mooie werken. alle dichters dank je wel voor het insturen – de sanseveria trofee zal naar zuidholland gaan of naar brabant deze week – brons mag naar tiefenthal – zo kort lezen we hem graag – een gedeelde derde plaats met ACG Vianen – voor de van meerdere kanten belichte betekenis der woorden. nee moeilijk wordt de keuze tussen max lerou en cartouche – een ronduit rond gedicht van cartouche verstilde ijzingwekkende poëzie en de heerlijk uiteenspattende zo energieke taakstrafpoëzie van max – geen keuze deze week: 2x goud – we splijten de sanseveria zo dat de poëzie zal bloeien. max en gérard van harte – marc en acg eveneens. een mooie dag en dat is het.
- ACG Vianen met groene strepen
- Max Lerou: desnoods duizend jaar des duivels vrouwen tongen
- Petra Maria achter de sanseveria
- Cartouche ten einde ten voeten uit door jou gezien en gelezen te worden
- Marc Tiefenthal- Een vrouw als deze is zij
- Rik van Boeckel- vrouwentongen lachen licht het glimmend goud uit hun hart
- Frans Terken- Zij bracht de sanseveria’s in stelling
- Miel Vanstreels- zie ik een moeder die redelijk troosteloos in de verte tuurt
- Ditmar Bakker -Hoeren zien er altijd uit alsof ze Heidi heten
- Jako Fennek – of toch maar sliptong
- Jacob de Bruin – de wereld is een vrouwentong
- Anke Labrie- een vrouwentong verwaarloosd is ze op haar best
- Erika De Stercke om de lucht te zuiveren
- Jolies Heij – we stengelen ons om elkaar
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen tot zondag tot 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
wie wint de enige echte virtuele VROUWEN TONGEN trofee of de wat plant u bij wie trofee op pomgedichten? (de sanseveria trofee!)
de vrouwentongen deze week in het zonnetje – ach van vrouwentongen zijn we allemaal – ook mannen hipsters studenten allemaal houden we van vrouwentongen – op welke vensterbank neemt de dichter deze week plaats? de enige echte virtuele SANSEVERIA trofee.
en weer schonk ze koffie in
suiker en melk? vroeg ze voor de 6e keer
zeker zei ik opgewekt
maat houden hoor – moet geen melk worden
trouwens veel suiker
is ook niet goed voor een mens
en woon je hier al lang
op die plantage van je?
pomwolff
De Sanseveria weet wat en de sanseveria van ACG Vianen helemaal. welkom overigens in de show – zou mevrouw margriet krijsen in haar M – welkom ACG Vianen in de wedstrijd. het commentaar is verzekerd vandaar ook deze woorden. een kunstwerkje: papier gestald tussen de groene strepen om er groene handen van te krijgen bijna. op het papier cryptische woorden – een cryptisch gedicht bij de alledaagse werkelijkheid van de sanseveria. tussen de alledaagse werkelijkheid verborgen betekenissen. zo kennen we ACG weer. waren zijn woorden voorheen meer een uitvergroting van dingen als een druppel of een ander woord – nu lijken de betekenissen verstopt in een wereld die op zich zelf al groot genoeg is. en als je de betekenissen nader beschouwt dan blijken deze meerdere kanten te hebben – zijn ze van binnen en van buiten, van vandaag en gisteren: zijn ze van een in te pakken en uit te pakken omkeerbaar geluk achter glas. wat zeg ik achter glas nee als het glas zelf. zie hier de nieuwe ACG Vianen voor & achter de sanseveria!
