De vrouw gooit ferm de handdoek in de ring
Van het basin, en wast haar handen schoon,
Zoals het haar de week ervoor verging:
Het ritueel is haar al lang gewoon.
En zij hád niet gehoopt op groot vertoon
Of zwakke glinster van een hebbeding,
Niet op het dragen van een doornenkroon
Of intellect (als zij ter rebbe ging).
Haar moeder was haar eerder voorgegaan,
Haar dochter was niet teer en niet fragiel.
Op het planchet zag zij haar redding staan:
Zij nam een teug van bitter chloorethyl,
Keek toen haar beelt’nis in de spiegel aan,
Poetste die schoon, en God hebbe haar ziel.
Ditmar Bakker
pom: wie zo dichten kan heeft niet te klagen. Zo kan ik god in een gedicht op een zondagochtend hebben. Ditmar Bakker is de meest onderschatte dichter in onze lage landen. Zoveel bombast durfde zelfs gerard reve niet aan. Wie aan de chloorethyl gaat verdient een waardig en groots opgezet gedicht, zal het een sonnet zijn. Ditmar Bakker is een invoelende dichter, ze sterven als bosjes om hem heen, maar ongemerkt nooit. Wie groots wil sterven en vereeuwigd bestel een gedicht bij ditmar bakker. Wel even doodgaan hoor, niet vergeten.
erwin: De vrouw gooit ferm de handdoek in de ring
Ik heb oprecht geprobeerd dit serieus te lezen, maar schoot steeds in de lach. Dat verschijnsel was nog redelijk beheersbaar bij ‘hád’, maar nam orgastisch koffiespuitende vormen aan bij ‘doornenkroon’ en ‘(als zij ter rebbe ging)’. Die haakjes! Bij ‘haar dochter was niet teer en niet fragiel’ (hi-la-risch) was ik ervan overtuigd dat dit een briljante parodie op een gedicht is. En dat was nog voordat ik doorhad dat dit rijmt op chloorethyl. Een instant klassieker.
| DITMAR BAKKER en MAX LEROU winnen de enige echte virtuele – eerst een selfie en dan sterven- trofee op pomgedichten – FRANS TERKEN brons |
| Gepost door Pom Wolff op 2014/5/25 9:00:00 (803 keer gelezen) |
| RONALD M OFFERMAN – als de dag van toen – pom: 10 erwin: 10 CHATFANT – en een selfie FRANS TERKEN met een zelfbeeld – pom: 20 erwin: 10 YVONNE VAN DER HAVEN sterfelijk AMANDA MALINKA niets DITMAR BAKKER bitter – pom: 35 erwin: 30 ELLO CUYPERS wil opgediend YVONNE KOENDERMAN op de valreep JOOP KOMEN eerste keer MAX LEROU in marken – pom: 35 erwin: 30 MARC TIEFENTHAL in koude streken CARTOUCHE over een grensgeval GER BELMER over de vecht heen ANKE LABRIE bewogen erwin 10 HELENA DE CLERCQ zalig sterven erwin: 10 wedstrijd is gesloten. er zal toch niets met jako fennek zijn. die sluit meestal de rij. dank jullie wel voor het enthousiasme. voorzitter vogelezang kan maar niet uit over het gedicht van ditmar bakker: ‘Het kan echt niet, dat gedicht.’- zo banjert hij door het redactielokaal. (met dank aan Delia Bremer – http://home.planet.nl/~delia/ voor deze foto) Wie wint de enige echte virtuele – eerst een selfie en dan sterven- trofee op pomgedichten? We hebben het thema dood al weer te lang veronachtzaamd lieve lezer. Met een beetje pech bent u ons al ontvallen of staat magere hein dit weekend op uw deurmatje. sterven prima maar dan wel graag na zondag 1100 uur, sluitingstijd van deze wedstrijd. U mag deze week hier met de dood als uw onontkoombare en trouwe metgezel alle kanten uit. uw eigen vergankelijkheid mag vooropgesteld. Maar als u liever, beleefd als u bent, ‘de ander’ eerst wil laten gaan, ook goed hoor. Laten we de dood maar eens doodgewoon laten zijn – en een keer ontdaan van verdriet. En ach, nou ja ok, als u echt ontdaan bent van verdriet – mag u dat ook schrijven. Met de taal kunnen we alle kanten op, met de dood is het niet anders. dood is taal. de dichter ERWIN VOGELEZANG – http://www.erwinv.net/ – is deze week onze gewaardeerde juryvoorzitter – juryvoorzitter en webmaster verdelen ieder 100 punten over de ingezonden werken. Gedichten niet te