twee dichters hielden zich aan de opdracht vandaag – verzon uw gedicht! – niet dat we streng zijn op het gevraagde thema – maar als er zon wordt gevraagd en we krijgen valkenburg in de regen en overstromingen aan alle kanten – de dichter mientjes bakt ze helemaal bruin: ‘Drollen op de weg/Emmeren dan maar/Met kano naar het werk..’- ja dan moeten we toch echt ingrijpen. we vroegen om een warm en eenvoudig zonnetje – als dat teveel gevraagd is beste mientjes dan blinkt er geen goud aan jouw horizon vandaag – wel voor Anke Labrie en voor Frans Terken. gedichten om je blij bij te voelen. van harte!
Rob Mientjes beter gekeerd dan verdwaald!
Vooruit hier dan de zon nog even in jouw straatje. Je hebt helemaal gelijk. Recalcitrant als de maan ben ik soms. Hier dan nog een kleine loftuiting over de straat. Het past erin.
Zon schijnt door de bomen
Streelt de takkken langs de gracht
Die schaduws werpen in het water
Langs kleine bootjes
Guitig de glimlach op gezichten
Handen trekken kleine golven
In de grachten langs de straten
Zon en schaduw strelend
Harten springen open
Zon in en boven Amsterdam
De stad toch mijner dromen
In goud glitterend in vuur en vlam
De klinkers in de straten
Blinken, dampen smelten
Wat bikkelhard is wordt weer zacht
Zelfs mijn hart maakt lieve sprongetjes
Oh, oh, lief en zonnig Amsterdam
Stad mijner dromen
Nooit ga ik meer vertrekken
Zolang zon schijnt en de maan straalt
Rob Mientjes
al weer
het weer is goed
de mensen deugen niet
zei de oude man
die deze dag alweer
een regenbui trotseerde
tegen die zeikerds om hem heen
plotseling verscheen de zon
de straat veranderde in goud
de natte plassen spiegelden
het zonlicht en het blad
aan de nog jonge bomen
strooide parels in het rond
anke labrie
(08-06-2024)
zo willen we het graag zien dit weekend – parels en goud en een goed humeur – geen gezeur! het thema helemaal ingekleurd met zonlicht. laat de zomer maar komen. de opdracht was – leg in de woorden iets van optimisme en warmte: verzon uw gedicht! helemaal gelukt! van harte – Anke – goud voor jou vandaag en zonnestralen.
Het spel
Ver van de afgrond lacht het leven
we spelen het spel alsof het elke dag hoogzomer is
een stralende hemel waaronder we gedijen
plukken de vruchten van vreugde en plezier
geen tranen om droef in te verdrinken
waar we ook kijken alles schittert en glanst
dansen we opgetogen door de straten
even geen dood en verderf achter een voordeur
of verderop om de hoek
vandaag heerlijk het leven vieren
langs de randen scheren en uitzinnig klinken
de zon proeven in een geheven glas
© FT 07.06.2024
de opdracht was leg in de woorden iets van optimisme en warmte: verzon uw gedicht! geef het de kleur van de zon! frans houdt zich aan de opdracht en laat de zon door de woorden schijnen. zilver van harte!
(het gedicht mag met een woord minder vind ik – het woord vreugde is buiten dubbelop ook net te gedateerd – maakt het gedicht 10 jaar ouder. nouja voor het gevoel.)
- Frans Terken – opgetogen door de straten
- Rik van Boeckel – in de straten met de mooie ramen
- Rob Mientjes – de straat is moe
- Cartouche – van geluk zegt men dat het op straat ligt
- DITMAR BAKKER eindelijk terug thuis – voorproefje voor komende vrijdag: Praat niet van spijt / en verlies geen tijd…
- Ien Verrips – alsmaar lopen
- Erika de Stercke – ik kus je tot we tintelen
- Anke Labrie – de straat veranderde in goud
wie wint de enige echte virtuele – dat de straten stralen – trofee op pomgedichten.nl? een meer of min vrije opdracht deze week voor de ochtendwedstrijd op de zondag – de enige wedstrijd die geen wedstrijd is – laat de straten dansen, laat de woorden dansen – schrijf over leven, rand en afgrond alsof uw leven ervan afhangt – verzon uw gedicht – geef het de kleur van de zon. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
dat de straten stralen
gegrepen door de zanger, de toneelspeler, de dichter
de een dood, de ander gek
zij verzonnen de verhalen
van de rand en de afgrond
van het leven bloot
en de straat
waar zij liggen daar lig ik ook
ach laat de woorden dansen
ik zoen ze en beleef ze – dans dans dans
pom wolff
De straten van de zingende zon
Zonneschijn haalt weg ‘t venijn
dat stille straten nat houdt
stralen galopperen naar droogte
van paraplu naar parasol
de dichter danst op zijn stralende woorden
naast de straatsnaar akkoorden
de gitarist houdt de wereld levend
langs de afgrond van slechte dagen
goed goed goed zingt zijn liefje
met de stem van de sopraan
laat ons gaan laat ons staan
onder de warme golvende baan
zon laat de maan elke ochtend gaan
verjaagt wolken met spoed
het warme lied zingt langs kleurrijke deuren
in de straten met de mooie ramen.
