Het goud uitdelen vind ik lastig. Geen enkele inzending verdient goud dit keer is mijn bescheiden mening. Ik denk er nog even over na: –>
Ik heb nagedacht en ze krijgen allemaal zilver van me, voor de moeite, de loyaliteit van het insturen en omdat elk gedicht wel iéts heeft.
Goud zit er deze week helaas niet in.”
- Merik van der Torren viert het leven
- Petra Maria ontdekt
- Rik van Boeckel aan de Laan van Meerdervoort
- Frans Terken aan de frieten met zuurvlees
- Jolies Heij net niet aan het rijm bezweken
- Anke Labrie in de wijde wereld
Naar Lisan Lauvenberg: ‘Vele jaren geleden deed ik een belofte aan zee, dat ik altijd terug zal keren in oktober om het leven te vieren.’ de wedstrijd deze week vrij naar dit door Lisan Lauvenberg aangedragen thema. de grote of kleine belofte trofee op pomgedichten – juryvoorzitster jeanine hoedemakers.
Wie wint de enige echte virtuele de grote of kleine belofte trofee op pomgedichten – en/of waarheen zou de dichter in u naar willen terug gaan? we lezen het zo graag van u al was het maar om de zo huidige regen te verdragen.
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
snackbar bastiaans
zat op de plek weer
waar ik ooit ook met mijn vader
snackbar bastiaans, velsen noord
tafeltjes buiten en de zon oplichtend rood
op de fiets toen ijsje ola
nu kroketten en wat brood
straks rechtsaf het kanaal langs
voorbij de sluizen naar de boot
pomwolff
Hoi Pom, een paar dagen geleden liet je gedicht over Marianne Thieme wat stof opwaaien, vooral bij Mirjam. Vandaar dit tekstje. Groet,
Merik
Avond met Mirjam Al
Perfecte avond gevierd,
vijftig jaar huwelijk,
op de tachtigste verjaardag
de geboorte van ons kind,
de komst van Betty de Hond.
Een fantastische avond gevierd,
een lang geleden geschreven gedicht
van Ans Wortel en Mirjams kronkeltje.
Perfect, fantastisch;
we klonken onze glazen
en proefden “het Zwarte Schaap”
witte wijn uit Chili,
enorm afgeprijsd.
en als peper boven onze
gebakken kibbeling
het ontzettend schofterige gedicht van
Pom over Marianne Thieme,
We proostten erop.
Merik van der Torren,
Donderdag 3 oktober 2019
pom: hahaha schofterig een mooi woord – iets van een paard ook – maar ‘ontzettend schofterig’ stijgt boven alles uit. ik wist niet dat ik het in me had – ik had beter kunnen weten. de dichter van de bundel ‘je bent erg mens’ wil nog weleens uitpakken. het is maar waar je de klemtoon op legt. op mens of op erg. het als ontzettend schofterig ervaren gedicht behandelde de ruzie tussen het eerste tweedekamerlid en het tweede tweedekamerlid van de partij van de dieren. inmiddels kent die ruzie andere slachtoffers. partijleden liepen weg en ook het eerste tweedekamerlid heeft er de brui aan gegeven. in wezen gaat het gedicht natuurlijk over de kleinheid in politieke partijen – dat ze bij de PvdD toevallig elkaar in de haren vlogen op moment van schrijven is toeval. maar als een dichter schrijft wil ie ook schrijven en duidelijk zijn – de kracht van de taal ligt nu eenmaal in de hand van de dichter:
het is weer eens hommeles in de PvdD
het eerste tweede kamerlid voor de dieren
dat zich zo heeft ingezet voor de zeehondjes
gemanipuleerde ratten en katten vlooien
als het maar vleugels heeft poten, vinnen
mevrouw is er als de kippen bij –
zet zich wat minder in voor het tweede tweedekamer lid – onze lieve esther ouwehand
van dat wijf met der gladde praatjes
en der gemanipuleer krijg ik zo langzamerhand wel acute jeuk
aldus marianne thieme
maar dat zij zich te pas en te onpas door een paard laat neuken
is natuurlijk wel roddel meneer
en wat betreft de frequentie al helemaal achterklap
pomwolff
‘ontzettend schofterig’ inderdaad hahaha. wat betreft het gedicht van merik: ik lees er een cabarettekst in met een grappige opbouw. het is allemaal even prachtig en fantastisch – het leven – de verjaardag – totdat dichter pom wolff de zaal betreedt. dan is het uit met de leut.
