekomen op kantoor is het gelukkig behaaglijk warm. We hebben het niet slecht.
Als je lichaamstemperatuur onder de drieëndertig graden komt, begin je te rillen. Dat doet het lichaam om via spierbewegingen warmte te genereren. De energie die dit kost, put je al gauw uit. De volgende stap is dat de bloedvaten aan de oppervlakte door de vermoeidheid van het lichaam vernauwen, waardoor de warmte in de kern van het lichaam behouden blijft, opdat de vitale organen hun werk kunnen blijven doen. Zonder een arm of een been red je het nog wel. Zonder een hart of lever niet. Je hebt het gevoel weer warm te worden vanbinnen. Als echter de kou verder doordringt, word je bevangen door een gevoel van onverschilligheid, grenzend aan slaperige dronkenschap. Je verliest het bewustzijn en één voor één vallen je organen uit tot ook het hart en de ademhaling stopt. Je sterft een zachte dood.
Op zich klinkt dit allemaal redelijk idyllisch. Doodvriezen hoeft dus niet per sé heel erg te zijn. Eerder aangenaam. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat we een kreeft liever in het vriesvak ‘euthanaseren’, dan in alle wreedheid direct toe te vertrouwen aan het kokende water. Ze schijnen het in sommige landen met honden en katten uit het asiel ook zo aan te pakken. Een humane manier om ervan af te komen. En om de zoveel tijd vindt men op een verlaten parkeerplaats, of in een uithoek van een containerterminal ook weer een veertigtal mensen die zo een zachte dood gestorven zijn.
Je moet je voorstellen ergens weg te willen, waar je medemens je het leven onmogelijk maakt. Of je bent gewoon op zoek naar een leven dat meer perspectief biedt dan geen. En je betaalt daar al je gespaarde geld voor aan iemand, waarvan je denkt dat die de uitkomst kan bieden. De laatste etappe van je reis word je gedwongen in te stappen in een donkere trailer. Op dat moment, dat de grendel op de deur gaat weet je eigenlijk al dat het voorbij is. Als de onverschilligheid door de onderkoeling intreedt, denk je daar nog heel even een moment aan terug. Maar onverschillige mensen vragen zich verder niets meer af.
Het is fascinerend hoe het idee kan ontstaan te ontsnappen aan door mensen veroorzaakte ellende, door daar mensen voor te betalen, die gedijen op ellende. Het is onvoorstelbaar te denken dat in het beloofde land, het volk altruïstisch zal zijn, terwijl de verpleegkundigen, boeren, bouwvakkers en onderwijzend personeel ten protest trekt, omdat ze financieel geknepen worden, omdat ze eigenlijk te duur zijn, voor het geldende verdienmodel.
Onder de streep geldt, dat alle mensen die niet gratis zijn, te duur zijn. En soms blijft er dan geen betere ‘business case’ meer over dan je er op een humane manier vanaf te maken. Hier is dat een uitkering, misschien binnenkort een basisinkomen. Voorlopig nog wel. Zolang de kachel brandt, zitten we er warm bij, doet de televisie het nog en schakelen we over of swipen weg. Het is een illusie te geloven dat het soort mensen, die medemensen als een productiemiddel beschouwt om geldelijke winst mee te maken, het goed met je voor heeft. Deze mensen zijn in de kern ijskoud.
In de avond kom ik thuis van kantoor, plof op de bank en sluit aan bij de kinderen die voor de honderdste keer ‘Frozen’ zitten te kijken. Er trekt een rilling over mijn rug. Mijn kinderen nestelen zich warm tegen me aan. Medemenselijkheid is niet in geld uit te drukken. Het is ook niet te koop.
Vergeet dat nooit.
Von Solo – www.vonsolo.nl
