Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele eerste zondag van de maand trofee op pomgedichten –

Geplaatst doorPom Wolff 2 reacties op Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele eerste zondag van de maand trofee op pomgedichten –

met de mooiste regel glaszuiver helder van inhoud is Rik van Boeckel de winnaar van de maand februari 2020 in de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd: ‘ze zijn vertrokken met hello goodbye – de boot slaat de landing over’- het hier en nu tot poëzie verwerkt. knap gedaan Rik – van harte gefeliciteerd. de chaos aan banden gelegd, de dreiging beschreven. de poëzie boven al het gedoe getild. we kunnen er weer een maandje tegen. alle dichters dank jullie wel voor het insturen. een mooie mensendag wens ik jullie.

Pom, hier mijn bijdrage aan de enige virtuele
met een historisch tintje. 
Groeten, Rik 


Verlaten op stilstand

We zullen ons verlaten op stilstand
ze zijn vertrokken met hello goodbye
de boot slaat de landing over

vijf maanden op de wereld op de aarde
de zee tussen vasteland en eiland
gaat de vloed in slaat de dijken over

zij handelen in Shakespeare
wij vangen hun zijn op als niet zijn

de eerste zondag van de maand
slaan ze over met een pond in de hand

regen en wind zullen in beiden toeslaan
verlaten niemand bedreigen beide kusten.

Rik van Boeckel
1 februari 2020


–>
van je een, twee, drie in godsnaam en iets over mensen, niets over mensen mag ook. webmaster presteert het weer eens – onduidelijkheid troef en de dichter mag het op de zondagochtend uitzoeken. laat ik beginnen met alle dichters die hun werken inzonden te bedanken. in de voetbalwereld zou je met zoveel onduidelijke instructies allang afgezet zijn en heengezonden. “dat er mooie regels zullen zijn – dat we er een maand tegen kunnen.”schreef ik ook. op zoek dus vanochtend naar mooie regels en met welk gedicht kunnen we een maand voort. de eerste zondag van de maand maart de volgende wedstrijd hier op de site – en ik beloof het u – met duidelijke instructies. Rik blijft in het HIER en NU. bij het thema van de poëzieweek en slaagt er wonderwel in om in  een paar regels zowel de chaos als het stranden van een brexit te schetsen. de mooiste regel en glaszuiver helder van inhoud is wat mij betreft: ‘ze zijn vertrokken met hello goodbye – de boot slaat de landing over’ –  het vervolg de wereld, de dijken, een dichter uit een ver verleden, het pond, regen, wind en dreiging. mooi gedaan.

  • Rik van Boeckel – ze zijn vertrokken met hello goodbye
  • Petra Maria – ergens staat geschreven dat alles goed komt
  • Frans Terken – ik houd het op een zacht neuriën
  • Ditmar Bakker – Geen mens blijft ooit van rot gespeend
  • Anke Labrie – en de nachtmerrie begon
  • Ien Verrips – terug naar de oervraag


wie wint de enige echte virtuele eerste zondag van de maand trofee op pomgedichten?
 
voortaan één keer per maand onze zondagochtendwedstrijd – rond een thema – maar we zijn nooit streng wat het thema betreft. wel op de poëzie – dat er mooie regels zullen zijn – dat we er een maand tegen kunnen. ik schreef deze week tegelijkertijd over mensen en ook niet over mensen. het is nu eenmaal van twee-en niet een. of toch? we lezen het graag van u beste dichter – over een, over twee. over een derde mag ook.

en u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.



niet over mensen

laat ik nou eens niet over mensen schrijven
niet over die er niet meer zijn
of over die ik nooit meer zal zien

of bij toeval hooguit
dat je je hand uitsteekt waaraan voorbij wordt gegaan
of die met een vluchtige zoen wordt beantwoord

niet over mensen over wie je echt niet wil schrijven
omdat elk woord een woord teveel is
voor die

én niet over jou
omdat ik altijd heb gewild
dat je bij mij zou blijven

pw
 
IN DE WOLKEN

vind je geen mensen

ik wandel op plekken
waar jij mij wees
– altijd aanwezig –
naar het licht

als een glimlach
in je voetstappen
hoofd in de straffe wind

we ontwortelen
en ik veeg losjes het zand
van mijn lijf

ergens staat geschreven
dat alles goed komt

als de boom ten slotte
is geveld
wordt het meer
dan een belofte

petra maria


–>
de tekst is te direct. soms heeft petra maria daar last van. met de regel: “ergens staat geschreven dat alles goed komt…” kunnen we zeker een maand voort – wel een jaar als het zou moeten. een heerlijk optimisme en zoeken maar jongens – waar is die plek die de dichter ons weliswaar in alle vaagheid  aanduidt. maar waar naar het een heerlijk zoeken is en blijft. met het hoofd in de wolken – de eerste twee regels houden nog de belofte in van een  spannend gedicht maar dan is het afgelopen. met als dieptepunt zowel letterlijk als figuurlijk de zinsnede: ‘we ontwortelen’ – de een zal zeggen wat een mooi beeld ik zeg – wat een lelijk woord en dat in een gedicht. erg gezocht. de filosofisch getinte laatste strofe redt dit gedicht niet. boom, belofte, meer nog? kijk als zij opstijgt hier als een ballon ballon ballonnetje in de wind dan moet ik toch echt  aan een liedje van toon hermans denken. en niet aan poëzie.