aan de voet van de louteringsberg
er is meer tussen hemel en aarde
je hoort er mensen wel eens over
dat er een licht werd waargenomen
en hoe dat niet kon in die duisternis
het is daarom dat ze kaarsen branden
in kerken en kapelletjes langs de weg
het donker bewaren ze daar liever
voor verdoemden naar de onderwereld
ik zie het later wel dat van hemel en hel
als ik er maar vanaf kom met een taakstraf
een paar eeuwen schoffelen in de voortuin
desnoods duizend jaar des duivels vrouwen tongen
ml
12 04 2019
max lerou wast het varkentje anders dan onze ACG Vianen hierboven. recht voor zijn raap. het zwarte gat in de eerste strofe nog even nader beschouwd maar snel terug met de voeten op en in de woeste aarde in de derde strofe. waar zijn de sanseveria’s? hier zijn de sanseveria’s! kerken en kapelletjes aan max zijn ze niet besteed – vrouwen tongen – de tuin in met duivelse meiden – duizenden jaren lang tussen het schoffelen door – geef mij ook zo een taakstraf! dames u weet met welk kadootje u aan moet komen als u op de koffie bent genodigd in huize lerou – en de dichter lerou zal u het hof maken – van eden.
achter de sanseveria
wees niet bang
leef jong
niet streng
de glimlach
zegt genoeg
pas veel later
zul je begrijpen
de vragen
die ik stelde
de wenkbrauw
gefronst
als in een déjà vu
dat zei zij ook altijd
denk je
bij deze liefste
wees niet bang
leef jong
Petra Maria
zoals een moeder een dochter kan toespreken zo lezen we hier vanochtend de woorden – vrouwentongen – wat plant u bij wie – het thema – ik probeer het gedicht te begrijpen in relatie tot de sanseveria. maar er lopen weinig rechte groene lijnen van de een naar de ander. moeders goede raad wordt herhaald gegeven – natuurlijk geven moeders meestal goede raad – zij weten inmiddels meer van het leven en hebben na verloop van tijd de tijd om te mijmeren achter de sanseveria’s – zoiets zal het zijn – de sanseveria zal het weten.
Onbeschrijflijk
De enige ongeschreven regel:
die ik ken zal sterven
de dodelijke onzekerheid
die ik in mij draag
dag en uur derzelve
waarom ik
als een vrouwentong
zo onbeschrijflijk
me te verzwijgen sta
achter vensterglas
om alles wat voorbijkomt
aan schoon en stekeligheid
in mij op te nemen
ten einde
ten voeten uit door jou
gezien en gelezen te worden
als zuurstof
plant in een aarden pot
13-04-2019
Cartouche
zo een dramatische opening (van zaken) lees je niet vaak – zelfs op pomgedichten niet – o dan zal het onze Cartouche wel zijn roept de buuf van drie hoog – joop komen beaamt het/haar – want die is op bezoek – en ja hoor het is onze Cartouche. er wordt meteen in het gedicht aan het begin al stevig gestorven en wij mogen getuige zijn – heerlijk. geef Cartouche een sanseveria in zijn hand en er vliegen ijzingwekkende woorden door de lucht – dat ie door HAAR gezien en gelezen zal worden – dat is de romantische kern het zware romantische verlangen hier op deze prachtige zondagochtend – cartouche weet de vrouwelijke snaar te raken in ons allemaal – elke vrouw zal bij deze woorden even stilstaan – het boefje Cartouche heeft zijn zin gekregen nog voor het sterven. de romantiek een gedicht.
Ze had een punt, vaak, zo met haar tong raak.
Een vrouw als deze is zij.
—
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas
blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr)
Tiefenthal op zijn best. dat moet gezegd. aan duidelijkheid heb ik niets toe te voegen – aan haar ook niet. ze heeft een punt vaak lees ik – zo met die tong van haar. ja het is duidelijk om wie het hier gaat – om haar. ik ga wel effe bij de buuf langs vandaag op de koffie – die staat minder nadrukkelijk op haar groene strepen.
De tongval
De sanseveria verlegt grenzen
haar tongval is zoet van zinnen
ze legt woorden op lippen
gezongen door dichters en dochters
zonen dansen hun zonden los
zoenen liplezend de weelde
vrouwentongen lachen licht
het glimmend goud uit hun hart.