Rik van Boeckel
7 juni 2024
het is me eerlijk gezegd net TE vrolijk de woorden – de zonneschijn doet onwaarschijnlijke dingen – en stralen die galopperen is me ook net te uitbundig – de laatste drie strofen kunnen op zich zelf staan en zijn mooi genoeg – een lied mag van mij langs deuren zingen – dat dan weer wel.
Edoch … fijn weekend!
Groet, Rob
Straatarmoede
Straten stralen?
Borstelen, ho maar
Vegen, echt niet
Gemeente geeft niet thuis
Gras groeit er overheen
Straten stromen!
Putten uitgeput
Drollen op de weg
Emmeren dan maar
Met kano naar het werk
Straten staken!
Door werkzaamheden op de weg
Barriceren zelfs de stoep
Camera’s veroorzaken Flitzkrieg
Waar is mijn luchtpistool?
De straat is moe
Betreurt eenrichtingsverkeer
Stoot zich aan drempels
Komt zichzelf tegen
Loopt hartstikke dood
Rob Mientjes
de opdracht was – leg in de woorden iets van optimisme en warmte: verzon uw gedicht! geef het de kleur van de zon! rob houdt zich niet echt aan de opdracht – sterker nog het is een en al valkenburg bij mientjes vandaag. we spoelen weg waar we bij staan.
Stralen
van geluk zegt men dat
het op straat ligt, niet rond
maar gehoekt je toelacht
alle mogelijke gaten
en kieren ben ik nagegaan
overslaan was geen vraag
struikelstenen gelezen
putdeksels gelicht – zoveel
open deuren niet te dichten
overvolle pleinen
afgemeten terrassen
zoekensmoe zette ik me
deed mijn ogen dicht en
zie ik zag – hoeveel glas en
hoe thermogeen je was
en nog steeds
mijn weke delen dag en nacht
te doorstralen en – dansen weet
08-06-2024 / Cartouche
een barre tocht meer kan ik niet van maken – ook cartouche haalt niet het zonnetje in huis of naar het terrasje waar hij dodelijk vermoeid de edele delen tot rust hoopt te brengen – nou ja zoiets. ik weet het niet maar ook in dit gedicht schijnt de zon niet van harte door de woorden.
Overigens alle goeds voor jou & je naasten.
D.
***
Ooit ga je weg,
de liefde uit de lucht
wat mijn hart aan stukken rijt
er rest ‘k weet niet hoeveel tijd
dan is ’t voorbij
Praat niet van spijt
en verlies geen tijd
maar ga weg van het verdriet
van wie je achterliet
Dan is ’t voorbij
elke dag, elk moment
doorgebracht op onze stek
het geluk dat zo went
en je armen om mijn nek
kusjes op–om het even welke plek
(…)
Ditmar Bakker
ik zag haar lopen in de straten
alsmaar lopen
alsof ze op reizend was
of net boodschappen had gedaan
wie weet een afspraak
met haar zuster nu
maar misschien was zij
onderweg
naar de wasserij
met haar grote aldi-tas
lopend door de straten
alsof ze blijven lopen moest
daar waar niemand raar keek
waar niemand haar vermeed
pas daar in het nachtverblijf
was zij op haar gemak
daar kwam zij tot rust
totdat zij weer de straat op moet
juni 2024
Ien Verrips
ook ons ientje laat de zon niet schijnen. we waren toe aan positieve dingen maar ien stuurt iemand met straatvrees gewoon naar de aldi – in ieder geval de zo gevreesde straat op – en van hot naar her – gewoon onmenselijk – boodschappen, de wasserij, op familiebezoek – overal moet dat mensje heen van onze Ien – het gehele stratenplan af en door – is ze ook nog verbaasd dat de derde persoon in haar gedicht totaal overstuur door de straten gaat.
op de straat
ligt een leven bij elkaar gewaaid
een gescheurde vakantiekaart
flarden van kranten
de helft van een schoenpaar
vervallen treintickets
met grove borstels
nemen mannen deze hoop mee
naar vergeetputten van afval
de stroken blinken
zelfs bij taaie regenvlagen
het begin van een dag
we duwen de tijd omver
halen nog net onze bus
en in het zweet van verwijten
vallen mijn kwade zinnen stil
het spijt krijgt de overhand
ik kus je tot we tintelen
Erika De Stercke
het hing er even om – en hoewel het stevig regent weet dichter de straat toch aangenaam in te kleuren – weet ze het ochtendhumeur om te toveren tot een tintelend gezoen – nou dat heb je alleen maar in gedichten.
