de column vorige week van VON SOLO – de recensie over een trendy restaurant in 020: ‘De lamszwezerik smaakte naar kipnugget…’ – is in een verkeerd keelgat gevallen – FB blokkeert de directe verwijzing naar de site pomgedichten punt nl – zonder berichtje – nou ja. het maakt genoemde site exclusief – wel vervelend voor de FB lezer – die moet steeds een omweg maken. ooit komt het weer goed. deze week de donderdagcolumn van VON SOLO op pomgedichten punt nl. over modern papa-zijn.
Deel 370. Papa
Om kwart over vier komen een man en een vrouw de kroeg binnen. Beiden zijn rond de veertig. Ze hebben twee kleine kinderen bij. Van verschillende leeftijden, dus je zou zeggen dat het een stelletje is. Ze zijn alternatief genoeg om rond deze tijd op de vrijdagmiddag deze ‘ruige’ tent binnen te stappen. Zij heeft een gezicht waar de rock ‘n roll van af te lezen valt in de groeven die de letters vormen. Hij is waarschijnlijk kalend, want hij draagt een hippe, tijdloze, platte pet.
De man met de pet nipt van zijn whisky en knoopt een gesprek aan met de barman buiten dienst die toevallig aan hetzelfde tafeltje zit als ik. Rustig schrijf ik door aan mijn gedicht. In mijn achter oor hoor ik ze praten over bands en livemuziek. Dat is waar men hier over praat. Na een tijdje vertrekt de vrouw met één van de kinderen. Uit alles volgt dat ze geen stel zijn. Geen zoen. Geen bijzondere aandacht. Misschien waren ze het ooit wel. Het beeld ziet er nu anders uit.
Na een tijdje is de man weg. Een meisje, ze is naar schatting een jaar of zeven, staat alleen aan de oude houten cafétafel. Pluizig, warrig haar. Ze heeft haar winterjasje nog aan. Voor haar staat een leeg colaflesje op tafel. In haar rechterhand balanceert ze een telefoon. Met haar linkerhand graait ze blindelings in een plat schaaltje borrelnootjes. Deze brengt ze naar haar mond, terwijl haar ogen het scherm geen moment verlaten. Papa zal wel boven in de rookruimte zijn.
Mijn gedicht is bijna af. Mijn concentratie wordt echter verstoord door een schetterende smartphone die, voldoende hard om het café geroezemoes te overstijgen, een filmpje afspeelt. Ik ben niet de enige die het merkt. De barvrouw duwt wat mensen opzij en ziet dat het dat kind is, dat alleen aan de tafel verstopt staat. Ze roept dat de kleine die telefoon wat zachter moet zetten. Die antwoordt zonder op te kijken enkel iets onverstaanbaars dat klinkt als: ‘hhh..hhh….papa gedaan…’.
Op dat moment komt papa het trapje af, vanuit het rookhok, grist de telefoon uit haar handen en zet het volume zachter. Hij geeft de telefoon terug aan de kleine en bestelt aan de bar nog een biertje en een whisky. Hij gaat op de rand van de tafel zitten met zijn rug naar het kind. Onvast nipt hij van zijn whisky nadat hij een slok van zijn bier genomen heeft. Hij strekt zijn arm om de zak borrelnootjes te pakken die naast de bar op een richeltje staat. Hij gooit een hand borrelnootjes achterover en vult het schaaltje van de kleine nog een keer.
Het is kwart voor vijf en mijn gedicht is af en ik vertrek. Onderweg naar huis stop ik bij de Albert Heijn. Vanavond kookt papa bij ons thuis.
VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
