Na mijn vijftigste verbeeld ik me meer dan ooit, dat mijn gezondheid me in de steek zal laten. Mijn conditie is niet meer wat het was. Ik probeer het nog wel op te bouwen, maar dat gaat hopeloos moeizaam. En telkens verzint mijn lichaam ergens anders weer een vaag pijntje of ongemak. Op zich zijn dat allemaal zaken, waar wel mee te leven valt. Tot dat natuurlijk niet meer het geval zou zijn. En daar komt mijn hypochondrie weer om de hoek. Elke pijntje in de buikstreek zou kunnen wijzen op een ernstige dodelijke ziekte, die zich daar schuilhoudt om als een sluipmoordenaar toe te slaan. Elke zere knie zou kunnen wijzen op een terugkeer van mijn nooit verklaarde artritis. En dan denk je weer aan het ooit onvermijdelijke einde. Of is het wel een einde?
Zou het kunnen, dat we telkens opnieuw leven. Dat het allemaal een spelletje is, waar we zelf de hoofdpersoon zijn. Dat we, voor we instappen een set opties meekrijgen om onze speler vorm te geven en bepaalde wendingen van het plot vooraf in te stellen. Uiterlijk, interesses, liefde, hoogtepunten, dieptepunten en de dood. Dat doen we dan natuurlijk op basis van wat we uit ons vorige spel geleerd hebben, in het gunstigste geval. En de mogelijkheid om dingen van tevoren gunstig te bepalen, hangt af van hoeveel punten we in het vorige leven gescoord hebben. Dat bepaalt bijvoorbeeld ook de medespelers, die je kunt ‘inkopen’ en de figuranten. Dat verklaart als je erin zit ook het hoge gehalte minkukels dat rondloopt en opzichte van goede en verstandige mensen. De enige voorwaarde die eraan hangt, is dat als je eenmaal instapt in het spel, je tijdens met hele spel, niet doorhebt, dat je in het spel zit. Je denkt werkelijk, dat dit je enige hele leven is.
En daar zit de adder. Omdat je tijdens het instellen van de parameters voor het spel al weet hoe de vorige spelen verlopen zijn, kun je soms slordig worden. Je denkt bij jezelf, dat het toch niet uitmaakt, omdat je aan het einde van het spel gewoon weer opnieuw kunt beginnen. Je kunt van alles uitproberen. Je kunt bijvoorbeeld voor de grap bedenken, dat vermoord worden wel een leuke dood is, of juist opteren voor een slopende ziekte, of het kan zijn, dat je gewoon geen punten meer had om dat criterium in te stellen en hebt gekozen voor een willekeurig einde. Maar dan wel kiezen voor oneindig veel bier. Als je aan de zijlijn staat kun je daar nog mee lachen, maar eenmaal in het spel zul je het ervaren als bittere ernst. Het is vergelijkbaar met de keuzes die een puber maakt, zonder de consequenties ervan te overzien. Je speelt als ware met je leven.
Het is grappig, hoe, nu ik eenmaal verder in het spel zit, ik pas ervaar hoe bepaalde instellingen uitpakken. Waar je telkens dingen leert, waarvan je denkt, dat ze goed van pas hadden gekomen, als je ze eerder had geweten en je er vervolgens niets meer aan hebt. Alles lijkt een som van leuk en minder leuk. Van moed en angst. Van haat en liefde. Uiteindelijk echter wel, op leven en dood. Hoewel je dat zelf, dus nooit echt zeker zal weten.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
