mooie inzendingen – mooi thema ook – aangedragen door Vera van der Horst – die zich geroepen voelde om dan ook in te sturen. en het was goud wat ze stuurde aan pomgedichten punt nl – deze week. lees onder de gedichten de recensies. goud voor vera – van harte – in eenvoud treffend onontkoombaar en indrukwekkend haar woorden.had cartouche zijn gedicht zelf terug gebracht tot de selectie aan regels die ik publiceerde het zilver was voor hem geweest. nu krijgt anke labrie het zilver – de leugenachtigheid van de kunstenaar aan de man / vrouw gebracht – hoe mooi ook de kiunst – in het echte leven gelden andere waarden voor ‘samen zijn’ – zou willeke alberti zingen. zilver voor anke en van harte! gedeeld brons voor olivier nooten en yvonne koenderman – frisse bewegingspoëzie op de zondagochtend: explosief begin inderdaad terugtrekkende bewegingen aan het einde. mooi zo!
ik wilde het schrijven, dacht
de woorden gevonden te hebben
maar ze vielen door de witregels heen
niemand kon ze lezen zelfs niet jij
die witregels lezen kan
en waarom zouden we praten
als het schrijven al zo moeilijk is
kom weer naast me zitten
op het bankje waar dichters
de mooiste regels zwijgen
Vera van der Horst
–>
schrijf mij waarover dichters over zouden willen zwijgen – was de ruime opdracht – specifieker – schrijf mij over het zwarte gaten licht of over het bankje met uitzicht op de eeuwigheid – over die ene geliefde die maar niet over gaat – de hele wereld lijkt te kunnen opgaan in het gestelde thema – resultaat: prachtige ingezonden gedichten – dichters dank jullie wel – ook het ingezonden werk van Vera is meteen raak bij eerste lezing. ‘en waarom zullen we praten als schrijven al zo moeilijk is – vraagt de dichter in het gedicht. sommige vragen mogen wel gesteld in een gedicht. de meeste niet maar Vera weet wat dichten is. vragen die het antwoord zo ontzettend in zich hebben moet je juist stellen in een gedicht. ‘kom naast me zitten’ schrijft de dichter ontwapenend – een uitnodiging aan de lezer om in minder en gebroken ochtendlicht samen met de woorden van de dichter te luisteren naar de zanger Cat Stevens/Yusuf. door de ochtend verzwaarde maar zo heerlijk treffende onontkoombare romantiek hier door Vera uitgeschreven in de lezer uitnodigende woorden. uit dat licht!
hij laat hen in de waan
dat elk geschreven woord
zelfs dat ooit nog te schrijven
aan hen is opgedragen
gelogen letters worden waarheid
als hij ze in mooie woorden
in gloedvolle zinnen zet
en die maar genoeg herhaalt
hij kent die woorden allemaal
geijkt als goed gereedschap
geolied gebruiksklaar
hij is een vakman in de taal
waarom dan gedoemd tot zwijgen
nu elke letter maar blijft zweven
vertikt zich in een woord te voegen
een nieuw woord alleen voor haar
anke labrie
(02-10-2021)
–>
anke vertrouwt het niet – doorgrondt de aard van de dichter – de waarheid gelogen een actueel thema geloof ik – ook te lezen in de door EUS gepromote bestseller van de oude man – ook bezongen op de nieuwe CD van de bijnabelg Rik de Leeuw – nu dan hier ook voor ons beschreven door Anke Labrie. waar vroeger dichters zich vertikten – vertikken nu de woorden het – haha. hoe de kunstenaar ook zijn best doet en geëerd is – hij/zij kan alleen verder leven als de muze dichters liefde beantwoordt. en daar wil het nogal eens aan schorten. we krijgen een inkijkje hier in vele kunstenaarlevens. resultaat prachtige kunstwerken en een eeuwig wachten op wat niet meer zal plaatsvinden.
Schot omhoog
Na een explosieve start
en onvoorstelbare groei
extreme ontwikkelingen
een scala aan hoogtepunten
neemt de snelheid hortend af
tot je even stil staat en daarna
langzaam weer achteruit gaat om
ooit, ergens, rustig te blijven liggen
Olivier van Nooten
–>
om het heen en weer van te krijgen. haha. nee hoor – mooie beweging in de woorden van de dichter. mooi beperkt gehouden ook waardoor de vaart er meteen goed in zit en de teloorgang in de laatste regels ook aankomt. de turbo in het begin van het gedicht erop gezet en weer tot stilstand gebracht in luttele regels naar een staat van eeuwige rust. het is of je in duizelingwekkende vaart als lezer een zwart gat wordt ingezogen – als man een vrouw in – zo kunnen de woorden wellicht ook geduid – om in iets van een onduidbare tegengestelde beweging te eindigen. laat het zo maar zijn ja.
download ik de
nieuwe mij
zonder mezelf te verliezen
behalve in jou
die op tijd kwam
als geroepen zelfs
om even los van alle daags
het bed weer te waarderen
dwars over kussen(s)
overal en nergens
die ene plek
dat ogenblik
een beetje stout
kan geen kwaad
is zelfs heerlijk
en samen met
het beste medicijn
Yvonne Koenderman
–>
Yvonne Koenderman – hier wordt gedownload en stevig ook. met een heerlijk resultaat voor de downloader mogen we meegenieten als lezer. er vliegt wel van alles door de kamer als we dichter mogen geloven in het beschreven minnespel. maar dichter brengt de chaos terug naar dat ene moment die ene plek waar ook het nieuwe mij geboren kan worden. een wervelend gedicht. ik blijf nog even liggen om bij te komen.
