Goud Frans Terken
Zilver Cartouche
Brons Anke en Petra
Iedereen bedankt voor de inzendingen. Het is elke keer weer een spannend en verrassend leesfeest.
Fijne zondag!
Uw aller Jeanine
- Petra Maria – alsof gelukkig zijn er niet toe doet
- Marc Tiefenthal – je glimlacht warm tot afgunst van de zon
- Frans Terken – dat wie zij is mij vleugels geeft
- Cartouche – zeg me
- Anke Labrie – zo nabij kon ik nog nooit
- Erika De Stercke – in de nachten waar jij ontbreekt
- Rik van Boeckel – zij slaan kraters zij slaan kraters
- Lisan Lauvenberg – dat je op een dag zo zult verdwijnen
- wedstrijd echt gesloten!
naar de regels die peter posthumus ons aandroeg in het vorige item – de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten – nou ja wedstrijd – wie wint de enige echte virtuele ‘zeg het zoals het nooit meer klinken zal – zeg het dan met die paar woorden die er over zijn..’ op pomgedichten? zeg het – zeg het hier asjeblieft. – een heerlijk dramatisch thema deze week. alle vrijheid voor de dichters – onze inmiddels beroemde jeanine hoedemakers voor de broodnodige correcties als juryvoorzitter – uw webmaster voor de vrolijke noot én pomgedichten voor uw noodzakelijke zuurstof met vleugjes CO2 uitstoot. hoe dan ook – u kent de regels – zeg het… zeg het hier… asjeblieft!
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
is er nog iemand die van mij houden wil
iemand die zegt:
je was lief voor me, die avond
je hielp me in het weten
hoe het was om naast je te zijn
in zo heel veel
in hoe je deed en altijd doet, die kleine gebaren
waarin je me voor laat gaan bij een deur
in hoe je naast me zat en keek
zo mooi, meer dan mooi
meer dan zeldzaam, onbenoembaar
iemand die zegt:
dat er een liefde in mijn leven was en is
die bijzonderder is dan alle liefdes die ik kende
bijzonderder dan liefdes die ik in boeken lees
of die ik me ooit voor had kunnen stellen
steeds dieper voel ik dat
door alles wat we mee maakten
door alles heen
om bij elkaar uit te kunnen komen
om elke keer weer te kunnen kijken zoals die eerste keer
iemand die zegt:
dat de stilte in mij waarop ik altijd terug kan vallen
daar waar verder niemand is
waar ik ooit alleen met me zelf sprak
iemand die dan zegt:
dáár ben jij en ga je niet
én dieper kan niet
dieper bestaat niet, lief
pw
zijn wij te ver
te laat
en puur alleen
omdat ik zweeg
jij iets achterliet
van
verwachting
wat ons
verscheurt
in eenzaamheid
terwijl we doen
alsof
gelukkig zijn
er niet toe doet
tenzij ik jou
terugvind
jij mij kust
omdat het nooit
iets anders
is geweest
Petra Maria
pom: prachtige regels van peter posthumus – de emotie mag vandaag de vrije hand hebben. over de top ik zal er niet bij klagen. heerlijk. gooi het eruit maar dam het tegelijk wel in – en de dichters van pomgedichten slagen daar elke week weer in – dank jullie wel voor de inzendingen. nou dan hebben we aan petra een goeie – terug uit het land löss – thuis is de zoektocht opnieuw begonnen – de geliefde op afstand en zo dichtbij. omdat het altijd al zo was lezen we in de laatste regels. de afstand in de eerste strofe de omarming in de laatste – feitelijk heeft ze niet iets tastbaars gevonden maar hebben we wel – en petra voorop – de poëzie.
jeanine:
Petra Maria
terwijl we doen
alsof
gelukkig zijn
er niet toe doet
Deze regels til ik uit het gedicht, voor mij is dit de essentie. De regels dragen de rest, ze vertellen me hoe belangrijk praten is. Zwijgen mag dan goud zijn, liefde is onbetaalbaar. Zeg het haar!
Zie je Petra, ik neem het op voor de dichter, die hier in alle eenvoud nog een ‘tenzij’ biedt. Een onmiskenbare opening naar een herstart van iets wat wegglipt. Het gaat voorbij, tenzij…
Mijn welbevinden in je tepelhof,
op weg naar die van Eden,
is het punt.