lang tenzij noodzaak, de commentaren als altijd verzekerd. Insturen voor zondag 1100 uur. voorbij in het nagelaten gezicht moet gisteren nog wakker worden de laatste schreeuw in stand gehouden en zon alsof het maart is haar hele klimop nog gekapt pw selfie: Ronald M.Offerman Toen We wisten nog niet wat vroeger was Op de selfies die we foto’s noemden De dood zou nog heel lang wachten We konden nog onbezorgd lachen Al lijkt het nu of ik in je ogen van toen De dood al zie naderen Alsof je toen al pijn voelde Je al een beetje stierf in mijn armen Ronald M.Offerman Amsterdam 23-05-2013 pom: Mysterieuze eerste regel en een mooie. We wisten het toen niet. is de uitkomst van lang nadenken – in de titel al gegeven. Dat ze de dood in de ogen droeg al is niet echt geloofwaardig. die valse blik waarmee je me later belazerde sprak al boekdelen ligt meer voor de hand. Hoe dan ook: om die prachtige eerste regel had ik dit gedicht niet willen missen. erwin: Toen Tranentrekker in klare taal. Herkenbaarheid gegarandeerd, want iedereen zal wel eens op deze manier naar oude foto’s kijken. De eerste twee regels vind ik wel fijn, maar daarna voel je het einde (ook van het gedicht) wel erg nadrukkelijk naderen. Als regels 3 en (vooral) 4 obligater zijn dan de lauwe koffie na de uitvaart waar dit gedicht wordt voorgelezen, doen 5 en 6 dienst als het eveneens onvermijdelijke plakje kleefcake. De slotregels wrijven het er, toegegeven, nog wel even goed in. Selfie Ik zal sterven dat staat vast maar ik stuur eerst mijn zelfportret zorg dat je daar op past. In jou schrijf ik mijn ogen waardoor je wereld ziet bied daarmee mededogen word trooster van verdriet Ook geef ik jou mijn benen ren dus het leven door je hebt mijn snelle genen dus loop jij altijd voor. Kijk hier daar staan mijn liedjes ik zing ze even voor en oefen de accoorden dan zingt het eeuwen door. Ik maakte jou mijn selfie je lijkt echt veel op mij mijn foto ging verloren, maar blijf door jou erbij. J.C. Chatfant pom: na de eerste strofe schiet dit gedicht volledig maar dan ook volledig uit de bocht. Een aardige gedachte uit een eerste strofe zo volledig leeggeknepen en uitgemolken dat zie je niet vaak. Hier gebeuren zaken waar je niet meer bij wilt zijn. Ik wil geen troosters van verdriet in een gedicht, geen cadeau gegeven benen, ook geen liedjes van chatfant die EEUWIG voortrazen. Rammelrijm in de laatste strofe verstoort het leuke idee in dit gedicht. Een beetje minder ego graag. erwin: Selfie Ik Fosburyflop atletisch over de taalfoutjes heen en allitereer dat we thans traditioneel tearjerkertje twee te pakken hebben. Waarom strofe 1 zo sterk afwijkt, weet ik niet, maar het kinderlijke ritme van strofe 2+ vind ik irritant. In combinatie met het stichtelijke toontje (het Moezelwalsje ‘bied/daar/mee me/de/do/gen’) waan ik me aan een formica keukentafel, omringd door goedbedoelde tegelwijsheden. Het zingt vlotjes weg bij een valse bingo. Dag Pom, Eerst zien, dan gaan, zoals het bij een zondagthema past. Groeten, Frans Zelfbeeld Zoals de dood vandaag in je ogen kijkt en jij brutaal zegt wacht nog even ik zet coma uit het hoofd de voeten gewoon weer vrolijk neer op de vloer en zie hoe levendig mijn dansen gespiegeld in het zwart van jouw lens niet de kramp in de wangen de strijd van laatste dagen op een ingevallen gezicht hoe dat beeld bevriest binnen een rechthoek de randen van het gat waarin je slaapt tot je vervaagt maar nog even niet Frans Terken 23052014 pom: misschien de laatste regel hier net niet doen. De hoe vorm past hier goed. In en ademtocht wordt een eerbetoon neergezet, een laatste opleving voor een onontkoombaar einde. Zoals het gaat ja. Overtuigend beschreven. Als het dan toch moet dan maar dansend als deze woorden. erwin: