in een wereld waarin we week na een week in een steeds weer veranderende wereld leven. een wereld van bang en virus, een wereld zonder vaccin in een anderhalve meter economie. hebben we gelukkig de liefde nog zo her en der. de liefde deze week op pomgedichten van alle kanten belicht. goud voor de kanten van Petra Maria en Frans Terken. dank aan alle dichters die van de liefde schreven. het sprookje van Anke Labrie doet elk mens goed. én goud voor de liefde hoe de liefde ook uitvalt. de winnaars van harte!
het is soms zo
intens
dat het ook klopt
wat we bewegen
waar het schrijnt
omdat ik je
zo begrijp
en jij mij
beschermt
er maar één weg is
uit het doolhof
en dat is
met jouw hand
in de mijne
het alles
overrompelende
en dan is het liefde
petra maria
–>
petra maria beweegt naar de liefde toe. in een onontkoombaar proces vinden de handen elkaar – het doolhof verlaten, het grote woord liefde beschreven in een handdruk, het gedicht geëindigd. het leven kan beginnen zoals het bedoeld is. die hand, die eerste hand, waarin een onvergetelijk moment ligt besloten.
Zo snel als de liefde komt
en gaat van nu naar daarna
hoe dat ene moment valt
voel het steken van een dolk
dan geen zon meer
die in volle glorie schijnt
het licht op zwart sinds zij ging
stem in een wolk gestikt
een innige hoofdknik op afstand
een kus achter het mondkapje
nog een stemmig handgebaar
als van een doventolk
die aan de doden vraagt op te staan
op een zekere Paaszondag en
met alle liefde een Chinese Muur
te stapelen tegen dit onheil
© FT 04.04.2020
–>
Bill Withers nog maar even opgezet bij de woorden van Frans – de liefde van de andere kant benaderd – neem je maar een slok teveel het gal schiet je in de keel zong cornelis vreeswijk al – frans laat deze kant van het vaak – zo bitter ook – bezongen lied van de liefde niet achterwege. dat we in ieder geval een compleet beeld hebben voor we er als lezers er weer aan zouden willen beginnen. in overdrachtelijke zin laat het gedicht zich ook anders lezen – als we bij de derde strofe zijn aangeland. de zon als dodelijk corona monster beschreven. zoals de liefde kan uitdoven – het leven ook – in een decor van monddoekjes en pasen – nog nooit eerder zo beleefd. ‘het licht op zwart’. ziedaar de dichter die maar vier woorden nodig heeft voor leven en de dood.
- Ien verrips over een moeder en een kind
- Rik van Boeckel over lippen van satijn
- Petra Maria – het alles overrompelende
- Frans Terken – het licht op zwart sinds zij ging
- Elbert Gonggrijp – omdat er voor de lente geen enkel weerwoord bestaat
- Cartouche – over een rijgcorset en een setje van zijde
- Magda Haan – het zand voelt nog warm
- Anke Labrie – zijn puch herkende ze uit duizenden
wie wint de enige echte virtuele – we zijn toch echt weer eens aan de liefde toe – trofee op pomgedichten? heel veel woorden meer zijn niet nodig. in tijden van corona geldt de tekst op het tegeltje in oma’s keuken: ‘liefde overwint alles’. ook op pomgedichten deze week! U kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
doen we klanken erbij van de overleden zanger met zoveel liefde en weemoed in zijn stem Bill Withers:
ik wacht de dag
omdat wie je lief had
bestaat uit wie je lief hebt gehad
en uit wie je bent
en wie je bent uit wie je werd
en wie je werd uit wie je was
en wie je was uit
wie je lief hebt gehad
en wie je lief hebt gehad
uit wie je zo mateloos hebt lief gehad
pom wolff
Dag Pom,
Fijn weekend, blijf thuis en blijf gezond.
