Ik denk dat we deze week toch de eer – de gouden eer moeten gunnen aan de enige echte ware poppenbespeler in ons midden: Rik Van Boeckel. GOUD! heel weinig verschil in kwaliteit bij de ingezonden gedichten – dichters dank voor het inzenden – het is meer de smaak en de gemoedsgesteldheid van het moment die de doorslag geven voor eremetaal deze week. we kunnen wel wat van Riks levendige opgewektheid gebruiken. laten we mengele mengele, de kluwen touw de kluwen touw, het vuur het vuur, de brakende kat de brakende kat – kiezen we voor de aanstekende vrolijkheid – de blijmoedigheid en levenslust die Rik aan de poppen meegeeft, aan de kids en aan ons. van harte!
Groeten,
Rik
Levend tableau
Hij is uit Odense vertrokken
dansend over bruggen en zeeën
Hans Christian tekent de voeten
zijn lach als hij haar ogen ziet
zij trekken door het ganse land
duiken dorpen in met frivole tred
ze worden getekend door de tijd
de poppenspeler slaat ze aan
kinderen kijken naar de man met de haan
koekeloeren vrolijk in de morgen
zij zingen met de hand op ‘t hart
zwervend door dagen en jaren
als de tijd stil zou staan
wordt de dans een levend tableau.
Rik van Boeckel
18 september 2021
–>
thema de poppen aan het dansen en ja hoor we kregen de poppen aan het dansen. de lieve poppetjes van onze corrie brengen van alles en nog wat – ook mengele – boven – in dichters. mengele en rotterdam – wat een toestanden allemaal op de zo gewijde zondagochtend in dit gereformeerde kikkerlandje vol van politici die elkaar tot op het bot haten. maar wel heerlijk al die tegenstellingen – de lieflijke poppetjes en de keiharde woorden. ik heb maaike ouboter op staan – kijk me niet aan kijk door me heen – zingt ze. vang me niet op als ik naar beneden val – zo is ook het vaak met dichters. geef ze een poppetje en de hele wereld stort in. daar zijn dichters ook voor.
Rik van Boeckel schetst het leven van de poppenspeler door de landen en de jaren heen. na de levenslust, vandaag een prachtige plaats en tijd fixatie – een pas op de plaats door Rik – maar wel levendig.
- Rik van Boeckel: ze worden getekend door de tijd de poppenspeler slaat ze aan
- Ditmar Bakker: opdat wij niet vergeten
- Frans Terken: marionetten aan een kluwen van touw
- Cartouche: een soort van mensen maar dan heel hart en ziel
- Anke Labrie: waar ze haar verloren had
wie wint de enige echte virtuele – voor je het weet heb je poppen aan het dansen – trofee op pomgedichten punt nl?
of je alles nog mag zeggen in dit land? of dat je meteen poppen aan het dansen hebt – op de foto’s de prachtpoppen van Corrie – ook bij haar te bestellen voor minder dan een tientje geloof ik – stuk voor stuk handwerk – maar dat terzijde – de voor je het weet heb je de poppen aan het dansen trofee – een ruim thema voor de zondagochtendwedstrijd deze week – dichters willen heel vaak heel veel zeggen – met zeggingskracht – laat de poppen dan maar dansen!
u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
rotzooi in rotterdam
er ligt hier van alles op straat
moeders en dochters
met een pop nog in hun armen
geamputeerden
je kunt het zo gek niet bedenken
of het ligt er
en ook dichters
heel veel dichters – overal dichters
vooral bij tramhaltes allemaal dichters
maar laten we over dichters zwijgen
voor je het weet heb je de poppen aan het dansen
nee – mijn stad is het niet
pom wolff
Arm Anne Frank
ligt op een schrank,
want zij is krank
in ’t kamp.
Zuster Margot
vindt het zo-zo.
Dan, irgendwo,
gestamp:
’t is dr. Mengele!
Meisjes verstrengelen,
spoedig slechts engelen
en damp…
Joodse plus nazi
leidt–aberratie!
Tot de crematie
der vamp.
