BABAK wint de enige echte virtuele – de dagen van van toen en ooit en hoe onvergankelijk leken ze – ‘soms was de nacht zo wonderschoon..’ trofee op pomgedichten punt nl – CARTOUCHE zilver!

hoewel Cartouche deze week bijna het gouden gedicht geschreven had gaat deze eer toch naar BABAK. dus we omhangen CARTOUCHE met zilver en beleggen de weemoed van BABAK én ook de afwezigheid van moed om een echte asbak te kopen met goud. Van harte! dank aan alle dichters die instuurden. prachtige inzendingen deze week maar Cartouche en Babak verdienen de kroon.je moet het maar durven om te verhalen over de afwezigheid van moed een echte asbak te kopen in een gedicht waar in je wel een geliefde opvoert aan de tijd. prachtig! GOUD VOOR BABAK! onder de winnende gedichten het commentaar.

Het nu is even relatief als nooit en
ik begrijp geen van beide
De nacht is even mooi als de dag en
ik ben er altijd te laat mee
Mijn vingers, wijzend naar de hemel
voelen zich zo klein en ik heb nog altijd niet
de moed om een echte asbak te kopen
In het midden van de nacht
volgde ik je ademhaling als een metronoom
die houvast bod aan mijn amateuristische hart
De andere mensjes en hun dingetjes
vond ik heel even irrelevant
Maar nu, op deze schitterende nacht
wil ik nooit aan jou denken

Babak

<!
Babak stuurde zijn tekst in om 2.56 uur, ik plaatste het ingezonden werk een kwartiertje later, om 2.15 uur. wonderlijke toestanden in europa, in nederland en op pomgedichten punt nl. de tekst zou ook kunnen gaan over het verdwenen uur in wintertijd. in de laatste regel zou ik het woordje ‘meer’ willen toevoegen. dat zegt mijn dichterlijk hart.

Maar nu, op deze schitterende nacht
wil ik nooit meer aan jou denken

zo moet poëzie ongeveer zijn – dat je niet precies weet waarover de dichter schrijft maar dat toch in elk woord iets van weemoed is gelegd – de dichter begrijpt ook het wat en het waarom niet – in regel 2 – hoe mooi de nacht ook hoe mooi de dag de moed is nog niet gevonden een echte asbak te kopen- regel 7 – en dan verschijnt de geliefde in de prachtnacht om nooit meer aan te denken. het verdwenen uur wintertijd laat zelfs geen aandenken na.
dichter, geliefde, de prachtnacht – de lezer en en het gedicht zijn in het uur wintertijd verdwenen – in het zwarte gat van de poëzie en de tijd. einstein zou opkijken.

**Wat valt er meer te zeggen dan dat**
**ik altijd al hield van zacht en rond, herdersuren**
**en sturen met tong en vingers zonder dodenlijn**

**het spel spelen, grenzen verleggen blijven**
**bij het niet enkel met de mond belijden van een**
**verbond gesloten tussen god in de wolken, jou en mij**
**geen kloof, geen baarmoederlijke mond te over –**
**bruggen van toen en ooit naar een als deze**

**nu – die nacht, de zomernacht dat ik dichter**
**bij de oorsprong kwam, het donker dat afschermt**
**tegen het meedogenloze dat je geworpen wordt**
**in de draaikolk van het alfabet – een naam krijgt**
**waarmee heel een leven wordt opgescheept**

**weet ik mij – met jou opnieuw samen op te lopen**
**tot ontbloemen en bloeien in de uithoek van je geest**
**is ons de nacht een leger, de dag niet meer dan ruwe vacht**
**van klok – naar klepeltijd is dan maar alleen een stap**
**een kleine sprong, daar zijn geen woorden voor**

**één te mager, één te zuiver op de graat**
**in alle talen – hoe onvergankelijk ook –**
**het beter is dat ik verder zwijg**

**31-10-2021**
**Cartouche**

<!
tsja 21 regels – 20 en een titel zal cartouche uitschreeuwen. bij noodzaak mag meer – en hier is sprake van noodzaak – ik zal niet zeuren. scharnierpunt in het gedicht is de passage: ‘**die nacht, de zomernacht dat ik dichter bij de oorsprong kwam..’** alle andere regels kleden het gedicht en de geliefden verder aan.
wat valt er meer te zeggen dan… **dit een werkelijk prachtig gedicht is!** ik kan wel gaan zeuren dat het ook met een strofe minder kan maar dan kleed ik dit gedicht uit en dat moet ik maar eens keertje niet doen. deze volle glorie aan Cartouche gunnen – asjeblieft.

Vera van der Horst: we zijn onze naakte lijven…
Ien Verrips: toen jij en ik tot wij versmolten
Rik van Boeckel: lange haren door het gras
Cartouche: Wat valt er meer te zeggen dan dat
Babak: In het midden van de nacht volgde ik je ademhaling

wie wint de enige echte virtuele – de dagen van van toen en ooit en hoe onvergankelijk leken ze – ‘soms was de nacht zo wonderschoon..’ trofee op pomgedichten punt nl?

de vervlogen dagen trofee deze week naar aanleiding van de prachtcolumn van VON SOLO donderdag hier in dit theater – over die vervlogen dagen – ik citeer VAN SOLO: “Ik loop langs je oude huis, waar je niet meer woont. Jaren al, woon je er niet meer. Je bent verdwenen in het niets. Vast naar ergens beter. En zo zie ik mezelf door een voorstadje van Aken lopen. Ik weet dat je weg bent, maar ik moet je zoeken, want ik mis je. Je hebt nooit een adres achtergelaten. Ik weet niet eens zeker of je nog wel leeft.”
vervlogen meisjes, vervlogen jongens, vervlogen mensen – you know – deel ze deze week nog één keer met ons lieve dichters – u heeft ze overleefd nu wij nog – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.