groeten Ien
jij was bij mijn begin
zo zal ik bij jouw einde zijn
de tijd er tussen in
ben jij mijn moeder, ik jouw kind
er was geen keuze van mijn kant
Jij zag mij hoopvol tegemoet
verbonden en verzegeld door het bloed
jij mijn moeder, ik jouw kind
het bloed dat onverbrekelijk
de liefde bindt
de vrijheid breekt voor beiden
jou als moeder, mij als kind
Ien Verrips
–>
diepe gedachten en veel bloed – ik ben de vader niet daarom zal het komen – het is me net een beetje teveel bloed dat hier door de strofen gaat, met name in de derde. – ‘bloed dat onverbrekelijk bindt’ – alsof we staan te koken in het keukentje van IEN. in alle eenvoud en liefde en onomkeerbaar de woorden in de eerste strofe. een vaststelling. een moeder en een kind. misschien had het gedicht bij die eerste strofe moeten blijven. de strofen twee en drie voegen liters bloed toe. wat IEN heeft gemankeerd om uit dat vaatje te tappen weet IEN alleen. de absoluutheid van de algemene waarheid voor ieder mens waar ook ter wereld geldig in de eerste vier regels neergelegd bloedt regel na regel dood in de strofen twee en drie. en dat is jammer.
Tijd om stil te zijn
voel hoe zij woelt
dichtbij de liefde
voorbij de pijn
‘t hart gekust
met lippen van satijn
een wonder van weemoed
ze laat zich zien
eros’ pijl in haar hand
oog in oog een zacht gebaar
boogschutter van lieve kracht
schiet de smart uit de kleren.
Rik van Boeckel
4 april 2020
–>
ja de weemoed mooi getroffen deze week door Rik. in lieve krachten en zachte gebaren. de acceptatie heeft een plaats gevonden. en laat haar bij de liefde zijn. lezen we in strofe een – in de buurt van de liefde als een wonder van weemoed. de smart uit de kleren. rik brengt in lieve elementen het einde van een verwerkingsproces in beeld. 12 eenvoudige regels kunnen voldoende zijn op een blij gevoel – nog wat onrustig – maar alles bij elkaar een voldaan gevoel op te wekken. mooi gedaan. dichter bij de liefde vandaag rik van boeckel.
INZICHT
Hoe vond je afstand uit toen de ruimte niet toereikend was,
toen de liefde nog geen lichaam had? Ik perfectioneerde jouw
lijnenspel, raakte vertrouwd met alles wat mij aan jou
verbaasde. Jij was mij zo dagelijks en toch.
Voorbij de citroenvlinder en de tuin, voorbij wat ik zoal
zie en niet kan aanraken beleef ik jou – in een weifelend
herbegin. Voorbij de meest nabije mens raak ik aan
jou – gedachteloos.
Voorbij het meest geruststellend woord versta ik je – bloesem
onder de bloesems, zang van de teruggekeerde vogels – ik zeg
het je nogmaals. Vanuit het venster weet ik het uitzicht,
van onder de lakens heeft het lijf zin.
Vanaf een afstand bedacht, maar mijn onderzoekende handen,
hoezeer ook ongewis elke zekerheid – maar lief te hebben
omdat de liefde daarom vraagt, omdat er voor de lente
geen enkel weerwoord bestaat –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 4 april 2020
–>
goede morgen nederland, we lezen de dichter gonggrijp in een ode aan de liefde, aan haar ook. een met natuurelementen beschreven overweldigend gevoel. en natuurlijk kan onze gonggrijp schrijven – we weten het – zeker wel – maar toch – hij had nog honderd vierregelige strofen kunnen schrijven en ik weet zeker dat hij ze ook nog gaat schrijven – soms zit het vele in het ene. en soms is het aan de dichter om een stortvloed van nauwelijks stuitbare emoties terug te brengen bij de lezer in een golfje. niet bij HAAR natuurlijk – zij verdient tweehonderd strofen en meer – nee bij ons – de lezer – bedoel ik – wij lezers die niet ten onder zijn gegaan in haar schoonheid en haar liefde voor jou elbert.
wij lezers, schraalhansen in de liefde, kunnen deze overvloed soms even niet aan.
Verstrikt
een rijgcorset en een setje van zijde
plus een drilboor gaf ik haar kado
een rode strik erom om ons
eens lekker uit te leven
en kreeg op mijn beurt van mijn lief
een baco, een beitel- en vijlenset
om alle bouten aan te draaien
en alle bramen weg te werken
een over de top gedicht erbij
en klaar, het was gedaan met liefde
– zoals ze ging verpieteren –
die dag in groots gebaar een paar
alleen in ons procrustusbed
vonden wij elkaar
waar tijd geen wonden heelt
04-04-2020
Cartouche
–>
we lezen over de ware gedaante van een dichter. van cartouche in het bijzonder hier. een boekje open. wel eerlijk en vooral moedig ook om deze zelfkennis zo op pomgedichten te openbaren. is een beeld een maal gevestigd dan laat dat beeld zich maar moeilijk wijzigen. nee dames neem niet, neem nooit het bed van cartouche als u in zijn slaapkamertje bent aangeland. de zachte woorden van de dichter zij zijn slechts schijn. voordat uw ‘bout’ is aangedraaid legt u het loodje. zoveel is zeker.
