de hele tijd dacht ik – dat de smartlap van merik van der torren en henny wieffering in het kader van koos alberts thema – in mijn hart moet ik huilen – het enige echte virtuele goud zou opleveren op pomgedichten punt nl – een prachtige smartlap die we graag een keer gezongen zouden willen beleven. maar het wordt zilver – toch op deze gedichtensite wint uiteindelijk de poëzie van de smartlap. en één huilend poëtisch hart klopte zo indringend mooi en authentiek en dichterlijk dat goud niet kan uitblijven. van harte jako fennek.
Moet weer even meedoen. Het is een verslaving, maar ik red het niet iedere week. Vandaag schijnt hier de zon, een prachtige dag. Heb het goed! Jako
leemte
bij niets schiet ik zo vol
als bij het mijmeren
aan de oever van de ijssel
het weidse land en water
speelse wolken
geronk van schepen
zicht op deventer
zal ik ooit wennen aan’t gemis
van knotwilg, polderland en
moedertaal
jako fennek
—
ik hoor het kosie zo zingen dit prachtige lied van jako fennek. een lied met mijmering erin – mooi he melsen! zegt kosie na afloop van het lied , bewogen ook – zicht op deventer en dan sterven! de knotwilg – ojee volkomen authentiek dit enorme gemis van de eenvoudige dingen in het zo verre en onpersoonlijke zwitserland. heb je drop in zwitserland – nee je hebt geen drop in zwitserland. knotwilgen? polderland? moedertaal? eijlders? welnee je hebt niks in zwitserland. jako huilt een beetje zoals koos alberts ook kon huilen. in zijn hart.
- Jako Fennek – zal ik ooit wennen aan’t gemis
- Anke Labrie – die dag nog maar zo kort geleden die dag
- Henny Wieffering en Merik van der Torren met het lied van verdriet
- Frans Terken – klopt het oude hart nu weemoed en slaat van ontroering over
- Rik van Boeckel – ik kijk naar je foto in een droom van geluk
- Petra Maria – en jij stierf later van geluk in mijn armen
- Erika De Stercke – in de kamers van mijn hart trillen de deuren
Wie wint de enige echte virtuele (vrij naar kosie) – in mijn hart moet ik wel huilen – trofee op pomgedichten? – dit weekend ruim baan voor het levenslied dat soms toch ook het gemoed van de dichter beweegt – gemengde gevoelens ook – hoe gemeend zijn eigenlijk de woorden van de zanger? maar als je foto’s van haar/hem verscheurt en zijn/haar brieven verbrandt dan lijkt het wel menens – ook al blijf je nog zo nonchalant. hahaha. EN DICHTERS VAN DE LAGE LANDEN MOET U OOK IN UW HART HUILEN? en doet u ook nonchalant? en wie vergeet u nooit meer? we lezen het hier heel erg graag – als het effe kan in poëzie met een knik in de stem! u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
zo
die zomeravond weet je nog
die niet wilde ophouden
en we opgingen in iets van
een onaantastbare eeuwigheid
om nooit meer
nooit meer terug te keren
zo voelde dat
zo heet ook
dat duizelingwekkende zwarte gat
van de liefde van nooit meer
en nooit meer zo
pom wolff
Ha Pom,
Hierbij het ‘tranengedicht’, vers van de pers.
Een mooi weekend verder en vooral ook een goede gezondheid voor jou en je dierbaren gewenst.
Hartelijke groet,
anke
ook van hen een mooi boeket
met lint
hij reikt haar zijn zakdoek aan
zijn eigen tranen slikt hij in
niemand kent hun geheim
dat zij nu meeneemt in haar graf
die dag
nog maar zo kort geleden
die dag
toen hij weer begon te leven
anke labrie
iets van een smartlap zal de tekst deze week toch moeten bieden. binnen het gevraagde thema. een huilend hart heerlijk. we hebben natuurlijk niet voor niets kosie van stal gehaald. (mooi he melsen – zijn tekst tussen de levensliederen door) – anke doet aan suspense – een spannende scene op het kerkhof – geheimen worden hier meegenomen in het graf. de levenden overdenken de situaties die in het geheim plaatsvonden. alles wordt afgelegd met een mooi boeket. ‘zeg het met bloemen’ krijgt hier een iets andere en een meer indringende inhoud dan de gebruikelijke. de O O is er nog HOOP? de smartelijke huilpartij met een goedgeplaatste knik in de stem – vind ik niet helemaal terug in deze bijdrage – hier zijn meer de levensverhalen van de zangeres zonder naam aan de orde. in haar liederen liep ook niet altijd alles op rolletjes. en op het kerkhof was ze trouwens ook niet weg te slaan. voor dat element ten points.
