moeilijk de keuze deze week – eerst maar eens even uitgewaaid in de polder. we zagen eenden tegen de stroom in – voor ons buigende bomen – zo hoort dat ook – de natuur dient een buiging te maken voor dichters – zoals wij hier elke week. dank jullie wel voor insturen. deze week heel veel persoonlijks te lezen van wolfjes tot ringen die niet kunnen worden gedragen. ik geloof toch dat ik deze week voor de liefde &de troost moet gaan – en voor Erika De Stercke maar dan wel de verkorte versie van het ingezonden gedicht – zonder de drie strofen overbodige uitleg lezen we ineens een prachtig gedichtje. Ditmar goud! Erika zilver! nederland – belgie – de nederlanden in een oudejaarsstorm. van harte!
ZOMAAR EEN LIEDJE
Dit is wat ik zweer:
Zijns wordt heel mijn hoofd, mijn hart,
Slapen doen we nooit apart
Later, als weleer.
Echte liefde vond ik hier,
Zielerust en klaar vertier
Stromende als een rivier,
Dit is wat ik zweer.
Dit is wat ik vraag:
Liefde, warmte van zijn zij,
Zacht en lief en steeds bij mij,
Altijd, als vandaag.
Smart, blijf oud, van lang gelee,
Laat míj, voor ons pais en vree
’t Minst beminnen van de twee,
Dit is wat ik vraag.
Dit is wat ik weet:
Trouw beloven mettertijd
Resulteert in rouw en spijt,
Wat je steeds vergeet.
Liefde schrijnt en is misplaatst,
Wordt als haat teruggekaatst;
Hij was ’t eerst zomin als ’t laatst,
Dit is wat ik weet.
***[D.B.]
–>
ja jongen ik riep het al voordat je je avontuur met hem aan ging. maar ditmar eet het liefst van twee walletjes – de lichamelijke passie laat ie toch niet links liggen – ook niet tegen beter weten in – en het vervolg in de wereld van de poëzie zeker ook niet. dichter zingt het liedje van lief en leed wezen. en wie mag onze ditmar weer opvangen. juist ja wij van pomgedichten mogen weer eens troosten, ontbijtjes serveren, zakdoekjes aanslepen en dekentjes over dichters hoofd draperen. ‘kan ik iets voor je zijn.., met een arm om je heen, voor je grote gemis van wie je zo liefhad en die je nu zo mist..’ zingt huub van der lubbe/ de dijk in de top 2000. we vermoeden het nummer nog zo vaak voor ditmar te moeten zingen. we doen het zo graag.
- Vera van der Horst – tot de laatste dag
- Frans Terken – wat voor ons zo kostbaar is
- Ton Huizer – dichtbundels, lacht ze
- Ditmar Bakker – Dit is wat ik vraag: Liefde, warmte van zijn zij, …
- Anke Labrie – een echte kerstfeestmoeder
- Petra Maria – het zonlicht als een sieraad
- Erika De Stercke – een toevallige botsing
- Ien Verrips – jouw ring zal ik niet dragen
- Rik van Boeckel met De juwelensamba
wie wint de enige echte virtuele – ook dichters doen een geliefde een kostbaarheid om hoor – trofee op pomgedichten punt nl?
de geliefde op zich zelve al een kostbaarheid – liefde en kostbaarheden zijn gelukkig niet aan rijken voorbehouden – ook armlastigen kunnen met een gebaar een geliefde met een kostbaarheid sieren. en dichters – armlastig of niet armlastig – natuurlijk ook maar dan in woorden, in een gedicht, in een tekst. we lezen het zo graag – dit kerstweekend – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
weet je in alle dingen
ligt van het weten eigenlijk niets meer
dan we altijd al wisten
we nemen ze mee
en denken er zogenaamde betere tijden bij
al weten we wel beter
een dichter als Babak zou hier in het gedicht
met iets onontkoombaars komen
een kostbaarheid die hij jou zou omdoen
jou en jou alleen
pom wolff
Later is het voor hem.
Wolf
Nooit was de angst zo groot
als toen jij ter wereld kwam
De dokters renden met je
moeder over de ellenlange gang
het was nog lange geen tijd
maar je kwam
En was de sterkste kleine man
zoals je lag in mijn hand
je zocht mijn gezicht af
klikte vast in mijn ogen
keek me nieuwsgierig aan
had zin in het leven
ik zag het
dank je voor de rust
die je me toen gaf.
Ik draag je als sieraad
tot de laatste dag
dat ik je iets geven kan
Vera van der Horst
–>
ach een wolfje met juwelen omringd: zijn omawolfje én de zilveren kettingen met welke zij met elkaar verbonden zijn en blijven. het gedicht in lieftalig proza geschreven. met herkenbare angsten en gevoelens van omaliefde. natuurlijk had ie zin in leven. en zin in melluk ook. doktors die met een zwangere vrouw de 100 meter in 10 seconden uitproberen. merkwaardige atleten in een ziekenhuisgang – merkwaardige doktoren op een atletiekbaan. vera hield het allemaal van dichtbij bij. de pen in de hand – omawolfje kon vroeger ook goed rennen hoor.
Ook vandaag
licht en woord koesteren
en weldadig warmte geven
aan wat voor ons zo kostbaar is
dat aanreiken
op een presenteerblad
in zachte zoete liefkozingen
als ringen hangend in je oorlel
van gelispel
dat lichte geprevel
het onuitspreekbare maken
en in een halsketting vlechten
een sieraad
flonkerende sterren op je borst
© FT 26.12.2020
–>
het onuitspreekbare door de dichter uitgelicht. een mooi plaatje van de geliefde die als sieraad wordt uitgebeeld en in een omgeving van warmte en liefde wordt beschreven. in stormkracht 9 buiten is het aangenaam omdraaien nog zo tegen de geliefde aan in dit weer nog onder de warme dekens. met liefdevolle woorden tot een sieraad geregen door de dichter af en toe oplichtend mooi.
