uit alle dierbare én toch zo menselijke omes en tantes omaas en opaas is het moeilijk kiezen. ze speelden een onuitwisbare rol – in ieder geval een niet te vergeten rol in het leven van de dichters hier. soms zelfs een existentiële – zo lezen we de oma van vera van der horst – di ehelaas overleden nog elke dag haar kleindochtertje vera wat leert. de bijsluiter van het gedicht bevatte meer poëzie dan het prozaïsche gedicht zelf. en toch kwamen de woorden binnen. dus zeker eremetaal. dichter ton huizer richtte een standbeeld op voor zijn ome – de zeebonk ‘afgemeerd onder een zee van bloemetjesjurken…’ – hoe verzint je het. geweldig – en dichter Ien Verrips gebruikt de poëzie om het mannendom voor eens en altijd te scheiden van schilderachtig vrouwenschoon. hadden we na goud, zilver en brons nog meer edelmetaal de familie van rik van boeckel en frans terken zouden zeker in de prijzen. nu doen we goud zilver en brons in de gememoreerde volgorde: vera goud, ton zilver en ien brons.
hoewel ik weinig tijd had om er meer poëzie in te stoppen en bij te schaven, …
Doe mijn oma wel een beetje tekort met dit gedicht er valt zoveel over haar te vertellen,ik leer nog steeds van haar, al is ze er niet meer.
Oma
Ik zag mijn oma elke dag,
wij woonden boven haar in het grote huis
eens een pension met gasten die
haar moeder noemden.
Vaak zat ik aan haar tafel met een potlood en papier
terwijl ze las of een spelletje met zichzelf kaartte
ze zei nooit veel, maar wat ze zei
bleef voor altijd aan mij haken
Naar haar verjaardag kwamen trouw
alle neven, nichten, ooms en tantes
uit den Haag tante Cate, voorheen Katrien de kouwe kak, de warmte kwam, van ome Cor, waarschijnlijk samen met zijn vrouw
uit indonesië meegenomen
en Fred Kaps heette dan gewoon ome Bram,
een stille man, maar de trucks kwamen dan van opa
die als ik het vroeg wel een banaan voor me uit zijn oor toverde
ze hielden van Fien, van haar siblings de jongste maar ze kwamen allemaal naar haar
Tot er steeds minder kwamen en ook oma
verdween, maar haar beeld is voor mij nog heel, zo senang met haarzelf, zo markant
een mens die ik nooit heb kunnen betrappen
op enig vooroordeel.
Vera van der Horst
tsja nou oma wordt echt wel in het zonnetje gezet – het prozaïsch gedicht is echt niet tekort – bij noodzaak mogen hier meer dan 20 regels – we verklaren oma maar tot noodzaak – was oma er niet geweest we hadden vera ook niet gehad. en ach zie daar fred kaps – twee woorden die mij terug brengen bij mijn eigen vader die hem fred kaps (ome bram dus) – ik dacht zelfs wereldkampioen goochelen – een geweldenaar vond. leuk portret van oma zo – dat mysterieuze indo-achtige zit er toch ook bij oma een beetje in. ik zou de laatste regels van dat vooroordeel – dat zal allemaal wel – vervangen door een regel in de inleiding: er valt zoveel over haar te vertellen,ik leer nog steeds van haar, al is ze er niet meer.
Als de kruiser De Ruyter aan de kade lag
lag oom in de kleerkast
De kruiser met lampjes in de mast
oom Jan met een stuk in zijn kraag
Naast het model gevouwen uniform
lag hij vredig afgemeerd
onder een zee van bloemetjesjurken
Nog voor de VARA haan reveille kraaide
was hij alweer verdwenen
Maar als je flink je best deed kon je nog
heel even een restje zeelucht snuiven
voordat de mottenballendamp weer
neerdaalde over het grijze droogdok van
onze thuishaven
Ton Huizer
Jan Kassels
Luitenant ter zee der Koninklijke Marine
Broer van mijn moeder. Man van de wereld
22.04.1913 – 28.12.1982
ja ome jan weet wat – af van bloemetjesjurken – een heerlijk gedicht – ome jan precies gesitueerd zoals ome jan nu eenmaal afgemeerd was. een waardig eerbetoon – ome jan aan de wal – vereeuwigd door neefje ton huizer. ome jan 40 jaar na zijn overlijden weer springlevend op de pom.
van harte gefeliciteerd.
