moeilijk moeilijk moeilijk – het eremetaal uitdelen – onvergelijkbare grootheden op een schaal van voorkeur leggen. laat ik eerst de (alle) dichters bedanken voor hun bijdragen. van vrolijk levenslustig (Rik) tot somber regenachtig (Erika), van onverzettelijk (Ellis) tot aan de dansende rijmwoorden van een Ditmar Bakker.
doe ik ditmar brons, frans terken zilver en roepen we bij het gedicht van peter posthumus GOUD! en roepen we van harte. en ik roep goud om de reden onder het zo aansprekende gedicht van Peter aangegeven.
Het is pas vrede wanneer er weer
te dansen valt
op de dauwdruppels
die de nacht achterliet
wanneer de levenslust
op de toekomst is veroverd,
de wil op de willekeur
en de klank van energie
de melodie vormt
bij alles wat weer
mogelijk is
diè euforie
van werelden die opengaan
diè triomf
van poëzie over het prozaische
Peter Posthumus
–>
een boodschap naar mijn hart – laat de poëzie maar triomferen. ‘ diè triomf
van poëzie over het prozaische’ – de poëzie laten voorgaan boven al die fantasie – liever dichters dan de fantasten van het proza – liever eerst het ene dan pas het vele – liever de binnenkant dan de buitenkant. zo dans ik deze ochtend mee met peter op de dauwdruppels die vannacht geboren werden. dat pril geluk.
- Rik van Boeckel – tot een horizon van liefde lonkt
- Petra Maria – als je zo bent
- Frans Terken – zie hoe zelfs de letters dansen
- Anke Labrie -maar ze plukt nooit bloemen meer
- Peter Posthumus – diè triomf van poëzie
- Max Lerou – aan het eind van de dag heb je altijd nog de livin’ blues
- Erika De Stercke – dans op een avond die stilvalt
- Ien Verrips – ik kan het niet omvatten
- Cartouche – rollebollen langs de rand
- Vera van der Horst – eenheid in de elementen
- Ellis Van Atten – versta me toch
- Ditmar Bakker – Zij sprak: “Ik ben de uwe.” Toen aten zij Japans
Als ik lees
dan wil ik dansen
woordeloos de zinnen verslaan
In het rumoer
van een vol lokaal
wil ik terug naar de stilte.
Ademloos mijn blad omslaan.
Dansend verwees ik
de geschreven woorden.
Het boek in mij kent vele melodieën.
Ik laat anderen het ritme slaan.
© Lisan Lauvenberg
Seizoenen zingen als we dansen
herfstlucht volgt de kus van de wind
winter wacht op swingende poolberen
lentedromen hangen in de wolken
zomerritmes tikken de tijd voort
drums van vrede vragen antwoord
zo dansen we met de sterren
op de beat van het universum
gaan de seizoenentijd voorbij
tot een horizon van liefde lonkt.
Rik van Boeckel
20 november 2020
–>
mooie laatste regel: al die beweging der seizoenen en al die beschreven tijd voorbij: ‘tot een horizon van liefde lonkt.’ daar doen we het tenslotte allemaal voor. alles lijkt mechanisch te verlopen – een lopende band in dit gedicht tot aan de horizon van liefde – dan valt het stil, eindigt de poëzie, eindigt het gedicht en is de mens aan zet.
als je zo bent
gesloten als een
aangespoelde
dat wakkert
een verlangen aan
wanneer je wilt vluchten
dan vlucht ik met jou
wil je verdwijnen
verdwijn ik met jou
laten we dansen
‘under the moonlight
the serieus moonlight’
petra maria
–>
beetje moeilijke beginstrofen met dacht ik – een david bowie op de achtergrond – nou zeg maar voorgrond bij zo een citaatttitel. nee dit gedicht overtuigt mij niet. er komt niet uit het hoofd van de dichter wat er in zit en wat de dichter de lezer wil geven. er blijft teveel steken.
en is het gedicht te fragmentarisch. vluchten, verdwijnen, verlangen, dansen. wat waar wie waarheen? wellicht waarom?