Hoi Pom,
Op basis van een gedicht van mij schreef zanger Henny Wieffering dit lied.
Hij zong het ook op buurtfeestjes. Verdrietig hoorde ik hem dit lied schallen over de huizen.
Het lied of nummer is dus geschreven door Henny en mij, groet, Merik
LIED VAN HET VERDRIET op muziek gezet door Henny Wieffering:
C 1 In de nacht zwerft hij C G
door de godverlaten stad Dm Am
in bomen kerft hij C G
zijn dromen, zijn hart. E 7 Am
C 2 Hoe vaak klonk zijn lied C G
hoe verscheurd niet zijn stem Dm Am
hij kent slechts verdriet C G
– en niemand kent hem. E7 Am
Refrein Door allen verraden C Dm
Kent hij slechts één les: G 7 C
Van zijn kameraden C+ F
Rest enkel de fles. G 7 C C
C 3 De weg is vol gaten C G
Zijn hart is een zeef, Dm Am
Door ieder verlaten C G
Geen vriendschap bekleef. E7 Am
Instrumentaal (couplet)
Break En zo zuipt hij voor twee F / F6 Em
Dat verwarmt hem effen, B7 Em
Maar niemand waarmee F Em
Hij het glas ooit kan heffen. F /G G7/ /G6 G+C/
C 4 Zijn weg door het leven C G
Liep uit in de goot – Dm Am
Hij was nog pas zeven, C G
Toen wou hij al dood. E7 Am
C 5 En hij moet nog zo lang C G
Van trottoir naar trottoir Dm Am
Nog te jong voor ’t gevang C G
Nog pas zeventien jaar. E7 Am
Refrein Door allen verraden C Dm
Kent hij slechts één les: G7 C
Van zijn kameraden C+ F
Rest enkel de fles. G7 C
Door allen verraden C Dm
Kent hij slechts één les: G7 C
Al zijn kameraden C+ F
Zitten in die fles. G7 C
Eind loopje C G Dm Am (4 x)
ja een heerlijke smartlap – merik! is er geen youtubefilmpie van? kunnen we hiervan ook met ons gehoor genieten? voor mij een hoogtepunt is:
Zijn weg door het leven C G
Liep uit in de goot – Dm Am
Hij was nog pas zeven, C G
Toen wou hij al dood.
leven eenzaamheid de goot en de dood heerlijke ingrediënten om van de smartlap te smullen. en dat allemaal al op die leeftijd. O O is er nog HOOP zong kosie – nee kosie geen spat van dat – niets nada niente. wel een prachtig lied. meer leed kan gewoon niet in een lied gepropt. zo moet dat in het levenslied.
Die twijfelaar onder roodwollen deken
voor twee personen breed genoeg
– we hadden deze omvang nog niet –
en piepen dat we als jonge vogels deden
op de vergeelde foto een twintiger
speelt langharig tuig met gitaar
voor de liefde van zijn leven
zoveel muziek als er in toekomst zat
getokkel dat nergens naar klonk
alsof daar dan revolutie van kwam
(Che op de poster aan de muur
zou het geroepen kunnen hebben)
verloop van jaren en lange haren
klopt het oude hart nu weemoed en
slaat van ontroering over om wat was
dat het vanaf vandaag altijd korter duurt
tot de allerlaatst geplengde traan
© FT 22.05.2020
hier blijft toch echt de dichter aan het woord met een zeker voor velen invoelbare ietwat weemoedige terugblik. iedereen had CHE aan de muur. we hingen in elkaars armen in kleine ruimtes en er was muziek. en inderdaad lange haren. frans schetst een tijdsbeeld uit de vorige eeuw in nauwelijks 2 paars bruin geschilderde kamers – twee hoog in de jordaan op dertig vierkante meter 100 personen – buiten schalde het in middernachtelijke uren PAULINE! PAULINE! de inmiddels overleden regisseur frans roth schreeuwde naar een geliefde die hij op de beschreven verdieping vermoedde met open deuren. ja dat waren nog eens tijden. maar kosie gaat verder dan de dichter. het huilt in zijn hart. en in zijn stem. we missen bij de dichter hier in dit treffende tijdsbeeld kosies snik in de stem.
