
Deel 374. Mann
We zaten in een vergaderhoekje met een kop koffie in de hand. Mooi uitzicht op de Erasmusbrug. Hij zoals altijd gekleed in een confectie overhemd, spijkerbroek en colbertjasje. Ik vertelde zo beheerst als ik kon over een faux pas die ik gedacht had, gemaakt te hebben in mijn werkzaamheden. Ontspannen luisterde hij. Een rustige, serieuze blik rustte op mij. Na een korte stilte begon hij te vertellen over een incident, dat hij ooit gehad had, waarbij directeuren en een wethouder betrokken waren geweest. Iets met die brug achter ons. Uiteraard had dat een nacht slecht slapen gekost, maar het was goed afgelopen. Dit vertelde hij met een glimlach en een glinstering in zijn ogen die me moed gaf. Alles was nooit zó erg. Toen we opstonden gaf hij me vaderlijk een schouderklopje. Ik voelde me een kleine jongen. Eén die het vertrouwen krijgt.
Met smaak luisterde ik naar zijn verhalen over vroeger. De tijd dat hij het probeerde te maken in de muziek. De tour naar Engeland. In voorprogramma’s staan bij de grote namen van toen en uiteindelijk, na veel hongersnood en vermoeidheid, kiezen voor een ‘fatsoenlijke’ baan en in de vrije uren toch altijd die gitaren, de muziek en de concerten. Maar ook de zware tijden. In de auto slapen na een vechtscheiding, je kinderen die je niet meer willen zien, bijna ten onder gaan en dat er dan nog net een paar echte vrienden zijn die je vastpakken voor je verzuipt. En dat hij een jaar of vijf geleden met een hartkwaal niet veel tijd meer gegeven was, maar dat een engel op zijn schouder de doctoren verbaasd had. Dat zijn zoon bij mij kwam afstuderen, zonder dat ik wist dat het zijn zoon was. En dat ik het niet kon nalaten hem dat te vertellen. Hetgeen uiteindelijk leidde tot een breekbaar, maar wel degelijk hernieuwd contact na jaren. Een boom van een kerel met historie. Jaarringen.
Regelmatig gingen we op vrijdag een biertje pakken in de late uren van de middag. Beiden van mening dat de vrijdagmiddag toch het beste tijdstip voor een borrel was. Dan praatte hij over hoe het vroeger op het werk was. Hij adviseerde me gewoon dat kluspand te kopen, ook al had ik geen idee waar ik aan begon. Als er een mooie jonge vrouw voorbijkwam, keek ik haar na. Wanneer ik weer terugkeek die glimlach van herkenning. Een paar maanden geleden had ik hem aan de lijn, omdat hij een afspraak had afgezegd. Hij vertelde me dat het foute boel was. In zijn buik waren slechte dingen aan de hand. Daarna volgden via een collega de verdere berichten. Even geen contact. Onderzoeken, operaties en onduidelijkheden. Een andere collega vertelde me, hem tegengekomen te zijn in het ziekenhuis. Een schim van zichzelf. En nu is het stil.
Een man wordt geboren als de zoon van een vader. Iedere zoon wenst zich de ideale vader. Iedere vader wenst zich de ideale vader voor zijn zoon te zijn. Het enige dat we kunnen, is elkaar verhalen vertellen en luisteren. Opdat we ons dat op tijd realiseren.
VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!