prachtige bijdragen toch weer bij het het ‘themaschilderij’ – het laatste uur / ultima hora – in 1915 als ik het goed heb – geschilderd door diego rivera – de grote liefde van frida kahlo – te bewonderen in het COBRA museum te amstelveen. we vroegen om drama we kregen drama – soms ingehouden soms uitbundig altijd in poëzie. dank dichters dank.
en het werd wederom webmaster niet makkelijk gemaakt de eremetalen toe te wijzen. prachtige regels van ien verrips, petra maria en ton huizer, een meeslepend epos van frans terken, de doordringende eigenheid van anke labrie – ga daar eens uit kiezen. ik kies Cartouche voor het goud. drama in optima forma – met een boven alles uit torende passie lijken de woorden op het papier gesmeten – met een – als het nou nog niet duidelijk is dan maak ik er maar een eind aan – maar het is wel duidelijk beste Cartouche – goud voor gloedvol en van harte. zilver voor Frans Terken en brons voor de rotterdammer Ton Huizer. het is god zij dank niet allemaal feijenoords boninsegna wat de klok slaat in rotterdam – een beetje beschaving kunnen ze daar wel gebruiken. wel fijn dat genoemde club met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid volgend jaar zal degraderen. zoveel brandhout in een oud stadion – dat zie je niet vaak. gelukkig hebben we ton huizer nog. eremetaaldelers van harte!
Hora est
Hoezeer het me trof, zoals ik je terugzag
vannacht – een lucide droom – je ogen
wegdraaiend, je mond steil achterover
terwijl ik me in jou wilde overwinnen
wachtend op wat komen zou, kwam
een paar minuten – eeuwigheid
die een leven in tweeën deelden
me met stomheid sloegen alsof het
ons laatste uur, dat wat ik met jou had
de hemel – nooit dichter binnen handbereik
wat lippen brandt en monden snoert
al wat je proeven mag alsof je
nooit samen gestorven – dat
verlangen van verdoving
verlangen sec
blijft me bij – geen gedicht
dat daaraan tippen kan
hora est de hoogste tijd
27-06-2021 / Cartouche
–>
hmm nu het nog kan de ultieme ontlading in woorden samengevat door de dichter die hulpeloos zijn tekort onder ogen ziet. en het allemaal benoemd krijgt in een gedicht voor de porten van de hel weggesleept. die immer wederkerende droom die nog net voor … kortom een romantisch gedicht op een wijze zoals we Cartouche kennen – deze liefde laat en liet zich niet beschrijven – een dichter komt nog het dichtste bij – daarom is Cartouche dichter.
- Petra Maria: maar liefste weet je dan niet dat…
- Ien Verrips: de argeloosheid die zich niet verweren kan
- Cartouche: een paar minuten – eeuwigheid
- Anke Labrie: je hand nog warm
- Ton Huizer: naast zoveel overmacht
- Rik van Boeckel: wij glijden weg met hem
- Frans Terken: nog een paar woorden van waarde
wie wint de enige echte virtuele – het laatste uur – ultima hora – trofee op pomgedichten punt nl?
het schilderij – het laatste uur / ultima hora – in 1915 als ik het goed heb – geschilderd door diego rivera – de grote liefde van frida kahlo – te bewonderen in het COBRA museum te amstelveen. een thema dat deze week dichters zal inspireren. nou ja dat hoop ik. het laatste uur, haar laatste uur, uw laatste uur, zijn laatste uur. drama genoeg lijkt mij. nu de gedichten nog – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ergens werd gesproken
je verwachtte witte jassen
je zei hier woon ik niet
dat wist ik wel
ik zag een deur openstaan
een onopgemaakt bed
een boekenkast
zonder dichtbundels
iedereen weet het nu
je was zo stil de laatste tijd
ik zei dat doet ze niet – echt niet
maar je deed het wel
zo zie je maar weer
de ene mens is de andere niet
je hebt ook van die gedichten
waar geen vinger achter te krijgen is
pom wolff
ULTIMA HORA
hij gooit met een wijds gebaar
zijn mondkapje weg
dacht nog even
waar is die jongen met dat bord
‘gratis knuffels’
graait in zijn zak op zoek
naar een muntje
was jij niet die joviale windvanger
ging het zo anders
had het leven golven
dat was voor die persconferentie
mompelt hij uit het veld geslagen
en met de app mag ik weer reizen
ik lach niet meer onbevangen
waren de dagen toen nog
het ergste wat gebeuren kon
maar liefste weet je dan niet
dat het ‘ultima hora’
minstens de gedachte aan
verworven liefde toekomt
want wat is de opgemaakte balans
dat vroeg ik hem
met een wijds gebaar
PETRA MARIA
–>
prachtige bijdragen toch weer bij het het ‘themaschilderij’ – het laatste uur / ultima hora – in 1915 als ik het goed heb – geschilderd door diego rivera – de grote liefde van frida kahlo – te bewonderen in het COBRA museum te amstelveen. we vroegen om drama we kregen drama – soms ingehouden soms uitbundig altijd in poëzie. dank dichters dank. bij Petra Maria begint de poëzie in de derde strofe – de meer wereldse inleiding laten we graag aan het proza. hoe tijd van leven hoe dan ook een aflopende zaak is en de vragen daar bij te stellen lezen we in die prachtige derde strofe – waar geen woord meer bij hoeft:
waren de dagen toen nog
het ergste wat gebeuren kon
maar liefste weet je dan niet
dat het ‘ultima hora’
minstens de gedachte aan
verworven liefde toekomt
want wat is de opgemaakte balans
dat vroeg ik hem
met een wijds gebaar
pas later dringt het door
van het ervoor dat toen bestond
en later pas daarna
achteraf blijk je te weten
wat je deed en waar dat was met wie
’t besef van hoe zo’n laatste uur
een gat slaat in de tijd
de argeloosheid
die zich niet verweren kan
Ien Verrips
Op 9.11.2001 was ik met mijn beste vriend in Segovia waar wij een krant kochten en dachten naar een foto van een nieuwe game te kijken
–>
ook Ien laat de woorden met de tijd een verbinding aangaan. de inleidende woorden mogen wat mij betreft weg. het lijkt wel wiskunde. het gedicht begint met die prachtige wending richting argeloosheid:
achteraf blijk je te weten
wat je deed en waar dat was met wie
’t besef van hoe zo’n laatste uur
een gat slaat in de tijd
de argeloosheid
die zich niet verweren kan
waarom willen dichters zo graag zo vaak net te veel? waarom vertrouwen ze niet op het kostbare gevoel van de lezer. achteraf blijk je te weten dat ook in poëzie een argeloosheid is gelegen die zich niet verweren kan – en zich nooit verweren zal.
