

Stijgen en dalen
Je wenkt soms op de maat
van je binnenste muziek, ja laat,
waarvan je heupen getuigen
als we op elkaar inhaken en huigen
in de diepste dans.
Je wenkbrauwen dan weer
brouwen me een mengsel tekeer
dat ik met volle teugen
van al je lippen lik en stijg je.
Strak slaap ik dan verdoofd
door deze overvloed,
daalt de sluier neer.
—
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas
blogs: Tieftalen (nl) Profonde lalangue (fr)
de stijgende en de dalende mens van paul van ostaijen vormgegeven in een heftig minnespel. polleke wordt er onrustig van in zijn graf. en dat allemaal vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx
vlak vóór de winkel van Hinderickx en Winderickx van de
beroemde hoedemakers zou van ostaijen toegevoegd hebben. ja deze versie is de dandy van een eeuw geleden waardig. een hoogtepunt in het werk van tiefenthal.
- RIK VAN BOECKEL van de zachte tijd dat ‘t hoofd rust in de armen
- FRANS TERKEN er is geen houden aan ik vouw je arm om me heen
- PETRA MARIA dan kwam er iets voorbij van lief of jij zo mooi
- MARC TIEFENTHAL verdoofd door deze overvloed
- JAKO FENNEK na onze dood zal ik je schilderen

wie wint de enige echte virtuele – leg uw hoofd zo in mijn arm dat ik…- trofee op pomgedichten?- vrij naar paul van ostaijen (ons polleke).
Gisteren op de Groote Markt Antwerpen te midden van alle bollekes-feesten gefotografeerd voor de lezers en de dichters op pomgedichten. het gedicht van paul van ostaijen. en vandaag reeds thema in de zondagochtendwedstrijd. het is aan de dichter – de vormvrije of de vormvaste dichter. welke arm, welk hoofd, welke geliefde – dat we er zijn om elkaar. daar gaat het om. ik lees u zo graag over dit thema – dank aan polleke – een eeuw geleden dandy-de en paradeerde polleke op diezelfde groote markt.
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

ochtendlicht
ik vermoed dat het zo’n ochtend wordt
waarin ik blij ben met wat ochtendlicht
waarin de nacht is opgegaan
een beker koffie vasthoud
alsof het de laatste koffie is
mijn lippen langzaam naar mijn handen breng
ik mijn voeten niet verplaats
het natte gras weer voel
zo’n ochtend waarin het lijkt
alsof het licht de dood heeft ingehaald
pomwolff

Vanuit Portugal mijn bijdrage aan de enige virtuele de ochtend na een prachtig optreden van fado ster Mariza op het O Sol da Caparica festival in Costa da Caparica, gelegen onder Lissabon.
Groeten, Rik
De roos van Caparica
De armen van Caparica
zij slapen nog met de handen
in haar zingende dromen
het lied van Mariza’s rode roos
is getuige van de perfecte liefde
voor ‘Ó gente da minha terra’
zie haar wandelen langs de mensen
van haar zuidelijk fado land
haar stem van goud zuivert de lucht
de zee wordt een tedere golf
droomt van de zachte tijd
dat ‘t hoofd rust in de armen.
Rik van Boeckel
Costa da Caparica. Portugal
17 augustus 2019
prachtig klein gehouden de tekst – zo zuiver je de lucht: ‘haar stem van goud zuivert de lucht..’ rik hoort haar stem en zet die stem om in poëzie. je verwacht bij rik vervolgens de euforie in een ratelend ritmisch geheel vormgegeven – daarom leest die rustgevende laatste strofe met zachte tijd en tedere golf en een hoofd dat rust als een weldaad. we reizen af en weten vandaag waarheen.

