Zelfs als ik Covid zou hebben of hebben gehad, dan zou ik het niemand vertellen. Als je het hebt gehad, dan was er dus iets mis met je. Of erger nog, je hebt je gewoon niet aan de regels gehouden. Of je bent omgegaan met foute mensen die zich misdroegen. Of je kon het toch niet laten om iemand te omhelzen. Of moest zo nodig toch naar de horeca. Als je Covid hebt of hebt gehad, dan ben je een loser. Dat is het oordeel dat niet uitgesproken wordt, maar nu al rondwaart in de coulissen van onze samenleving.
Je kan het vergelijken met een burn-out. Ook zoiets waar je niet mee te koop loopt. Het geeft aan dat je je werk niet aankon, of je thuissituatie. Dat je niet in staat bent fatsoenlijk te plannen of de juiste prioriteit aan zaken te hangen. Het geeft aan dat je genetisch gezien zwakke zenuwen hebt, die het als het een beetje stressvol wordt, je in de steek laten. Je bent onbetrouwbaar daardoor. Als collega’s of vrienden een keuze hebben, dan ben jij altijd de tweede voortaan.
En natuurlijk zijn er mensen die toch hun verhaal kwijt moeten. Dat kan op therapeutische basis zijn, of gewoon als schreeuw om aandacht, omdat het allemaal nog niet verwerkt is. In beide gevallen zal het door de zwijgende meerderheid niet als erg chique gezien worden om zo je vuile was buiten te hangen. Zo ook met onze Covid ‘slachtoffers’. Ik zet slachtoffers tussen haakjes, omdat het natuurlijk deels hun eigen schuld is. Of die van de verkeerde mensen waar ze mee om gingen. Daar komen ook verhalen van leed vandaan, welke op zich nut hebben in de bestrijding van het virus, maar de verteller als toch meestal als zwakkeling declasseren. Iemand die gewild of ongewild van het rechte pad is afgedwaald of daartoe is verleid.
Covid-shaming zal ik het voor het gemak maar noemen. Het valt me nu al op, dat er opvallend veel mensen op het werk en in mijn omgeving zijn, die met gemak twee weken thuis blijven met ‘de griep’ of gewoon ongedefinieerd ziek zijn. Die niet naar buiten willen brengen wat de echte oorzaak is van hun verzuim, omdat de bang zijn als paria te worden aangemerkt. Als iemand die er niet alles aan gedaan heeft het virus in te dammen. Het zou me niks verbazen als tussen die Covid-lijders ook een substantieel deel antivaxxers zit, die het niet kunnen verkroppen dat ze überhaupt een ziekte hebben gehad, waarvan ze het bestaan het liefst ontkennen.
De reden dat dit fenomeen de kop opsteekt, heeft alles te maken met de polarisering in onze samenleving en het belang dat de dominante cultuur aan bepaalde gedragskenmerken hangt. We zijn in een soort staat van beleg beland. Bijna vergelijkbaar met een gevoel van oorlog. Op zo’n moment neigt de mens zo veel mogelijk naar duidelijkheid en eensgezindheid. Deze wordt ons, zoals dat hoort geboden door de Overheid. Het podium dat de criticasters krijgen, helpt om het vijandbeeld levend te houden, zodat duidelijk blijft wat de juiste weg is. Een stukje subtiele omgekeerde psychologie met die gekkies.
Een crisis als deze is nooit zonder slachtoffers. En net als bij alle rampen en oorlogen, zwijgt men liever over de verliezen en de pijn zolang het leed nog niet geleden is. Nadien zal de opluchting en herwonnen vrijheid naar nieuw model smaken als zoete cola. Dan rouwt men in stilte, maar zal men toch ook zo snel mogelijk de vergetelheid zoeken. Deze crisis zal ons geen hoogstaande morele of filosofische lessen leren. Het zal geen nieuwe vragen opleveren, maar juist met antwoorden komen. Wat we wel zullen leren na al die tijd is het erkennen van één weg van de waarheid. En dat dit pad altijd leidend is. We zullen leren, dat het aan ons is, om eendrachtig de rangen te sluiten voor alles, dat ons vijandig is. Voor afvalligen is geen plek.
Wellicht verklaart deze onderbewuste wetenschap, dat we, dat wat ons een minder mens maakt, het liefst ontkennen, of het vernietigen. Covid is geen straffe Gods, het is de nieuwe zonde van de mensheid.
de 397ste VON SOLO op uw pomgedichten punt nl
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.n
