twee gedichten te mooi om waar te zijn, deze week, te waar om nog mooi te kunnen zijn. met waarachtige pijn zoals alleen dichters deze kunnen beschrijven. Frans Terken goud! en Vera van der Horst goud! van harte. de andere dichters wil ik ook voor de breekbare woorden bedanken. maar lees Frans, lees Vera – zo droef zo mooi, zo mooi droef:
Op een briefje
Dat je hele dagen niets voelt
en het dan daarna weer te laat is
om wat je wel voelde te delen
zo leeg als je voor de deur staat
niet weet of het bellen of kloppen is
zoals je vroeger deed
je oefent even de glimlach
waarmee je haar schalks zou verleiden
proeft dat het nauwelijks een grijns haalt
dat het vergeefs is voor je eraan begint
het terughalen van de wind in haar haren
stormachtig schrijven waar je in onder ging
en blijft het onuitgesproken
als de naam naast de brievenbus
aan wie je op papier al je liefde schonk
© FT 16.04.2021
–>
het ‘weggegooide geluk’ zo mooi bezongen door jack poels in het zachte moedertaal limburgs van oa de dichter frans terken met daarbij de verklaring ‘Te veel gedacht te lang gewacht’ als thema – is gefundenes fressen voor elke dichter natuurlijk. in dit geval gesungenes fressen. het eerlijke onontkoombare dat een leven invreet een leven lang blijft doorvreten – ergens moeten we van die voortdurende knagende pijn kunnen lezen – anders is er geen eremetaal deze week.
nou van die pijn lezen bij frans. de leegheid, de gelatenheid, de zware gang naar een voordeur, het naambordje en alles wat in het leven voorbijging zonder enig wezenlijk resultaat. ten onder gaan als je aan die wapperende haren dacht/denkt. (mooi beeld) – te lang gewacht te veel gedacht – én te vaak beschreven in die zin dat het niet anders kon. in zinnen die niet anders konden.
Je kwam in drieën en ging alleen
Daar waar ik je het eerste zag
zo onbevangen als je stond, je ogen
straalden, uit je hoofd vol blonde krullen,
daar sloeg mijn hart al tomeloos
en bang
daarna de eeuwen aan de lijn
hoe je mijn oren streelde
als je met zachte stem
mijn jurk beschreef
die ik toen droeg
en dat je in de taxi sprong
ineens liep je in mijn kamer rond
je tekende jezelf in het schilderij
dat voor me op de ezel stond
je was te mooi voor mij
Ik brak
Nu denk ik vaak nog
aan de vijvers in je ogen lief
toen je ging en droom
met regelmaat dat
ik in witte nachtjapon
mezelf in jouw dromen vlieg.
Vera van der Horst –
op de valreep ingestuurd – ik had Frans Terken al voor het goud – maar om dit gedicht kan ik niet heen – die bangheid in de eerste strofe prachtig, de eeuwen in de tweede, hoe hij zichzelf tekende in veraas schilderij – ze brak! prachtig – de vijvers in zijn ogen en hoe ze daar aan denkt. ja vera mag blijven – ik zeg deze week 2x goud ook voor vera.
- Frans Terken: zo leeg als je voor de deur staat
- Rik van Boeckel: hij ziet sterren in de golven
- Paul Bezembinder: in de loop der tijden
- Petra Maria: morgen zal alles beschreven worden
- Ditmar Bakker: buiten bloeit een hatelijke lente
- Cartouche: en ik daar op het terras
- Erika De Stercke: de avond omarmt
- Babak Amiri: Dat het op een dinsdag moest
- Vera van der Horst: je was te mooi voor mij – Ik brak
- wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele ‘Te veel gedacht te lang gewacht’ trofee op pomgedichten punt nl?