- VERA VAN DER HORST – kom weer naast me zitten
- RIK VAN BOECKEL – haar ogen staren naar de sterren
- FRANS TERKEN – het is kijken naar wat blijft
- CARTOUCHE – ‘waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen’
- OLIVIER VAN NOOTEN – om ooit, ergens, rustig te blijven liggen
- YVONNE KOENDERMAN – dwars over kussen(s) overal en nergens
- ANKE LABRIE – gelogen letters worden waarheid
- JAN BULSINK – geen haast meer, geen plaats, geen tijd alleen uw ogen blijven
op verzoek van vera van der horst deze week dit thema – alle vrijheid aan de dichters die we zo graag lezen – schrijf mij over het zwarte gaten licht of over het bankje met uitzicht op de eeuwigheid – over die ene geliefde die maar niet over gaat of over….. schrijf het hier – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
als u het weet
waarover dichters zwijgen
of over zouden willen zwijgen
schrijf het mij
schrijf mij over zwarte gaten licht
waarin de hele bliksemse bende opgaat
of schrijf mij over die ene geliefde
die maar niet over gaat
over dat bankje
met uitzicht op iets van eeuwigheid
als eeuwigheid had bestaan
roken we daar aan de eeuwigheid
als u het weet
schrijf het mij
pom wolff
de onneembare
we kunnen nog toevlucht zoeken
bij de zanger
die het natuurlijk ook niet weet
die op dezelfde onbedwingbare berg stond
en ook over niets anders meer zingen kan
maar hoe mooi ook gezongen
de woorden spatten door jou voor jou
woord voor woord uit een
pom wolff
Het reuzenrad van de tijd verschrompelt
tot de sterren zielen in kraters omarmen
de bank op de eeuwigheid zweet tranen
gondels vallen omlaag in vergetelheid
zij keert haar rug naar mij toe
wimpelt elk schouderklopje ijverig af
haar ogen staren naar de sterren
ze vallen langs mijn stille wensen
ik stap in de gondel naar een zwart gat
dat mij niet wil vangen in eigenzinnigheid.
Rik van Boeckel
1 oktober 2021
–>
Rik lijkt elke week mooier te gaan schrijven. de sterren hier benut als opvang voor de- verjaagde- ik uit de wanhoop – prachtig beeld: langs dichters stille wensen staren haar ogen naar de sterren. opvangplaats voor wellicht alle of alle arme zielen. bij Rik is de aarde nooit genoeg – de mensheid en ook de individuen maken deel uit van het universum en het universum ontbreekt nooit in zijn gedichten. aardse zaken als reuzenrad en gondel ook beschreven – het was geen echt onbekommerd vakantiereisje dit keer – nu zij haar rug keert naar de dichter.
Niet voor éen gat gevangen
hoe diepzwart en verloren ook
in de week van de eenzaamheid
altijd zoek je naar een opening
niet iets voor éen keer of maar even
dat het tijdelijke kort tot kern bombardeert
het is kijken naar wat blijft en beklijft
een vorm van vasthouden
en dat daar poëzie van groeit
zonder je hand op het blad te slaan
het hoofd te beuken tegen de deur
waardoor de geliefde vertrok
geduldig als behangpapier op de muur
nee ongedurig of is het verwondering
maar je bent op de goede weg
nog honderd stappen te gaan
© FT 01.10.2021
–>
het is altijd kijken naar wat blijft – lijkt de dichter uit te roepen – zolang we het leven hebben – een goede raad en dat er poëzie van zal groeien – in een staat van ongedurigheid en verwondering – tot zover de boodschap van de dichter – aan de eenzamen opbeurende woorden in de week van de eenzaamheid. hoe het zwarte gat te vullen – met poëzie het antwoord van de dichter.