We zingen niet zomaar

Wij afgezonderd van de mensen
vinden hier onze eigen toon
ik houd het op een zacht neuriën
als een bij uit de korf vliegend

op zoek naar nectar
om ons met honing te voeden
steels richt ik de voelsprieten
op het hart van de bloem in je haar

ja ja gezoem dat op springen staat
ik leg een hand onder het laken
dat hij verdwalen kan en lenig
de laatste plooien glad strijkt

hoe het ons gevoel van katoen geeft
het minste geluid het lichtste vonkje
het bed en de kamer uitbundig vult


FT 01.02.2020

–>
‘het gevoel van katoen’ hier beschreven met één hand onder de lakens. de andere hand voor het gedicht. ik zeg een lengte-achtig gedicht met ‘voelsprieten op het hart van de bloem in je haar’- heel veel meer kan ik er niet van maken. de lente in aantocht, de dichter loopt vooruit op een lammetjesgevoel en duikt voor de zekerheid alvast maar onder het zachte flanel van haar lakens.
 
ALS IEDER BLAADJE…
(Tot een klein kind)

Margriet, blijf jij voor blijdschap blind
Door Guldenbosch’ ontlovering?
Loof vind jij, ‘lijk ’s mensen aard,
Zo piepvers denkend zorgen waard?

Ach—wordt het hart wat ouder,
Laat zulk een zicht het kouder;
Meer en meer, berustend eer
Al geelblad nogmaals molmt terneer
En toch—weet waarom—ween je weer.
Hoe ’t heet, is onbelangrijk, kind:
Eén bron waar elk verdriet begint.

Geen dacht, noch uitte stemgeluid
Wat hoort in ’t hart, daar schimmig schuilt:
Geen mens blijft ooit van rot gespeend,
Het is Margriet waar jij om weent.

Ditmar Bakker


–>
bij ditmar lezen we altijd over de waarheid en het leven. neen van rot blijven wij niet gespeend – loof en geelblad ai ai ze doen zo zeer dat margrietje erom huilen moet. och arm kind kom hier ditmar zal je troosten met zijn woorden uit vorige eeuwen geplukt. maar hoe of waar of wanneer dan ook DE ROT zal toeslaan – dat we het weten – ditmar smeert het margrietje nog maar eens even heel dik in – dat zij het ook zal weten en niet zal vergeten – hahaha arm kind.
 


hij was een dromer
maar hij wist het niet
totdat ze binnenvielen
en de nachtmerrie begon
 
zijn moeder
zijn vader
zijn nichtjes
zijn neefjes
en zijn kleine zusje ook
 
ze gooien met een bal
lachen uitgelaten
 
nu weet hij dat hij droomt
 
anke labrie
01-2020


–>
de dromer, de droom en het gedroomde tegenover de toeschouwer, het gebeuren en het gebeurde. dat hoe erg de nachtmerrie ook beleefd is het einde van een droom toch als een bevrijding kan worden ervaren. de realiteit vaak niet of minder. fijn gesnaard spel tussen droom, kennis en realiteit. over heden en verleden. toch als gedicht te mager – te weinig mooie regels ook.
 

over mensen en ook niet
gedoe is het altijd
twijfel zucht in mij
verworden in het
schisma der seksen
terug maar weer
naar de oervraag
zijn of niet te zijn
als pas op de plaats
handreiking misschien
of als we vrolijk zijn
als inspiratiebron

Ien Verrips


–>
‘twijfel zucht in mij’ zonder meer de mooiste regel in dit gedicht. we lezen een aantal waarheden als een koe verder. dat het altijd gedoe is. wie durft Ien hier tegen te spreken. de al eeuwenoude oervraag ook nog gesteld, een verwijzing naar een grote dichter uit engelands koninkrijk. maar wat wil de dichter is de vraag die in mij woedt. wil de dichter wel iets? die twijfel zucht ook in mij. een antwoord wordt niet gegeven.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. IN DE WOLKEN

    vind je geen mensen

    ik wandel op plekken
    waar jij mij wees
    – altijd aanwezig –
    naar het licht

    als een glimlach
    in je voetstappen
    hoofd in de straffe wind

    we ontwortelen
    en ik veeg losjes het zand
    van mijn lijf

    ergens staat geschreven
    dat alles goed komt

    als de boom ten slotte
    is geveld
    wordt het meer
    dan een belofte

    petra maria

  2. We zingen niet zomaar

    Wij afgezonderd van de mensen
    vinden hier onze eigen toon
    ik houd het op een zacht neuriën
    als een bij uit de korf vliegend

    op zoek naar nectar
    om ons met honing te voeden
    steels richt ik de voelsprieten
    op het hart van de bloem in je haar

    ja ja gezoem dat op springen staat
    ik leg een hand onder het laken
    dat hij verdwalen kan en lenig
    de laatste plooien glad strijkt

    hoe het ons gevoel van katoen geeft
    het minste geluid het lichtste vonkje
    het bed en de kamer uitbundig vult

    FT 01.02.2020

Laat een reactie achter