Yvonne Koenderman: “Het knaagde eerst, deed zeer, maar nu lijkt het een soort van bevrijding en het geeft ruimte voor nieuwe ontdekkingen, andere inzichten en vooral mooie mensen die onverwacht daar waren in een erg moeilijke tijd…”
De dag sluimert terwijl ik naast mezelf loop en kijk naar het lachende gezicht luister naar de vrolijke babbel. Ik schop tegen wat bladeren en onderdruk het onderbuikgevoel alsof het er niet is. Maak van de door medicijnen onderdrukte koliek een komiek die alle zorgen wegwaait en hoop zelf ook meegedragen te worden door de wind welke dagelijks weer de bloempotten bij de voordeur omblaast. Ik naast mijzelf geniet van het thuis en laat alles in rust. Het mezelf naast de ik geniet van de ontmoetingen waar het ik zichzelf even kan zijn omdat het niet alleen de zorgen wekt, maar ze ook wegstrijkt onder een mantel van begrip waar men om vergelijkbare reden ook soms naast zichzelf staat en blij is even te kunnen zijn om daarna te kunnen genieten zonder bang te zijn dat het over gaat, want over gaat het vroeg of laat uiteindelijk voor iedereen. Laat het maar laat zijn, laten we nog maar even naast ons zelf doorwandelen hopend dat het weer één kan zijn. Vooral geen onrust zaaien, geen gesteun , geen pijn laten zien zoals kan zijn. Wie weet waait het gewoon weer over en zijn alle zorgen voor niets…laat de komiek het maar winnen, het scheelt tenslotte maar een letter die eerst komt.
De woorden hervonden druppelen tijdens het lezen langzaam binnen. Er is een jaar voorbij en de koliek is verdwenen, de komiek daar in tegen heeft overuren gedraaid het afgelopen jaar, op momenten dat een lach meer deed dan een traan. Het was van vele kanten angstaanjagend stil, terwijl je zou wensen dat iemand even de moeite had genomen om langs te komen, maar de grote dood doener was corona…..”nee meis, ik kom nu niet” of “ja, ik zou het leuk vinden om even met Armand op pad te gaan, maar denk dat dat nu niet verstandig is?” Zelfs de telefoon zweeg. Verstand, angst en belang, een probleem wat voor veel mensen een moeilijk iets zal zijn geweest de afgelopen tijd.
Nu het goed met me lijkt te gaan is daar ineens van diverse kanten weer de wil om eens langs te komen. Geen moeilijke gesprekken over ziekte, dood en ellende, maar weer terug naar het oude, naar dat huis wat altijd voor iedereen open stond, waar feestjes gegeven werden, altijd meegegeten kon worden en de drank altijd vloeide voor degene die daar behoefte aan had, maar het lijkt te laat.
Wat al die tijd gewenst werd is in een tijd van stilte zonder zelfs dat telefoontje van hoe gaat het onbelangrijk geworden. Soms is daar het besef dat datgene wat je wenste ook niet meer gemist wordt, dat vriendschappen van jaren ineens niets waard lijken te zijn als het moeilijk wordt en dat juist degene waar je het niet van verwacht zou hebben, je doen verrassen.
Het knaagde eerst, deed zeer, maar nu lijkt het een soort van bevrijding en het geeft ruimte voor nieuwe ontdekkingen, andere inzichten en vooral mooie mensen die onverwacht daar waren in een erg moeilijke tijd.Buiten kunnen we weer bijna schoppend door de bladeren lopen, dit keer met een lach die gemeend is. De wind waait nu even niet, maar als hij waait, dan neemt hij de muizenissen mee. We wandelen een nieuwe tijd in.
Yvonne Koenderman
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