Mijn punt jouw punt.
Uitgepunt en hoe langer hoe meer
wezig, aan en af, komen wij er.
Woorden vallen gaande weg,
nog even mompel ik
rozentuin zonder doornen,
je glimlacht
warm tot afgunst van de zon.
Er ligt een hoerastemming
op elk van ons
te wachten tot ver
na het ontwaken.
—
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas
pom: zelfs tiefenthal gaat uit zijn dak – zo erg dat ie de woorden door elkaar husselt. het ontbijtje staat klaar begrijp ik. een poëtisch ontbijtje – dat moet gezegd.
jeanine:
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas
Laat zo die zon maar afgunstig zijn, is wat ik denk. Er gaat niet veel boven een warme glimlach. En dan die hoerastemming. Hoe meer wezig, aan en af, is weer zo’n heuse Tiefenthal constructie. Het is goed dat ik doorlas, bij tepelhof zat ik even verward om me heen te koekeloeren, waar is dan dat Eden, ik vroeg het me af want tja, ook hier dat spel met ‘bestaande begrippen’ . Ik zet er even van die haakjes omheen, om discussie te vermijden. Tot ver na het ontwaken zal ik je woorden dragen.
Ik schijf mijn muze op een voetstuk
bewierook haar met een overvloed
aan woorden van verwondering
schrijf mij meer zegt ze
wat ik vanbinnen overhoud is
een bede om jou alles te geven
wil haar toefluisteren
dat wie zij is mij vleugels geeft
m’n hand trilt boven het blad
het blijft onzegbaar
dat ze meer nog alles is
in haar aanwezigheid
haar om me heen voelen
op welke afstand ook
elke groet ademt een zoen
FT 15.06.2019
pom: een op en neer aan emoties – de beweging in de eerste drie strofen van dit gedicht en de adembenemende conclusies in de laatste twee strofen. hoe de dichter naar een voetstuk kan opvliegen. het is allemaal mogelijk in de poëzie.
Jeanine:
FT 15.06.2019
Wat een ontzettend mooi begin, die eerste twee strofes. Bij de derde strofe lees je natuurlijk wel dat de dichter weer zelf aan het woord is maar toch mis ik hier het simpele ‘ik’. Dan de strofe in haikustijl/vorm gegoten. Waarna de slotstrofe, met als laatste regel, onder het motto, ik til dit gedicht nog eens even flink op ; elke groet ademt een zoen. De dichter die zelf in vervoering raakte tijdens het schrijven van een vers, dit dacht ik al lezend te proeven. Wat wil je als lezer nog meer?
Zeg me
Zeg me, noem me
noem me maar gestoord
zo als het nooit klinken zal
nachtschade, fluitenkruid, dovenetel
al wat ik wil is woord – loos contact
dat kan niet verbeterd worden
laat me alsjeblieft
mij in jou verzwijgen
zo alleen, met blote hand
valt een tuin te begieten
maken, bekennen wij elkaar
wijsheid is inzicht, kennis
van al wat zicht- en voelbaar
in woord-delen bij elkaar komt
gaf jij me te verstaan. Nee, veel meer
weet ik mij, dichter – bij een prinsentuin
het enige, dat bij uitstek telt als jij
mijn schat, me zeggen kunt :
hoe om te gaan met gebrek
15-06-2019 / Cartouche
pom: o dit is liefdesgedicht van cartouche voor bregje zonderland – jeanine zal vreemd opkijken deze morgen. de vrede lijkt getekend – cartouche aanvaardt. én hij noemt haar ‘schat’- dat hadden we niet durven dromen. eindelijk heeft de liefde toegeslagen bij cartouche – blijkt zij toch bregje te heten. ook hier net als bij tiefenthal springen de woorden en woorddelen uit emotie soms alle kanten op.
jeanine:
15-06-2019 / Cartouche
Even dacht ik aan Maria Neeltje Min maar dat verwierp ik al snel. Hoe om te gaan met gebrek, ach toch…..met toegeven dat het er één is ben je al een heel eind. Ik vind dat je een mooi gedicht schreef en voel me een beetje aangesproken, al kan ik niet precies zeggen waarom. Misschien was Bregje/ik te streng? Te wijsneuzerig wellicht.
