- FRANS TERKEN geef mij zon en een tuintafel
- PETRA MARIA vandaag nog dachten we even hetzelfde
- RIK VAN BOECKEL in de zwoele wind van het dansend eilandlicht
- VERA VAN DER HORST over knuffelen en knuppelen
- CARTOUCHE zeg me
- PAUL BEZEMBINDER met een prachtige salade
- JEANINE HOEDEMAKERS te vaak en soms onnodig
- ANKE LABRIE ziek zusje
wedstrijd gesloten.
Deze week wint Paul Bezembinder het goud. van harte. Paul komt op zeer verrassende wijze uit de hoek met die prachtige salade en dwingt de jury hier tot het schrijven van een juryrapport over een juryrapport. dat kom je niet vaak tegen. en de afgebeelde salade wordt heel smaakvol in woorden aan de lezer opgediend. Geniet zijn salade en de andere gedichten gelardeerd met persoonlijke foto’s en teksten. alle dichters dank jullie wel. naar Matthijs Nieuwkerk zeg ik AAN TAFEL!
Uit een juryrapport
Een prachtige salade van tomaat,
verse vijgen, ui, een klein konfijtje,
een lichte toets van delicaat granaat,
die – als ware dit een schilderijtje –
ons smaken brengt in nieuw raffinement,
in nieuw palet, in licht. Door geen ander
werd zo mooi de smaak van koriander
bekrachtigd met een takje verse munt.
Met deze compositie, op dit doek,
van bekroonde wijn, bestek en borden,
toont dit gerecht dat een salade thans
als vorm van kunst gezien kan worden.
Paul Bezembinder
/190811
de tekst oogt smakelijker dan de foto. nou ja dat vind ik, een persoonlijke smaak. paul schotelt ons hier wel een kloppend geheel voor – een stilleven in woorden. grappig is dat ik nu in een situatie gebracht word om een juryrapport over een juryraport te schrijven. paul zet ons als lezer een zeer smakelijk hapje voor.
ik schreef wel eerder een gedicht als juryrapport – ging ook over eten:
de bevlogen slamster
het eerste dat ik hoorde zeggen was
er is hier zeker niets te vreten
ook een entree is een keuze
ze begon met twee bananen
vrat alle nootjes van de bar
en ook de broodjes verdwenen
beet op het podium de spits af
sprak over een wereld die niet deugde
heftig lijden leed en dood
en voor alles die vreselijke hongersnood
wel bezield soms zelfs bewogen
was in het juryrapport te lezen
met de hand erbij geschreven:
haar liedje sterft de ruimte in
een kamer die als doodskist voelt
pw
de fles wijn staat er nog
die van die dag die van de zon op de gele bank
die van de hand met bloed uit liefde
gebroken glas
die van een kunstbeen waarop nog tattoo moet
en van het kind met afstandsbediening als wapen
die van die dag
die helemaal goed was
zo goed dat ik zei
dat ik zei
dat ik gelukkig was
pom wolff
wie wint de enige echte virtuele foto-gedicht wedstrijdtrofee op pomgedichten? graag uw eigen foto bij uw eigen gedicht lieve dichter. een foto van uw hondje, uw geliefde, uw vakantie, uw nieuwe hondje, uw nieuwe geliefde, uw overleden overgrootmoeder, uw nog levende overgrootmoeder – u bent geheel vrij!