Rik van Boeckel
13 april 2019
een heerlijke impressie – de harde vrouwentongen in een zacht bedje gelegd in en met een aangenaam klinkende tongval hier door de dichter met lieve woorden toegedekt. zo willen we allemaal wel vallen voor haar. in deze tongval heerst de taal der liefde. mooi gedaan zo. ik denk er dat zachte belgische bij – dat betoverende glijdende – waarin je eeuwig vallen kunt – maar dan wel zonder de woorden van erika de stercke – want voor het weet ligt bij haar je mannelijkheid achter de sanseveria of hang je aan een vleeshaak in slagerij de stercke uit te lekken.
Groene vingers
Zij bracht de sanseveria’s in stelling
eiste dat ik me terugtrok
achter de geraniums
ze keek me dreigend aan
maar ik likte me een weg
door haar woud van afweer
masseerde haar groene vingers
een voor een legde ik ze op haar hart
om het kloppen aan te wakkeren
dat opwekken van gevoelens
met handoplegging als was
ik een hogepriester van de liefde
hoe het glas besloeg
van mijn hete adem
hijgend in haar nek
het weerspiegelde haar afkeuring
maar vager en vager
tot ze brak
FT 13.04.2019
een verleidingsscene in de woorden van een dichter. een dichter die achter de geraniums gewenst werd mag niet onderschat worden. en ze valt voor hem. een min of meer waarachtig sprookje – waar groene vingers toe kunnen leiden. als een sanseveria nee zegt bedoelt een sanseveria geen nee. zoveel weten we nu uit de plantkunde van frans terken. nou ja zo ongeveer. bij vrouwen zul je eerst om haar geranium heen moeten om de sanseveria te bereiken – dat is menskunde. we leren elke week hier bij.
Sanseveria
Zoals mijn vader ieder jaar
voor zijn verjaardag een nieuw
paar pantoffels kreeg
zo moesten we op 5 juni
steevast naar de bloemist
om een sanseveria te kopen
voor m’n moeder,
was ze d’r blij mee,
wisten wij niks anders
te verzinnen
denkend aan die vensterbank
vol vrouwentongen
zie ik een moeder
die redelijk troosteloos
in de verte tuurt
Miel Vanstreels
(geb. 1951)
https://fietsvarianten.blogspot.com/
‘Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan,….’ vrij naar marsman denkend aan de ronde van vlaanderen, parijs-roubaix zien we hier miel van streels dichten tussen de etappes door. welkom overigens op pomgedichten miel! in heldere taal de herinneringen in beeld gebracht – met een mooi slot ook – met dat beeld van moeder redelijk troosteloos de verte in turend – als de eenzame fietser ‘die die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind Zichzelf een weg baant…’ boudewijn de groot zong er een liedje van.
Hoerenballade
Hoeren zien er altijd uit
alsof ze Heidi heten;
droeve ogen, dikke huid
door strelingen versleten,
en hitsig maar bescheten
loeren kerels naar hun borst
(door zweren aangevreten
maar de mannen hebben dorst).
Hoeren hebben, naar verluid,
zich van één taak gekweten,
zijn ze eenmaal maagd noch bruid
-en bij een raam gezeten-
hoort men hen afgemeten:
“Ach meneer, ik snak naar worst!
Ik heb nog niet ontbeten
en had graag wat zaad gedorst.”
Hoeren weten van ’s mans spuit
en loze hartekreten,
missen meestal wel de snuit
die mannen ’t liefste daten,
ofschoon het vele zweten
en de kilo’s meegetorst
men ook niet mag vergeten
(zo een dame dat soms dorst).
Oh, hoeren, als proleten
hebben mannen u bemorst,
bewaterd, want zij weten:
jullie bloempjes zijn het dorst.
