[Arie Arriveert 03.04.2020]
Achterfrontberichten
‘We zijn voorbij de start, maar we zijn nog niet aan het eind van het begin’. Mark Rutte. Was dat gisteren? Of eergisteren? De premier heeft het Nederlandse volk inmiddels alweer veel meer duidelijkheid proberen te verschaffen inzake de coronacrisis, de mogelijke ontwikkelingen en te nemen maatregelen, maar deze mag gememoreerd. Johan Cruijff had het niet beter kunnen zeggen.
Er gebeurt van alles. Het is een komen en gaan. Nu ja, die handen blijf je wassen (tot de kloven erin schieten, de droge vellen erbij hangen en je, of het nog niet genoeg was, verzachtende crèmepjes moet hamsteren, je vers gedesinfecteerde winkelwagen onzeker door Albert Heijn manoeuvrerend, dat je je bijna afvraagt: ‘het zal wel belangrijk zijn, maar waar hangt die verborgen camera?’, als in die ene aflevering van Poets destijds, met die zogenaamde voorbereidende autoverkeerspraktijkles, een volwassen vent in een skelter in een hal, ‘wilt u daarbij broembroem doen?’, ach laat ik niet afdwalen), de 1.5 meter afstand houden we voorlopig ook wel van elkaar, en we volgen dagelijks gespannen de cijfers en grafieken. Maar neem nou het natuurverschijnsel Benno Baksteen. Dát komen en gaan bedoel ik. Nee, hij is alweer ‘gevlogen’, maar hij is wel te beschouwen als de komeet van Halley van het luchtvaartwezen. Gemiddeld eens in de 76 jaar komt ie langs. Zo voelt het tenminste. Een mayday in de Bijlmer, ophef over de uitbreiding van Schiphol, en nu de schokkende afname van vliegbewegingen vanwege dat – hoe noemde de Braziliaanse president, die eh… Bolus Analo het ook weer – vanwege dat ‘griepje’. Elke keer een andere snor opgeplakt, maar onmiskenbaar Benno.
Mensen, dit is allemaal maar gekkigheid.
Over vliegbewegingen gesproken: toch sneu voor Floortje ‘terug naar het einde van de wereld’ Dessing dat de kisten aan de grond moeten blijven. Dat miss Kerosine met haar best diepe reportages niets meer kan betekenen voor het welzijn van diezelfde wereld. ‘Floortje blijft hier’ heet de nieuwe serie. O…. hier! Het komt nu wel erg dichtbij, zeg. Ook overdag de deur op het nachtslot, raad ik u aan. Ach, weet ik veel. Ik heb niet één aflevering van dat mens geheel gezien.
Blijf thuis.
En thuis blijven we. En zij ook, die bekendheden. Niks komen, niks gaan. Ze waren er al. Ze zijn niet uit beeld te slaan hoor, dankzij de home-videomogelijkheden. Ook bekendheden die je helemaal niet kende. Ik zal verder geen namen noemen, het is al erg genoeg dat ze dagelijks voorbij komen en (elkaars) open deuren ventileren. En ze steken continu ‘een hart onder de riem’. Is het u opgevallen? Taalverarming. Verzin eens wat anders! Steek van wal! Ik krijg net door dat 2400 harten onder evenzoveel riemen – ook voor de zorgverleners – het maximaal steekbare aantal is. Men vreest dat dat aantal komend weekend al bereikt wordt. Zandzakken voor de deur!
Die BN’ers… Erg. Alleen Mart Smeets heb ik nog niet gezien. Net nu DWDD gestopt is. Misschien is zijn schermpje te klein. Arme Mart. O wacht, Herbert Dijkstra heb ik ook nog niet in zijn zielige huiselijkheid hoeven genieten, terwijl nota bene het NOS sportjournaal zonder dat er wereldwijd nog van enige sportactiviteit sprake is gewoon nog steeds uitzendingen verzorgt. Nou, er was plots één dingetje. Sven Kramer heeft iets bijgetekend tot de Olympische 10 km van 2096 (als komeet Baksteen weer voorbij komt). Groot nieuws, zou je denken. Zelfs vinoloog Ab Osterhaus in de talkshow ‘Op1’ had er een mening over. Welnu, Herbert was nergens te vinden. Thuis niet, en in geen velden of wegen. Dat zegt wel iets!
Het zijn bizarre tijden. Of we in een futuristisch Fantasy-en-Horrorverhaaltje zitten, zo’n jaren zeventig FeH-pocketboekje. Het is echt. Iedere ochtend dat je wakker wordt onverminderd echt. Hou vol, mensen. We kunnen dit aan. Er komen andere tijden. You’ll never walk alone (pas na de crisis niet meer alleen lopen, zullen die DJ’s bedoelen).
Tot zover de achterfrontberichten van donderdag 2 april.
‘Kom maar op met je mooie weer, Marco’.