jeanine: –>
Merik van der Torren,
Donderdag 3 oktober 2019
Hier hebben twee mensen zitten genieten en wij – de lezers – mogen meekijken. Waarschijnlijk hebben ze enorm gelachen, of ze spraken het schofterige gedicht nog eens door. Enfin, het heeft hun avond in elk geval niet bedorven. Veel herinneringen en heerlijke kibbeling.
mag ik jou ook
een keer vergeten
dan vergeten we elkaar
samen
om dan geheel en al
elkaar opnieuw
te ontdekken
niet in de zon
maar onder een boom
liefst een olijke beuk
dan zien we in jouw ogen
dat ik er nog ben
Petra Maria
pom: dan… dan.. dat kan mooier beschreven. om in je ogen te zien bijvoorbeeld etcetera. voor mij is dit meer een aanzet tot een gedicht. een beetje hap-snap nog de woorden en de beelden. niet af, niet goed.
jeanine: –>
Petra Maria
Ach, ach, dit is wat me als eerste invalt. Bij de olijke beuk ontwaakt voor een moment de haikudichter in me maar die kunnen ook heel goed zwijgen, dus dat vonkje vatte geen vlam. Het is grappig, een olijke beuk, het doet me aan de lente denken. De dichter heeft hier een beetje gespeeld met vergeten en ogen en opnieuw ontdekken. Erg overtuigend staat het er niet, ondanks die olijke beuk.
Ik kort het even in:
mag ik jou ook
een keer vergeten
dan zie je misschien
dat ik er nog ben
In een droom lag de belofte
terug te keren naar de bosjes
waar honden uit de verloren tijd
met blaffende bekken ronddwalen
ze nemen me mee naar tennisbanen
jonge hufters prikken fietsbanden door
aan de Laan van Meerdervoort
vluchten naar duinen van de wind
de zee mijn vriend slokt ze op
wijst naar de driemaster
achter een horizon van herinnering
mijn vloek verdwijnt in het zand
tussen de struiken van Pex
sluipt de terriër op zoek naar prooi
zijn baasje schrijft de belofte op
laat mij luisteren naar zijn woord.
Rik van Boeckel
5 oktober 2019
pom: honden uit verloren tijden met blaffende bekken – wat een toestanden vroeger. bij mij komen de dit gedicht zo dominerende honden niet binnen. veel herinneringen lees ik maar de samenhang is een beetje zoek. de belofte ook.
jeanine: –>
Rik van Boeckel
5 oktober 2019
Honden uit een verloren tijd met blaffende bekken en jonge hufters. Er staan wat aardige beelden in dit gedicht maar het gaat er ook wel een beetje aan ten onder.
Belofte maakt schuld zeg je
ik zoek naarstig naar manieren
om die in te lossen – al weet ik
daaraan mankeert van alles
dat ik je mee wil nemen naar
een stille plaats en dat het dan
in het donkere zuiden is bij
Onze Lieve Vrouw ‘Sterre der Zee’
ik steek er een kaarsje voor ons op
maar jij valt ter plekke spontaan
van je laatste restje geloof in mij
hoezeer ik stroop om de mond smeer
blijft aan de overzijde van het plein
De Lanteern voor een verzoenmaaltijd
frieten met zuurvlees om het zoet
te proeven – dat ik binnen in me draag
FT 05.10.2019
pom: een schuldbewust gedicht waarin wordt toegewerkt naar die prachtige laatste twee regels met de frieten met het zuurvlees. ja je zou zo een treinkaartje kopen naar het donkere zuiden. moet ze er wel zijn.
jeanine: –>
FT 05.10.2019
Tja, soms helpt een kaarsje aansteken niet 😉 Met frieten maken ze bij mij doorgaans veel goed maar dat zuurvlees…brrr. Doe mij maar mayonaise.