hierboven mijn foto van een werk van een japanse kunstenaar te zien in Voorlinden. een huis van textiel zit gegoten als een kledingstuk. u kent de regels: insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw foto + gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Die dag dat ik de tafel leegmaakte
voor welkome gasten
zij die ongenood willen aanschuiven
en mij verrassen met een boeiend verhaal
ik was er helemaal klaar voor
op mijn gemak maar in zekere spanning
alsof er vlinders in de buik
zoals bij vroegere verliefdheden
dat jij op tafel landde en de vleugels spreidde
zo kleurde je het dagelijks grijs
tot een zonovergoten middag
van reizen naar kleurrijke verten
het is wieken naar ongekende plekken
omhoog komen op een zuchtje wind
en elke schaduw achter je laten
opvliegen om verder te gaan
geef mij zon en een tuintafel
ik sla m’n vleugels uit
FransTerken 09.08.2019
het dagelijks grijs ingekleurd door Frans, hoe het beestje snel gefotografeerd moet om het in de taal te laten opvliegen, dat het vergezichten opent. frans opent ze – weg uit het grijs op naar ongekende plaatsen en kleurrijke verten. we zien een beginpunt en weten niet waar het verhaal zal eindigen maar we weten wel dat de dichter geinspireerd in taal de wereld tegemoet treedt in alle pracht en in een energiek zonlicht.
DINGEN MEE
de bomen bewegen
zacht op de wind
ik zie een nieuwe kleur
eekhoornbruinoranje
in de hangmat
wiegen de toppen
van de sparren
op de mat
ligt een vlinder
ik pluk hem een bloem
en vandaag nog
dachten we even
hetzelfde
elke dag weer
maken we van alles
mee
PetraMaria
het natuurlijke HIER zien we op de foto – ook hier net als bij frans lezen we over een vlinder –
niet waarheen deze vlinder de lezer en de dichter heen zal leiden maar waarheen de vlinder al is uitgevlogen en de dichter haar ontmoet. bomen kleuren hangmatten. allemaal fraai maar de meest intrigerende regel is toch: ‘en vandaag nog dachten we even hetzelfde..’ – dat is zo een regeltje waar je geen vinger op gelegd krijgt. zo een regeltje die de hele wandeling door het amstelpark straks door mijn hoofd blijft spoken. biologisch en natuurkundig gezien onmogelijk natuurlijk maar achteloos in de taal opgeschreven wél mogelijk en ook nog poëtisch verantwoord.
waar dachten ze aan – op die vraag krijgen we natuurlijk geen antwoord. gelijke geesten in verschillende lichamen – petra maakt vandaag met een regel het onmogelijke mogelijk. zie hier leraren Nederlands&Poëzie – een uniek voorbeeld in een regel voor als u morgen moet uitleggen wat poëzie is.
Het eiland steekt zijn tong
uit naar de Waddenzee
laat ritmes achter tussen paarden
fietsers zoeken de tijd op
om te navigeren tussen strepen
vinden een boot aan de horizon
stilte roept de zon op
dichter verlaat Schier
zijn hart klopt traag
zijn wilde haren leggen zichzelf
bloot in de zwoele wind
van het dansend eilandlicht.
Rik van Boeckel
10 augustus 2019
ja de eilanden weten wat. door mijn bezoekjes aan de eilanddichter van texel weet ik een beetje wat rik van boeckel hier in poëzie met de lezer aan gevoel deelt. er is wel een verschil. ik lees dat rik met een lichte weemoed het eiland verlaat – het dansende eilandlicht – de zon, de boot, de fietsers, (ik mis de reuk nog) – zelf was ik altijd blij de boot weer te hebben gehaald. texel is mooi dacht ik altijd – maar texel is net als de dood zelf – je moet er als mens ver weg van blijven. zo niet rik en het prachtige eiland schier waar riks klanken de natuur en de mensen hebben verrijkt. dat kunnen we van het krijsen van al die texelse zeemeeuwen niet zeggen.
Ze heeft van die kleine handen
waar ze gewoon zwaar mannengereedschap
mee hanteert, alsof ze dat al jaren doet,
met een blik van, ja dat doe ik toch even,
maar als ze dan je het resultaat laat zien,
vraagt ze altijd, vind je het écht goed?