om te huilen zo mooi deze week – een verwoestend romantisch lied – in de versie van Jack Poels/Rowwen Heze – maar ook met een nederlandse tekst te genieten – het ooit en toen zo smartelijk weggegooide geluk in venlo, in limburg, in nederland, overal ter wereld. een universeel gegeven. deze week gaan we op de pom het gevoel aan, het gevoel in. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Het werd tijd om naar huis te gaan
Toen iemand zie, hey loop eens mee
Het is hier nog niet gedaan
Ik keek je aan en ik schrok er van
Ik had je jaren niet zien staan
Je was nog mooi, net zo mooi
Als toen in het begin
Op het kerkplein in november
Zag ik je voor de eerste keer
De wind die waaide door je haar
En ik zag het gevaar
Ik zag mijn hand al in jouw hand
En dacht loop door loop door
Onderweg heb ik mijn zelf verteld
Het was niet meer dan een blad dat valt
Maar een blad dat valt en een boek gaat dicht
Maar wat bleek, dat was jouw gezicht
Overdag de zon en ’s nachts de maan
Ik kon je ogen niet weerstaan
Ik dacht meer aan jou dan aan mijzelf
Ik dacht dagen aan een stuk
Wat is dit nou, Mooie Vrouw
Dit is weggegooid geluk
En ’s nachts in bed, slaap ik net
Kom jij op bezoek bij mij
Mijn bed is koud, mijn kamer kaal
En ik droom haar daar staan
En je bent zacht als dons als vacht
En ik draai mij om je heen
En in je armen word ik warm
En droom mijn mooiste zin
Te veel gedacht te lang gewacht
Ik ging door op halve kracht
Er bleef niets meer over van dit schip
Het dreef langzaam tot een stip
Tot een puntje aan de horizon
Op een oceaan zo groot
Ik heb alles overboord gegooid
En de haven die kwam nooit
Het was ’s morgens vroeg in Venlo
Hoog tijd om naar huis te gaan
Je keek mij aan en ik keek jou aan
Van kijk ons hier nu staan
Ik greep je hand en ik lachte want
Je gezicht en jouw naam
En hoe je keek je haar weg streek
Toen de zon aan de hemel kwam
in het venloos door: Jack Poels – oorsprong: Patrick Kavanagh liefdesgedicht ‘On Raglan Road’
nee
ik ben je nog niet vergeten
nee zeker niet
het verhaal is van de eenvoud mooi
je was met je vriendin
je noemde je naam
en ik wist niet wat er met mij gebeurde
die avond was geen avond
die avond was er voor altijd
pom wolff
Het glinsterend water is geen droom
een werkelijk beeld van stralen geïnjecteerd in gracht en stroom
zonnegolven schijnen in pupillen
van lonkende ogen onder de wenkbrauw van deze lentedag opgeslagen
hij ziet sterren in de golven
zij hoopt dat hij haar ziet
nu hij staart voorbij de dauw van dagen
ze wacht zo lang geen blik te veel
hij kijkt omhoog ziet wolken stil
zij gaat voorbij gesloten deuren
haar schaduw blijft een droom
de hoek om valt haar standbeeld
in duizend duigen bij het huis
hij zingt het glinsterend hartenlied
wringt zich in kromme bochten
dansend langs haar verloren schaduw.
Rik van Boeckel
16 april 2021
–>
het is me te ingewikkeld beschreven dit gevoel tussen twee mensen – het gedicht met net teveel mooie woorden opgekalefaterd – de pijn verdreven verschreven. met glinstering, dauw, sterren en dansen onder zonnegolven. pijn doet pijn. pijn is kaal. pijn is enkelvoudig en direct.
Exponentieel verval
Toen we in de loop der tijden
alchemistische verbindingen
door algebraïsche vervingen,
raakten wij ook als wetmatig
de verbinding met de dingen,
de chemie tussen ons beiden,
ons plekje in de wereld kwijt.
Paul Bezembinder
–>
inderdaad – bij reacties van hogere orde is de halfwaardetijd niet altijd even constant – paul wijst ons op dat gegeven – dat we het thema niet verwarren met scheikunde t 1
/
2
{\displaystyle t_{1/2}} of kernfysica – tijd waarna van een oorspronkelijke hoeveelheid stof nog precies de helft over is. het verval gedegen genoteerd in 6 regels poëzie.
ze zeggen dat het lente wordt
met bloesem en al
zal alles wel uitkomen dit jaar
de winter staat nog vers geschreven
tussen de regels
van gedachten aan elkaar
Ik heb altijd liever dat je blijft
er zijn ons zoveel dagen niet gegeven
morgen
morgen zal alles beschreven worden
waar zo op wordt gewacht
petra maria
–>
we lezen wel bij petra maria van de pijn – maar deze pijn snijdt niet genoeg. deze pijn is nog te mooi gehouden. pijn is pijn. en gaat door alles heen. en de dichter heeft de opdracht pijn ook als pijn te laten voelen aan zijn of haar lezer. als het pijn is dan is het ook pijn. dan ook geen bloemetjes of zachte winters. nee dan winters waar alles van je afvriest tot de dood erop volgt zodat je niets meer voelen kunt. het ijs onder je voeten vandaan glijdt.
Het Liefdesverdriet
De schemering valt in en rode rozen
verwelken naast het veel te leeg matras
waar ik zo graag gedichten voor je las
als onderbreking van het minnekozen;
gedachtenis aan het genadeloze
versterven van wat ons gegeven was:
ook liefde teerde in tot een karkas
van wrede en voortschrijdende necrose.
Doorwaakte nacht tot ’s ochtends vroeg, dan staat er
nog steeds die vaas vol dood; een efficiënte
herinnering aan wat je opwacht, later.
Memorie van gelukkige momenten
verdampt, heel langzaam, met het bloemenwater,
wijl buiten bloeit een hatelijke lente.