Zelfbeeld Enjambement moet wel iets toevoegen, vind ik. Als je afbreekt bij ‘ogen’ verwacht ik dat er minimaal een ‘gluurt’, ‘ontwaakt’, ‘rochelt’ of ‘tapdanst’ volgt. Alles behalve ‘kijkt’ dus. De tweede strofe komt een beetje rommelig (onaf?) en gezwollen poëtisch over (‘gespiegeld in het zwart van jouw lens’), waarbij ik me afvraag of (1) iemand in coma kramp in de wangen kan hebben en (2) of het nog wel een selfie is als een ander de lens hanteert. Pas bij ‘het gat waarin je slaapt’ ontwaak ik even uit mijn coma. Dat zinnetje is best mooi. Mooi genoeg om niet alleen als titel dienst te doen, maar misschien ook om als vertrekpunt voor een beter gedicht te dienen. Dat gedicht mag van mij wel wat directer worden opgeschreven. Al die ‘zoals’, ‘en zie’ en ‘hoe dat’ constructies zijn slechts schijnbewegingen. Speel de bal. ha Pom, Zag je voorbijkomen op facebook en vond mijn nieuwste wel toepasselijk. Ruim op tijd dit keer. 🙂 Groet, het gaat er om jezelf sterfelijk te maken het juiste hout te vinden daar planken van te zagen die te schuren en te schaven te timmeren en te lakken de juiste maat schroeven klaar te leggen naast het deksel de binnenkant te bekleden met wit satijn of zwart fluweel daar een keus in te maken de mooiste plaats uit te zoeken en die te reserveren de kaars aan te durven steken in de hanger bij de voordeur www.schrikkeltijd.blogspot.com Yvonne van der Haven pom: weg met die tweede regel.en na ‘reserveren’ is het welletjes. Een typisch voorbeeld hoe je een leuk gedicht – een leuke gedachte – met twee drie regels om zeep kunt brengen. Niets tegen poezie op het randje, maar hier dondert het gedicht de afgrond in. erwin: het gaat er om De dood geeft het leven zin. En als beetje doe-het-zelver is er dus geen zinvoller bezigheid dan het prepareren van de eigen kist. Tot en met ‘reserveren’ leest het als het to do lijstje van een knoestige kistknutselaar. De laatste regels kan ik niet plaatsen. Een kaars in een hanger bij de voordeur? Een hangkaars? Op de to do list: een schoteltje onder plaatsen. Misschien kom ik op de verkeerde begraafplaatsen. Of misschien is het hele gedicht een meta-metafoor die me alsdan volkomen ontgaat. niets een hand en zij nam de voeten een gedicht de zin van het leven ze sloeg over en bedankte voor alles deze dag die ene nacht het weiland een flatgebouw de ramen en wat daar was doorzagen haar ogen de vrouw nam waar langzaam trok het zijdelings voorbij de hemel werd woester en zij doorweekt trok verder en verder in het zand spoelde regen de namen weg die goed verzwegen waren de man kwam om niets haar tegemoet geen droom of iets van vroeger zonder toekomst de vrouw bleef staan zweeg en viel neer eindelijk alleen de ander Amanda Malinka pom: ja wel eens met mijn juryvoorzitter. Wat je wil zeggen, ook al is het weinig tot niets, mag aangeraakt hoeft niet helemaal uitgeschreven. Je kunt ook zeggen dichter lijdt aan een gebrek aan abstractievermogen. Gooien we alle strofen direct de vuilnisbak in houden we er een over amanda: meisje, dichteres, prachtige regels als deze laat je niet bloeien op een vuilnisbelt: en zij doorweekt trok verder en verder in het zand spoelde regen de namen weg die goed verzwegen waren klaar – af – en mooi. erwin: niets Er staat van alles. Of niets. De vrouw gooit ferm de handdoek in de ring Van het basin, en wast haar handen schoon, Zoals het haar de week ervoor verging: Het ritueel is haar al lang gewoon. En zij hád niet gehoopt op groot vertoon Of zwakke glinster van een hebbeding, Niet op het dragen van een doornenkroon Of intellect (als zij ter rebbe ging). Haar moeder was haar eerder voorgegaan, Haar dochter was niet teer en niet fragiel. Op het planchet zag zij haar redding staan: Zij nam een teug van bitter