Welk geschenk kiest de dichter voor
een geliefde in coronatijd?
Zijn laatste bundel.
-.-.-.-.-.
Biceps
Samen op slot
vreemd gedroomd
een heel leven achter
de rug
ook wakker
omhelzing
bovenarmen
dichtbundels, lacht ze
slappe kaft
nog maar net leesbaar
lichaamstaal
binnenrijm
daarna koffie
Ton Huizer
(foto: Gevel in Bologna)
Fijne dagen Pom. Groet, Ton
–>
ton huizer koppelt hier van alles en nog wat aan elkaar. dichter lijkt slaapdronken nog – de spierbundels in zijn hoofd komen minder overeen met de door de geliefde onder de dekens te ontdekken bundels. ‘tuurlijk KOFFIE denkt ze’ dan komt ie bij zijn positieven met die bundels van hem. dichters in bed het blijft behelpen, denkt ze ook nog.
het laatste kerstcadeau
het boompje zonder lichtjes
die zij niet meer verdragen kon
reflectie van het smalle lampje
boven het witte bed
in de kleine zilveren ballen
zij was een echte kerstfeestmoeder
en ik meer kind nog dan ik dacht
anke labrie
–>
in een wereld die in brand staat – zo stond het belangwekkende brabantse dorp ‘ veen’ vannacht geheel in de fik – stormkracht negen overal onstuimig de regen ook – zware windstoten hoor ik bomen op de rijbaan – verbindingswegen dicht – er liggen bieten op de N7 die uit een vrachtwagen zijn gewaaid – ja wie ruimt ze op – bieten op de weg – je verzint het niet – en te midden van al dit geweld – de kleine observaties van anke bij een beeld van moeder en (toch nog) kind.
soepel als zijde
loop je langs de ogenblikken
die we vermijden
het zonlicht als een sieraad
op wat je dan ook draagt
zoals je je omdraait
vanaf de brug
je glimlach schenkt
als laat het hier maar blijven
gewoon echt
een mooi geschenk
petra maria
–>
ook hier in dit gedicht belicht de dichter een moment – zon en zijde – oplichtend mooi zo ook de glimlach die hier ‘geschonken’ lijkt.
gebarentaal
het ene verhaal na het andere
onze monden staan niet stil
al wil ik de avond zonder woorden
vullen, zijn handen rond het glas
precies of hij een relikwie beschermt
bij het gedempte licht
ik las een artikel over toenaderingen
met lichaamstaal en test het uit
schouders los, een toevallige botsing
ik noem het een aanraking
de zachtste glimlach bij mijn fruitig
geurende haren
nooit gedacht hoe een man met mij
als gezelschap wegzinkt in de drank
Erika De Stercke
—->
ik denk dat het gedicht kracht wint als Erika drie strofen weglaat – poëzie hoeft niet uitgelegd:
gebarentaal
het ene verhaal na het andere
onze monden staan niet stil
al wil ik de avond zonder woorden
vullen, zijn handen rond het glas
schouders los, een toevallige botsing
ik noem het een aanraking
de zachtste glimlach bij mijn fruitig
geurende haren
Erika De Stercke
kleinood
samen kerst is er voor ons niet bij
jouw ring zal ik niet dragen
jouw naam zal nooit de mijne zijn
nooit ga jij jouw vrouw verlaten
ik schenk jou
wat zelfs niet lijkt
op ooit
presentjes van weleer
werden kleinoden van jouw schuldigheid
kostbaarheden die ik koester
ze blijken waardevast
Ien Verrips
–>
die drie laatste regels zijn er net teveel aan. die eerst acht komen wel binnen zo met de kerst en andré hazes op de achtergrond. iets van raadselachtigheid mag best aan de woorden gehangen door een dichter. natuurlijk niet al die kiloos zoals ton huizer hierboven presteert – dat een gedicht door zijn hoeven gaat. maar een beetje ooit en weleer en best veel nooit zoals hier doet het altijd goed bij de lezer hoor. bij de romantische zeker.
Jij bent mijn sieraad geworden
ik hang om dag en nacht
de gouden strepen van ‘t hart
als jij vertrekt ga ik mee
varend langs eilanden van de zee
juwelen van het universum
we verblijden de stralende horizon
met de zilveren ankers van ons schip
jij danst aan stuurboord de samba.
Rik van Boeckel
27 december 2020
voor jong en oud de aanstekelijke vrolijke dansende woorden van Rik. ook de kinderen dansen mee. als ome rik zingt van de juwelen van het universum en de gouden strepen van het hart. klinkt goed.
Clair-obscur
Ook vandaag
licht en woord koesteren
en weldadig warmte geven
aan wat voor ons zo kostbaar is
dat aanreiken
op een presenteerblad
in zachte zoete liefkozingen
als ringen hangend in je oorlel
van gelispel
dat lichte geprevel
het onuitspreekbare maken
en in een halsketting vlechten
een sieraad
flonkerende sterren op je borst
© FT 26.12.2020
EEN GESCHENK
soepel als zijde
loop je langs de ogenblikken
die we vermijden
het zonlicht als een sieraad
op wat je dan ook draagt
zoals je je omdraait
vanaf de brug
je glimlach schenkt
als laat het hier maar blijven
gewoon echt
een mooi geschenk
petra maria