de dood
een lichte zucht
meer was het niet
je hand nog warm
daarna zo vlug
je hoornvlies
en wat er verder bruikbaar was
je lieve lijf als as verstrooid
de dood
een goede minnares
hoop ik
en ik
het ging hier niet om mij
dacht ik toen nog
anke labrie
–>
je hand nog warm – de dood een goede minnares dat hoopt ze – wie achterblijft heeft als opdracht de woorden te schrijven mooier dan eerdere woorden maar altijd in die harde onvolkomenheid. want ook woorden brengen het leven niet meer terug. dat er ook aandacht mag zijn voor wie nog wel een tijd van leven heeft. zo staat het beschreven.
Genova (C) Ton Huizer
Naast het bed
Vele malen afscheid genomen
in de pauzes van je diepe dromen
gebogen
als het rietje in het lege glas
verkreukeld
als de zakdoek in je hand van was
beneveld
na een zoveelste doorwaakte nacht
klein
naast zoveel overmacht
Ton Huizer
->
‘naast zoveel overmacht’ valt bijna niet te leven – een prachtige passage van die Huizer. die rotterdammer. soms denk je dat rotterdammers alleen maar feijenoord in zich mee dragen. maar gelukkig hebben we ton huizer nog – die het europese culturele erfgoed bewaakt en er hele mooie gedichten bij schrijft. en dan uitkomt bij zo een laatste regel – bij die twee kleine laatste regels – zo vreselijk precies beschreven dat werkelijkheid en poëzie voor een keer op elkaar passen:
klein
naast zoveel overmacht
Het laatste uur vindt de eigen weg
hij ziet de klok niet later slaan
ademnood weerstaat geen stervensuur
zo kijkt hij op van de geboortegrond
wij dragen de last van de laatste seconde
hij schiet omhoog doch valt zo neer
wij glijden weg met hem in stil verdriet
hij ziet ons niet wij zijn gezond gewond.
Rik van Boeckel
–>
het thema tijd is op het lijf van Rik geschreven. en tot de laatste seconde laat Rik de taal bewegen, laat Rik de beweging toe – niet meer tussen aarde en de sterren – maar zachtjes uitdovend en wegglijdend in ‘stil verdriet’- waarna stilte.
Gemis draagt een wit hemd
op een zwarte broek
doet op zondagen een strik om
steekt twee vingers in de lucht
en wenkt je terloops dichterbij
om je een lege tafel te wijzen
in de linkerhand een dienblad
de glazen gevuld met traanvocht
een gouden glans tegen beter weten in
het schuim dat danst en dampt
eraf geblazen als een hete bitterbal
die tong en mond brandt
schrijft dan niets vermoedend op een nota
nog een paar woorden van waarde
weggesleept voor het laatste uur
© FT 27.06.2021
een meeslepend verhaal in woorden van poëzie. het leven in de kroeg verbonden met eindigend leven, geëindigd leven – de laatste ronde heeft geklonken. zo zijn we weer terug in de werkelijkheid. en hoe nodig soms een borrel is om het leed weg te drinken. heel soms ook de poëzie om het te verteren.
ULTIMA HORA
hij gooit met een wijds gebaar
zijn mondkapje weg
dacht nog even
waar is die jongen met dat bord
‘gratis knuffels’
graait in zijn zak op zoek
naar een muntje
was jij niet die joviale windvanger
ging het zo anders
had het leven golven
dat was voor die persconferentie
mompelt hij uit het veld geslagen
en met de app mag ik weer reizen
ik lach niet meer onbevangen
waren de dagen toen nog
het ergste wat gebeuren kon
maar liefste weet je dan niet
dat het ‘ultima hora’
minstens de gedachte aan
verworven liefde toekomt
want wat is de opgemaakte balans
dat vroeg ik hem
met een wijds gebaar
PETRA MARIA