chloorethyl, Keek toen haar beelt’nis in de spiegel aan, Poetste die schoon, en God hebbe haar ziel. Ditmar Bakker pom: wie zo dichten kan heeft niet te klagen. Zo kan ik god in een gedicht op een zondagochtend hebben. Ditmar Bakker is de meest onderschatte dichter in onze lage landen. Zoveel bombast durfde zelfs gerard reve niet aan. Wie aan de chloorethyl gaat verdient een waardig en groots opgezet gedicht, zal het een sonnet zijn. Ditmar Bakker is een invoelende dichter, ze sterven als bosjes om hem heen, maar ongemerkt nooit. Wie groots wil sterven en vereeuwigd bestel een gedicht bij ditmar bakker. Wel even doodgaan hoor, niet vergeten. erwin: De vrouw gooit ferm de handdoek in de ring Ik heb oprecht geprobeerd dit serieus te lezen, maar schoot steeds in de lach. Dat verschijnsel was nog redelijk beheersbaar bij ‘hád’, maar nam orgastisch koffiespuitende vormen aan bij ‘doornenkroon’ en ‘(als zij ter rebbe ging)’. Die haakjes! Bij ‘haar dochter was niet teer en niet fragiel’ (hi-la-risch) was ik ervan overtuigd dat dit een briljante parodie op een gedicht is. En dat was nog voordat ik doorhad dat dit rijmt op chloorethyl. Een instant klassieker. opgemaakt afgemaakt ik wil mooi opgediend vlees gelijkmatig ingekerfd rodewijnsiroop vleugt zo sierlijk van mij af op een bed gehakte chinese pijnboompitten de smaak hangt hopelijk voor altijd op je tong ello cuypers pom: bij ‘vleugt’ ben ik weg. wil melkers denk ik dan. Snel weg pom. erwin: opgemaakt afgemaakt Heb het idee dat ik dit wel eens eerder gelezen heb. Of althans, een ander gedicht waarin de genoegens van kannibalisme op vergelijkbare wijze worden verwoord. Ik vind er simpelweg niet veel aan. Op de valreep flits van beeld op netvlies een leven voorbij deadline gepasseerd bevroren glimlach van ongetwijfeld een verdomd goed laatste selfie maakten jouw sterven een ware kunst. Yvonne Koenderman pom: kan hier ook niet echt iets mee. Hoeft ook niet vermoed ik. erwin: Op de valreep Even vluchtig als het gemiddelde selfie. Hallo Pom, een selfie van mij met mijn jeugdliefde. Ik nam de selfie omstreeks 1946/47 met een Kodak box type 620 van mijn vader, in het Leiduin te Aerdenhout. Wist ik toen veel dat selfies pas 56 jaar later populair werden als ze gemaakt waren met webcam of Smartphone. Hierbij het bewijs dat het ruim een halve eeuw eerder ook mogelijk was een selfie te schieten met een eenvoudig Kodak boxje. De eerste keer Zij lagen samen op het mos onder de eik te minnekozen. Hij sprak carrière, zij dacht rozen, en ruisend fluisterde het bos. Langzaam gingen er knoopjes los. Zijn adem haperde een beetje, toen hij sprak ‘hartstocht’. Zij dacht ‘jeetje.’ Glimlachend zag de eik haar blos. En na bloes, broek, was ook haar slip achteloos naar het mos gevlogen. De eik sloot stichtelijk de ogen bij ’t jonge paartjes eerste wip. Joop Komen pom: Wel fijn dat erwin mij in commentaar voor was. Ik onderschrijf zijn woorden. Die verkleinwoordjes ook nog om het stoute karakter te benadrukken. Nee joop dit kan echt niet. wipje-jeetje-slipje. Nergens poezie te vinden hier in dit gerijm. erwin: De eerste keer Schattig, maar het heeft wel een hoog ‘Ome Joop vertelt een schuin verhaal’ gehalte. Ik vermoed dat iedere lezer onder de 50 het woord ‘wipje’ moet googelen. Op het risico af teveel te verklappen: op het einde van het gedicht wordt een van de protagonisten gefistfucked. later link ik je naam je vraagt me ritme als in de eerste maten van de vijfde en of ik dan ook iets spelen wil voor ome leep later op de avond niet te ingewikkeld iets met pom pom pom zoals toen – we speelden pim-pam-pet het was in marken binnen in een vochtig huis zo’n huis gedragen door mysterie waar de honden staren om het koekje te hypnotiseren ml 23 05 2014 