–>
uit de lofbetuigingen zal het duidelijk zijn geworden – de webmaster van pomgedichten punt nl is geraakt door de eenvoud en het vakwerk van Ton Huizer. in zijn gedicht komt alles bij elkaar, de herinnering, het kind, de foto, de wijze waarop, het papier: oud als het leven dat is afgebeeld en het leven dat uiteindelijk het leven zelf inhaalt en in de dood vertaalt. goud voor ALBUM van Ton Huizer.
voorts tweemaal zilver voor de uitgelichte en himmelhochjauchzend geprezen strofen 2 en 3 van Cartouche en de wereldstrofe 2 van Elbert Gonggrijp – mijn god laat mij ook zo kunnen dichten. alle dichters een dankjewel – een welgemeende felicitatie voor de drie dichthelden van deze zondagochtend.
te midden van de persoonlijke en vaak kwetsbare herinneringen de vroege ochtend aanvaarden in een verstilde kamer in een verlaten stad in een opgehoest land – het kan slechter. dank aan de dichters voor de zachte en soms zo harde beschreven landing in een opgegraven verleden. het is een eer daarbij een paar woorden te mogen schrijven. in de – enige echte virtuele – wint iedereen omdat de onbaatzuchtigheid hier een hoog in het vaandel gehesen deugd is – week in week uit – pomgedichten heeft geen virus nodig om het mooiste uit de mens, uit de mensheid te halen. om het mooiste uit de taal te halen. dank u wel. onder de gedichten steeds de woorden op deze door U zo mooi gemaakte zondagochtend. om half 11 het goud, zilver en brons.
Album
Ik woon nog in zwart-wit
tussen kartelrandjes
ik lach, dus het gaat goed
iedereen is er nog
en ik weet alles al
maar de hoekjes laten los
mijn bladzij is gescheurd
straks ben ik oud papier
is er niemand meer
die nog weet hoe ik heet
en toch, ik lach
ik lach nog steeds
het leven is soms wreed
Ton Huizer
–>
een pareltje- in alle eenvoud gevonden in een fotoboek. de kartelrandjes niet te zien hier op de foto – maar inderdaad zo werden de foto’s afgedrukt – met die gekartelde randjes. en ik herinner me de doosjes met plakhoekjes om de hoeken van de foto’s in te schuiven en te plakken in een fotoboek. er moest nog gelikt. in dit gedicht komt alles bij elkaar, het kind, de foto, de wijze waarop, het papier, oud als het leven dat is afgebeeld en het leven dat uiteindelijk het leven zelf inhaalt en in de dood vertaalt.
- Frans Terken – De jonge god gekomen op de zevende dag
- Petra Maria – alles wat ik herinner met jou gedeeld
- Rik van Boeckel – Zo zag ik jou een leven geleden
- Ditmar Bakker – Zij stamde uit een dorpje nabij Goes/Laat ieder zich Fien herinneren
- Ton Huizer – straks ben ik oud papier
- Cartouche – hoe wonderlijk mooi dat was
- Magda Haan – we schreven…
- Anke Labrie – grote mensen wisten overal de weg
- Conny Lahnstein – op die verboden plek waar ik me vergaapte aan een immens rode gloed
- Elbert Gonggrijp – Sterven heeft geen toekomst meer, …
- Ien Verrips – mijn ogen huilen spijkers
de wonderlijke man gezongen door herman van veen – 75 jaar – in die prachtige docu te zien –
Hij is een kind, een heel oud kind.
Zo eentje zoals je ze alleen in oude versleten boeken vindt.
herinneringen, herinneringen wie heeft ze niet. met je vader of moeder naar een concert, een verjaardag, het strand of naar de efteling, met je geliefde naar herman van veen in carré. ach ja. de herinnering aan die ene prachtige danseres in het kwakgeel gekleed. of aan ‘de sporen van een fel verleden’ in hermans Liefde van Later bezongen – herinneringen gaan alle kanten op – aan wie? aan wat? en waar ook al weer? mogen we ze lezen van U? wie wint de enige echte virtuele – herinneringen zijn mooie dingen – trofee op pomgedichten? u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
wat nog
vreemd is het om te gaan
naar een herinnering, die plek
waar jij met mij bent geweest
hetzelfde huis, gesloopt wellicht al
iets van een afgebroken zijn
en dat het er niet meer toe doet wat nog
ik mij voor het eerst in woorden
echt verplaatsen kan, de ware betekenis voel van
jij bent er geweest
pom wolff
een herinnering, in een beeld gevat, 39 jaar geleden;
dat weer in een gedicht gevat, eveneens een tijd geleden.
