‘Hoe borgen we de kennis als ‘die ene medewerker, die alles weet onder de tram loopt’? Wat een vraag! Niet wéér met één of ander flutsysteempje, mag ik hopen?! Wat wel de oplossing is, zijn androïden. Dat zijn robots die menselijke trekken vertonen. Als je iets wil weten, dan werkt het net als bij Siri. Je stelt gewoon de vraag en krijgt in menselijke maat uitleg over wat je wil weten. En ze herinneren zich alles. Door kunstmatige intelligentie, kunnen ze al deze kennis ook in context plaatsen. En het grote voordeel is, dat ze na een jaar niet gaan jobhoppen en hun op dat moment nog beperkte kennis meenemen en een leegte achterlaten die weer door de volgende passant wordt ingenomen. Een androïde kan makkelijk vijftig jaar in functie blijven. En het mooie is, dat ze in principe voor een jaarsalaris van een schaaltje dertien al te koop zijn. Dat bespaart aardig op personeelskosten. En ik hoor sommigen nu lachen, maar dit meen ik! Jullie vragen een oplossing. Dit is de oplossing. Je kunt er voor kiezen te blijven hangen in je op Lotus 123 gebaseerde, statische database systemen met alle kwetsbare koppelingen en blijven zwammen en dromen over ‘Big Data’, ‘blockchain’ en ‘Internet of Things’. Maar dat is achterhaald. Stop er mee en maak nu de stap naar de toekomst. Als je dit tenminste echt wil.’
Daarmee eindigde ik mijn korte interventie. Er viel een stilte in de vergadering. Hakkelend werd nog geprobeerd om toch nog even te praten over een systeem om kennis in vast te leggen. Ik hield mijn mond maar. Voor mezelf was het al lang zonneklaar. Van de twintig deelnemers aan deze teams vergadering was zeker tachtig procent rijp voor de zachte droomwereld. Alles mooier en beter en vooral leuker. En niet te ontwrichtend. Sentimenteel hopend op een soort menselijke wereld waar wel alles goed gaat. Achterhaald gewauwel. Later die avond herhaalde ik mijn betoog tegen een wetenschapper en gaf aan, dat ik mijn huidige werkzaamheden op niet al te lange termijn zou willen laten doen door een mailbot, een chatbot en een androïde. Dat zou moeten kunnen. Wat voor mij dan over zou schieten, zou het bewaken van de morele en ethische principes van mijn digitale onderdanen. De ethicus is de manager van de toekomst. Dat klonk al te hoopvol.
Vanochtend onder de douche dacht ik er aan, hoe ik al die (onbekende) mensen om me heen niet uit kan staan. Al die neo-utopische peuterbreinen, die zich de toekomst wel zullen laten overkomen. Die zich dag in dag uit in hun auto’s naar kantoren, bouwplaatsen of fabrieken rijden. Als vals gemotiveerde of afgedraaide werkmieren hun rol als radertje in een ziek systeem vervullen, dat onder de streep enkel gericht is op lineaire ‘economische groei’.
Afgelopen weekend keek ik met mijn zoontje van twaalf ‘The Matrix’ weer eens. Hij snapte er niets van. Wat mij vooral bijbleef, was de opmerking van Agent Smith, dat de mens het best vergelijkbaar is met een virus, een woeker. Die opgebruikt, vermenigvuldigt en koloniseert, zonder enig ander doel dan het stillen van een hersenloze vraatzucht. Er is geen enkel bewijs hiertegen aan te voeren, tenzij (valse) intentie tegenwoordig ook geldt als rechtvaardiging. Ik denk werkelijk, dat we een groot deel van de mensen, die nu ‘werken’ beter zouden kunnen vervangen door androïden. Ik denk ook, dat veel van deze mensen zich veel beter zouden thuis voelen in een virtuele wereld, waar ze het aan niets ontbreekt. Ik denk zelfs, dat er nu al velen zouden zijn, die er voor zouden kiezen, als ze nu vandaag de keuze zouden krijgen. Kijk zelf maar op uw telefoon. Oh wacht, dat doet u al.
Het viel me in, dat niet God, maar de Duivel de mens naar zijn evenbeeld geschapen moet hebben. En dan te denken, dat we dachten, dat zijn slimste truc was, de mens te doen geloven dat hij niet bestond. En daar bungel ik dan. Ergens aan een verkoolde wortel onderin de hel van mijn geest. Ik zal niet rusten tot ik de androïden binnengeloodst heb. Als mijn zendingswerk gedaan is loop ik de zee in en kijk niet meer om.
Of luister nog eens:
https://youtu.be/fHiGbolFFGw
Von Solo
www.vonsolo.nl