pom: pom pom pom spreekt me zeer aan natuurlijk. Zo een dag waarop ze honden te drogen hingen, zo een dag beschrijft max lerou hier. De eerste van de vijfde in de eerste. Het pom pom pom in de tweede en dan die honden nog in de derde. Elke strofe in zichzelf afgepast mooi om het geheel compleet te maken. Zo compleet mag mijn wereld zijn vandaag, pom, pom, pom. Ik word blij van zo een gedicht. erwin: later link ik je naam Hier overigens enjambement dat wél werkt. Bij ‘als in de eerste’ moest ik namelijk heel even denken aan ‘de eerste klas’. Die suggestie (al dan niet bewust) past goed bij het ‘herinnerende’ karakter van het gedicht. Best een fijn dingetje. In de categorie fucking the ants – dat is immers wat een jurylid doet – vind ik de titel niet 100% geslaagd. Geen biggie. Iets storender vind ik de wat ‘willekeurige’ overgang tussen de twee delen, dus van anekdote ‘liedje voor ome leep’ (een echte Haagse oom, vermoed ik) naar het tweede deel. Ik denk dat die logische overgang er in the eye of the poet wel degelijk is, maar als beholder voel ik ‘m wat minder. Het slot vind ik het beste aan het gedicht. De derde strofe staat als geheel nog wel wat wankel. Zo kan ‘binnen’ weg, want ‘in’ een huis is wat mij betreft al binnen genoeg. En zo’n ‘het was’ komt op mij altijd een beetje ‘noodgreperig’ over. Ik zou zelf het mysterieuze sfeertje niet expliciet benoemen. De hypnotiserende honden zijn tof en hebben inderdaad wat mysterieus. Een extra beeld met gelijke strekking zou het mysterieuzer maken dan het gebruik van dat woord. Kop rolt van selfie Het aanzien des persoons dat doorgaans in het aangezicht vorm krijgt verdwijnt onder een kous. In de iglo hang behaaglijk een vuurgloed en we trekken hem de kleren uit tot op het bot. Fijne handen over zijn spieren doen hem verstijven tot op het lid. We brengen hem buiten zetten hem recht en te recht in de ijskoude met een verse vis voor zijn voeten. Geef die poolbeer maar gelijk die in een pootuithaal het hoofd met kous en al eraf knikkert. marc tiefenthal pom: ‘In de iglo hang behaaglijk een vuurgloed’- ik ben weg. verder is het een woordenspel waar alleen tiefenthal plezier aan beleeft. erwin: Kop rolt van selfie Even dacht ik dat ik een selfie te zien zou krijgen van een door een terreurgroep ontvoerde figuur met een kous over het hoofd. De titel wijst immers ook in die richting. Dat leek veelbelovend. Helaas blijk ik me in een iglo te bevinden waar soft porno op een pinguïnvel wordt bedreven. Dat kan niet goed aflopen. En dat doet het ook niet, want na wat flauw woordspel (recht / te recht) eindigt het met een matige cartooneske sisser. Dit lijkt me er niet één voor in het persoonlijke ‘best of’ archief. Grensgeval Dat ik dat nu pas zie waar ik loop of sta, hij zit niet aflatend op mijn hielen bij elke pas, zwart en wit getekend houdt hij wacht en in de liefde in de gaten dat ik mijzelf niet onverhoeds weg zou geven, in de slaap almaar wakend om niet er tussenuit te piepen `s morgens in de spiegel kijkt hij schaapachtig mee met de man van de klok likt eens aan zijn klepel en gaat in alle rust erbij liggen, mijn tijd staat te lezen in het oog kent kop noch staart, ik gevlekte bastaardzoon van een border collie 23-05-2014 Cartouche pom: Ja ja. Het was weer hard werken om het geheel kloppend te krijgen en dat is gelukt. Uiteindelijk de eenheid bereikt die vooraf bedacht werd. We missen hier de passie cartouche. Veredelde tiefenthaletjes schrijf je maar voor je zelf. erwin: Grensgeval Ik schurk even knus tegen Pom aan. Een werkgedicht inderdaad. Alsof er te nadrukkelijk is geprobeerd om toch vooral poëzie te schrijven. Ik las eens dat Kundera zijn romans helemaal uittekende, alsof het composities waren. Volgens mij is poëzie daar minder