Goed en veilig weekend!
Jonge god
De jonge god
gekomen op de zevende dag
liggend op zijn rug
in het kinderbed
ziet zijn omhoog gestoken hand
met de vingers die het
licht grijpen
de zon in zijn ogen
brengen
zijn dag is begonnen
onder een hemel
van helden
met een corona
om het hoofd
© FT 2002
–>
de limburgse roots van de dichter op subtiele wijze in het gedicht gebracht – limburg het land van god in al zijn verschijningsvormen – hier wordt een zoon van god, zoon van de zon, een goddelijk geschenk beschreven. vanuit het kind, de kinderhand gevuld met licht. het leven kan een aanvang nemen, neemt een aanvang – de kinderlijke onschuld in het omhoog graaiende handje getekend.
herinneringen.
Groetjes en je een fijn weekend wensend,
Petra Maria xxx
als wij lange tijd
op de aardbol toeven
en de nevel
waait onze voetstappen
langs niet ontdekte plekken
gedachten delen
als wapperende rokken
van een boterbloem
in de zachte lentezon
de mondhoeken krullen
zoals zusjes dat doen
met wat voorbij komt
en verbaast
dan is alles wat ik herinner
met jou gedeeld
petra maria
20 maart 2020
(voor Nathalie)
–>
voetstappen die waaien door de nevel is niet een echt makkelijk beeld voor de buitenstaander. maar daarna zijn de woorden glashelder. een invoelbaar soort eerbetoon aan een zusjessamenzijn – in hele kleine en subtiele momenten teruggehaald dat we van teder boterbloemzacht mogen spreken.
Ode aan de dichterclown
Zo zag ik jou een leven geleden
met de trommel op de rug
keek met moeder’s ogen
in het theater achter de duinen
naar jouw tred door het gangpad
met een puberaal en fris hart
voelde onbewust de drang
de inspiratie in de ziel te laden
meer wist ik niet in de jaren zestig
poëzie was nog een mijl te ver
ritme een slag die slechts mijn hart sloeg
moeders droeg me schouwburg in en uit
achter de Haagse duinen
verwees ik tijdens haar laatste reis
naar het moment dat hij Suzanne
in mijn oren fluisterde als maître tambour
de herinnering zoekt geen uitweg
uit het labyrint van kwieke momenten
zoekt haar nest in de geheugenboom
zingt ‘t levenslied van de dichterclown.
Rik van Boeckel
20 maart 2020
–>
mooi eerbetoon aan moeder – ‘achter de Haagse duinen verwees ik tijdens haar laatste reis’ – de wees aan het woord – hoe ook herman van veen en zijn liedjes een leven lang (‘een leven geleden’) meegaan – meegingen met rik – rik brachten tot de klankkunstenaar die hij geworden is. de herinnering als nestje in de levensboom ( de geheugenboom) een plaats gegeven. moeder, herman, clown en dichter achter de haagse duinen én de rik van toen in het nu.
(naar de topos van E. Coenen, die deze vast van Quevedo gejat heeft)
Laat ieder zich Fien herinneren
IN MEMORIAM
“Fien” duidt de zerk. Dat was me een pieuze!
Zij stamde uit een dorpje nabij Goes
en was daar lesbisch. Het was niet háár keuze
dat heel het lijf soms schreeuwde om flamoes,
“’t was Godes werk”; dus niet van dat potteuze,
maar slechts een samenwonen met haar poes
en dromen -haars ondanks- van amoureuze
betrekkingen met Angélique of Loes.
Een leven zonder tasten in de blouse,
een smachten naar bloemiste of coupeuse,
een treurnis, ingegeven door taboes.
Ironisch, want zij kreeg van de serveuse
pas ècht een foute mossel, en pardoes
zweeg zij voortaan als elke Zeeuwse creuse.
[Ditmar B.]
