Ik heb de gedichten met plezier gelezen maar niet altijd meteen goed begrepen. Soms komt dat begrijpen later ineens maar dan is het geen zondagochtend meer.
Over de edelmetalen was enige innerlijke strijd, daar ik iedereen de, door Paul bezembinder aangeboden, bundel gun.
Gefeliciteerd met je bundel trouwens Paul.
Het besluit is als volgt:
Goud Anke
Zilver Jako
Brons Cartouche en Lisan
vier mei
elk jaar om deze tijd
legt zij de schroevendraaier
binnen handbereik
zij durft het niet
nog altijd niet
in de krant en op tv
zelfs enkele keren op de dam
zij leeft echt wel mee
maar in haar eigen hoofd
blijft alles veilig vastgeschroefd
anke labrie
4-05-2019
pom: Paul Bezembinder komt de eer toe de schroevendraaier te bevrijden uit de donkere gereedschapskist en een plek te geven in de wereld van de poëzie. waar je als schroevendraaier beter uit bent moet de schroevendraaier nog even afwachten. en wij ook natuurlijk – als straks de commentaren van jeanine hoedemakers – de juryvoorzitter van deze week ons zullen bereiken – aan de poorten van pomgedichten worden geschroefd. ik had er eerlijk gezegd een hard hoofd in – zoveel schroevendraaiers las ik niet tot nu toe in de gedichten. maar we kregen prachtige schroevendraaiers aangereikt- dank aan alle dichters – in tal van soorten en maten.
over een mooie en indringende 4 mei schroevendraaier lezen we bij Anke Labrie. in 10 eenvoudige regels weet anke de beklemmende, de toch altijd ook een beetje dreigende sfeer van een herdenkingsdag op te roepen. ik houd van de eenvoud, ik hoop de juryvoorzitster ook.
jeanine hoedemakers:
Wat een mooie manier om de schroevendraaier in te zetten. Zelfs als je het thema niet kent lees je door, simpelweg omdat een schroevendraaier binnen handbereik leggen best apart is. Als lezer wil je weten waarom dus je moet wel verder lezen. Wat verdrongen/ weggestopt is oproepen, tranen en herinneringen de vrije loop laten? Nee, toch maar niet. De schroevendraaier blijft liggen waar hij ligt.
de wedstrijd is gesloten – juryvoorzitster moet om 1100 uur zelf optreden – dus heeft de commentaren aangeleverd – kon jako OOK NOG net meenemen – én lisan – alle dichters wil ik danken – zo een schroevendraaier een gedicht in duwen is niet echt een alledaagse bezigheid – maar zie hieronder hoe de schroevendraaier zich een plaats wist te veroveren in de poëzie. dichters dank jullie wel.
- Anke Labrie elk jaar op 4 mei…..
- Frans Terken met koevoet en schroevendraaier
- Marc Tiefenthal aan de handenarbeid
- Rik van Boeckel dansend langs moeren
- Petra Maria van den E de dood is jong, het leven oud
- Cartouche – je aandraaien zo hard ik kan
- Jolies Heij met de taal als schroevendraaier om ongerijmdheden des levens vast te zetten
- Erika de Stercke met een blikopener
- Lisan Lauvenberg bij die schier onmogelijke klus
- Jako Fennek met moker en beitel
Paul Bezembinder meldt: “Als je dat een goed idee vindt, dan stel ik graag een exemplaar van mijn bundel als prijs voor de winnaar beschikbaar.” – graag aanvaard natuurlijk.
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. juryvoorzitster the one and only jeanine hoedemakers beter bekend als bregje zonderland. commentaar als altijd verzekerd.
wie wint de enige echte virtuele schroevendraaier (Paul Bezembinder trofee) – trofee op pomgedichten?
de hele dag waren wim en ik vandaag in de weer met tangen, schroevendraaiers ook – stortbakken kunnen lekken zoveel is zeker – MAAR zijn er eigenlijk wel gedichten met schroevendraaiers? of tangen? erik-jan harmens was zeker ooit een specialist in schroevendraaiers maar erik-jan is nu van de proza. Hebben we gelukkig de dichter Paul Bezembinder nog –
met die prachtige regels uit zijn gedicht
deze week dichters lezen we graag over een schroevendraaier in uw gedicht – een oude tang mag natuurlijk ook – hoe dan ook dichters !!! handwerk gevraagd.
