Toen ik net begon met werken, was de mores, dat je met zijn allen rond een bepaalde tijd het kantoor betrad. Je werd erop aangesproken als je vijf minuten na half negen binnen kwam. Later in mijn loopbaan kreeg ik steeds vrijere functies, waar mijn afspraken de agenda en plaats bepaalden, waardoor ik niet elke dag meer op hetzelfde kantoor hoefde te zijn. Toen kwam het ‘Nieuwe werken’. Dat was een vooruitstrevend idee voor plaats- en tijdsonafhankelijk werken. Voor mij niet zo nieuw, want ik had al jaren geen vaste plek of tijd meer.
Alles veranderde pas echt, toen we wegens het Chinese virus niet meer naar kantoor mochten. Veel mensen maakten hier gretig gebruik van en werden binnen twee weken middels Microsoft teams gefaciliteerd in het werken in onderbroek en overhemd, thuis achter een bureau. Veel mensen verdwenen ook gewoon helemaal uit de kijker. Na een paar weken werkte ik bijna elke dag al weer op kantoor. Het voordeel van een baan in een vitale sector. Mijn afspraken deed ik zoveel mogelijk fysiek. Weerstand opbouwen.
Toen de bui weer was overgewaaid, bleef het stil op kantoor. Men moest er weer aan wennen blijkbaar. Veel collega’s keerden helemaal niet meer terug in het fysieke domein. Werken vanuit huis was voor hen de norm geworden. Afspreken in het echt een last, omdat ze te ver weg woonden of gewoon te lui om hun woonst uit te komen. Op een doordeweekse woensdag of vrijdag kun je op de afdeling waar ik mijn standplaats heb een handgranaat laten ploffen zonder dat de bedrijfshulpverlener slachtoffers hoeft te tellen.
Vorige week was ik op de Weena bij een hip communicatiebureau. Het was op een woensdag. Toen we om twee uur binnenkwamen waren er op de hele afdeling twee mensen aan het werk. Ik grapte, dat het er net zo desolaat uit zag als bij ons. Toen we om vijf uur weg gingen was de afdeling verlaten. Tegen mijn collega grapte ik, dat het bij commerciële bedrijven niet anders is, dan bij ons nutsbedrijf. Even dacht ik na. Hardop nadenkend uitte ik, dat het best zou kunnen, dat we in the Matrix zitten en dat er op content wordt gekort, vandaar dat er op bepaalde dagen zo weinig karakters meer rondlopen. Mijn collega merkte op, dat voelde als een Truman show, waar er flinke bezuinigingen op het personeel zijn geweest. We lachten. Wij waren er gelukkig nog in het echt.
De gedachte liet me die avond niet los. Oude mensen hoor je vaak zeggen, dat alle mensen van toen weg zijn. Dat terwijl er toch steeds meer mensen bij komen. Maar die mensen hebben geen plek in het leven van de anderen. Zou het zo zijn, dat je in je leven maar recht hebt op een bepaald aantal ondersteunde spelers. Die je naarmate de tijd vordert ontnomen worden. Zou het leven gewoon echt één grote bezuinigingsoperatie van God zijn. Tot er niets meer over is om op te bezuinigen.
VON SOLODICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEASTCheck de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nlLees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
