Deel 346. Last
Je zet de knop achter in je nek om en de reis begint. Je bent op vakantie. Een groen en glooiend landschap. Je bent met de mensen waar je van houdt. Je eet, je drinkt en bent omringd met liefde. Alles is mooi en zonnig. Op een middag ga je alleen wandelen. Nooit eerder was het landschap en de wereld zo overspoeld met schoonheid. Zo zelfs dat je jezelf langzaam verliest in het geheel. Je wandelt een steil pad op. Over de top ligt een hoogvlakte. Er ontvouwt zich een magistraal zicht over bossen en heuvels. De zon hoog boven de velden. De einder roept je. Het mag afgelopen zijn. Zo de oneindigheid in.
Zo anders dan dat ziekenhuisbed. De sprint tot een voltooiing die allang niet meer gaat. Het moment dat gezegd moet dat de laatste spuit erin mag. Dat rochelen en piepen van een tanende ademhaling. Een lichaam dat vasthoudt aan het laatste halmpje leven terwijl de dood het grootste eind al in de klauwen heeft. De geest gebroken door de morfine. Het onvermijdelijke van een kansloze doodsstrijd. Eindigend met het piepen van een hartbewaking en de zogezegde rust voor de getuigen die achterblijven. Geen romantiek. Geen regen van zonnestralen aan het einde van de tunnel.
We rommelen in het leven al eeuwen aan met de dood. Als je geluk hebt sterf je vredig in je slaap, zonder dat jij of iemand het zag aankomen. Als je een beetje pech hebt, wordt je uit het leven gerukt door een ongelukkige omstandigheid. Maar dan zag je het tenminste niet aankomen.
Van een heldendood zullen we maar helemaal zwijgen. De kans dat je aftakelt door een slopende ziekte en dan vervolgens ‘in de verzorging’ aan je einde komt is vele malen groter. Dan sterf je als onaf eindproduct van een onvermijdelijke neerwaartse spiraal ergens in een statistisch bepaald en kosten gestuurd industrieel zorgproces. Als je blank bent, geld hebt en weinig pech, belandt je in een hospice.
Het zou dan toch veel geruststellender zijn als je op de mooiste plek ter wereld omringd door je dierbaren vredig zou mogen wedervaren?
Virtuele realiteit en kunstmatige intelligentie bieden hier de oplossing. Langzaam gaan we van onze analoge realiteit over in een virtuele wereld, waar al onze naasten ook een rol mogen spelen. Ja, zelfs mogen deelnemen. Tot we besluiten daar te blijven en de reis naar de oneindigheid te gaan ondernemen. Een zoete, zachte dood onder regie van je eigen wensen met een beetje hulp van je virtuele, intelligente assistentie. Je zou niet eens ziek of oud hoeven zijn om die keuze te maken. De techniek en de chemie helpen invulling te geven aan een designer-inslapen. Het kan gerealiseerd worden.
Willen we onbekend verplegend personeel en trieste aanhang aan onze ziekbedden, waar we tegen wil en dank een band mee moeten opbouwen richting een ongewis einde. Of programmeurs, verhalenvertellers en kunstmatige intelligentie om ons in slaap te sussen? Een zachte hand die niet echt is, maar zoveel beter oogt en voelt?
Terwijl ik uitkijk over de groene velden en heuvels, mijn armen spreid en ogen sluit, voel ik de koele wind langs mijn gezicht strijken. Enkel dat en verder stilte. Wanneer ik mijn ogen opendoe is alles er nog. Ik loop terug naar de camping en heb zin in een ijskoude pul bier. Ja, dat moet het vervolg zijn.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