Ik herken dat gezicht nog
die oogopslag het handgebaar
van kom dan hier en neem mijn hand
zoals jij naar me toe bewoog
in een lichtstraal gericht op de moves
waarmee je me zou verleiden
die lange hete zomernacht
waar ik met jou naar terug wil
hoe we om elkaar heen bleven draaien
tot ik je in het donker verloor
en je zocht in elke schim die oplichtte
het dansen van een glinsterend oog
ik schrijf je nog
zie hoe zelfs de letters dansen
in de berichten die ik op je tijdlijn post
© FT 21.11.2020
–>
ja mooie woorden van liefde en goed gedicht – het zoeken naar een dansend glinsterend oog in het donker. zo specifiek het verlangen gericht zonder het te benoemen. en dat het allemaal nog niet over en uit is bewijzen de woorden in de laatste strofe. het was er en het bleef. de letters nu buiten de aanwezigheid van de geliefde maar in vergelijkbare heftigheid van toen.
de dragers lopen zo plechtstatig
ze zou vast gelachen hebben
maar ze lacht nooit meer
de bloemen zijn zo deftig
ze zou ze vervangen hebben
maar ze plukt nooit bloemen meer
maar de muziek door haar gekozen
swingt nog als vanouds
altijd zal ze met ons blijven dansen
anke labrie
–>
drie kleine aanpassingen stel ik voor:
de dragers lopen zo plechtstatig
ze zou vast gelachen hebben
maar ze lacht nooit meer
de bloemen zijn zo deftig
ze zou ze vervangen hebben
maar ze plukt geen bloemen meer
de muziek door haar gekozen
swingt nog als vanouds
zo zal ze met ons blijven dansen
anke labrie
een lief beeld en lieve woorden bij een afscheid. kort en krachtig.
Nicko (Christiansen) is de oprichter van Livin’ Blues
portret door Ingeborg Müller
moment musicaux en zo
je hebt de zon die je verwarmt
je hebt de maan die de nacht verlicht
je hebt de lucht die je ademt
je hebt de vrouw die je troost
je hebt wijn voor de roes
en aan het eind van de dag
heb je altijd nog de livin’ blues
ml
–>
lekker haags dichie. tenminste ik neem aan dat de livin blues van den haag waren en zijn. een volkomen eerbetoon – als je al zoveel hebt en dat daarbovenuit de blues van de livins weet te stijgen – ja dan mag dat geluid nooit verloren gaan. dan kan er gedronken en gedanst tot in de eeuwigheid en langer nog.
op een avond die stilvalt
tussen muren van verveling
nu de maan in slaap zwijmelt
regen tegen de stenen tekeer gaat
en een kater opgehitst zoekt naar
wat hem buiten zijn terrein drijft
voorbij de bomen, schimmen van
zichzelf zonder wortelkracht
dans
nu vogels schuilen om morgen met
hun snavel de dag open te breken
in klanken waarvoor de wolken
vergeten grijs te kleuren
dans
in de spiegeling van het deurglas
Erika De Stercke
–>
Erika heeft een zeldzaam vermogen om overal en altijd een deken van somberheid overheen te trekken. wordt er eindelijk eindelijk gedanst en krijgt het glas in der kamertje een kleur van de liefde – moet toch nog even alles wat mis is aangestipt: die kolere avond die stil viel, die tering regen ook, slappe bomen buiten, vogels die niets durven, wolken zonder kleur – nee in huize De Stercke zit nooit eens iets mee, zelfs als het een keertje wel mee zit.
–>
onze Ien kan vandaag alleen iets in handschrift. we aanvaarden graag. vragen graag zelf beantwoorden Ien svp daar is de lezer niet voor. dan hapert de lezer ook. en de lezer wil niet haperen.
die haper regel kan wel weg trouwens. de tweede strofe is een beetje teveel over de top. met net te weinig poëzie. waarom zou je trouwens HET willen omvatten? laat dansen dansen zijn. de laatste twee regels een waarheid als een koe in noordhollandse weiden.
Dansant
Ik wil de tijd doden – dat de aarde plat was
mijn houten benen spreiden, in de rondte wijdte weten
een schrijnwerker heb ik gevraagd om mij
de maat te nemen, een kolenbrander me op te stoken
na een oudijzerhandelaar met zachte hand
mijn duigen te hebben laten bevrijden
zodat ik me strekken kan, want dansen zal ik mij
standvast, ontbloot van stropdas, string en koppelriem
met jou mijn lief – geen kokerrok of bovenstuk –
enkel top – dansen met een hoepelhand
rollebollen langs de rand tot de zoele koelte van
de avond alle onvree uit mijn haren strijkt
elk pijnpunt in de tijd doet ronden, ons
laat gutsen als retsina wijn
gloeien tot een dans
ontsprongen
Cartouche
21-11-2020
–>
een staaltje dichtkunst maar wat mij betreft toch teveel in elkaar gedraaid. niet subtiel genoeg. de letters nog net in woorden bijeengehouden – willen alle kanten op – waardoor de woorden ook erg onrustig overkomen – en de regels de bocht uitvliegen soms. en wat moet die oudijzerhandelaar in het gedicht? duvel op man naar je oude ijzer.
