Ik zag het ongeveer driehonderd meter van tevoren aankomen op het lange fietspad langs de Gordelweg. Een jongen van rond de vijftien jaar fietste aan de verkeerde kant. Recht op mij af. Het was vier uur, dus net minder dan gemiddeld druk. Toen we beiden ongeveer tien meter van de afslag naar de Noordhavenkade verwijderd waren, gaf hij richting aan en bleef stoïcijns op de verkeerde weghelft fietsen. Het leek me een goed idee om hem wat te laten zweten en ik week pas op het allerlaatste moment uit, terwijl ik in het voorbijgaan zei: ‘Ja, zo gaat dat niet hè?’. De jongen stak over en draaide zich gepikeerd om en riep: ‘Maar ik gaf toch richting aan!!!’. Hierop draaide ik mijn fiets om en riep hem, dat ik hem wel even uit wilde leggen wat daar niet aan klopte. Hij zette het op een fietsen en ik had geen zin om hem achterheen te gaan.
Wat ik hem had willen uitleggen, als ik de kans had gekregen, is, dat een intentie kenbaar maken, geen vrijbrief is voor ongeoorloofd gedrag. De reden, dat hij dacht dat dat het wel was, is, omdat dit intussen gewoon ingeburgerd is. Als iemand aangeeft wat hij of zij van plan is, dan gaat men er tegenwoordig blind van uit, dat daarmee alles goed en toegestaan is. De reden, dat velen zo denken is, dat de machthebbers in dit land en daarbuiten, zich exact zo gedragen. Ze maken hun intentie kenbaar en nog voordat je met je ogen geknipperd hebt, is het al uitgevoerd. En dat lukt. En man klaagt daar niet over achteraf. Nee. Men denkt: ‘Zo werkt het dus.’ En dat gedrag vertaalt zich dus zelfs in de meest basale klein dingen in het verkeer. Morele schuld bestaat niet meer. Alles is een jurisprudentie en als je maar half doet of je open bent, of je daar zelfs gewoon over liegt, dan rechtvaardigt dat in één keer al je daden. Gedane zaken nemen geen keer. Dus doen we het nog een keer.
Wat de onderliggende kwaal is, is dat de virtuele maatschappij ons allemaal een plek voor ons gelijk heeft gegeven. En dat trekken we door in de fysieke wereld. Het is de tijd van het grote gelijk. U leest het hier niet minder. Gelijk heb je, dat is je recht. Al het andere is ongelijkheid en ook daar kun je gelijk weer van wegkijken. Want waar je van wegkijkt, dat bestaat niet. Die jongen stak zijn hand uit terwijl hij aan de verkeerde kant van de weg reed, maar wilde niet de uitleg ontvangen waarom dat fout was. Hij is op de verkeerde weg. Maar hij behoort gelukkig tot een meerderheid van gelijkgestemden.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
