
moralisme liever niet is natuurlijk geen algemeen geldende regel – van henriette roland holst tot aan vinkenoogtijden vierde moralisme hoogtij in de poëzie. op de pom hier niet. niet dat we de lárt pour lárt aanhangen – nee dat asjeblieft ook niet – wij van hier propageren de kracht van de taal – dat die de harten zal raken – dat de lezers diep geraakt zullen omvallen en niet meer gereanimeerd kunnen worden. dat is waar we het allemaal voor doen.
HET VERSTE WEG
er zijn soms dagen
dat het lijkt alsof
we weer samen zijn
zomaar
de hemel zo blauw
het kan niet anders
dan bedoeld
dan fiets ik langs het huis
een hand schuift het gordijn
alsof ik word verwacht
bij de voordeur sijpelt
het besef
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg
Petra Maria
8 juni
te Mechelen, Limburg no less
onze petra maria struint wat af in de vakanties en op pinksteren. om geheel verlicht weerom te keren. maar het verste weg blijft toch die ene geliefde. mooi beeld. die drie laatste regels die dodelijk aankomen:
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg
ja zo doe je dat – zo weten dichters onmogelijke thema’s in een paar woorden weer te geven. vanaf vandaag mag petra maria zich dichter noemen. deze regels neemt niemand haar ooit nog af.
- Petra Maria: van alles wat ik ooit verloor ben jij het verste weg
- Frans Terken: en nergens een echo om je dichterbij te halen
- Jolies Heij: ik zocht de jij in jou
- Rik van Boeckel: van eenheid naar verdeeldheid
- Marc Tiefenthal in de dapperstraat
- Anke Labrie: je kent mijn naam
- Cartouche: zo onbegrijpelijk grijpbaar jou nabij
Hoi Pom, Wilde graag meedoen, maar redde het niet. Teveel vervelende dingen aan mijn hoofd. Volgende keer weer. Fijne Pinksterdagen nog. Heb het goed. Groet van Jako.
ai jako ik hoop niet TE vervelend ziekte stress ellende familie jijzelf? ik wens je liefs toe en dat dat mag helpen – pomgedichten kan eigenlijk niet zonder jako xxx

ja dichters het thema onbereikbaarheid is aan de orde – een voor veel onrust in een leven zorgend themaatje. zeker in het leven van dichters. de tot mythische proporties uitgegroeide onbereikbare liefste – hoe het in hoofden spoken kan – totdat het over is en voorbij. totdat je niet meer kunt begrijpen dat zo een personage iets in je leven betekende. een fenomeen om voor altijd op terug te kijken maar dan wel liefdevol. U kent de regels – Uw webmaster is juryvoorzitter deze week met menselijk commentaar.
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

zand
om het zo te schrijven
dat het niet opgaat in de tijd
soms nog bang
om door te ademen
het weg te blazen
zoals alles
wat in zand geschreven is
weer zand wordt
zoals het was
los en in alles machteloos
pom wolff

er zijn soms dagen
dat het lijkt alsof
we weer samen zijn
zomaar
de hemel zo blauw
het kan niet anders
dan bedoeld
dan fiets ik langs het huis
een hand schuift het gordijn
alsof ik word verwacht
bij de voordeur sijpelt
het besef
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg
Petra Maria
8 juni
te Mechelen, Limburg no less
onze petra maria struint wat af in de vakanties en op pinksteren. om geheel verlicht weerom te keren. maar het verste weg blijft toch die ene geliefde. mooi beeld. die drie laatste regels die dodelijk aankomen:
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg
ja zo doe je dat – zo weten dichters onmogelijke thema’s in een paar woorden weer te geven. vanaf vandaag mag petra maria zich dichter noemen. deze regels neemt niemand haar ooit nog af.

Dat ik hier vastgeklonken
aan wortels en huis
terwijl jij een pelgrimstocht
op weg naar een vermeende god
een geest die je met vurige tong
inpalmt en zo over je beschikt
het snoert mij de mond
nu hij het voor het zeggen heeft
ik hoor het gras groeien
hoe het je voetafdrukken vult
het spoor overwoekerd
onder al het onkruid amper te zien
zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank
je stem stiller dan eerder nog
op afstand zuiver te horen
en nergens een echo
om je dichterbij te halen
FT 08.06.2019
frans heeft vandaag de pech na petra maria gelezen te zijn. en natuurlijk wordt hier ook een menselijk drama weergegeven op een uitzonderlijke manier – maar net tussen een teveel aan woorden – als het ware in een verklarend verhaal daar waar poëzie op zich al indringend genoeg en compact genoeg is – bijna geen verhaal om zich heen verdraagt:
zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank
de laatste 6 regels verdragen de eerste drie strofen niet:
zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank
je stem stiller dan eerder nog
op afstand zuiver te horen
en nergens een echo
om je dichterbij te halen