Over heel de wereld
kijken mensen net als ik
naar een beeldscherm
waar een danser tot
leven komt in zichzelf
ons meesleept in zijn
eigen wereld, weg
uit de waan van de dag
Hij tast de weg af, zijn
handen vladderen op
pianotrillers, de gekromde
schouders dragen onze last
met concentratie schept hij
eenheid in de elementen,
maar is kwetsbaar als hij
met zijn schaduw danst.
Als het van buitenaf
ontbreekt aan ritme,
welke muziek speelt
zich dan van binnen af,
met zijn wijdse gebaren
als om ons te omarmen
verbindt hij onze persoonlijke
wereld met de wereld
die we delen met anderen.
Vera van der Horst
–>
ik vind het een keurige recensie – in kunstzinnig proza. ik vermoed een bij tijd en wijle mee huppelende vera in haar kamer. hahaha. als ze tot rust is gekomen laat ze de woorden op papier dansen.
taallichaam
versta me toch
ook als woorden
ontbreken
spreek ik toch
lichaamstaal
kun je niet
lezen ofzo
Ellis van Atten
Ellis Onverzettelijk. zo mogen we Ellis deze week noemen. heb ze geen zin om wat te zeggen dan zegt ze ook niets. der lichaamstaal spreekt boekdelen, begrijpen we. leuk gedichtje.
-x-
D.
Doktersromantische Rijmexercitie
Zij heette Tourmalijntje,
hij heel eenvoudig Hans.
Zij dronk bijtijds een wijntje,
Hij sprak een woordje Frans.
Hij vroeg die botermalse
mejuffrouw vlot ten dans:
“Voulez-vous…une valse?”
Doch zij was andermans,
en vaak bestookt met flora:
ze had een vent—godgans!
Hij voelde een plethora
aan sappen langs zijn glans,
want zag in Lijntjes benen
contouren der cancans
die hem ooit deden wenen
in ritmische cadans.
“Ik wil u morgen huwen,
uw wijn behoeft een krans!”
Zij sprak: “Ik ben de uwe.”
Toen aten zij Japans
en baltsten tot de morgen
in vuige paringsdans,
geen mens wist nog verborgen
in vurig minneglans
dat beiden werden dupes
van ziekbeelden monstrans:
eerst Tourmalijn, met lupus
anticoagulans,
en Hans…kreeg snel de pleuris;
hun liefde dus geen kans.
als het niet de rigueur is,
dees voos sint-vitusdans,
krijg dan de hik, verdorie:
er rijmt niet veel op -ANS.
Ik zweet uit elke porie,
en werk dan nog free-lance!
Ditmar Bakker
Geestig en op een bijzondere wijze vorm gegeven. de 20 regels – regel aan de laars gelapt. zo kennen we ditmar – maar van noodzaak om ‘een beetje’ uit te lopen is hier natuurlijk geen sprake. er rijmt in dit gedicht NIET VEEL op ANS – hahaha. mijn zondag is weer goed. buiten elke orde onze Ditmar. oja nog 236 rijmwoorden te vinden bij Van Dale in goed Nederlans. https://rijmwoordenboek.vandale.nl/rijm/ANS
put on your red shoes’
als je zo bent
gesloten als een
aangespoelde
dat wakkert
een verlangen aan
wanneer je wilt vluchten
dan vlucht ik met jou
wil je verdwijnen
verdwijn ik met jou
laten we dansen
‘under the moonlight
the serieus moonlight’
petra maria
Dansen onder de maan
Ik herken dat gezicht nog
die oogopslag het handgebaar
van kom dan hier en neem mijn hand
zoals jij naar me toe bewoog
in een lichtstraal gericht op de moves
waarmee je me zou verleiden
die lange hete zomernacht
waar ik met jou naar terug wil
hoe we om elkaar heen bleven draaien
tot ik je in het donker verloor
en je zocht in elke schim die oplichtte
het dansen van een glinsterend oog
ik schrijf je nog
zie hoe zelfs de letters dansen
in de berichten die ik op je tijdlijn post
© FT 21.11.2020
(dancing in the moonlight – thin lizzy)