laat me alsjeblieft
mij in jou verzwijgen
zo alleen, met blote hand
valt een tuin te begieten
maken, bekennen wij elkaar
Van de eerste strofe zou je de eerste regel kunnen schrappen, dan komt het gedicht sterker binnen maar noodzakelijk is het niet. Ik denk dat je gedicht mij wel duidelijk is. Je moppert, bent te nadrukkelijk onder een loep gelegd waartegen je jezelf verzet. Heerlijk hè, als je dat om kunt zetten in poëzie. Bijna net zo fijn als het hebben van een tante die de dingen bij naam durft te noemen omdat ze vindt dat ze oud is en veel inzichten verwierf. Brekje, zei ze net, nou ja, ze siste het meer, Brekje, die Cartouche is bang.
Voor mij tante? Nee Brekje, natuurlijk niet, voor mij!
Oh, eh, ja tante, dat zal het zijn
de maskers zijn aan het verdwijnen
zo nabij kon ik nog nooit
ik houd haar hand nog even vast
die nu pas mijn warmte kan ontvangen
deze blijkt mijn leven lang
ondanks alle barre winters
toch ergens te zijn opgeslagen
voor het eerst geen u
ook moeder past hier niet
hier ligt een doodmoe kind
dat altijd groot moest zijn
zacht fluister ik haar meisjesnaam
anke labrie
pom: een scene uit een leven – beter gezegd uit twee levens – uiteindelijk mocht het toch nog gebeuren – lezen we – de bijna stilte in dit gedicht schreeuwt in stilte – de woorden en de dichter fluisteren mee.
jeanine:
anke labrie
Ach, wat vreselijk mooi en gevoelig neergezet. Een moeder op haar kwetsbaarst. En de dochter voelt en vindt best wel het een en ander maar ze ziet die kwetsbaarheid en voelt het oergevoel naar boven komen. Warmte, genegenheid. De dochter neemt de rol over en noemt de moeder bij haar meisjesnaam. Je zou kunnen zeggen, hier vloeit iets in elkaar over waar we als dichter nog veel over kunnen schrijven, uitpluizen en nadenken, terwijl we diep vanbinnen haarfijn weten wat er zich voltrekt. Eigen wensen, grieven, onvermogen, het doet er even allemaal niet meer toe. Enkel de warmte telt. Een warmte die opgeroepen werd door breekbaarheid. Heel puur.
Afspraak
We omarmen elkaar, al is er
de afstand, ik hou je onder
mijn vleugels om te verwarmen
in de nachten waar jij ontbreekt.
Lieve woorden, ze vliegen met
de wind mee, vinden het open
raam waar jij wordt verwacht op
een bed van overtreffingen.
In brieven prikken de agenda’s
een datum, je kleurt hem zoet
aan de randen en ik kus hem
dagelijks met mijn muskusgeur.
Vensters sluiten, deuren zitten
klem en wij, bij dit treffen
rollebollen door de uren alsof
het is de eerste keer.
Erika De Stercke
pom: hoe ik het gedicht ook lees steeds lees ik en val ik stil bij ‘een bed van overtreffingen’- ik tracht het mij voor te stellen. het is in ieder geval belgisch taalgebruik – in amsterdam kennen we dat type bedden niet. goede morgen meneer – goede morgen meneer wolluf. wat mag ik voor u betekenen. ik ben toe aan een bed van overtreffingen – o loopt u maar even mee. we hebben ze in alle soorten en maten – kijk dat is DE ERIKA – ons paradepaardje overtreft alles. daar kan DE BARNAS niet tegenop, DE DECKWITZ met al die aanstellerige details al helemaal niet en zelfs DE HAGAR valt hierbij in het niet.
jeanine;
Erika De Stercke
Fijn taalspel zie ik hier, bijvoorbeeld de agenda’s die een datum prikken in brieven. Dan die tweede strofe met de regel, een bed van overtreffingen. Ja, denk ik dan, daar wacht ze, de geliefde, hoopvol en in de wetenschap dat haar geliefde verrast zal zijn door hetgeen zij te geven heeft. Alles gaat ze overtreffen. Haar bed. De overtreffende trap aller bedden.