‘erg he van pappa’
hoe jij toch altijd weer met van die kleine
steeds dichter toegeknepen ogen
als ze niet zo lief keken
zou je zeggen
steek er een schroevendraaier in
én met van die hele kleine knikjes
en als ze niet zo subtiel zouden zijn
zou je zeggen
iets uit de wereld van SM
met zwepen, vleeshaken ook
waar ze vroeger mensen aan ophingen in kelders
én die woordjes van je
die zo onschuldig kunnen klinken
uit je mond van leugenleer
dat jij mij dan toch liet weten
dat je voor mij gekozen hebt
en we alleen nog even moeten wachten
totdat hij zich met zijn dronken kop
te pletter heeft gereden
en dat ik je op de crematie troosten moet
en tegen je kind ‘erg he van pappa’ moet zeggen
pw
Kruiskoppen
Dat je je omringd weet door maffe gasten
die halfgaar met schroefjes los
de buurt lopen te jennen
je bent je dagelijks leven soms niet zeker
als het weer op hun heupen slaat
hoe ze met die heupen beter swingen
of de koppen streetwise draaien op beton
zie ze uit hun materiaalgordel
koevoet en schroevendraaier trekken en
wat met moeite vastgezet is losbikken
als het even kan onder de arm naar huis getild
waar de zooi al niet te overzien is
tussen kruiskoppen en platbekken kruipen multibits
verloren rond als zoeken zij een warme hand
met gevoel voor het ware van een vak
de gasten zouden in oude tijden
aan het kruishout geschroefd
wij dragen het kruis van een zotte kliek
FT 03.05.2019
pom: de schroevendraaier leent zich wonderwel om verzet te plegen of om een aanklacht te schrijven tegen het de dichter omringende geweld. frans laat deze gelegenheid niet voorbij gaan: een aanklacht tegen een maffe zotte kliek in een wereld van multibits. en wij zitten op de blaren – dragen het kruis – lezen we in de laatste strofe. als frans zich boos maakt dan spatten de vonken uit de taal. fonken de regels.
jeanine:
Al die dieven en bandieten ook. Koper en brons zijn niet veilig maar bushokjes en geldautomaten ook niet. Ook wij zijn niet veilig. Hier wordt het gereedschap ingezet op een manier die ons een bijzonder onveilig gevoel bezorgt. We hebben hier de schroevendraaier van Anke nodig om ons te verweren.
Het valt makkelijk mij voor te stellen
een schepper die jou uit klei draait en keert,
een schroefje vastdraait, een veer vastknijpt,
met zijn handen woelt, tot je vorm krijgt
en met zijn adem
Ik woel en handel je, vlees geworden,
kneed, draai met mijn vingers,
ontlok aan je adem het geluid
dat los komt als je vrij wordt en je je opent.
Was de schepper ook zo door drift
bevlogen en bevangen?
marc tiefenthal
pom: hier wordt op gebouwd en nog net niet afgebroken – wel worden er vragen gesteld bij het edele handwerk dat wordt beschreven. het thema handenarbeid pakt tiefenthal op zonder de gereedschapskist aan te raken. voor mij had het gedicht met het bouwwerk mogen eindigen – zonder de laatste vraag in de laatste strofe. dan krijg je als lezer waar voor je geld zonder storende vragen achteraf.
jeanine:
Ineens klinkt er een melodietje in mijn hoofd; ik weet nog goed hoe ik geboren werd, met schroefjes en met moertjes in elkaar werd gezet….. Ik moet tekst en zangeres ervan opzoeken, ik denk dat het van Martine Bijl is maar weet het niet zeker. Enfin, hier doet je gedicht me aan denken. En de schepper, als we daar toch eens antwoord van kregen. Bevlogen en bevangen. Je gedicht glipt niet soepel naar binnen maar volgens mij is het doodgewoon een liefdesgedicht. Soms is het jammer dat de dichter een rookgordijn van taal opwerpt terwijl … Joh!
Hamer en aambeeld
op oevers van de tijd
schroevend de jaren
een draaiend deja vu
dansend langs moeren
steeksleutels in pirouette
het schroevendraaiers ballet
links los rechts vast
houten plank in boekenkast
zal zinnen dragen woorden vragen
kaften lezen tot de nacht valt
de maan haar licht op boeken schrijft.
