Deel 364. Jack Bean
Als je tegenwoordig in Rotterdam het Centraal Station uitloopt, is het of er een loper voor je uitgerold wordt, via welke je de stad kunt betreden. Het is een geslaagd stukje stadarchitectuur, dat helemaal past in de toekomst. Als je het breedste zebrapad van Rotterdam over bent, vind je in een dood hoekje, net uit de loop het eettentje Jack Bean. Daar parkeerde ik mijn dertig jaar oude, tweedehands fiets. Binnen waren meerder collega’s verwikkeld in geanimeerde gesprekken. Allemaal blanke collega’s van boven schaaltje tien. Er was geen alcohol op deze borrel. Wel flesjes met bio-limonade en kartonnen rietjes. Dat kwam goed uit, gezien ik geen zin had me te bedrinken. Het voelde allemaal heel fris en fruitig. Er was Libanees platbrood met lekkere dipjes en knabbelgroente. Het meisje van communicatie dat het geregeld had, leek zich er zelfs smaakvol feestelijk voor aangekleed te hebben, hetgeen haar fit girl lichaam goed deed uitkomen.
De borrel had een duurzaam thema. De eigenaar van Jack Bean kwam uitleggen hoe goed hun plantaardige concept in elkaar zit. Hoe dit concept gaat bijdragen aan een betere wereld met minder vlees. Verder kregen we ook uitleg waarom dit businessmodel zo succesvol zou gaan worden. Met welke partijen ze allemaal al contacten en samenwerkingen hadden in de keten. Iets met Schiphol ging mijn ene oor in en mijn andere oor uit, net zo wel als meerder Engelstalige termen. Mijn ogen gleden over de inrichting. Alles mooi in eco-look. Veel, weliswaar nieuw, maar ongetwijfeld gecertificeerd hout. Na het verhaal kregen we een mini variant van hun signatuur vega-burgertje aangeboden, dat erg goed smaakte. Toch nestelde zich een gevoel van ongemak.
Een paar dagen later was ik onderweg naar de Witte de Withstraat voor Woordnacht. Door slechte planning had ik me thuis niet meer van een maaltijd kunnen bedienen, dus besloot ik mij te bedienen van een verantwoorde snelle hap bij de Jack Bean. Ik stapte de schuifdeur binnen. De industriële betonnen vloer viel me nu op. Bestellen kon enkel bij de bestelzuilen, waar je je bestelling kan intoetsen op een overmaatse iPad. Het personeel hield zich bezig met voedselbereiding. Op het scherm toetste ik de Ultimate Burger aan met zoete aardappelfrietjes en vegan mayo. Het apparaat spuugde een bonnetje uit en instinctief zocht ik een plekje in de ruimte. Na een tijdje hoor ik mijn nummer schallen en liep naar de counter, waar ik mijn bestelling ophaalde en een vriendelijk ogen meisje me ‘enjoy’ wenste en zich weer aan haar mechanische arbeid zette.
De Ultimate Burger leed aan hetzelfde euvel als de Big Mac. Of de foto zien ze er altijd veel indrukwekkender uit. De kracht van de dickpic laten we maar zeggen. Verder was de smaak in orde. Vooral dankzij de saus. Ik stelde me voor dat ik naar het bestelscherm staarde en op basis van mijn social credit punten en een selectie van mijn ziektekostenverzekeraar een keuze mocht maken uit een gefabriceerde mix, die precies zou voldoen aan mijn berekende profiel aan voedingsstoffen. En dat de keten Jack Bean het enige restaurant nog was, waar je met mijn bevolkingsprofiel terecht kon.
Na het eten bracht ik gedwee mijn tray naar het afruimmeubel en ontdeed me daar verantwoord gescheiden van mijn minimale verpakkingsafval. Toen ik naar buiten liep had ik het gevoel alsof de TL-lichten aangingen. Net als vroeger in de discotheek, als het vier uur was geweest. Ik had gegeten in de toekomst.