Dan de laatste strofe, daar denk ik meteen, zie je wel, ik heb gelijk.
Lekker rollebollen door de uren, alsof het de eerste keer is… waarom alsof het is de eerste keer? Wat maakt poëzie tot poëzie, een regel die de lezer even ophoudt, of de totaliteit? Soms weten we het niet zeker. Zelf zou ik kiezen voor een gewone vloeiende overgang, immers dat wenst de dichter ook waar het de liefde betreft.
Onze stem
De dagen zullen vertellen
hoe de jaren voorbij hebben geklonken
de sterren zullen aanschouwen
hoe het universum leeft in ons
de woorden zijn als supernova’s
exploderend in de poëzie van ons lichaam
zij slaan kraters zij slaan kraters
symbolen van ons leven op aarde
zij verzinnen zij bezinnen zij verdienen
onze stem onschuldige tedere ademhaling
zij zingen het owidowido patararama
van ons hartelijk gedachtenstelsel.
Rik van Boeckel
16 juni 2019
jeanine:
Rik van Boeckel
16 juni 2019
Bij de laatste drie strofes begin ik zowaar te neuriën. Wat leuk en wat een gezellige regels zijn het. Bij die ontploffende supernova’s hou ik mijn adem even in. Dat is echt andere koek dan die regels die me doen neuriën.
Lekker vlot geschreven gedicht. Dankjewel Rik, vooral voor het feit dat je me muziek bracht.
in de nacht, vlak nadat je kwam
dat ik jaren later nog, als je hand me loslaat
in een diep verdriet schiet omdat ik
niet op een weerzien durf te hopen.
Jij groeide groter met de jaren
en verliet me nooit, al woonde je in barakken
overleefde op bier, wijn en heel veel chips,
ons blije weerzien is gebleven
maar de angst verkleint maar niet.
Dat je op een dag zo zult verdwijnen
als je in mijn leven kwam, in het donker
met geweld en al op de wereld gezet.
Hoe gekoesterd je ook en hoe geliefd
je al die jaren bent geweest en gebleven
in je mooie gezicht weerspiegelt mijn verdriet.
Maar de liefde, de liefde is gebleven.
Die verdwijnt gelukkig niet.
©Lisan Lauvenberg
16 juni 2019
Jeanine:
©Lisan Lauvenberg
16 juni 2019
Helemaal vatten doe ik het gedicht niet. Gaat het over een kind of een geliefde? Ik denk als eerste aan een kind maar het kind werd bij de moeder weggehaald? Het groeide ergens anders op en dat ging niet goed, terwijl het tegelijkertijd ook in het gemis van de moeder verder groeide? Ook bij de weggerukte geliefde is gemis zichtbaar maar anders, iets wat de achtergebleven moeder/geliefde verdriet doet. Ik begrijp uit de woorden dat de moeder het kind terugzag maar bedenk me dat ik er volledig naast kan zitten. ‘In je mooie gezicht weerspiegelt mijn verdriet ‘ Het komt door die regel in combinatie met de eerste strofe dat ik wat op drift raak. Vergeef het me maar als ik er naast zit.
ZEG HET ME
zijn wij te ver
te laat
en puur alleen
omdat ik zweeg
jij iets achterliet
van
verwachting
wat ons
verscheurt
in eenzaamheid
terwijl we doen
alsof
gelukkig zijn
er niet toe doet
tenzij ik jou
terugvind
jij mij kust
omdat het nooit
iets anders
is geweest
Petra Maria
Muze
Ik schijf mijn muze op een voetstuk
bewierook haar met een overvloed
aan woorden van verwondering
schrijf mij meer zegt ze
wat ik vanbinnen overhoud is
een bede om jou alles te geven
wil haar toefluisteren
dat wie zij is mij vleugels geeft
m’n hand trilt boven het blad
het blijft onzegbaar
dat ze meer nog alles is
in haar aanwezigheid
haar om me heen voelen
op welke afstand ook
elke groet ademt een zoen
FT 15.06.2019
Kijk een aan! Hoe Pom en zijn kompane de strekking van mijn gedicht zien. Ze halen er zelfs een hele, niet aan mij verwante, familie bij. Een typisch gevalletje van hineininterpretieren, haha.