Ditmar Bakker
iets teveel regels – 20 regels is de max anders raakt het einde zoek – de 20regels – regel waar onze ditmar bakker lak aan heeft – lak aan mag hebben – want ditmar is verheven boven alle regels – maar vandaag niet. want hier raakt inderdaad het einde zoek. met de eerste zeven regels van deze hoerenballade is alles wat gezegd moet worden al gezegd. zij zouden genoeg zijn voor het goud vandaag – de resterende ballast doet afbreuk aan de schoonheid, de leesbaarheid, het bakkerisme, de ditmaratiek of hoe je het ook maar wil zeggen – genug ist genug zeggen ze in berlijn – en in berlijn kunnen ze het weten. hoe dan ook mooiere zeven regels lazen we niet eerder – want wees eerlijk hoeren zien er inderdaad altijd uit alsof ze Heidi heten – hahaha.
Hoeren zien er altijd uit
alsof ze Heidi heten;
droeve ogen, dikke huid
door strelingen versleten,
en hitsig maar bescheten
loeren kerels naar hun borst
(door zweren aangevreten
maar de mannen hebben dorst).
Hoi Pom,
daar gaan we weer. Wens je een fijne avond. Hoop dat jullie in de lage landen mooi weer hebben. Hier prachtig, maar met een schrale noorderwind.
Groet van Jako
liever lastertaal
dat men bij alle vrouwen de tongriem weer herstelt
het kwaad zal kwaad gedaan
lastertaal van de senaat weer tot de kapsalon beperkt
waar zelfs de laatste weerstand
lijkt gebroken
daarentegen zullen rundstong in madeirasaus en
glutenvrij gepaneerde sliptong weer plaats
nemen in restaurants van goede smaak
of je van tongkussen ook de smaak te pakken krijgt
want voor smaakloos kom je niet
dan liever lastertaal of toch maar sliptong
jako fennek
Jako maakt er een lekker maaltje van – wel een beetje ver gezocht allemaal – we vliegen van her naar der – zitten we in de senaat zitten we in de kapsalon zitten we in een restaurant. de vrije associatie is niet voor elke lezer meteen te volgen. wat de dichter wil is wel duidelijk – lekkere hapjes hoe dan ook gelardeerd.
Ze heeft altijd gelijk
interessant
vindt de vrijgevestigde
we plannen snel
een vervolgafspraak
jullie zwijgen al jaren samen
zo haalt ze haar gelijk
ze heeft gelijk
en ook
alles wat jij denkt
weerspreekt ze
al jouw gedachten
denkt ze immers beter
de wereld is
een vrouwentong
van mijn moeder geleerd
moet ik zeggen van mijn vrouw
maar de vrouw
die jij je daarnet gelijk gaf
dat was je vader
jongen
Jacob de bruin
bekende regels aan het einde van het gedicht – vrij naar webmasters – ‘de vrouw die je net een hand gaf dat was je moeder jongen’ – de dames en heren van schrijfnet zouden in het verleden dit onnavolgbare gedicht geprezen hebben – hoe vreemder hoe beter was daar de gouden regel – maar bij vreemden onder elkaar was het goed toeven ook voor jacob – ik kom vandaag niet verder dan dat dichter de bruin tegenwoordig achter de geraniums de sanseveria’s ziet groeien – vreemde stemmen hoort in zijn hoofd en daarbij ook nog vreemde gedachten ontwikkelt. ach het moet kunnen – pomgedichten is voor iedereen, ook voor de verjaagden uit de wanhoop.
