Deel 358. Over wie nog fietst in 010
Fietsend over de Zwartjanstraat is het een komen en gaan van rijdende, stoppende en dubbel parkerende auto’s. In deze winkelstraat ‘oude stijl’ ben je als fietser je leven niet zeker. Het is een jungle waar je moet beschikken over een zesde zintuig voor openslaande deuren en stalen zenuwen als achter je een Golfje in die drukte probeert van nul tot honderd op te trekken in vier seconden. Het is een jungle op de Zwartjanstraat. Het doet denken een straat in het centrum van Casablanca of Istanbul. De bestuurders zijn dan ook in negen van de tien gevallen van Turkse of Marokkaanse afkomst. Het valt zo op dat je bijna zou denken dat moslims niet mogen fietsen van de Koran.
Natuurlijk weet ik wel beter. In de Koran staat niets over fietsen. In de tijd dat die geschreven is, waren er zelfs in Arabië nog geen fietsen. En ik weet ook wel, dat als ik beter zou kijken, ik ook gewoon uitgezakte arme blanken zou zien die in hun rottige koekblikjes de Zwartjanstraat maken tot een verkeersinfarct dat overeenkomsten vertoont met hun eigen vaatstelsel. Maar het valt me als fervent fietser in Rotterdam toch op dat de meeste automobilisten in het dicht verstedelijkt gebied van een bepaalde afkomst zijn. Waaronder juist ook veel jonge mensen, vaak in mooie nieuwe wagens.
Veel Golfjes, Mercedes-Benzen en BMW’s. Auto’s waar ik zelf de centen nooit voor zal neertellen. Mijn vader legde me altijd uit, dat die jongens lang bij hun ouders wonen, zodat ze geld overhouden om een auto te kopen. Maar waarom je geld dan uitgeven aan een auto, als je midden in Rotterdam woont?
Vroeger kochten Turken en Marokkanen altijd busjes en oude Mercedes diesels. In dat soort voertuigen kon je veel mensen en spullen meenemen op de jaarlijkse exodus naar de Levant. De aanschaf van dergelijke voertuigen, zeker de Mercedes-Benzen, verschafte een zekere status, Maar ze dienden toch primair een heel praktisch doel. De huidige generatie vliegt gewoon naar de vakantiebestemming. Die laten hun blinkende bolides veelal gewoon thuis in Rotterdam.
Toen mijn vader jong was, woonden er nog bijna geen Turken en Marokkanen in Nederland. Er waren ook nog niet zoveel auto’s als nu. Mijn vader maakte het in zijn jeugdjaren nog mee, dat de eerste auto gekocht werd in de straat bij hen. Het betreffende gezin ging met vier kinderen in dat autootje naar de Veluwe een week kamperen. Dat was heel wat. Toen mijn vader ging werken en genoeg had gespaard, wist hij het wel. Hij kocht van zijn zuurverdiende centen een klein sportautootje, een Ford Cortina. En woonde nog bij zijn ouders.
Of het nou komt omdat ik zoveel fiets, dat ik zo’n hekel aan auto’s heb. Of omdat het uiteindelijk niets toevoegt, behalve die eerste smaak, die snel vergaat en vraagt om meer. Zoals met alles, kleding, televisies, horloges, auto’s, vakanties, alles, dat héél even dat gevoel van vervulling geeft. De eeuwige belofte, zonder vervulling. Deze valse religie van onstilbare honger naar materiele overvloed in de leegte van het zijn. Op zich denk ik dat daarover in de Koran vast wel iets te vinden zal zijn. In de Bijbel ook trouwens. Ik heb ze allebei niet gelezen en heb ook nooit armoede gekend.
Mijn fiets is mijn ezel.
VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
