Het is geen fijne boodschap om te brengen, maar na deze crisis zal het niet beter worden.
‘We zijn in oorlog met het virus.’ En na oorlog komt vrede. Maar wat voor vrede zal het zijn?
Vooropgesteld het volgende. We dienen er allen persoonlijk onze beste inspanning voor te leveren om deze huidige crisis te boven te komen. Sociale levens worden ontwricht. Hele bedrijfstakken hangt het zwaard van faillissement boven het hoofd. Het zorgsysteem kraakt in haar voegen. Er wordt in laboratoria hard gewerkt aan oplossingen en terwijl de eerste vaccinatierondes op gang komen, muteert het virus door naar een riskantere variant. Het is oorlog! Maar zoals een goed politicus zou zeggen, één die we kunnen winnen. We hebben de overwinning al bijna in onze zak. Het enige, dat we hebben te doen is gezamenlijk doorstrijden tot die overwinning. Nog één keer de adem inhouden en over the top. Het zal slachtoffers eisen, maar na de strijd zal er vrede zijn. Het is de epidemie to end all epidemics.
De huidige crisis heeft blootgelegd hoe kwetsbaar ons economische systeem is. Het heeft ook blootgelegd, dat het aan de markt overlaten van zorg, niet leidt tot voldoende slagkracht als er zich een andere ramp voordoet dan koersdaling op de beurs. Nu sloot de beurs het jaar gelukkig met topwinst af, doordat ‘new business’ goed scoorde door de crisis. Daar heeft een doorsnee kroegbaas, kapper of winkelier weinig boodschap aan. Die eten hun laatste spaargeld op en hopen op verlossing. Als je kijkt wie er goed boeren bij de crisis, dan zijn dat een handvol farmaceuten. Verder verliest iedereen in meer of mindere mate.
Net als in een oorlog. Enkel de wapenhandel profiteert daarvan. Maar zonder wapens, geen overwinning in de oorlog.
We zijn nu een klein jaar in oorlog met het virus. Behoudens een kleine groep ‘gekkies’, is niemand meer ‘tegen het voeren van de oorlog’. Iedereen is er moe van. We willen dat het ophoudt en dan alles weer wordt als voor de oorlog. We strijden door, zelfs als dat strijdig is met onze ‘oude principes’. Als je eenmaal, om Lubach maar aan te halen, de ‘trechter’ van de oorlog in bent, dan ben je dat met z’n allen. Wie dan nog tegenwerpingen doet, staat de vrede in de weg. Denk aan de discussie over de atoombommen op Japan. Was dat nodig geweest? Eigenlijk doet dat er niet toe. Niemand kan tegen de vrede zijn geweest die erop volgde. Zo’n discussie voeren heeft achteraf geen zin.
Als straks het vaccinatieprogramma is afgerond kunnen we weer terug naar normaal. We zullen zien hoe dan de nieuwe vrede zal zijn. We zullen vooral het gevoel hebben dat alles weer goed is. Dat we ‘het licht in stappen’. Alsof we vergeten zijn hoe de wereld was voordat de crisis uitbrak. We zullen ons vol laten lopen in de kroegen, vrij voelen op de festivals en ons suf winkelen in de loopgraven der koopgoten. Velen zullen zelfs blij zijn gewoon weer naar kantoor te kunnen, weg van dat lastige gezin. Alles zal weer zijn als voorheen.
Grote firma’s hebben zich middels belastinggeld zoveel mogelijk laten compenseren. De anonieme aandeelhouders zijn tevreden. De overheid heeft zich middels nieuwe wetten steviger gepositioneerd als controle-instrument van de macht. Desillusie bij kleine zaakvoerders die een faillissement hebben moeten doormaken, zullen enkel zij die het doorgemaakt hebben zich herinneren. Zorgmedewerkers die weer met dezelfde capaciteitsproblemen worden opgezadeld, zullen het dragen zoals ze dat altijd deden. Dat zit in ze. Zij die geliefden verloren hebben zoeken best berusting. Een hele troep doorgedraaide complotdenkers zal op zoek moeten naar een nieuwe vijand als Covid opgehoepeld is. Maar na de feestweek, het huldigen van de helden en het eren van de gevallenen komt geen verdere inkeer meer.
Het is spijtig, dat ik te oud ben om mezelf deel van een verloren generatie te noemen. Daarvoor ontbreekt me het jeugdige elan om het tegendeel te bewijzen. Wat rest is het inzicht van de jonge jaren van hoop, dat me nu een triester en wijzer man maakt, want er viel niets te winnen in deze oorlog. Niet op deze manier.