voor geschikt. Het zinnetje ‘likt eens aan zijn klepel’ verdient een Jakkie Bah trofee. Titel in combinatie met border collie is leuk gevonden. Maar niet meer dan dat. Verlangen Wat ons bond was het verleden. Weet je nog? Ken je nog? Vragen die eeuwig op antwoord moeten wachten. Bij het mooiste uitzicht op de kabbelende Vecht zag jij het licht niet meer. Je vloog weg, om op te gaan in het verleden. Ger Belmer, Purmerend http://gerbelmer.wordpress.com pom: laat ik uit beleefdheid niet te hard uithalen. Een broer verliezen is niet zomaar iets. Toch is het beter lijkt me om deze tekst voor je zelf te houden. erwin: Verlangen Da’s het nadeel als je medejurylid je inhaalt; ineens weet je meer over het gedicht dan je wilt weten. Ik kies er echter voor om het gedicht zonder die voorkennis te beoordelen. En dan constateer ik dat het eigenlijk een opsomming van platitudes is. Het verleden als agar-agar van vrijwel alle menselijke relaties. Vragen die op antwoord wachten, het licht niet meer zien, one day I’ll fly away, opgaan in het verleden: het is allemaal ontzettend waar, maar ook al ontzettend ontelbare keren op vergelijkbare wijze geformuleerd. bewogen zijn armen net te kort een selfie van zijn achterhoofd of ik wil helpen is het dan nog wel ja dat mag jij bent mijn oma maar zien ze dan dat hoeft niet want jij kan me altijd vinden ineens zie ik een lange rij de handen om het achterhoofd gevouwen ik klik op het icoontje anke labrie pom: En nu het gedicht nog anke. Het materiaal daarvoor lezen we hierboven. erwin: bewogen Ik vermoed dat het aan mij ligt, maar ik wring me in spierkramp verwekkende Twister bochten om nog enigszins te begrijpen wie nu precies een selfie van wie maakt en wie wordt gemobiliseerd om wie daarbij te helpen. Sterker; ik kan er niet eens goed uit opmaken wat nu precies het probleem is. Zijn de armen van de Mystery Man (m/v) te kort om een selfie van het eigen achterhoofd te maken? Dat moeten dan wel van die polio-armpjes zijn? Of staat er dat de armen zo kort zijn dat het plaatje per ongeluk een selfie van het achterhoofd oplevert? En, zo ja, hoe zit dit dan anatomisch allemaal in elkaar? Vragen, vragen. Waar is good old Nicolaes Tulp wanneer je hem nodig hebt? Vanaf ‘want jij kan me altijd vinden’ (hoe dat zo?) ben ik ook de verhalende draad enigszins kwijt. En: ‘een lange rij, de handen om het achterhoofd gevouwen’? Ik kan me er niet veel meer bij voorstellen dan mensen die klaarstaan voor een vuurpeloton. Ik beroep me op een gebrekkig IQ en geef toe dat ik het niet helemaal kan volgen. Laat onverlet dat ik het best een leesbaar gedichtje vind. Zalig sterven in flou artistique een zelfje schieten in de dichte rook een hand zien komen haastig uit de mouw waaraan mijn jas hangt en in die hand het ding waarmee mijn moeder mij zonet naar huis geroepen heeft dan niet langer moeten denken aan de achtergrond er is geen achtergrond er is alleen een aangezicht het heeft iets van een foetus die een krampje heeft en niet kan huilen er is ook geen moeder meer helena de clercq pom: Aardig zo het hele proces van de selfie vastgelegd, en het zal kloppen, zoals helena zichzelf beschrijft. Ik neem het graag voor waar aan. En toch ergens in mij weet ik dat dit gedicht niet gerekend zal worden tot de hoogtepunten van de poëzie der lage landen. erwin: Zalig sterven in flou artistique Een spiegel met Gaussian Blur effect zou wel eens een instant hit kunnen worden. Ondernemers, grijp uw kans en eer mij met een aandelenpakketje. Aardige beschrijving met bonuspunt voor ‘het ding waarmee mijn moeder / mij zonet naar huis geroepen heeft’. Leuk! Bij ‘het heeft iets van een foetus’ vind ik de focus wel erg plotseling en erg scherp veranderen. Van blurry selfie naar HD drama. |
