We zaten met een bord op schoot met gebraden kip onder de motto ‘Le coq est mort’. De haan moest eraan. Buiten wapperde de Belgische driekleur. De glazen gevuld met Belgisch bier. Het enige dat nog mis kon gaan, was dat de Fransen te sterk zouden zijn of onze jongens een fout zouden maken. Mevrouw Solo had voor mijn verjaardag gewenst, dat België een keer scoren voor ons. Jammer genoeg stond het aan het einde van de rit ook zo op het scorebord. En nog wel met de naam erbij van de speler, die ik wegens zijn clubverleden net minst mag.
De volgende dag zou Nederland spelen. Dat interesseerde me niet. Het is markant om op te merken bij jezelf, dat je wel sympathie voor Lukaku hebt en niet voor Virgil van Dijk. Hoe je wel geniet van het spel van Kevin de Bruyne, maar niet van dat van Memphis. Als iemand begint over Dennis Bergkamp, dan doet dat me niks. Als het gaat over Eden Hazard, dan spitsen de oren. Als ik de ploegen tegenover elkaar zet, kan ik niet anders concluderen, dan dat ik een beetje een hekel heb aan Holland. Ik voel me dan ook geen Hollander. Misschien is dat te vergelijken met iemand van Turkse afkomst met een Nederlands paspoort. Ook dan ben je in je hart voor Turkije. Zoals wij thuis voor België zijn.
Het geeft maar aan, dat hoe je ook schuift met mensen over de aardbol en hoe je ze ook tot een eenheidsworst probeert te kneden, er iets bestaat, dat hierboven prevaleert. Iets, dat blijkbaar in je DNA ingebakken is door eeuwen aan traditie. Dat je gevoelens op dat vlak door je collectief onderbewuste bepaald worden. En dat is cultuur. Het is niet iets van de laatste jaren, of onderhavig aan trends. Het is iets van de lange adem. Het is waar je in geboren wordt en wat altijd met je mee leeft. Het gevoel dat ik gisteren ontwaarde, maakte dat duidelijk. We kunnen nog zo één Europa zijn. Het kan nog zo duidelijk op mijn identiteitskaart staan. Ik blijf in mijn hart een Zuiderling.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