Het laken van mijn hoofd getrokken
laat een andere wereld zien
dan waar ik vannacht
in mijn slaap van lag te woelen
jij wuift met liefdevolle hand
het grijs voor mijn ogen weg
dat ik kan zien hoe jij kijkt
bij het eerste licht van de ochtend
kijk hoe helder zeg je
geen nachtmerrie die ons bedreigt
niets om je zorgen over te maken
lees mijn klare lippen
er is geen houden aan
ik vouw je arm om me heen
zo naadloos geborgen
trek ik me op aan de dag
FT 17.08.2019
de eerste strofe is van proza en overbodig bij de poëzie van de volgende drie strofen – laat haar maar beginnen te wuiven met die liefdevolle hand. het wegwuiven van het grijs – prachtig begin van een gedicht. en hoe een liefdevolle wereld zich vervolgens ontvouwt tussen de geliefden – zo dat ook de lezers deze zondag ingetrokken worden.
het is zo lang geleden
dat de woorden
jou en mij ontdekten
de klanken dwarrelden
van mond tot mond
dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi
een lach een knipoog
dat trekje bij je mond
nu zit jij daar gebogen
aan dat tafeltje
over lange zorgelijke
zinnen
kom eens hier liefste
dan babbel ik je terug
en klanken we
weer de liefde
Petra Maria
het is alsof petra maria de singersongwriter een antwoord geeft. dat de woorden hem en haar ont-dekken. zo dat ze weer geheel open naar elkaar kunnen zijn. en daar heb je ze weer – die onvergankelijke regels:
dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi
na – kom eens hier liefste – moet het gedicht ophouden – de laatste drie regels doen geen goed aan wat zo mooi werd opgeschreven en gezongen. zo is het goed, meer dan goed:
het is zo lang geleden
dat de woorden
jou en mij ontdekten
de klanken dwarrelden
van mond tot mond
dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi
een lach een knipoog
dat trekje bij je mond
nu zit jij daar gebogen
aan dat tafeltje
over lange zorgelijke zinnen
kom eens hier liefste

in een zomerkleed verscheen je
je was uitdagend mooi
en droeg de geur
van seringenbloesem in mei
je bleef in de greep van mijn ogen
maar heb geen angst
zoek te schuilen onder mijn oogleden
vlij je neer in hun hoeken
en lik de tranen
zolang het leven stof tot huilen geeft
je zult mijn bloem blijven
na onze dood zal ik je schilderen
op vloeipapier
onsterfelijk zul je zijn
jako fennek
‘na onze dood zal ik je schilderen’. zo zie je maar weer dat de poëzie langs elke waarheid, elke logica, elke wetmatigheid of natuurwet heen kan gaan. dat onsterfelijke, ook al in de titel gegeven is als je het benoemt geen poëzie meer. dit is niet het sterkste gedicht van onze man uit zwitserland. ongeveer het slechtste dat ik ooit van hem las lezen we vandaag. resteert qua schoonheid alleen die onmogelijke regel: ‘na onze dood zal ik je schilderen’ waarmee eigenlijk alles al is gezegd. het nadeel van prachtregels is dat ze geen lelijke om zich heen verdragen.
het is zo lang geleden
dat de woorden
jou en mij ontdekten
de klanken dwarrelden
van mond tot mond
dan kwam er iets voorbij
van lief of jij zo mooi
een lach een knipoog
dat trekje bij je mond
nu zit jij daar gebogen
aan dat tafeltje
over lange zorgelijke
zinnen
kom eens hier liefste
dan babbel ik je terug
en klanken we
weer de liefde
Petra Maria
Grijs
Het laken van mijn hoofd getrokken
laat een andere wereld zien
dan waar ik vannacht
in mijn slaap van lag te woelen
jij wuift met liefdevolle hand
het grijs voor mijn ogen weg
dat ik kan zien hoe jij kijkt
bij het eerste licht van de ochtend
kijk hoe helder zeg je
geen nachtmerrie die ons bedreigt
niets om je zorgen over te maken
lees mijn klare lippen
er is geen houden aan
ik vouw je arm om me heen
zo naadloos geborgen
trek ik me op aan de dag
FT 17.08.2019