Mijn oude Amerikaanse buurman gaat emigreren naar Frankrijk. Zeker twaalf jaar zijn we buren geweest. Nu zijn we bezig met het inhalen van alle uitjes, die we nog hadden moeten maken. Morgen is het laatste uitje aan de beurt. We gaan met de trein naar Zeeland en pakken daar de fiets langs het verleden, waarin ik opgegroeid ben. Zo heb ik het tenminste voorgespiegeld. We eten een bolus bij de koffie. We gaan bij de oesterputten in Yerseke oesters eten en bubbels drinken. Fietsen langs de Oosterschelde naar het Goese Sas. Bij het Loze Vissertje wat bitterballen en een biertje. En vervolgens afpilsen bij café La Strada. Dan brengen we de fietsen weer naar mijn ouders en nemen de trein terug naar Rotterdam.
Ik merk, dat ik er vreselijk veel zin in heb. Er is iets onderhuids, dat me naar Zeeland trekt. Het kan toch niet alleen de zon zijn vandaag? Misschien is het wel het verlangen naar mijn echte verleden. Toen er nog geen restaurantjes aan de oesterputten zaten. Toen ik op zaterdagavond naar het Goese Sas fietste met gestoorde Charley en er geen feestje was. En het Loze Vissertje ook al dicht. Toen we bij de Vrijbuiter zaten, het café naast La Strada. Want dat was de kroeg waar we altijd kwamen. De Vrijbuiter bestaat niet meer. Toen Piet Friet nog een oude caravan had in Kattendijke. Toen mijn middelbare en lagere school er nog stonden. Toen er daar nog geen toekomst voor me was.
Nu is het toekomst en neem ik het heden mee naar wat er nu in Zeeland nieuw is en nog overgebleven. Ik zal verhalen vertellen van wat waar gebeurd is en me tegelijk herinneren hoe het voelde. Hoe saaie dingen ineens spannend worden, hoe het grote niets ineens verandert in dierbare momenten. Hoe het ongeluk een bitterzoete smaak krijgt. Hoe het geluk nog steeds iets is, dat over de horizon ligt. Mijn gehoor zal geïnteresseerd knikken en denken aan de route die zijn geest heeft afgelegd om te komen waar hij nu voor een moment is.
Ik hoop dat we rond die tijd in de kroeg zitten. Dan zal ik me herinneren hoe de grote glazen Hoegaarden besloegen en hoe dat voelde als de grootste rijkdom die je je kon verwerven op je zestiende. Hoe een Leffe Radieuse in café de Pompe op je achttiende op een dooie zondagavond smaakte als de opmaat tot de grote ontsnapping. Dan hoop ik, dat ik me ondanks alles, herinner waar ik vandaan kom. En weet, dat ook ik, ooit weer thuiskom.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