ik zocht je onder kiezels en korrels
en onder het bladgoud
het stof op de staande klok
ik zocht je in glazen bollen
pandora’s doos
pijpenlades en piratenkisten
ik zocht je op affiches
op sneeuwende schermen
in schreeuwerige koppen
ik zocht je in verhalen
verzinsels, leugens, illusies
de lege zalen na het applaus
ik zocht je met een lantaarntje
met een wichelroede in een hooiberg
ik zocht de jij in jou
je wilde niet gevonden worden
kwijt is liever dan rijk
het omhulsel werkelijker dan het lijf
Jolies Heij
jolies is vandaag lekker drieregelig bezig. bijna tegen beter weten in – lezen we in de titel van het gedicht – ze is koppig – en zie daar een heerlijk leesbaar gedicht – vol in de juiste vorm gezette emotie – een heel ander mens deze jolies heij en deze week is dichteres zoekende – ze heeft niet gevonden – een heerlijk drama. liever zoekende dan de allesweter die het zo goed weet voor zichzelf en voor ons allemaal. toch nog net in de laatste strofe het moralisme dat we liever niet tegenkomen in een gedicht. ‘ik zocht de jij in jou’ de laatste regel in de voorlaatste strofe is een prachtige afsluiter.
moralisme liever niet is natuurlijk geen algemeen geldende regel – van henriette roland holst tot aan vinkenoogtijden vierde moralisme hoogtij in de poëzie. op de pom hier niet. niet dat we de lárt pour lárt aanhangen – nee dat asjeblieft ook niet – wij van hier propageren de kracht van de taal – dat die de harten zal raken – dat de lezers diep geraakt zullen omvallen en niet meer gereanimeerd kunnen worden. dat is waar we het allemaal voor doen.

Zoals ik met jou danste
in de bossen voorbij het geluk
het ritme dreunde na in ons
vertrokken van eenheid naar verdeeldheid
aan het strand huilen schelpen
als elke streling herinnering wordt
de dagen schuldbewust verder trekken
naar een wachtende oneindigheid
het geheugen danst met jou
nu de foto troebel tranen steelt.
Rik van Boeckel
9 juni 2019
‘voorbij het geluk dansen’ dat is mooi gezegd rik. en dan de beschreven teloorgang van een zeldzame liefde. niet meer uit een hout gesneden deze liefde is voorbij – we zijn weer twee. en het wordt steeds erger – de schelpen huilen – de foto steelt de tranen. net over de top de woorden. tussen die regels wel weer een hele mooie waarneming: ‘als elke streling herinnering wordt …’

Ik reik je mijn hand,
krijg hooguit een tand.
Nooit reik jij je voet.
Laat staan aan mij.
Droog kraakt de tak.
Een enkele traan volgt
—
marc tiefenthal
nog meer tranen. en de tandarts kan ook uitrukken. de orthopeed erbij, de boswachter voor de afgewaaide takken en zie daar we wandelen domweg ongelukkig in de dapperstraat.

het zoeken moe
heb ik besloten
voor jou
blijf ik altijd bereikbaar
waar ik ook naartoe zal gaan
of nog even blijf
je kent mijn naam
en meer nog
je kent mij
anke labrie
anke schrijft in een soort van overgave de woorden op. de machteloosheid vorm gegeven in een paar machteloze woorden. de vermoeidheid spreekt als de krachten het begeven.

Hoe mijn mond het schot
en de keel het mes niet vreest
hoe ik het niet uit mijn hoofd krijg
die hele hoogzomer lang door leefde
dat dag nacht werd en nacht hemel
deken die al mijn smachten dekte
het woordenloos verpozen waarin
we ons goudvis wisten – bewogen
naar zuurstofschuld en ademnood
tot de bodem gingen en beschonken
van het hoog gehalte liefdesvocht
ons opstuwden en -joegen in de roes
van roodborst en nachtegaal, de vogel
die zich niet kooien noch roven laat
hoe we ons met huid en haar, nauw
nader nog dan spiegelbeeld en water
kwamen – niet uit te vlakken vlekken
in het lijf brandden – het gat in de tijd
dat ik alleen uitwonen en – zingen mag
blijven zal als dichter zo onbegrijpelijk
grijpbaar jou nabij
in handgesneden vel
09-06-2019
Cartouche
de passie – modern woord – iedereen gebruikt ineens het woord passie – de passie spat er van af. wordt het niet eens tijd dat we CARTOUCHE in een bundel kunnen lezen. strak geredigeerd dat wel – uitzonderlijke talenten laten zich niet in de regie stoppen – weten we ook – maar anders krijgen we nog een micha wertheimpje – 2 en een half uur briljante comedie zag ik gisteren in de meervaart – doodvermoeiend – anderhalf uur is echt veel sterker – en doet niets af aan de briljantheid. zo is het ook met Cartouche en eigenlijk ook met dit gedicht.
hoe ik het niet uit mijn hoofd krijg
die hele hoogzomer lang door leefde
dat dag nacht werd en nacht hemel
hoe we ons met huid en haar, nauw
nader nog dan spiegelbeeld en water
kwamen – niet uit te vlakken vlekken
in het lijf brandden – het gat in de tijd
dat ik alleen uitwonen en – zingen mag
prachtig!
HET VERSTE WEG
er zijn soms dagen
dat het lijkt alsof
we weer samen zijn
zomaar
de hemel zo blauw
het kan niet anders
dan bedoeld
dan fiets ik langs het huis
een hand schuift het gordijn
alsof ik word verwacht
bij de voordeur sijpelt
het besef
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg
Petra Maria
8 juni
te Mechelen, Limburg no less
Echo
Dat ik hier vastgeklonken
aan wortels en huis
terwijl jij een pelgrimstocht
op weg naar een vermeende god
een geest die je met vurige tong
inpalmt en zo over je beschikt
het snoert mij de mond
nu hij het voor het zeggen heeft
ik hoor het gras groeien
hoe het je voetafdrukken vult
het spoor overwoekerd
onder al het onkruid amper te zien
zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank
je stem stiller dan eerder nog
op afstand zuiver te horen
en nergens een echo
om je dichterbij te halen
FT 08.06.2019