Stel je voor. Je bent een intelligente jonge man van kleur. Je ouders hebben zich ontworsteld aan de armoede. De kans ligt voor je te gaan studeren. Met een diploma van een gerenommeerde universiteit op zak ligt de wereld voor je open. Je besluit te gaan studeren. Het is normaal om lid te worden van een studentenvereniging. Dat vergemakkelijkt de assimilatie binnen de gelijkgestemde groep van leergierigen.
Wat brengt je er dan toe de slechts mogelijke keuze te maken, die in dat geval mogelijk was? Lid te pogen te worden van een dispuut, dat stoelt op elitaire traditie. Dergelijke clubs hebben namelijk een dubbele set normen en waarden. De eerste is, wat naar buiten toe gecommuniceerd wordt. Het omvat waarden waar niemand het niet mee eens kan zijn. Zaken als broederschap, gelijkheid en mogelijk zelfs nog wel een vleugje discipline. En de bevordering van allerlei volkskracht. De tweede set betreft de ongeschreven regels, welke verankerd zijn in de eeuwen. Man gaat voor vrouw. Macht gaat voor geld. Oud geld gaat voor nieuw. Rijk gaat voor arm. Blank gaat voor zwart. Altijd.
Als ik als milieufreak iets met groene waterstof wil, dan kan ik bijna niet meer om Shell heen. Shell is de grootste investeerder in groene waterstof van de hele Rotterdamse haven. Het grootste deel van hun investeringskapitaal gaat echter nog steeds naar fossiele grondstoffen. De reden dat Shell geld steekt in ‘nieuwe technologie’ heeft met niets anders te maken dan macht. Ze willen vooroplopen in de ‘transitie’, om straks vooraan te staan om uit de grote financiële winstruif te eten. Monopolist te zijn, op basis van de patenten en octrooien die de idealisten hen aanreiken. De rijken moeten namelijk rijker. En dat kan alleen over de rug van de minder fortuinlijke. Of de goedgelovigen. Argumenten als milieu en opwarming van de aarde behoren tot de normen en waarden, die naar buiten toe gecommuniceerd worden. Maar hoe het echt is, daar kom je meestal pas achter als je ook werkelijk met al je goede bedoelingen bij een bedrijf als Shell gaat werken. Traditie prevaleert. Noblesse oblige.
Wat ook de motivatie van de student van kleur geweest kan zijn, het staat vast, dat hij op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd beland was. Hij was er ‘geen van ons’. En mensen van kleur staan onder aan de ladder zonder sporten. Ze maken geen kans. Ze zijn de voetveeg of hoogstens ooit een instrument. ‘Eén van hen’ zul je nooit worden, als je vader en moeder het al niet waren. En ondanks alle mooie verhalen voor de buitenwacht, blijft wat binnenskamers is binnenskamers. Het is de Januskop van de elite. En pas in een donker bos, waar niemand je kan horen als je schreeuwt, laat ze haar ware gezicht zien. Ze mishandelt je tot de dood erop volgt en weet zich ongestraft voor haar daden. De student van kleur was niet het slachtoffer van zijn doopritueel. Hij was het offer, dat op het altaar gemaakt moest worden, als doopritueel voor de anderen. Zij zijn gezegend met het bloed van het onschuldige lam aan de handen. Hen wacht nu een gouden toekomst.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