Rik van Boeckel
4 mei 2019 – Ibiza
pom: rik van boeckel laat op Ibiza de schroevendraaiers dansen – zo worden de jaren aan elkaar geschroefd – wel bijzonder hoe rik altijd weer met elk thema de wereld, de tijd, de locaties om weet te toveren tot een ritmisch dansend geheel van universele spiritualiteit. hier gaat een boekenkast helemaal uit zijn dak totdat de maan tot kalmte maant.
jeanine:
De dichter zit tijdens het schrijven te dansen, dat kan bijna niet anders. Hij schuift naar voren, gaat even staan, weer zitten, schuift naar achteren. Neemt een slokje van het een of ander en wiegt het hoofd. Geinig plaatje dit; steeksleutels in pirouette. Kaften lezen tot de nacht valt….
HET VALIES
zijn ogen hameren vuur en vlam
althans dat voelt zo, aan de telefoon
de wimpers krullen als een hanekam
ach, waarom niet gewoon
gelukkig, beiden gevangen
achter eigen tralies
ze bellen dagelijks en zagen urenlange
gesprekken uit hun valies
hij snijdt zijn ergernis
in scherpe lege zinnen
dat ze hem niet op zijn blauwe ogen, zo’n gemis
houd je tranen binnen
kan geloven op zijn woord
dat hij van haar houdt
en als hij straks verreist naar een blauw met wit oord
stromen alle tranen, want de dood is jong, het leven oud
Petra Maria
pom: ouderwets woord: valies. hij houdt van haar zoveel is hier zeker. maar zij wil er niet aan – wilde er eigenlijk nooit aan. een variant op – tot de dood ons scheidt – maar het leven had ‘ons’ al doen scheiden. de tragiek hier verpakt in een oud koffertje met leed. waar de schroevendraaier toch gebleven is?
jeanine:
En zagen urenlange gesprekken uit hun valies, wat een mooie regel is dit. Trouwens valies is een erg mooi woord, deftiger dan koffer. Door valies te gebruiken zet je meteen ook een toon in waaraan de lezer niet ontkomt. Dat is nog eens spijkers met koppen slaan zou ik willen schrijven maar helemaal vatten doe ik het gedicht niet. Is hier sprake van een soort doodsstrijd tussen twee geliefden? Een liefde die afloopt…?
Wegzingen
Jij hebt zeker en vast een schroef los
haperende draaischijf, lied op repeat
als ik jou zo zie en hoor, zei zij de vrouw
uit de hoogte, mijn lieve, luister nou eens
doe me een lol en houd in godsnaam op
met dat geklop, gerammel aan mijn poort
daar zit een sticker – reclame : non blatare
sed polire, niet lullen maar poetsen dus
laat mij maar – ouwe tang in jouw ogen –
je hand en oog leiden naar mijn kist
met het blinkendste gereedschap
de kruiskopschroevedraaier
– jouw hoofd tussen mijn knieën –
je aandraaien zo hard ik kan
dat jij me mag wegzingen
likkebaarden en naaien
zonder einde
04-05-2019
Cartouche
pom: toestanden weer in huize Cartouche. alles zit los daar en moet – mogen we begrijpen – worden aangedraaid. nou dichter cartouche laat zich dat geen twee keer zeggen en draait en draait dat het hem een lust is. mij duizelt het een beetje – draaischijven, vrouwen, ouwe tangen – alles maar dan ook met alles lijkt in het gedicht aan elkaar genaaid, geschroefd – of draait de dichter een beetje door? zou dat het zijn. een echt bregje zonderland gedicht.
