Misschien is het wel zo, dat de doorgewinterde Calvinisten gewoon gelijk hebben. Dat er zoiets bestaat als goddelijke voorbeschikking. Dat wij over de loop van dingen ins ons leven bar weinig te zeggen hebben. Misschien heeft neurocalvinist Dick Swaab wel gelijk als hij beweert, dat wij ons brein zijn en dat je als persoon niet meer bestaat, als je brein niet meer functioneert. Dat de keuzes, die we maken geen keuzes zijn, maar de uitkomst van een heel saai algoritme, opgebouwd uit in DNA vastgelegde data door de eeuwen heen.
Soms zie ik een glimp van een andere wereld, die ergens zou moeten zijn. Vaak ben ik dan onderweg. Bij voorkeur op een voor mij eerder onbetreden pad. Of ik denk aan vroeger en wat had kunnen. Dan neem ik even later een hap van mijn biefstuk en realiseer me, dat het echte leven nooit zo goed kan zijn. Het kan toch niet, dat alles zo ontzettend perfect is? Tot de bearnaisesaus en de krokantie van de aardappelcroquettes aan toe. Maar dan is er altijd wel weer wat, dat me uit het moment trekt en mijn hoofd weer aan de gang zet, waardoor ik in het echt geen meter van mijn plek kom.
Mijn hele leven wordt me al afgeleerd impulsief te handelen. Eerst waren het mijn ouders en school. Later was het mevrouw Solo en werk. En tegenwoordig heb ik mezelf zo netjes geconditioneerd, dat ik mijn eigen impulsen onder controle heb. Meestal in ieder geval. Meestal ga ik niet zonder plan en afspraken de deur uit. Meestal ben ik op tijd thuis. Meestal doe ik wat goed is voor me. Ik vertoon de voorspelbaarheid van een goudvis die rondjes zwemt. En mijn omgeving lijkt daar heel content mee.
Heel soms denk ik aan die ongedefinieerde plek, waar ik ooit heel even was. Misschien een uur, misschien een paar dagen. Dan zie ik de plek voor me en loop ik heel even door een straat en verlang er ineens heel erg naar daar heen te gaan. Als was het gewoon om weg te zijn uit de vissenkom. In het geniep start ik dan de voorbereidingen voor die ene keer, dat het echt gaat gebeuren. Dat iedereen naar de kat kijkt en de lege kom. Schrödinger zal op dat moment wijselijk zwijgen.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