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken.
Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit.
Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken.
Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid
– van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken
het contactloze is wat mij tegen de borst stuit
aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken.
Herinnering als waakhond, als een warme kluit
van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken.
In vroeger tijden waren er zoveel gebreken,
maar nu zijn smartphones vlaggen op de modderschuit:
voor die frivoliteit ben ik nog niet geweken.
Ik ben over het hier en nu echt niet te spreken,
bezie de wereld als door een beslagen ruit.
Van oudsher ben ‘k in tijdmachines neergestreken
aan vooruitgang zou ik maar zijn bezweken.
Jolies Heij
pom: ergens doet mij deze poëzie mij aan de herhalingspoëzie van merik denken met her en der enige mallotigheden zoals alleen tiefenthal ze zou verzinnen. voor wie rijmen leuk vindt. voor mij hoeft dit niet.
jeanine: –>
Jolies Heij
Een spel met herhalingen. We wandelen mee met de dichter en het doet mij als lezer deugd dat zij niet aan de vooruitgang is bezweken.
Ik heb in cursief willen zetten, waar ik vanaf wil of het net iets anders op een andere plek terug wil zien maar ik ben ermee gestopt. Het gedicht gaat gaandeweg wat ten onder aan lichte rijmdwang en een herhaling die mooi klinkt maar de rest onvoldoende optilt en dus niet overtuigt. De boodschap is duidelijk en ik denk echt dat dit gedicht sterker kan. Fijn dat de huidige tijd je niet opvreet.
De gelukkige nostalgicus
Van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken.
Ik oefen het beroep nostalgicus graag uit.
Aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
Als ’t moeilijk werd ben ik naar vroeger tijden uitgeweken.
Ik hou van ’t knarsen, ’t klepperend en knarsende geluid
– van oudsher heb ik over mijn schouder gekeken –
van brievenbussen, langspeelplaten, pennestreken?
het contactloze is wat mij tegen de borst stuit
aan vooruitgang ben ik nog niet bezweken.
En varend op de zeven zeeën raak ik steeds niet uitgekeken.
gekrompen landschap
uit mijn kinderjaren
vertekend beeld
voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim
de wereld wijd
en grote mensen
wisten overal de weg
anke labrie
pom: doet me denken aan romy haag: ‘du brauchst een ganzes leben um die kindheit zu verstehen…”
jeanine: anke labrie
Ja, zo ongeveer hebben we dat allemaal ervaren, denk ik en dan ineens ben je zelf een groot mens en verdorie, je verdwaalt. Dankjewel Anke.
mag ik jou ook
een keer vergeten
dan vergeten we elkaar
samen
om dan geheel en al
elkaar opnieuw
te ondekken
niet in de zon
maar onder een boom
liefst een olijke beuk
dan zien we in jouw ogen
dat ik er nog ben
Petra Maria
Loze woorden
Belofte maakt schuld zeg je
ik zoek naarstig naar manieren
om die in te lossen – al weet ik
daaraan mankeert van alles
dat ik je mee wil nemen naar
een stille plaats en dat het dan
in het donkere zuiden is bij
Onze Lieve Vrouw ‘Sterre der Zee’
ik steek er een kaarsje voor ons op
maar jij valt ter plekke spontaan
van je laatste restje geloof in mij
hoezeer ik stroop om de mond smeer
blijft aan de overzijde van het plein
De Lanteern voor een verzoenmaaltijd
frieten met zuurvlees om het zoet
te proeven – dat ik binnen in me draag
FT 05.10.2019