Vanochtend kwam ik een oud berichtje tegen uit 2009. “Stout” heet het en ik dacht ik schrijf niets nieuws, ik stuur deze inkijk van de andere Yvon. De gewoonlijk vaak nog steeds stille muurbloem op de achtergrond, die zich alleen laat zien of horen als iets haar triggert of ergert. Meestal stormachtigstil, soms onstuimig. De liefde thuis en dat “losbandige”, zout op de huid is een combinatie die me al jaren in balans houd en me zeker ook het laatste jaar in moeilijke tijden veel goeds en moois heeft gegeven.
Stout
Met de dag van gisteren in gedachten zit ik in verhitte bui op de fiets als ik de kinderen naar school breng.
De zwoele wind geeft wat kippenvel, waardoor harde tepels zachtjes langs de stof van mij blouse strijken en ik inwendig kreunend denkend aan ons samenzijn, terwijl ik als brave huismoeder naar school rijd.
Wat is braaf eigenlijk, ben ik minder braaf omdat ik mij zo nu en dan in zijn armen vlei, geniet van zijn naakte huid op de mijne, z’n warme vlees tussen mijn dijen?
Ik doe niets geheimzinnig heb het geluk een erg ruimdenkende partner te hebben die geniet van mijn genot en toch voel ik me soms een beetje stout.
Nu is er niets mis met een beetje stout zijn, het “stout” zijn heeft onze relatie een fantastische oppepper gegeven toen we dreigden te verzanden in de erotische sleur.
Ik heb dan ook nergens spijt van en geniet met volle teugen van mijn uitstapjes, mijn kopjes koffie met wat extra’s op zijn tijd.
Toch nu fietsend naar school in verhitte bui voel ik mij stout, heb ik het idee dat ik drie keer zo hard straal als anders en dat mijn grote glimlach verraad waar ik in gedachten mee bezig ben.
Dit weekend was ik even bang dat er iets zou veranderen.
De onverwachte confrontatie van twee die je ieder op hun eigen manier liefheb kwam volledig uit de lucht vallen, tijd was te kort om op het juiste moment te reageren en ik onzeker als ik nog steeds kan zijn dacht even als dit het maar niet is, maar uiteindelijk denk ik dat het goed was.
Mijn liefdesleven is een standvastig iets, ondanks dat ik snel verliefd kan zijn hebben we de eerste 24jaar achter ons gelaten……..bijna een kwart eeuw, wat me weer even doet realiseren dat ondanks dat ik me nog steeds 18 voel we toch steeds ouder worden.
24 Jaar lief en leed, mooie, moeilijke en heerlijke geile momenten.
24 jaar waarin we elkaar leerden vrij te laten om dichter bij elkaar te komen.
24 jaar waarvan ik hem nu tien jaar ken.
Tien jaar die met enorme tussenpozen uitgroeiden naar dat wat er nu is en ook al is hij getrouwd en heeft hij een eigen leven net als ik voel ik me ook een beetje van hem, net als dat hij een beetje van mij is zonder hem te claimen.
Stout? In de ogen van velen wel, onacceptabel, verkeerd, sletterig, maar o zo lekker om bij tijd en wijlen even van te genieten, onstuimig en intens.
Dat het nog maar lang moge duren, dit leven leef ik tenslotte maar een keer.
Vanachter sluiers gevolgd
nonchalant afscheid
mixed feelings
teer als krijt op een
schoolbord.
Eenmaal uitgewist
voor het zicht
opgeslagen blauwdruk
van wat zo nu en dan
mag zijn.
Yvonne Koenderman