Jeanine:
Wat een heerlijke vaart en dan als domper op de vreugde die laatste twee regels. Het gedicht wordt er voor mij als lezer ineens erg plat van, terwijl ik aanvankelijk rechtop ging zitten en nog eens las en weer. Het zijn voor mij zelfs de laatste drie regels die weg mogen. Ja, dan blijf ik als lezer achter op het puntje van mijn stoel en denk, met Cartouche kun je beter geen woorden krijgen. Voor je het weet pakt hij zijn kruiskopschroevendraaier erbij.
hij wil woorden vermorsen op ieders graf
al is hij anders en trekken aubades hem meer
dan de mooiste vrouw, taal is de schroevendraaier
waarmee hij de ongerijmdheden des levens vastzet
hij wenst geen fijne dag aan werklieden die rotzooi
bouwen noch aan blokhoofden die met stenen gooien
bij stukjes verplichting denkt hij aan de taart
die minutieus tot op de kruimel wordt opgedeeld
hij is scrabblekampioen en kruiswoordpuzzelaar ineen
zegt van boven als hij van onderen bedoelt
krijgt tranen in de ogen van foute vrienden en vakjargon
maar houdt het droog bij misbaar
buitenbaarmoederlijke werken omarmt hij
rederijkers hebben zijn zegen, ezelsbruggen bouwt hij hier en daar
zet het taalkundig epicentrum tot elastieken acrobatiek aan
zandlopers kunnen hem niet uitstaan, hij beitelt letters in cement
nog liever dan het kofschip is hem de trein en de noodrem
dat iedereen zwijgt terwijl hij de coupé vult met stopverf en slijm
Jolies Heij
pom: 19 regels – op de rand van 20. steeds maar weer die voorspelbare 2 aan 2 regels vorm. HET LEEST NIET LEKKER! en het leidt af. dichter lijkt geen rekening te houden met de lezer. ja op het laatst schrijf je alleen nog voor jezelf. maar dat terzijde. ik haak af na 2 strofen – pak ik wel nog even die ene wereldregel mee: ‘taal is de schroevendraaier waarmee hij de ongerijmdheden des levens vastzet…’ – kijk ze kan natuurlijk wel schrijven onze jolies.
jeanine:
Jolies gaat los, ze kan gewoon niet ophouden zo lijkt het en ik begrijp dat ook wel, dit gedicht laat zich soepel, strofe voor strofe aan elkaar breien. Volgens mij had het nog veel langer kunnen worden want zelfs ik als lezer schrijf na de laatste strofe automatisch nog even door. Echter, de meest intrigerende strofe vind ik deze:
krijgt tranen in de ogen van foute vrienden en vakjargon
maar houdt het droog bij misbaar
Foute vrienden en misbaar , deze combinatie doet mijn brein kraken en piepen maar het gedicht is in feite in zijn geheel een aaneenschakeling van hup en hop en doe er iets mee lieve lezer.
Op losse schroeven
Onze ogen
draaien zenuwachtig
rond een baan van aftasten.
Ze peuzelen weetjes los
jij van daar
ik van dichterbij.
Het lawaai
werkt als stoorzender
in een café zonder tijd.
Op een viltje
volgt een nummer
in hanenpotengeschrift.
Je gaat weg
een blikopener op rust.
Ik blijf achter
met verroeste verlangens.
Erika De Stercke
pom: bij erika moeten we het van de titel hebben – en erika geeft in het gedicht de titelverklaring. eerlijk gezegd val ik er niet van achter over. verroeste verlangens – losschroeven maar kind is mijn advies. zie het leven als een feestje van steeds maar losser zittende schroeven. en laat de schroevendraaiers dansen! lees rik van boeckel hierboven. past de ene schroevendraaier niet neem een andere. erika schroeft leuk gevonden woorden en gevoelens aan een gedicht vast waar ze eigenlijk beter de boel los kan wrikken.
jeanine:
Wat een uitnodigende openingsstrofe en die tweede strofe sluit er uitstekend op aan. En dan weet ik als lezer waar we zijn.
Achterblijven met verroeste verlangens, nee dat is niet geweldig.
En die ogen maar draaien, ik weet dat het niet je bedoeling is maar ik zit hier echt even te gniffelen. Gelukkig staat er een nummer op het bierviltje.
Bevrijding.
Er valt altijd weer wat vast te draaien
aan de kermis in haar hoofd.
Niemand had beloofd haar te helpen
bij die schier onmogelijke klus.
Zo stuitert ze verlegen door het leven
bloost van elk onvertogen woord.
Heeft nooit gehoord van tegenspraak
die je bevrijdt en dapper maakt.
Haar kleuren zijn nog niet vervaagd
zijn gelaagd en tonen de barsten niet
die ze in haar wildernis moet schragen.