Nu zit ze hier, vingertjesvriemelend en
ze lijkt zo teer. Mijn hart krimpt,
zoals altijd weer als ik de moedige
poging zie om te dealen met haar
hartezeer. In mijn gedachten pak ik
nu een hamer, een bijl en wat al niet meer
en knuppel een ieder die haar dit aandoet
neer.
Vera van der Horst
Vera houdt de foto en de tekst heel persoonlijk. ik heb die door de kleindochter getimmerde bloemenstellage in eigen persoon mogen bewonderen – een teken van liefde – ja oma vindt het ECHT goed kind. helpen we mee – schreeuwen we mee met dichteres. een gedicht dat te persoonlijk is om mee te doen in een wedstrijd. met name de wijze waarop oma de mensen die het hartzeer veroorzaakten te lijf wil gaan. een hamer een bijl een knuppel ja hoor zo herkennen we vera ook. die lieve oma ken mooi schrijven zegt buuf hier op drie hoog achter in de jordaan. maar je moet der niet uhh – nee inderdaad buuf – niet uhh zonder handschoenen.
noem me maar gestoord
zoals het nooit klinken zal
plebejer, plakker, dichter
al wat ik wil is woord-
loos contact, hoe kan dat
beter dan zwijgen
in een otofoto
110819
Cartouche
Cartouche weer thuis gearriveerd na zijn woede uitbarstingen vorige week over een dichie van webmaster. gelukkig maar. wat ie hier allemaal op de foto ter plekke bedenkt of waar ie hier vertoeft we komen het niet te weten. oote boote boe. schreef een dichter ooit. dichter past wel precies IN het kunstwerkje dat mag gezegd. ik pas wel op om dichter gestoord te noemen. ik doe er deze week het zwijgen toe. dat is lees ik wat de dichter wil. en dichters wil is altijd wet (in zijn gedichten).
Goedemorgen pom,
Ik heb nu nog vakantie en zoals je misschien las kreeg ik een onverwachte activiteit op mijn pad maar ik dacht ik zal een gedicht insturen, dan weten jullie dat ik aan jullie denk.
Jeanine
te vaak en soms
onnodig getroost
staart ze naar
die verpieterde bloemen
op de steen
op alle kaartjes
huilt de inkt hartstochtelijker
dan zij tot nu toe deed
te vaak en soms
onnodig getroost staat ze daar
en wacht
ze wiegt
als zet een lichte bries
haar in beweging
dan vallen plots wat eerste druppels
inkt en regen
huilen nu voor haar
Jeanine Hoedemakers
onze Jeanine in de strijd om het stadsdichterschap van Den Bosch heeft hier op de pom even vrijaf – de 14e september brandt ze los naast de andere drie kandidaten – jeanine zet je zomaar niet even aan de kant. wij van de pom wensen haar alle succes bij haar presentatie de 14e september – dat alle brabanders – een cartouche – een willem adelaar – een vera van der horst ONZE jeanine zullen steunen is wel de wens hier in 020. heel amsterdam staat achter jeanine – nou brabant nog. hoe dan ook we zijn haar niet vergeten onze bregje zonderland. haar inzending vandaag nogal droevig. regen druppels tranen inkt. een vrouwspersoon in de brabantse open lucht laten we zeggen bij de grafsteen van een dichter als cartouche. ja zo een beeld wel treffend neergezet op deze wijze. hahaha.
ziek zusje
alleen maar lieve poezen
tekent ze
met vriendelijke staarten
ook als ze vogels vangen
zijn ze lief
heeft ze besloten
want dat is hun aard
daar denk ik aan
als ze het moeilijk heeft
en moeilijk is
veeleisend en opstandig
ook als ze agressief is
is ze lief
heb ik besloten
want dat is haar aard
anke labrie
we lezen over een lief en mede menselijk besluit. van zusje tot zusje. zo moeten zusjes voor elkaar er zijn. wie anders zou het ervoor over hebben om de onhebbelijkheden te plaatsen op de juiste wijze. een gedicht als een besluit en een besluit als liefde.