Tranen kennen de fles
zoals handen de les
word een vogel van liefde
met vleugels van goud
een kind van de rekening
wordt ook nog wel oud
ik kijk naar je foto
in een droom van geluk
doch in het leed van de tijd
gaat herinnering stuk
bezingen dagen vol smart
de onwerkelijkheid
zo gaan ze tezamen
liefde en leven geluk en verdriet
vergeten is weten
wat vergeven kan zijn
van binnen een telraam
van liefde en pijn
tot ‘t hart niet meer tikt
zich in dromen verstikt.
Rik van Boeckel
22 mei 2020
ook dichter/musicus rik van boeckel lukt het niet om net dat ordinaire smartelijke kantje toe te voegen aan de woorden. om een hazes, een alberts en een zangeres zonder naam moet je ook lachen natuurlijk – zoveel leed als er in EEN liedje is gestopt is te onmenselijk om waar te zijn en ze zingen het met een overtuiging van een tientonner die aangeraasd komt om je hart te verpletteren. rik blijft te mooi, te haags.
in mijn ooghoek
onder mijn arm door
zwaaiend met de bezem
bloesem uit de boom
naar elkaar vegend
een kuiltje
in het zand
plant ik de bieslook
warme handen
in de aarde
zo bracht ik de dag
door
en jij stierf later
van geluk
in mijn armen
de vlinder
eveneens
maar dan
op de bloeiende
thijm
petra maria
nee nee nee veel te subtiel deze – met bloesem, bieslook en thijm – zo worden geen smartlappen gemaakt – dit is echt categorie poëzie – subtiel, klein gehouden en bijna ademloos ingetogen. NEEN IS ER NOG HOOP????? JIJ KOMT NOOIT MEER TERUG!!!! VOORBIJ!!!! HET GING ALLEMAAL ZO VLUG!! meteen in de eerste seconden van het lied weten we wat we moeten weten bij kosie – geen gethijm, gebloesem of gebieslook petra maria. niets subtiels, groots of meeslepends – zo is kosie. kosie is geen dichter.
Aan zee
in de kamers van mijn hart trillen de deuren
wekenlang en breken wanneer jouw warmte
op een lentedag verdwijnt
zelfs de nacht lijmt losgekomen stukken niet
splinters blijven onder mijn huid zitten
etteren na een tijd om te overleven
nu je weg bent, is de leegte een gek dier
het komt tevoorschijn geheel onverwachts
en sloopt vanuit een hoek de stilte
knaagt aan alle uren van de dag, dondert
naar de tafel waar een radio tegen me spreekt
ik antwoord zelden
doemdenken sluit zich buiten wanneer kaarsen
heel zacht het denken uitdoven, in de ochtend
bij het open raam weergalmt een bries
Erika De Stercke
Erika begon zo goed – helemaal in de lijn van kosie – met kamers in haar hart!!! en dat de nacht de losgeraakte stukken niet meer kan lijmen – zo moet dat – kosie zou trots op Erika zijn geweest. als ie niet dood was en begraven met dat ene been en die halve stemband.
hoe dan ook vanaf de derde strofe staat de dichter in Erika op – ze lijkt genoeg te hebben van de smartlap in originele vorm en slaat aan het dichten. maar dat was niet gevraagd.
 – in mijn hart moet ik wel huilen – trofee op pomgedichten – zilver voor Merik van der Torren en Henny Wieffering){kind=link}
Dichter bij de tranen
Die twijfelaar onder roodwollen deken
voor twee personen breed genoeg
– we hadden deze omvang nog niet –
en piepen dat we als jonge vogels deden
op de vergeelde foto een twintiger
speelt langharig tuig met gitaar
voor de liefde van zijn leven
zoveel muziek als er in toekomst zat
getokkel dat nergens naar klonk
alsof daar dan revolutie van kwam
(Che op de poster aan de muur
zou het geroepen kunnen hebben)
verloop van jaren en lange haren
klopt het oude hart nu weemoed en
slaat van ontroering over om wat was
dat het vanaf vandaag altijd korter duurt
tot de allerlaatst geplengde traan
© FT 22.05.2020
het levenslied
in mijn ooghoek
onder mijn arm door
zwaaiend met de bezem
bloesem uit de boom
naar elkaar vegend
een kuiltje
in het zand
plant ik de bieslook
warme handen
in de aarde
zo bracht ik de dag
door
en jij stierf later
van geluk
in mijn armen
de vlinder
eveneens
maar dan
op de bloeiende
thijm
petra maria