–>
Rijmwoordenboek PIEUZE: 149 rijmwoorden in het Van Dale Rijmwoordenboek. Rijmen op PIEUZE. Wat rijmt er op PIEUZE: Rijmscore ★★★★★
baveuse
gazeuse
poreuze
berceuse
gracieuze
potteuze
chanteuse
joyeuze
precieuze
chartreuse
kwestieuze
scabreuze
coiffeuse
lepreuze
serveuse
coupeuse
nerveuze
soigneuze
couveuse
nitreuze
spatieuze
fameuze
ouvreuse
tondeuse
fibreuze
pasteuze
veneuze
flatteuze
pieuze
viskeuze
friteuse
pompeuze
vitreuze
maar pas op! Rijmscore ★★★★
creuse
FLAMOES heeft 71 rijmwoorden in het Van Dale Rijmwoordenboek – De beste rijmwoorden voor flamoes
Rijmscore ★★★★★
bijous
Marloes
taboes
couscous
pardoes
tambu’s
kardoes
ragouts
alle andere woorden met een lagere rijmscore!
Stil de tijd*
hoe het hangen blijft in het verband
de gipskap van een neus, het bloed
als prop gestold je de adem beneemt
als een filter voor alle fluisterwoorden
hoe we keken en lachten naar de maan
de straal van zon die niet ten onder wilde
en hoe bezeten van een nog niet eerder
ervaren virus, dat zo ongekend licht maakte
in het hoofd dat het lijf niet achterblijven kon
we niet anders konden dan het bed houden
al die tijd, in het bos, op sofa of visgraatgrond
we hielden stand, stille afstand tot de wereld
– hoe wonderlijk mooi dat was – creëerden een
eigen waar we aan elkaars beademing lagen
tot een dag de klok.- half twee in de nacht –
tijd in tweeën brak , kairos chronos*werd
op rode tegels in spetters viel, ongenadig
aan het licht kwam in een nieuw gezicht
20-03-2020 / Cartouche
(“Stil de tijd” 2010 Joke J. Hermsen
en “Kairos” 2015 Joke J. Hermsen)
–>
we lezen: Joke J. Hermsen (1961) is net verhuisd. ‘Het is vreemd om vijfentwintig jaar aan herinneringen in dozen te stoppen’, vertelt de schrijfster en filosofe. Een van de dingen die ze in een verhuisdoos stopte was een schriftje met aantekeningen. ‘De tijd’, stond er voorop, en een jaartal: 1999. Nu, tien jaar later, ligt het boek in de winkel dat in dat schrift zijn aanvang vond: Stil de tijd.
maar het is hier geen filosofie punt nl natuurlijk. dichters en filosofen raken elkaar wel ergens maar het zou een misverstand zijn om ze in elkaar op te laten gaan. we zetten daarom hier een dikke streep door strofe een en door strofe vier. en zie daar – daar verschijnt ineens de POËZIE in optima forma:
hoe we keken en lachten naar de maan
de straal van zon die niet ten onder wilde
en hoe bezeten van een nog niet eerder
ervaren virus, dat zo ongekend licht maakte
in het hoofd dat het lijf niet achterblijven kon
we niet anders konden dan het bed houden
al die tijd, in het bos, op sofa of visgraatgrond
we hielden stand, stille afstand tot de wereld
– hoe wonderlijk mooi dat was – creëerden een
eigen waar we aan elkaars beademing lagen
zo – en niks meer – (ook niks minder! ) mogen we ervaren hoe ‘wonderlijk mooi’ de poëzie kan zijn in een verleden tijd beschreven door Cartouche – ‘op stille afstand’ook tot de wereld van de filosofie!
Mooi thema herinneringen
loslaten
wij schreven
dezelfde datum
dezelfde ogen
dezelfde moeder
gestrengeld
het warme water
tot je me losliet
© Magda Haan
(herinnering aan mijn broer)
Groet
Magda Haan
–>
ook hier in alle prachtige eenvoud de herinnering getekend – poëzie is inderdaad – twee baby’s een onbestaand vermogen toedichten: ‘we schreven dezelfde datum’ – mooi.
Behoedzaamheid gewenst; dat vind ik ineens weer zo’n mooi woord.
