<!-} –>
Toch wel fijn dat Pieter de weg heeft gevonden naar de pomgedichten zondagochtendwedstrijd. hier in Berlijn glimlach ik om het zeer geestige gedicht van deze dichter. je moet altijd als dichter oppassen dat je niet de cabaretier uithangt. in dat vak zijn cabaretiers nu eenmaal meer bedreven. maar hier wordt geestigheid toch echt verbonden met een knap staaltje dichtkunst. Pieters performance in Café Eijlders vorige maand was ook al zo sterk – en zijn optreden deze week hier op de pom niet minder. zo een gedicht dat de dichter na aan het leven staat. dat is een vorm van light verse en indrukwekkend origineel. dichters aller landen pas op uw woorden.
- met een antwoord van Vera van der Horst
- Rik van Boeckel: hij fluistert zijn zinnen de hemel in…
- Max Lerou: Ik ben een winterdichter
- Frans Terken: water verplaatsen tegen de golven in
- Pieter Stroop van Renen: door een vrouw bedreigd – herstel: door een gedicht
- Cartouche: zo zie ik ons – het liefst elke dag een ‘minuut’
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar een Meander interview met een wijsneus – dichters kennen hun eigen werkelijkheid trofee op pomgedichten punt nl?
altijd op zoek naar een werkelijkheid die er toe doet – zo zijn dichters. we lezen het elke week heel graag hier op de site – wat is uw werkelijkheid? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. (de uitslag zal maandag bekend worden gemaakt)
dichter
natuurlijk weet ik
wat ik (…)
je deed
hoe de wereld
anders was (…)
naast me
hoe je uitkeek
naar (…)
vul maar in
alles
omarmde
zelfs (…)
maar ja
het leven is geen (…)
carnaval
en een dichter niet echt
een (…)
nee echt niet
daar zijn ze
niet voor in de wieg
gelegd
maar weerstaan zal ik je niet
je tover pracht aan woorden
maar ook wie je bent hoor
pom wolff
natuurlijk weet ik
wat ik nagelaten heb
hoe de wereld
anders was geweest
als ik je had toegelaten
hoe je uitkeek
naar ook maar enige aanmoediging
alles
omarmde
zelfs (durf ik niet te zeggen)
maar ja
het leven is geen lolletje
en een dichter niet echt
een versierder
nee echt niet
daar zijn ze
niet voor in de wieg
gelegd
maar weerstaan zal ik je niet
je tover pracht aan woorden
maar ook wie je bent hoor
Vera van der Horst hahaha dank je wel lieve vera voor de antwoorden op de niet gestelde vragen. de laatste strofe geldt jou zeker – waarom zou ik ook jou moeten weerstaan – en zo heel vaak ook je mooie woorden hier in de ‘wedstrijd’ en wie je bent zal ik niet vergeten.
De maanfluisteraar
De maan hangt hoog en licht
kraters luisteren naar de stilte
op het platform fluisteren woorden
op het ritme van de zachte wind
de maanfluisteraar heft zijn armen
naar de lichtende herfstige hemel
kosmische energie daalt langzaam neer
in zijn door ritmes gedragen handen
de levenslijn sluipt verder in seconden
overdenkt de dagen en weken achter hem
de maan kijkt rustig toe en zwijgt
hij fluistert poëzie zij stijgt en stijgt
het ritme van de natuur bonst op zijn hart
hij fluistert zijn zinnen de hemel in.
Rik van Boeckel
Terra Aguila. Ibiza
21 oktober 2021
<! –>
rik zit lekker op Ibiza. op FB zijn de foto’s te bewonderen. van hoog tot laag, van de zon en de maan – het leven, de jaargetijden, de natuur, de kosmos, de poëzie en de ritmes – ze doen allemaal mee om van een gedicht een echte rik van boeckel te maken – zo schept een dichter een bestaande werkelijkheid en vormt deze tot een rik van boeckel universum zonder weerga.