Logisch
‘Alles wat gezegd kan worden, kan helder worden gezegd’
daarop trakteerde je mij – maar in genen dele hoe dat te doen
‘waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen’
repliceerde ik – schrijven zou te proberen zijn wellicht, hoewel
‘de grenzen van mijn taal de grenzen van mijn wereld betekenen’
Hoe hetgeen overgaat bij de hand te nemen – een geliefde
vast te nagelen op een bedbank, als de stof begint te rafelen
te schuren, de kleur verschiet van helrood naar grijsgrauw
de hemelladder halverwege een gebroken sport vertoont
en de ramen van je kamer zwart zien van lava-as
Dan is het tijd om het hoofd in je schoot te leggen
tot stilstand te brengen en te gaan – dromen over
wat van waarde er kan overblijven in ‘een wereld
die alles is wat het geval is’ – de onmogelijkheid
op te houden met schrijven over de noodzaak
gaten te vullen met zwijgen
01-10-2021
Cartouche
–> ik doe deze selectie alvast maar vooruitlopend op de recensie:
als de stof begint te rafelen
de kleur verschiet van helrood naar grijsgrauw
de ladder halverwege een gebroken sport vertoont
dan is het tijd om het hoofd in je schoot te leggen
tot stilstand te brengen en te gaan – dromen over
wat van waarde er kan overblijven
de onmogelijkheid
op te houden met schrijven over de noodzaak
gaten te vullen met zwijgen
–>
in wezen heb ik niets meer toe te voegen aan de selectie van woorden die aankomen in dit gedicht. Cartouches prachtige poëzie gehaald uit een teveel aan schrijfkunst. maar soms staat de kunst de poëzie in de weg. dan moet de dichter kaler. punt. en dat is logisch.
we hebben elkaar eerder ontmoet op het podium in Amersfoort.
Inmiddels organiseer ik het alleen en ik heb daar veel plezier aan.
Maar ik heb nog nooit iets ingezonden voor jouw zondagochtendwedstrijd.
Bij de omschrijving van het thema, de drieslag (het zwarte gaten licht, het uitzicht op de eeuwigheid en die liefde die maar niet overgaat) past mijn inzending. Het is een vers vers, ik hoop dat het je kan bekoren…
met vriendelijke groet,
Uw huidplooien zal ik schoon wassen
van levensvet ontdoen, openingen vullen om
het vloeien te stoppen, haar en nagels knippen
en ik zal zorgvuldig een lach schilderen op uw gezicht
iedereen zal uw schoonheid zien
Mijn werk doe ik in het donker,
u maakt het niet meer mee,
hebt geen idee van dag of nacht,
geen haast meer, geen plaats, geen tijd
alleen uw ogen blijven voortaan geloken,
kijken op hun best naar binnen
Mag ik vragen, wat ziet u daar
waar u, in die andere vorm van bewustzijn
het meest van geniet
Mijn werk doe ik op de tast,
ik streel u zacht, strijk rimpels glad
hoop dat mijn voelen u nog goed doet,
dat het kwaad dat er ongetwijfeld was
u niet wordt aangerekend
en het goede dat u deed
voor altijd zal blijven bestaan,
dat u als herinnering zal blijven leven
in de mensen die u straks dragen willen
dat zij kunnen zeggen, het is goed zo
en voor een laatste groet hun pas zullen vertragen misschien
Hoe oud was uw dochter eigenlijk toen u stierf,
ik vraag zo maar wat, verwacht geen antwoorden meer,
Nu u gewassen bent, kleed ik u in uw liefste kleuren,
stift uw lippen, de dood is zo intiem
Jan Bulsink
–>
ja ik weet nog van het podium in Amersfoort. leuk dat Jan het na coronatijd weer voortzet daar in het amerfoortse. Jan beschrijft de specifiek genoemde thema’s op uitvoerige wijze. eigenlijk is twintig regels de limiet tenzij noodzaak. maar de noodzaak spat hier toch wel uit de woorden – een eerbetoon aan de dode die in de liefste kleuren gekleed zal worden. ronduit verrassend/verassend is de vraag die in de laatste strofe gesteld wordt – die intrigerende vraag naar de dochter. die dochter is in ieder geval een stuk jonger dan de overledene mogen we aannemen. en belangrijk genoeg om in het hoofd van de dichter te zitten. ‘huidplooien’ en ‘levensvet’ ik zou zelf niet snel – nooit – voor deze woorden kiezen in een gedicht. de beschreven schoonheid in regel 5 is al opgelost in de eerste vier regels van het gedicht. maar ja hier is de lijkenaflegger aan het woord die helemaal opgaat in de dode en weet dat hij over een aantal jaren die zo bijzondere dochter onder handen zal kunnen nemen. ik moet toch hartelijk lachen bij dit beschreven schouwspel.
De gaten vullen
Niet voor éen gat gevangen
hoe diepzwart en verloren ook
in de week van de eenzaamheid
altijd zoek je naar een opening
niet iets voor éen keer of maar even
dat het tijdelijke kort tot kern bombardeert
het is kijken naar wat blijft en beklijft
een vorm van vasthouden
en dat daar poëzie van groeit
zonder je hand op het blad te slaan
het hoofd te beuken tegen de deur
waardoor de geliefde vertrok
geduldig als behangpapier op de muur
nee ongedurig of is het verwondering
maar je bent op de goede weg
nog honderd stappen te gaan
© FT 01.10.2021