Procrustes nodigde voorbijkomende reizigers uit om bij hem te overnachten. Als ze op zijn uitnodiging ingingen, en zich te ruste hadden begeven, kwam Procrustes kijken of zijn gast in het bed paste. Meestal was dat niet zo. Was een gast nu te kort, dan rekte hij zijn ledematen met geweld uit, was hij te lang, dan hakte de gastheer er een stuk van af. Meestal eindigde deze behandeling met de dood, zodat Procrustes de bezittingen van de reiziger kon roven.
Volgens variaties van het verhaal had de moordzuchtige rover twee bedden van verschillende lengte, en bood hij zijn gast steeds een bed aan dat niet paste. Ook wordt verteld dat de lengte van het bed instelbaar was en dat hij het bed in het geheim verstelde voordat de gast naar bed ging, zodat hij er altijd zeker van was dat de gast niet in het bed zou passen.
We verlangen allemaal naar liefde maar soms glipt het uit onze handen.
Groet Magda Haan
zeemist
het zand voelt nog warm
in haar dicht geknepen handen
ze mist de verkenningstochten op
de waterwegen van haar hartstocht
hun minnespel in zomerzand
de zon brandend op blote lijven
het dansen in zee bij ondergaande zon
schuim en zand tussen de tenen
handen die ondergaan in genot
prikkels langs haar benen
de lieve woordjes, beloftes in
het heetst van spel
zeemist vertroebelt haar blik
het zand glipt door haar vingers
Magda Haan
–>
ook hier die handen en het zand als beeld dat door de vingers heen is gegaan. ja een niet onbekend beeld bij velen. eigenlijk verdienen die prachtige eerste twee regels een beter gedicht. ik bedoel elke uitleg is eigenlijk teveel.
‘het zand voelt nog warm
in haar dicht geknepen handen’
dit beeld is zo sterk en verdraagt geen mindere regels. geen uitleg, geen teloorgang, geen gonggrijpjes aan taal, geen cartouches spitvondigheden. deze regels moeten in alle kaalheid en tederheid worden opgenomen in een weemoed aan woorden die de lezer verder de adem beneemt als corona.
toen die jongen nog een prins was
en zij zijn prinses mocht zijn
ontdekte zij al vaag wat liefde was
dat het hier uiteindelijk om ging
hiervoor stond zij elke morgen op
om naar die stomme school te gaan
een onvoldoende deed er niet meer toe
zijn puch herkende ze uit duizenden
er kwamen later andere prinsen
zelden door de koning goedgekeurd
oorlogen uitgevochten aan het hof
waarbij voor haar alles geoorloofd was
geleidelijk werden prinsen mannen
hun prinses wilde zij niet meer zijn
bij die ene man werd het haar helder
waar het uiteindelijk om gaat
anke labrie
Anke sluit de wedstrijd af met een sprookjesachtig verhaal. zeg maar liesje zegt de prinses aan het einde van het lied.
dan is het liefde
het is soms zo
intens
dat het ook klopt
wat we bewegen
waar het schrijnt
omdat ik je
zo begrijp
en jij mij
beschermt
er maar één weg is
uit het doolhof
en dat is
met jouw hand
in de mijne
het alles
overrompelende
en dan is het liefde
petra maria
Ain’t no sunshine’
Zo snel als de liefde komt
en gaat van nu naar daarna
hoe dat ene moment valt
voel het steken van een dolk
dan geen zon meer
die in volle glorie schijnt
het licht op zwart sinds zij ging
stem in een wolk gestikt
een innige hoofdknik op afstand
een kus achter het mondkapje
nog een stemmig handgebaar
als van een doventolk
die aan de doden vraagt op te staan
op een zekere Paaszondag en
met alle liefde een Chinese Muur
te stapelen tegen dit onheil
© FT 04.04.2020