***[Ditmar Bakker]
–>
in een goed gevormd dichtwerk danst Ditmar nog even door de geschiedenis heen – dat we niet vergeten. ditmar houdt elke herinnering levend – hoe dood ze ook zijn. geef ditmar een pen en ja hoor je hebt de poppen aan het dansen.
Soms raakt een naam je weer
een oude vlam die vroeg gedoofd
al kwam er geen water aan te pas
van naar en uit elkaar gedreven
alsof iemand er een hand in had
marionetten aan een kluwen van touw
en hoe daar gedonder van kwam
alle strengen aan en in elkaar geknoopt
luidruchtig zwaaiend met armen en benen
dat je zo een flinke schop kon krijgen
alsof met handen praten niet genoeg was
nog achter een scherm was je niet beschut
met een mes sneed ze de lijnen door
het was maar spel zoals ze zei
ze zou mij wel in de touwen hangen
de regels bedacht ik er zelf maar bij
© FT 18.09.2021
–>
eerst dacht ik even dat hier een inhoudelijk lijnenspel van mevrouw kaag beschreven werd –
‘alle strengen aan en in elkaar geknoopt
luidruchtig zwaaiend met armen en benen…’
maar ik moet toch bijstellen. uit de verwarde kluwen doemt het door maaike ouboter bezongen beeld van een dichter op. (lees hierboven) – kijk me niet aan kijk door me heen – zingt ze. vang me niet op als ik naar beneden val – de dichter frans terken kiest de poëzie als vangnet.
houden Ad en Eefje niet
van iets als teefjes- bits of reuen-bars
zij zijn zot op hebben-dingen
als houten klazen en poppenspel
bitcherige speeltjes nee en toys voor boys
niets daarvan voor hen veel te slappe kost
liever spelen zij
met vuur als ware het echt
een droomleven, niet verkleind,
maar eigen zinnig als wind
zaken zijn zaken, speeltjes van grote mensen
onverbeterlijk in hun poppenkast
poppen daarentegen zijn
een soort van mensen maar dan heel hart en ziel
dat is nu eenmaal-god
gegeven – categorisch leven óns ding
dansen, niet met janssen
maar alles uit de kast
19-09-2021
Cartouche
Cartouche leest als een trein – maar waarover hij schrijft. zijn het zijn honden, zijn het de kinderjaren, zijn het de poppen van neefjes en nichtjes, leeft hij zich in in poppen ik weet het echt niet — in ieder geval
‘een droomleven, niet verkleind,
maar eigen zinnig als wind..’
centraal gesteld door de dichter. mooi!
zou ik poëzieles geven ik dit gedicht kiezen om uit te leggen dat een dichter met hele gewone woorden een volkomen niet te begrijpen geheel tot stand kan brengen waaruit je weer regel voor regel het gewone leven kan destilleren.
ik wacht op het mailtje waarin Gérard mij altijd achteraf uitlegt wat ik nu weer heb gemist in zijn gedicht.
de poppen aan het dansen
die dure pop
met rare gaatjes in haar buik
een eng geluid
als ze bewogen werd
alsof de kat moest braken
die buik keihard
of het mes te bot
ze wist echt niet meer
waar ze haar verloren had
anke labrie
(19-09-2021)
een herinnering in woorden van poëzie gegoten. de pop, de harde buik, een kat een mes een eng geluid. ja die lieflijke popjes die weten wat. de kinderen nemen haar een leven mee. in het gunstigste geval maken ze poëzie van haar. de kindergeheimen kun je wel aan haar kwijt. veel terug zei ze niet. niet meer dan de kat – mogen we begrijpen uit ankes woorden.
Het spel gespeeld
Soms raakt een naam je weer
een oude vlam die vroeg gedoofd
al kwam er geen water aan te pas
van naar en uit elkaar gedreven
alsof iemand er een hand in had
marionetten aan een kluwen van touw
en hoe daar gedonder van kwam
alle strengen aan en in elkaar geknoopt
luidruchtig zwaaiend met armen en benen
dat je zo een flinke schop kon krijgen
alsof met handen praten niet genoeg was
nog achter een scherm was je niet beschut
met een mes sneed ze de lijnen door
het was maar spel zoals ze zei
ze zou mij wel in de touwen hangen
de regels bedacht ik er zelf maar bij
© FT 18.09.2021