wel even geaarzeld of ik over het te bespreken fenomeen een columnetje zou schrijven. toch maar doen. ik bezocht gisterenavond den bosch. 4 kandidaten streden om een finaleplaats. de kandidaten voor het stadsdichterschap kregen de opdracht om buiten zich zelf te treden – buiten uw comfortzone – in uw voordracht van 20 minuten. alle kandidaten(nou ja ik zag er drie van de vier) bedienden zich van een muzikant (gitarist) als begeleider. muziek is blijkbaar een dingetje buiten de comfortzone van een stadsdichter van den bosch.
ik schrijf in deze column geen recensie van de avond. het te bespreken fenomeen kwam aan de oppervlakte bij het optreden van de tweede kandidaat van de avond. een zekere mevrouw kerkhof. ik zei tegen vriendin vera vd horst met wie ik aan de bar stond toe te kijken (bieren – bieren / bieren – bieren zou martien uit het CHATEAU krijsen) omdat in het zaaltje geen stoel meer vrij was – ‘ze heb der naam niet mee’.
we waren bij mevrouw van het kerkhof aangeland. mevrouw van het kerkhof vulde haar 20 minuten met al het persoonlijke leed dat een mens maar kan vergaren + bij elkaar kan verzinnen in een mensenleven. alles maar dan ook alles moest en zou in die 20 minuten van mevrouw van het kerkhof. de hele wereld had het gedaan en de hele wereld had ongeveer mevrouw van het kerkhof misbruikt. ik zei tegen mijn vriendin vd horst: haar teksten zouden het goed doen in een psychiatrische kliniek maar dan wel op der eigen kamertje én met de deur dicht. vriendin van der horst is van het beschaafde soort – glimlachte een weinig – maar wist elke glimlach toch te beëindigen met een enorme schaterlach. als blikken uit het zaaltje hadden kunnen doden lag mevrouw vd horst nu op het kerkhof.
15 minuten persoonlijk leed doorspekt met een paar minuten plat moralisme – mevrouw van het kerkhof was klaar. geheel opgelucht (en leeggelopen) verliet zij het podium. geen enkele relativering, geen enkele ruimte en aandacht voor de medemens en voor de toeschouwer in de zaal al helemaal niet – alleen maar aandacht voor het zo particuliere zelf. je ziet het vaker maar je wil het niet zien. zie hierboven het beschreven fenomeen. er bestaan mensen met een gebrek: aan zelfinzicht.
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