***[D.B.]
–>
‘die interende liefde in een hatelijke lente’ – prachtig beschreven maar wel erg direct. een directheid die er mag zijn in proza zeg ik – maar in de poëzie te weinig afstand biedt aan de lezer. het is net te leids dit prachtige gedicht net te weinig limburgs. het gedicht zweeft ergens qua sjeu tussen frans terken en paul bezembinder – tussen het gevoel en de ratio. met prachtige vondsten – dat dan weer wel: een te leeg matras. ja daarvoor ga je niet naar de ikea. ‘een vaas vol dood’ nee die koop je niet bij de ikea die koop je bij de dichter Ditmar Bakker – ik schrijf zijn naam maar weer eens in hoofdletters. het hoofd dat net teveel wilde deze week. schoonheid en pijn verbind je niet met een surplus aan schoonheid.
Mijn Gran Reserva
Zo’n goddelijke dag, het hoofd vol
voorjaarszon, het kerkplein dat volstroomde
voor de hoogmis – jij – die even inhield, opkeek
en ik daar op het terras wachtend op mijn portie
stoofvlees met een kelkje – Lowlander White,*nee
liever nog een Rioja gran reserva encarnado – jij
ja hoe ik je wilde – indrinken, de vraagtekens
in je ogen tot uitroeptekens uitleggen en hoe
de wijzers de tijd tikten en 8 sloegen
ze te lezen, de vinger in het haar, de mond
die opwaarts- een hooglied van verlangen –
hoe het mij, brekebeen, verstijfde, verlamde
en opsloot in een cirkelgang van blijven
zitten, denken, wegen, een leven lang
een draai gaf, mijn nachten brak
in stukken weggegooid geluk
waar ik nu begot
mijn hand voor om zou draaien
(* Lowlander white, een soort Amsterdamse variant van een Wieckse witte )
16-04-2021
Cartouche
–>
veel bijlagen deze week bij Cartouche. de bijsluiters met zuurvlees en ossenwit – biertje erbij meneer? voor je het weet zit je op een verboden terras met die Vromen – je tegoed te doen aan limburgse gerechten. je verstaat ze niet. cartouche eet altijd met zijn mond vol woorden- zo ook zijn gedichten – met zijn woorden vol. maar in alles lezen we wel de pijn van de gebroken nachten – zelfs ‘het weggegooid geluk’ ligt er in brokken – gebroken bij. ik zou wel die prachtige vondst van poels tussen aanhalingstekens plaatsen Gérard. en die laatste twee regels svp schrappen. pijn doet pijn – echte pijn is een leven lang pijn. jij maakt met die laatste twee regels er een pijntje van. bij elkaar een lekker terrasgedicht.
[Zie mij hier helemaal stuk mijn dagen zitten slijten
vol zuurvlees en ossenwit met mezelf in mijn maag]
nu
onze wereld
in twee verdelen
lichten aan en uit
nadenken verzwakt
de avond omarmt
wat we willen
de spiegel
kent geen eeuwigheid
enkel een beslagen rand
Erika De Stercke
–>
tsja ik wil het graag geloven erika. maar het gedicht getuigt volgens mij meer van genot dan van pijn. ik gun Erika van alles het beste – en waar de handen vol van zijn het hart ook natuurlijk.
Ik kan niet dansen en dinsdag is
een goede dag om dood te gaan
Het voicemail-lampje knippert in vierkwartsmaat
Nooit in zevenachste, nooit in negen
Ik kan niet dansen en de nachten verwachten onregelmatig
de regelmatige danspasjes die ik niet heb
Dat ik je naam vergeten ben
Dat ik je niet ten dans gevraagd heb
Dat het op een dinsdag moest
Ik zet een spiegel voor jouw spiegel om
de eindeloze afstand tussen ons te weerspiegelen
Babak Amiri
–>
ik begrijp de onmacht hier beschreven door de dichter – dat wel – de pogingen om nog tot iets te komen. maar de regels die bij mij binnen komen zijn niet die van de worsteling maar die van de eenvoud:
Dat ik je naam vergeten ben
Dat ik je niet ten dans gevraagd heb
Dat het op een dinsdag moest
hierna mag het gedicht voor mij beginnen, de worstelingen voorbij. met pijn graag dichter met die onontkoombare pijn waarbij je maag je maag omdraait en omdraait. zoals alleen dichters dat kunnen beschrijven.
Op een briefje
Dat je hele dagen niets voelt
en het dan daarna te weer laat is
om wat je wel voelde te delen
zo leeg als je voor de deur staat
niet weet of het bellen of kloppen is
zoals je vroeger deed
je oefent even de glimlach
waarmee je haar schalks zou verleiden
proeft dat het nauwelijks een grijns haalt
dat het vergeefs is voor je eraan begint
het terughalen van de wind in haar haren
stormachtig schrijven waar je in onder ging
en blijft het onuitgesproken
als de naam naast de brievenbus
aan wie je op papier al je liefde schonk
© FT 16.04.2021
ze zeggen dat het lente wordt
met bloesem en al
zal alles wel uitkomen dit jaar
de winter staat nog vers geschreven
tussen de regels
van gedachten aan elkaar
Ik heb altijd liever dat je blijft
er zijn ons zoveel dagen niet gegeven
morgen
morgen zal alles beschreven worden
waar zo op wordt gewacht
petra maria