We zien haar wel, we zien haar scheuren
en wat ze heeft moeten verduren,
maar vinden geen toegang in haar verdriet.
©Lisan Lauvenberg
5 mei 2019
pom: sonnetterig gedicht met een zekere ritmiek over de kermis in haar hoofd. enige oude woorden als schragen en onvertogen vallen op. hoe dan ook dichter weet de woorden te plaatsen – hoe de HOOFDpersoon ook stuitert door het leven – dichter weet de woorden binnen de gekozen vorm te houden en vliegt nergens uit de bocht.
jeanine:
Mooi gedicht met wat schoonheidsfoutjes waar de dichter nog even naar kan kijken. Een voorbeeldje; de tweede regel in de een na laatste strofe, ‘ze ‘ zijn gelaagd….
Hier en daar stoort de opbouw, in de laatste strofe bijv. , we zien haar wel, we zien haar scheuren en wat ze heeft moeten verduren.
Zelf lees ik hier steeds schuren in plaats van scheuren maar bovendien zeg je er, met de eerste twee regels in deze strofe, ook al mee dat ze heeft moeten doorstaan.
Een gedicht om nog eens goed naar te kijken. Gereedschap vind ik niet in het gedicht, wel de noodzaak ervan. We willen soms helpen maar het gaat niet altijd. Graag gelezen.
hoi pom,
een nachtmerrie, die schroevendraaier. jolies rende me, met zo’n ding in haar hand, achterna over een bietenakker, schreeuwende ‘geilsoldaat, ik krijg jou wel’, frans stond me bij de kerk op te wachten met een schroevendraaier achter de rug, cartouche zat onder een lindenboom een gedicht te schrijven, zoals mensen koudbloedig bij een zwaar ongeluk met hun mobieltje de doden staan te filmen.
nee, dit is geen goed thema, maar ik doe toch maar mee,
groet van jako.
dubieuze levens
zijn moker en beitel
zijn als vuisten
daarmee slaat hij stukken
van de steen
graveert hij namen van doden
in het gepolijste oppervlak
schroevendraaiers, zagen
en lijmklemmen kent hij niet
zijn dagen bestaan uit
grafzerken en viooltjes
zo ziet hij het leven ook
stijfgestreken plooijurken of
kaalgesleten dijen
van lichtkooien
jako fennek
jeanine:
Aha, een nieuwe invalshoek. Helder neergezet, ik kan enkel schrijven dat ik het las in één ruk en toen herlas om me ervan te vergewissen dat ik niets over het hoofd zag. Stijf gestreken en kaal gesleten, dat zijn twee door de dichter samengevoegde woorden waar ik bij stil sta omdat ik ze niet nodig acht. Een karakter- en beroepenschets ineen. Knap gedaan.
 – trofee op pomgedichten – jako zilver, lisan en cartouche brons.){kind=link}
Kruiskoppen
Dat je je omringd weet door maffe gasten
die halfgaar met schroefjes los
de buurt lopen te jennen
je bent je dagelijks leven soms niet zeker
als het weer op hun heupen slaat
hoe ze met die heupen beter swingen
of de koppen streetwise draaien op beton
zie ze uit hun materiaalgordel
koevoet en schroevendraaier trekken en
wat met moeite vastgezet is losbikken
als het even kan onder de arm naar huis getild
waar de zooi al niet te overzien is
tussen kruiskoppen en platbekken kruipen multibits
verloren rond als zoeken zij een warme hand
met gevoel voor het ware van een vak
de gasten zouden in oude tijden
aan het kruishout geschroefd
wij dragen het kruis van een zotte kliek
FT 03.05.2019
HET VALIES
zijn ogen hameren vuur en vlam
althans dat voelt zo, aan de telefoon
de wimpers krullen als een hanekam
ach, waarom niet gewoon
gelukkig, beiden gevangen
achter eigen tralies
ze bellen dagelijks en zagen urenlange
gesprekken uit hun valies
hij snijdt zijn ergernis
in scherpe lege zinnen
dat ze hem niet op zijn blauwe ogen, zo’n gemis
houd je tranen binnen
kan geloven op zijn woord
dat hij van haar houdt
en als hij straks verreist naar een blauw met wit oord
stromen alle tranen, want de dood is jong, het leven oud
Petra Maria