Een goed weekend verder,
Met hartelijke groet, Anke
gekrompen landschap
uit mijn kinderjaren
vertekend beeld
voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim
de wereld wijd
en grote mensen
wisten overal de weg
anke labrie
–>
hoe een herinnering in poëzie te vangen – anke weet dat als geen ander: van die grote mensen die overal de weg wisten. een waarneming/herinnering die eerst een leven mee moet gaan om haar te kunnen beschrijven. mooie tegenstelling ook in de strofen – van klein en gekrompen (de volwassen terugblik) naar ruim en wijd (het uitzicht van een kind).
Motief
Zoals ik daar stond op die verboden plek waar ik me
vergaapte aan een immens rode gloed – terwijl het
gevaar elk moment voorbij kon razen. Daar waar mijn
kinderlijk brein zich opende voor de eeuwigheid, voorbij
geboorte en verwekking, voorbij de goddelijke vonk en
mij deed beseffen dat niet het leven maar de angst ervoor
vleugels gaf. Dat zij de dood net voor was en mij
wegtrok, terugbracht naar mijn speelplaats waar
ik voortaan voor eigen bestwil werd gezekerd
en ik mijn fantasie de vrije loop gaf.
Conny Lahnstein
21 maart 2020
–>
de tweede strofe is net even meer van het proza dan van de poëzie – een traumatische ervaring die in een kinderhoofdje een goede wending nam en een leven lang mee ging. de gedachte is prachtig. zo kan de mens heel veel aan – en kinderen zoveel meer nog. ik lees dit gedicht zonder de proza-uitleg in de tweede strofe – over een rode gloed, over een onbekend gevaar, het speelplaatsje en de weg vrij gemaakt – daar en toen – voor wat we fantasie noemen.
ARCHIEF
Je bladert door je geheugen, gaat de trappen op en af.
Wie was je gisteren tot op de dag van vandaag, wie wist
het huis van voren af aan, herkende een geur, een luide
lach? Wie had de tuin al eerder zo dikwijls aanschouwd?
Een bekende, een vreemdeling misschien?
Ingelijst staat de tijd altijd stil, blijft zij altijd nu, wordt
niemand oud. Sterven heeft geen toekomst meer, de jaren
hebben afgedaan. Zo sta je dan oog in oog, kent
een verhaal dat telkens anders klinkt naarmate je
zelf grijzer wordt –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 21 maart 2020
–>
die tweede strofe is van wereldklasse. over de tijd die ingelijst stil staat – niemand die ouder wordt – dat het zo mag zijn – had mogen zijn in het leven – dat sterven zo gezien geen toekomst heeft, de jaren afgedaan hebben – ik maak er maar even proza van. maar dat het zó niet kan zijn: de dichter in de laatste twee drie regels geplaatst tegenover wat hij zelf net daarvoor in woorden heeft ingelijst – ouder en grijzer. mooi mooi mooi. het gedicht een vraag en antwoordspel – het antwoord nog even hoopvol verwoord in de laatste strofe tot dat ook het antwoord door de tijd wordt ingehaald – en uiteindelijk door de dood ingehaald – door de dood ingehaalde dichters blijven heel soms op hun troon – zeker als ze dichten zoals hier werd gedicht.
herinnering is zoet noch biedt het troost
het is een grauw accent
van wat voorbij ging, niet meer is
jouw naam te noemen is niet zoet
maar komt als horzels uit mijn mond
mijn ogen huilen spijkers
ontnemen mij het zicht
het zet mijn leven stil
kansloos sta ik op de rem
Ien Verrips
–>
o o o het is geen feestje in huize verrips – als die ene allesoverheersende herinnering wordt opgehaald – alle wonden in een beweging weer open gereten – hard en meedogenloos de herinnering – zo dat de ogen spijkers regenen, het leven stilgezet – nee, dit is net te persoonlijk voor een kritiek. ik blijf hier vanaf. de poëzie wordt ook meteen in de eerste vier regels vermorzeld door de barheid van de herinnering. Ien kom op! we drinken een wijntje op het leven en op wat beter is te vergeten.
Dag Pom,
een herinnering, in een beeld gevat, 39 jaar geleden;
dat weer in een gedicht gevat, eveneens een tijd geleden.
Goed en veilig weekend!
Jonge god
De jonge god
gekomen op de zevende dag
liggend op zijn rug
in het kinderbed
ziet zijn omhoog gestoken hand
met de vingers die het
licht grijpen
de zon in zijn ogen
brengen
zijn dag is begonnen
onder een hemel
van helden
met een corona
om het hoofd
© FT 2002