Deel 345. Last
We kwamen op een zonnige woensdagmiddag om tien voor halfdrie de hal van Gare du Nord binnen. Op het bord stond te lezen dat we een half uur vertraging hadden. In die tijd hadden we beter op terras gezeten in de schaduw met een koele halve liter voor ons neus. Maar als je eenmaal de hal binnen bent, dan loop je voor die korte tijd niet zo weer naar buiten. Mijn dochtertje wilde bovendien graag naar huis. Na een half uur verscheen op het bord dat de vertraging opgelopen was tot vijftig minuten. Toen we weer een half uur verder waren was de vertraging honderd en tien minuten. Op het bord stond in het Frans als verklaring dat er problemen waren met de stroomvoorziening in Belgie. Ik besloot twee flesjes water te halen bij de Thalys stand. Het gelukte me met moeite er twee mee te krijgen. Want ik was maar alleen en had maar recht op één flesje. Nee. Ik had recht op een trein die op tijd reed!
Na anderhalf uur stapten we in. Zeshonderd mensen in een Thalys die er voor driehonderd geschikt is. Gangpaden vol mensen gestouwd. Geen doorkomen aan. Een uur ging voorbij aleer de trein in beweging kwam. Na een half uur stopte hij ergens in een korenveld. Wegens veiligheidsredenen. Geen verdere uitleg. Ons water was intussen op. Ook dat in onze veldflessen. Na een klimtocht door volle gangen, over barricades van bagage bereikte ik de Thalys bar. Water was er niet meer. Betalen met pinpas was ook niet mogelijk. Er was nog één zakje zoute chips over. Orangina en bier was er nog wel. En die ene keer per jaar bleek mijn creditcard toch van pas te komen, want daar kon ik wel mee betalen. Terug op mijn plek keek ik naar mijn dochtertje. Een klein mensje, tussen dat alles.
Het zou nog uren duren eer we rond halftien op Brussel zouden arriveren. Daar ging de Thalys niet verder. We werden er in een Eurostar bij gepropt en konden ook op het gangpad zitten. Tegen elf uur waren we op Rotterdam. Mevrouw Solo stond met de auto klaar ons op te halen.
Overdag had ik gelezen dat een Eurostar trein uren had stilgestaan in een tunnel. Mensen werden zonder perspectief op redding en water buiten gezet. Op Schiphol werden op dat moment de stretchers opgezet wegens een foutje in de software. De informatiemedewerkers hadden instructie maar één zin te herhalen: ‘Zoek een hotel.’ Een mooie suggestie als die er niet zijn en als totaal onduidelijk is, wat er aan de hand is. Over de perikelen met de Thalys was niets in het nieuws. Dat werd er vakkundig uitgehouden.
In zoverre is het sociaal experiment geslaagd. Het blijkt dat je een volk, of het nou Afrikanen, Zuid-Amerikanen of ‘beschaafde’ Europeanen zijn, gewoon kan koeioneren. In wagons proppen, in kampen proppen, wegsturen en dat alles zonder nadere uitleg. Ze pikken het toch wel. Als je maar telkens een boodschap herhaalt waar ze niets mee kunnen. Die hen enkel sterkt in hun machteloosheid. Geef ze net die strohalm, opdat ze niet in opstand komen, of erger, de zaken zelf gaan regelen.
Zij die het voor het zeggen hebben, zijn er mee gestopt. Zij ontlopen hun verantwoordelijkheid door deze steeds verder naar de machteloze massa te delegeren, tot deze de verantwoordelijkheid van hun leiders draagt. Atlas haalt zijn schouders op. Er is geen last meer te torsen. De wereld draait niet meer.