Ik ben een winterdichter
Bij mooi weer verblijf ik aan de zeereep
Noem mij zomerhedonist
De stad de mensen en de zee
Het zijn de bronnen waaraan ik mij laaf
De mensen merken wel eens op dat ik zo weinig over de liefde schrijf
Het klinkt als een verwijt
Ik vertel ze dan dat harde woorden ook van liefde kunnen zijn
zoals gesteente soms zacht
De stad brult meerstemmig
Eenstemmig klinkt het
De zee wacht
De zee ruist
ml
<!–>
Max Lerou voor al uw dichtwerkzaamheden! hahaha. rekent de winterschilder halve prijzen – bij Lerou is geen korting te verkrijgen op poëzie. en zo hoort het ook. exclusief geschreven, exclusief geplaatst en alleen voor de poëzie- liefhebber toegankelijk. harde woorden van de liefde die in een vorm van contemplatie de weg vinden aan het einde van dit gedicht.
Kijk of je steeds meer invulling
kunt blijven geven
roept de coach op de racefiets
vanaf het jaagpad
makkelijk praten met wind in de rug
terwijl de spanen met moeite
water verplaatsen tegen de golven in
kromt de rug dan knikken de knieën
de dijk bevolkt met een colonne fietsers
roeiers trekken zich bijna uit elkaar
halen nog eens heel diep adem
alsof het dan genoeg ingevuld is
de wandelaar loopt maar in de weg
gaat als er weer een bel klinkt even opzij
twee stappen vooruit en een achteruit
de invulling van een springprocessie
© FT 23.10.2021
<!–
–>
alsof Frans een wandelingetje heeft gemaakt langs de Amstel – daar kom je deze tafereeltjes tegen. door de dichter zorgvuldig in de strofen geplaatst – frans heeft natuurlijk op een bankje ezeten langs de amstel in de zon. de poëzie voltrekt zich voor zijn neus – in bloed zweet en tranen de werkelijkheid.
<!–
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar een Meander interview met een wijsneus – dichters kennen hun eigen werkelijkheid trofee op pomgedichten punt nl?
altijd op zoek naar een werkelijkheid die er toe doet – zo zijn dichters. we lezen het elke week heel graag hier op de site – wat is uw werkelijkheid?
Verdraaid
mooi zoals jij mij dacht
in die verlate avonduren
hoe we ons helemaal gaven
– what’s up liefde bedreven –
in brief en videochatbericht
ansichten van azuur en zee
golven die langzaam komen
aanrollen, zand uit ogen spoelen
de horizon nader brengen
tot alles op zijn kop
jouw buik mijn mond
je lippen de mijne, hoe we ons
bovenhalen in elkaar verslikken
en verstrikken – de wereld
terugbrengen van knoop
tot knop die op springen
zo zie ik ons – het liefst
elke dag een ‘minuut’
23-10-2021
Cartouche
Cartouche schetst op zijn eigen wijze zijn werkelijkheid. altijd is zij aanwezig – de ondoorgrondelijke schoonheid die hem elke week weer opnieuw voor existentiële levensvragen stelt. altijd weer wordt er ook iets van een afrekening meegegeven aan de woorden (verslikken/verstikken) en altijd weer is er ook sprake van iets van een conclusie: zie daar hoe het leven is, we doen het er maar mee – we moeten wel. de lezer weet hoe mooi het leven (én haar lichaam) kan zijn en hoe verstikkend evenzeer het samen zijn. de werkelijkheid van de dichter is ook die van de lezer.
Invulling
Kijk of je steeds meer invulling
kunt blijven geven
roept de coach op de racefiets
vanaf het jaagpad
makkelijk praten met wind in de rug
terwijl de spanen met moeite
water verplaatsen tegen de golven in
kromt de rug dan knikken de knieën
de dijk bevolkt met een colonne fietsers
roeiers trekken zich bijna uit elkaar
halen nog eens heel diep adem
alsof het dan genoeg ingevuld is
de wandelaar loopt maar in de weg
gaat als er weer een bel klinkt even opzij
twee stappen vooruit en een achteruit
de invulling van een springprocessie
© FT 23.10.2021