Als je je ogen niet in je zak hebt, ontkom je er niet aan, geconfronteerd te worden met een bijna eindeloze parade van goed verzorgde en gemaquilleerde jonge en minder jonge vrouwen. Vaak benadrukt hun kleding mooi de lijnen van hun strakke of aangenaam weelderige lichamen en is ook de haartooi vaak een positief uithangbord voor de rest van het menspakket, dat zich eronder afspeelt. Om nog maar niet te spreken van de schoenen. Soms tonen ze sportiviteit aan en soms klasse in de vorm van hakken van minimaal tien centimeter. Er is zovéél mogelijk.
Tijdens dit schouwspel komen regelmatig gedachten bij mij boven. Ze variëren van: ‘Zo, die mag er zijn’ en ‘Nou nou, toe maar’ tot ‘Nou, die weet het wel’ en ‘Die zou ik wel doen’. Voorafgaand aan die gedachten speelt zich in mijn hersenen dan een kort proces af. Mijn ogen scannen de vrouw. Op basis van die scan wordt er een soort erotisch filmpje gemaakt, gefilmd alsof ik de camera in mijn linkerhand heb. In plaats van de lege blik op haar slimme telefoon, wordt de blik in mijn verbeelding vervangen door een gewillige blik van genot. En dan denk ik wat ik denk. En dat is het dan.
Het is verleidelijk te denken, wat er zou gebeuren, als je dat filmpje in werkelijkheid zou uitvoeren. Waarschijnlijk heeft ze dan ineens op een onverwachte plek een moedervlek die je niet zint. Of heeft ze een Noord-Hollands accent. Of zijn haar tepelhoven niet de gezwollen Kilimajaro’s, die ik me er bij voorgesteld had. En stel dan dat je het toch door zou zetten. Je propt je piemel erin. In je filmpje gebeuren er dan de mooiste dingen. Maar ineens blijkt, dat haar geur je niet aanstaat. Na twee minuten produceer je wat vocht en blijft zij verder onbevredigd achter. En dat is het dan.
Ik kan erg genieten van de processen in mijn hersenen. De fantasietjes die automatisch verschijnen. Beter dan een doorsnee NetFlix serie. Maar net zo nep. Ik laat me er dan ook niet door leiden. Het grappige is wel, dat het wel de norm is geworden, je juist door dat soort dingen te laten leiden. Te geloven in de dingen die je wijsgemaakt worden, dat je je moet wensen. Denken in ideaalbeelden en deze proberen te verwezenlijken. Om erbij te horen. Of een gevoel van vervulling te creëren. Via een heel scala aan schermen, wordt een wereld voorgespiegeld zoals hij zou moeten zijn en waar negentig procent van de mensheid nooit aan zal kunnen voldoen. Alle vrouwen zijn zo geil als Katja Schuurman, alle mannen zo succesvol als Sander Schimmelpenninck en iedereen is zo fit als een doorsnee Robinson Eiland kandidaat. Het is een geloof geworden.
Ik fiets door de stad. Weer zie ik twee jonge, aantrekkelijke vrouwen lopen. Mijn gedachten kunt u raden nu. Een paar seconden later zijn ze voorbij. Ik vervolg mijn weg. Mijn bestemming is een warm bed, een vertrouwde geur, een glimlach, een bakje thee, humor en een lichaam dat als geen ander past op het mijne. Daar hoef ik niet over te fantaseren. En daar zal alles anders zijn, dan in mijn hoofd. Het topt elk verzonnen verhaal. Ik had het zelf nooit zo kunnen verzinnen.
(Zoals Marco Borsato ooit al zei: ‘De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker wordt naast jou, dan droom ik nog.’)
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