waterland als een vergeten prent
rechtlijnig de kille weteringen
als de gedachten
van de slotengravers
het zouden mijn broers kunnen zijn
zwierige wolken wit op blauw
Ruijsdael kwam hier langs
gezeten aan de boezem
richt hij zijn penseel
goedkeurend gemurmel van de plas
zoals mijn zusters kunnen doen
Ien Verrips
nou dat – de woorden van Ien – kunnen de broertjes hier in hun zak steken – de zusjes komen er veel beter vanaf. de rechtlijnige ratio afgezet tegen schilderachtige zwierigheid – we – de lezer – weten wel waar de voorkeur van dichteres ligt na een paar regeltjes Ien. we weten natuurlijk niet of dichteres wel broertjes heeft. als ze er zijn dan voorspel ik angstvallige stiltes op de komende verjaardagen. als ze er niet zijn hebben ze geluk gehad.
- RIK VAN BOECKEL – vanmiddag in OSDORP – met oa tante Gonnie en tante Annie
- FRANS TERKEN over ome Henk en tante Greet
- broers en zussen in het spinnenweb van IEN VERRIPS
- TON HUIZER over ome Jan in de kleerkast
- VERA VAN DER HORST over oma senang
wie wint de enige echte virtuele – heeft/had u ook markante familieleden in de familie – trofee op pomgedchten punt nl? we lezen graag over die helden – de ome joeps en de tante stannies – laten we poëzie van ze maken. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
familie
ze zijn allemaal dood mijn helden
waarom kan niet meer gevraagd
ome joep met zijn schilferhanden
dode huid op de grond
die verwoestende blik
als hij even niet kon krabben
en met 140 kilometer per uur
richting zee het zoute water
en dan heb je tante stannie nog
die woonde in het dorp van oma
ga maar kip halen bij tante stannie
als ik aanbelde was de kip al dood
je kreeg een poot met een spier om mee te spelen
en de kip mee in een krant
pom wolff
Hier mijn familie gedicht.
Nu ga ik me voorbereiden op mijn optreden vanmiddag met The Blank Ark in Betondorp. Daar kan je In het groene licht nu live op reggae muziek horen tussen 13.00 en 14.00
Met dichterlijke groet,
Rik
De zin van de tijd
Voorouders laten zich niet kennen
aan ouders zullen we altijd wennen
opa ijzervreter zag de Atjeh oorlog
de zin van de tijd verdwaalt nimmer
tante Gonnie dronk zo vele rode wijnen
verdwenen in de tijd rust zij in gedachten
tante Annie liet mij als cadeau fietsen
van de Haagse Laan naar Leidse grachten
nam mij mee aan de oude hand
naar het zand van jaren vijftig Kijkduin
oom Stan zwom zachtjes aan in de zee
van Montgo La Escala nam de jaren mee.
Rik van Boeckel
25 juni 2022
mooi inkijkje in het familieverleden van Rik – een bonte stoet – maar ze toonden allemaal wel op een eigen wijze rik hun genegenheid. nou ja de meesten – voor zover rik ze nog herinnert. dat rik zijn reislust in ritme en poëzie etaleert is na lezing van dit gedicht niet echt verwonderlijk. tante gonnie lijkt me wel een aardige tante. zo op het eerste gezicht qua inname.
Een familietafereel, met een knipoog.
Warme groet,
Frans
Tussen ooms & tantes
We hadden ze in soorten en maten
zoals ze leefden tussen opkomst en ondergang door
ome jo die met één hand de buurtbus bestuurde
en wees op het mooie uitzicht achter de heuvels
tante nellie zat er met geknepen knieën bij
een zakdoek in de aanslag tegen de zenuwen
ome henk van de overkant
vroeg of we ook in het duits konden lachen
hij schaterde dan zelf het hardst
zo kwam ook oom karel uit z’n stoel
die je wel stiekem een geheim wilde verklappen
blies hij de sigarenrook in je oor
tante greet zei met haar hand op het hart
dat er geen ontkomen aan was
vanuit de luiers naar de laatste rustplaats
daartussen maar lichtvoetig dansen
FT 25.06.2022
tante greet had natuurlijk gelijk. je moet wat van het leven maken anders maakt het leven wel een ander. en zo ook de dichter die over ‘lichtvoetig dansen’ schrijft. mooie samenvatting van een mensenleven – van de tijd tussen opkomst en ondergang – dreigend onheil en Untergang liggen altijd op de loer. dat we het weten.