voor ‘t eerst op kamers
had me een fles wijn gegeven
wat moet ik met zo’n stomme plant
die het einde van de week niet haalt
ze lacht en zegt
mijn jongen
dit is een vrouwentong
verwaarloosd is ze op haar best
ik zet haar in de vensterbank
zwaai m’n moeder uit
en vind bij het uitpakken
tussen m’n ouwe langspeelplaten
die andere tong
die mannentong
die ik heel lang verwaarloosd heb
hij blijkt het ook nog best te doen
anke labrie
(13-04-19)
anke schetst met verlichte geestigheid de laatste tijd situaties in woorden – in de serie hoe het was – las ik eerder deze week nog meer verlichte geestigheid van haar hand:
mijn bolsjewiek uit Beverwijk
bij nader inzien ben jij toch
de ware existentiële liefde niet
stond op die ansichtkaart
poststempel Parijs
die je me pas na weken stuurde
maar ook al heette zij Simone
hoorde ik later van je vrienden
een Sartre ben je nooit geworden
zag ik toen ik je onlangs googelde
anke labrie
groezelig
net een opengeschoven gordijn
aan het raam
naast onthaarde benen
zweet een plant
die weet hoe een mannenleven
met opstoten verloopt
waar minuten kostbaar zijn
volgt de bloempot
de handelingen uit losse pols
onder het gekreun dat uitsterft
en een vrouw die slapen gaat
werken de bladeren door
als ridders
op weg naar kruistochten
om de lucht te zuiveren
Erika De Stercke
ha daar hebben we erika! en natuurlijk zonder mannen geen gedichten bij erika. de vrouwentongen ingezet om de lucht te zuiveren als de mannen vertrokken zijn – grappig beeld – maar het is me net teveel anekdote. en al die details ook – onthaarde benen, zwetende planten, uitstervend gekreun. mannen we weten weer dat we mannen zijn. ridders op kruistocht dat zijn mannen bij erika de stercke – hahaha. zoals het altijd was het idee zo zal het altijd blijven zo is het in ieder geval altijd verwoord in de gedichten van onze erika. ik ga aan mijn ontbijtje.
zonnig bloesemend in het hart
grootbloemig zaaiend tot onvertakte stengel aan gele bloem
liefst met donker hart, de zaden zijn eetbaar
tot drie meter hoog groeit zijn vlassige tong met groene longen
ademen de aarde tot volwaardig bloesemen
we stengelen ons om elkaar, we baren omtploppende knoppen
en noemen het lentewaar, de kop naar de zon gekeerd
die leert zichzelf te beschijnen, je hoeft niet brandpunt te zijn
alleen het goudgeel te laten vallen, ik raap het mais
en koren en alles wat er strogeel hoedend knispert
ik geef het aan jou om te bekoren, laat me niet weten
wie je bent, ik hoop dat je naar behoren de huls
die ik naar je breng van inhoud voorziet, dat je mijn sporen
vergewist, in je gedachten prent en je af en toe herinnert
dat ik bevoorrecht en levensecht ben, de pit in je hart
Jolies Heij
in een adem geschreven – dat is wel duidelijk – een duivelskunstenaar in taal dat is jolies heij – maar veel te gekunsteld – echte liefde echt verlangen behoeven slechts die ene onontkoombare blik – niet 1000 woorden in elkaar gestoken als een gekunsteld bloemboeket.
 ACG Vianen en Marc Tiefenthal brons.){kind=link}
achter de sanseveria
wees niet bang
leef jong
niet streng
de glimlach
zegt genoeg
pas veel later
zul je begrijpen
de vragen
die ik stelde
de wenkbrauw
gefronst
als in een déjà vu
dat zei zij ook altijd
denk je
bij deze liefste
wees niet bang
leef jong
Petra Maria
Groene vingers
Zij bracht de sanseveria’s in stelling
eiste dat ik me terugtrok
achter de geraniums
ze keek me dreigend aan
maar ik likte me een weg
door haar woud van afweer
masseerde haar groene vingers
een voor een legde ik ze op haar hart
om het kloppen aan te wakkeren
dat opwekken van gevoelens
met handoplegging als was
ik een hogepriester van de liefde
hoe het glas besloeg
van mijn hete adem
hijgend in haar nek
het weerspiegelde haar afkeuring
maar vager en vager
tot ze brak
FT 13.04.2019